⭕️ هشتاد و هشتمین هفته کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در ۵۲ زندان مختلف

این هفته بار دیگر با اندوهی عمیق و همدلی بی‌پایان به یاد سمیه رشیدی، زندانی سیاسی‌ای که به دلیل عدم رسیدگی پزشکی جان خود را از دست داد، ایستاده‌ایم. این جان‌باختن مظلومانه بخشی از سیاست «زجرکش کردن» زندانیان و هشداری تلخ درباره وضعیت بیماران در زندان‌های کشور است؛ زندانیانی که از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم مانده‌اند. اعضای کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» همدردی صمیمانه خود را با خانواده و یاران او ابراز می‌کنند.

همزمان، اعدام بهمن چوبی اصل به اتهام جاسوسی در روندی مبهم در روز ۷ مهر، صدور حکم اعدام برای دو زندانی سیاسی حامد ولیدی و نیما شاهی در بیدادگاه انقلاب کرج، و همچنین تأیید حکم اعدام پیمان فرح‌آور در دیوان عالی کشور، همگی نشانگر تداوم روند نگران‌کننده سرکوب و خشونت علیه مردم ایران و زندانیان است. این احکام ناعادلانه نقض آشکار حقوق بشر و ابزاری برای سرکوب‌اند که باید فوراً متوقف شوند.

در همین زمینه، موضع‌گیری خانم مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل، درباره نقض گسترده حقوق زندانیان در ایران بار دیگر توجه جهانیان را به وضعیت اسفناک زندان‌ها جلب کرد. آمار ۴۶ اعدام در هفته گذشته و ۱۹۰ اعدام در شهریورماه -بی‌سابقه در ۳۵ سال گذشته- و ۸۷۱ اعدام در شش ماه نخست سال ۱۴۰۴ تصویری هولناک از نقض بی‌رحمانه حقوق بشر به دست می‌دهد.

کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» ضمن محکوم کردن این جنایات، بار دیگر خواستار توقف فوری احکام اعدام و پایان دادن به این روند ضدانسانی است. صدای ما فریاد همبستگی با تمامی زندانیانی است که در بند ظلم و بی‌عدالتی گرفتار آمده‌اند. ما همچون گذشته، ضمن سپاس از همه حامیان کارزار در سراسر جهان، تأکید می‌کنیم که ماشین اعدام را می‌توان با همبستگی و اتحاد متوقف کرد. هر حرکت اعتراضی در برابر یک حکم اعدام، گامی در مسیر توقف این روند ظالمانه است. از همه مخالفان اعدام می‌خواهیم صدای اعتراض خود را در برابر این احکام غیرانسانی بلند کنند.

اعضای کارزار «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» روز سه‌شنبه ۸ مهر ۱۴۰۴ در هشتاد و هشتمین هفته کارزار، در ۵۲ زندان کشور دست به اعتصاب غذا زده‌اند:
زندان اوین، قزلحصار (واحد ۳ و ۴)، مرکزی کرج، فردیس کرج، تهران بزرگ، قرچک، خورین ورامین، چوبیندر قزوین، اهر، اراک، لنگرود قم، خرم‌آباد، یاسوج، اسدآباد اصفهان، دستگرد اصفهان، شیبان اهواز، سپیدار اهواز (بند زنان و مردان)، نظام شیراز، عادل‌آباد شیراز (بند زنان و مردان)، فیروزآباد فارس، دهدشت، زاهدان (بند زنان)، برازجان، رامهرمز، بهبهان، بم، یزد، کهنوج، طبس، مشهد، سبزوار، گنبدکاووس، قائم‌شهر، رشت (بند زنان و مردان)، رودسر، حویق تالش، ازبرم لاهیجان، دیزل‌آباد کرمانشاه، اردبیل، تبریز، ارومیه، سلماس، خوی، نقده، میاندوآب، مهاباد، بوکان، سقز، بانه، مریوان، سنندج و کامیاران.

هفته هشتاد و هشتم
۸ مهر ۱۴۰۴

کارزار سه شنبه های نه به اعدام

#کارزار_سه_شنبه_های_نه_به_اعدام

سه سال از جمعه خونین گذشت؛ زاهدان هنوز در حسرت عدالت

سه سال از مرگبارترین سرکوب سال ۱۴۰۱ می‌گذرد، اما خانواده‌های قربانیان "جمعه خونین" زاهدان همچنان چشم‌انتظارند؛ آیا عدالت در بلوچستان معنایی دارد؟ دو کارشناس بلوچ در گفت‌وگو با دویچه وله فارسی از قربانیان بی‌نام‌ونشان تا خانواده‌هایی که حتی حق شکایت نیافتند روایت کردند.
@dw_farsi

⁨ سه سال از آن جنایت بزرگ گذشت
آن‌روز در زاهدان گلوله‌ها زبان حکومت بودند، اما مردم بلوچ با خون خود نوشتند: ما ایستاده‌ایم. هنوز هم  ایستاده‌اند.

#جمعه_خونین_زاهدان
#دادخواهی
#دادخواهی_ادامه_دارد
#دادخواهی_جرم_نیست
#دادخواه_زندانی_آزاد_باید_گردد
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
#ایستاده‌ایم_تا_پایان
@dadxahan

گزارشگران ویژه سازمان ملل: آمار اعدام‌ها در ایران سرسام آور است! – حسن صالحی


روز دوشنبه ۲۹ سپتامبر، هفتم مهر، پنج گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در بیانیه‌ای مشترک هشدار دادند: «گستره اعدام‌ها در ایران سرسام‌آور است و نقض جدی حق حیات را نشان می‌دهد.» آنها خاطرنشان کردند که نیمی از اعدام‌های ثبت‌شده مربوط به جرایم مرتبط با مواد مخدر بوده و در هفته‌های اخیر به‌طور میانگین روزانه چندین اعدام ثبت شده است.

کارشناسان سازمان ملل تأکید کردند که جامعه بین‌المللی نمی‌تواند در برابر چنین تخلفات سیستماتیکی سکوت کند و کشورها باید اقدامات دیپلماتیک مشخصی برای توقف این موج اعدام‌ها اعمال کنند.

از ابتدای سال جاری میلادی تا روز ۳۰ سپتامبر، بنا بر گزارش سازمان حقوق بشرِ سازمان ملل، بیش از ۱۰۳۵ نفر اعدام شده‌اند و شمار اعدام‌ها همچنان افزایش دارد. پیش‌بینی می‌شود تا پایان سال جاری، آمار اعدام‌ها به حدود ۱۴۰۰ تا ۱۵۰۰ نفر برسد که در سه دهه گذشته بی‌سابقه است.

این پنج کارشناس درست می‌گویند که جامعه بین‌المللی نباید در برابر این جنایات سکوت کند، اما متأسفانه هیچ اقدام جدی انجام نمی‌شود. سازمان ملل شوربختانه با جمهوری اسلامی در زمینه مبارزه با مواد مخدر همکاری می‌کند. این همکاری علاوه بر مشروعیت ‌دادن به اعدام‌های حکومت، از طریق کمک‌های مالی و تجهیزاتی منجر به اعدام‌های بیشتر شده است.

اگر دنیا بر پایه عدالت و انسانیت می‌چرخید و حاکمان واقعاً به حقوق بشر اهمیت می‌دادند، تاکنون باید جلوی جمهوری اسلامی را می‌گرفتند تا به این جنایات روزانه پایان دهد. تنها حرف و محکوم‌کردن کافی نیست. جامعه جهانی می‌تواند و باید از مبارزات زندانیان و جنبش ضد اعدام در ایران حمایت کند و مبارزات خانواده‌های محکومان را موردتوجه قرار دهد.

دولت‌های غربی می‌توانند سفرای خود را از ایران فرابخوانند و شرط هرگونه مذاکره را توقف فوری اعدام‌ها قرار دهند. می‌توان علیه سران جمهوری اسلامی در دیوان بین‌المللی کیفری اعلام‌جرم کرد و به‌جای استقبال رسمی از آنها، این جانیان را بازداشت و محاکمه نمود. فهرست اقدامات زیاد است، اما متأسفانه اراده سیاسی برای انجام آن وجود ندارد.

تنها با فشار و اعتراض مداوم می‌توان چرخه سکوت و بی‌تفاوتی دول غربی را شکست و جمهوری اسلامی را زیر فشار گذاشت. یاور واقعی مردم ایران شهروندان دنیا هستند که در جریان انقلاب زن زندگی آزادی با گرمی وصف‌ناپذیری به حمایت از آن انقلاب برخاستند. همین نیرو می‌تواند به عامل مهمی برای فشار جهانی بیشتر بر جمهوری اسلامی برای توقف اعدام در ایران باشد.
 

https://journalfarsi.com/2025/09/30/29184/

#نه_به_اعدام
#زن_زندگی_آزادی
#جمهوری_اسلامی_سرنگون

جنایتکاران حاکم، سمیه رشیدی را هم کشتند و صفحه دیگری به کارنامه جنایت خود افزودند.

سمیه در زمان خیزش‌های «زن، زندگی، آزادی» هنگام شعارنویسی بازداشت شده بود. در زمان بازداشت، او را به‌شدت مورد ضرب‌وشتم قرار دادند؛ ضرباتی به سر، صورت، پاها و شکم او وارد کردند و حتی در اقدامی خشونت‌بار، سرش را به دیوار کوبیدند و یکی از مأموران بر سینه‌اش نشست.

سمیه نسبت به این برخوردهای خشونت‌بار از مأموران شکایت کرده بود. پس از انتقال به زندان قرچک، چندین بار به بهداری زندان مراجعه کرد اما پزشکان هر بار به او گفتند که تمارض می‌کند و تنها قرص‌های اعصاب به او دادند و از اعزامش به بیمارستان جلوگیری کردند.

در نهایت، در شرایط بحرانی و به‌صورت اورژانسی به بیمارستان مفتح ورامین منتقل شد. پزشکان از همان ابتدا از نجات او ناامید بودند.

سمیه، کارگر برشکار خیاط بود و پیش‌تر نیز در یک تولیدی لوستر کار می‌کرد. او از بیماری صرع رنج می‌برد و بارها در زندان اوین و قرچک دچار تشنج شده بود، اما نه درمان شد و نه داروهای مورد نیازش در اختیارش قرار گرفت.

سرانجام سمیه در سوم مهرماه در بیمارستان قرچک درگذشت.

حاکمان جنایتکار روز هفتم مهر، بهمن چوبی‌اصل، زندانی سیاسی دیگری را نیز به اتهام همکاری با اسرائیل اعدام کردند. رسانه‌های وابسته به جمهوری اسلامی او را «متخصص پایگاه داده رایانه‌ای» معرفی کرده بودند که در یک شرکت دانش‌بنیان مشغول به کار بود.

بیایید همراه شویم تا این جنایت‌ها را محکوم کنیم و خواستار محاکمه سران جمهوری اسلامی به جرم جنایت علیه مردم ایران باشیم.

📍 زمان و مکان تجمع:
شنبه 4 اکتبر، ساعت 14:00
گوتنبرگ – روبه‌روی ایستگاه مرکزی قطار

گروه زن،زندگی،آزادی، گوتنبرگ سوئد
#نه_به_اعدام
#آزادی_زندانیان_سیاسی
#جان_زندانیان_سیاسی_در_خطر_است
#نه_به_جمهوری_اسلامی

https://t.me/no_to_execution_in_iran/7870

#فرانکفورت
سه شنبه های اعتراضی علیه اعدام با شعار حسین رونقی آزاد باید گردد!

سه شنبه ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۵

#نه_به_اعدام
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
#جمهوری_اسلامی_سرنگون
#زن_زندگی_آزادی

۱۹ نفر از زنان زندانی سیاسی محبوس در زندان قرچک در سوگواری هم‌بندی‌شان، سمیه رشیدی، و در اعتراض به برخوردهای غیرمسئولانه و بی‌پاسخگویی مسئولان زندان قرچک و نیز در اعتراض به عدم انتقال آنان به زندان اوین، از  روز ۸ مهرماه به مدت دو روز دست به اعتصاب غذا زده‌اند.

به گزارش بیدارزنی در سه ماه گذشته، وضعیت نگهداری زنان زندانی سیاسی در بند قرنطینه زندان قرچک نگرانی‌های زیادی برانگیخته است. علاوه بر برخوردهای قهری و شدید مانند انفرادی‌های خودسرانه و بی‌دلیل، وضعیت زنان بیمار به شدت نگران‌کننده است.

چندی پیش سمیه رشیدی در اثر بی‌توجهی کادر پزشکی زندان قرچک، جان سپرد.

تا کنون بیش از ۱۵۰ نفر از زندانیان سیاسی سابق خواسته‌های مشابهی را مطرح کرده‌اند.

ما از خواست های این زندانیان قویا پشتیبانی می کنیم و خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی هستیم.

#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
#نه_به_اعدام

به مناسبت سومین سالگرد جمعه خونین زاهدان:
زخم‌های عمیق جنایتی هولناک که هنوز باز است!

سه سال از جنایت حکومت اسلامی در زاهدان  در ۸ مهر ۱۴۰۱، که به «جمعه خونین» این شهر مشهور شد، می‌گذرد. سه سال پیش، مردمی که در اعتراض به قتل مهسا ژینا امینی و نیز تجاوز فرمانده انتظامی چابهار به یک دختر ۱۵ ساله، در مقابل کلانتری ۱۶ زاهدان تجمع کرده بودند، به رگبار بسته شدند و نزدیک به صد نفر به قتل رسیدند. گلوله پاسخ حکومت به مردمی بود که خواستار پاسخ‌گویی درباره عملکرد سرکوبگرانه و تجاوزکارانه جمهوری اسلامی بودند.

از آن زمان تاکنون، زاهدان به سنگری مهم در انقلاب «زن، زندگی، آزادی» و مردم بلوچ به یکی از ستون‌های اصلی این خیزش تبدیل شده‌اند. مردمی که همواره زیر بار ستم و محرومیت مضاعف زیسته‌اند و با اعدام‌های گسترده و فله‌ای جمهوری اسلامی، از قربانیان نسل‌کشی قومی در ایران به شمار می‌روند.

کمیته بین‌المللی علیه اعدام، ضمن گرامی‌داشت یاد همه کسانی که در جمعه خونین زاهدان به دست حکومت اسلامی کشته شدند، همبستگی و همراهی خود را با مردم بلوچستان در مسیر دادخواهی و محاکمه و مجازات عاملان اصلی این کشتار بی‌رحمانه اعلام می‌کند. رژیم اسلامی تنها چند مأمور رده‌پایین را به دلیل ارتکاب این جنایت به احکام حبس محکوم کرد تا با قربانی‌کردن آنان، فرماندهان ارشد و مسئولان اصلی حکومتی را از پاسخ‌گویی معاف کند. اما جانیان هرگز از چنگ عدالت نخواهند گریخت؛ با تداوم جنبش دادخواهی، قاتلان مردم، هر کجا که باشند، به دست عدالت سپرده خواهند شد.

جمعه خونین زاهدان را باید در زمرهٔ جنایات جمهوری اسلامی ــ هم‌سنگ کشتار زندانیان سیاسی در دههٔ شصت و آبان خونین ۹۸ و یا سرنگون ساختن عامدانه پرواز PS752 ــ قرار داد؛ جنایاتی که همگی مصداق بارز «جنایت علیه بشریت» هستند. از نظر ما بسیار حائز اهمیت است که همان‌گونه که دربارهٔ کشتار زندانیان سیاسی در دههٔ شصت و نیز قتل ۱۵۰۰ معترض در آبان خونین ۹۸ دادگاه‌های نمادین برگزار شد، در مورد جمعه خونین زاهدان نیز دادگاه‌های مشابه تشکیل شود تا ابعاد گوناگون این جنایت و آمران و عاملان آن به‌روشنی مشخص و مستند گردد.

ما همهٔ مردم آزادی‌خواه را فرامی‌خوانیم که همان‌گونه که در جریان انقلاب «زن، زندگی، آزادی» بر پیوند مبارزاتی مردم بلوچ و دیگر بخش‌های ایران تأکید داشتیم، امروز نیز با تکیه بر همین همبستگی انسانی، در برابر ظلم و ستم جمهوری اسلامی علیه مردم بلوچ متحدانه بایستیم و از حق شهروندی برابر و یکسان برای همهٔ ساکنان ایران قاطعانه حمایت کنیم.

به مردم زاهدان و سیستان و بلوچستان اعلام می‌داریم که ما و همهٔ مردم ایران در کنار شما برای دادخواهی و احقاق حقوق مسلم انسانی‌تان ایستاده‌ایم. با پیوندی مستحکم، حقوق همهٔ مردم ایران را از چنگ این جنایتکاران بیرون خواهیم کشید و در برابر جنایات روزافزون آن‌ها قاطعانه خواهیم ایستاد.

زنده‌باد همبستگی مردمی!

کمیته بین‌المللی علیه اعدام

مهر ماه ۱۴۰۴

https://t.me/no_execution1/23279

#زن_زندگی_آزادی
#دادخواهی
#جمعه_خونین_زاهدان
#جمهوری_اسلامی_سرنگون

به یاد نیما نجفی دانش آموز۱۴ساله زنجانی – حسن صالحی

در خبرها آمده بود که یک دانش‌آموز ۱۴ ساله به نام «نیما نجفی» در روستای سهرین استان زنجان، در حیاط مدرسه جان خود را از دست داده است. گفته می‌شود او بر اثر ایست قلبی فوت کرده، اما ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود.

خانواده نیما نجفی می‌گویند که او به دلیل یک تنبیه انضباطی از سوی مسئولان مدرسه مجبور شده دو بار دور حیاط بدود. به گفته عموی او، نیما که نسبت به هم‌سالانش اضافه‌وزن داشته، پس از دویدن‌ها و هنگام بازگشت به صف، دچار مشکل تنفسی و ایست قلبی شده و روی زمین افتاده است.

به این ترتیب روشن است که این یک مرگ ساده نبوده است. مسئولان می‌دانستند این پسر بچه بخاطر اضافه وزن در دویدن مشکل دارد و آگاهانه او را تحت فشار قرار دادند.

در یک مدرسه سالم و در چارچوب یک نظام انسانی، اگر دانش‌آموزی دچار اشتباهی شود، او را نزد فرد متخصص در همان مدرسه می‌فرستند تا کمک و راهنمایی دریافت کند. اما در ایران، اولاً دانش‌آموز پرسشگر و کنجکاو گناهکار جلوه داده می‌شود و ثانیاً در مواردی که دانش‌آموز خطایی مرتکب شده باشد، با خشونت با او برخورد می‌کنند.

خشونت در مدارس ایران بسیار رایج است و تنها به یک شکل محدود نمی‌شود. تنبیه بدنی دانش‌آموزان، تحقیر و فشار روحی بر آن‌ها و همچنین اجبارهای مذهبی که نوعی خشونت ایدئولوژیک محسوب می‌شود، از اشکال مختلف این خشونت‌ها است. گاهی دانش‌آموزی را آن‌قدر می‌زنند که تا مرگ پیش می‌رود و جانش را از دست می‌دهد، و در مواردی دیگر او را چنان تحت فشار می‌گذارند که باعث مرگش می‌شوند؛ مانند همین مورد نیما نجفی که متأسفانه جان باخت.

از میان بردن خشونت ساختاری در مدارس ایران تنها با تغییر بنیادین در نظام آموزش‌وپرورش ممکن است. مدرسه نباید محل زورگویی، فشار و تنبیه علیه دانش‌آموزان باشد. دانش‌آموزان باید احساس امنیت و احترام کنند و روحیه پرسشگری در میان آن‌ها تقویت شود.

هر مورد خشونت علیه دانش‌آموزان باید با صدای بلند مطرح و بطور جدی و قاطعانه پیگیری شود تا زمینه برای این تغییرات بنیادین از طریق سرنگونی جمهوری اسلامی فراهم شود.

https://journalfarsi.com/2025/10/03/29245/

#زن_زندگی_آزادی
#جمهوری_اسلامی_سرنگون

⁨ سه سال از آن جنایت بزرگ گذشت
، اما مردم بلوچ با خون خود نوشتند: ما ایستاده‌ایم تا پایان .

#جمعه_خونین_زاهدان
#دادخواهی
#دادخواهی_ادامه_دارد
#دادخواهی_جرم_نیست
#دادخواه_زندانی_آزاد_باید_گردد
#نه_میبخشیم_نه_فراموش_میکنیم
#ایستاده‌ایم_تا_پایان

شنبه سیاه در جمهوری اسلامی: اعدام هفت زندانی سیاسی در ایران

بامداد شنبه ۱۲ مهر ۱۴۰۴، جمهوری اسلامی اعلام کرد که هفت زندانی سیاسی در زندان‌های اهواز و قزلحصار کرج اعدام شده‌اند. اسامی این زندانیان به شرح زیر است:

علی مجدم، معین خنفری، سید سالم موسوی، محمدرضا مقدم، عدنان آلبوشوکه (غبیشاوی) و حبیب دریس در زندان سپیدار اهواز، و سامان محمدی خیاره در زندان قزلحصار.

جمهوری اسلامی با اعدام این هفت زندانی سیاسی، آن هم در آستانه روز جهانی مبارزه با اعدام، بار دیگر چهره سرکوبگر و جنایتکار خود را به نمایش گذاشت. حاکمان تبهکار و جانی چنان از آینده خود هراس دارند که با اعدام های بیشتر قدرت پوشالی خود را به رخ جامعه می کشند با این هدف  که ما را از ادامه خیزش انقلابی زن زندگی آزادی باز دارند. اما آنها کور خوانده اند. ما نه فقط میدان را خالی نمی کنیم بلکه با هر اعدام جنایتکارانه ای که از جانب این رژیم صورت می گیرد مصمم تر و متحدتر علیه این جنایات می ایستیم. باید دست در دست هم به نجات زندانیان محکوم به اعدام برخیزیم و برای آزادی زندانیان سیاسی تلاشهایمان را دو چندان کنیم. این دو عرضه بسیار مهم  در مبارزه برای سرنگونی جمهوری جنایتکار اسلامی است.

ما با خانواده های این هفت زندانی سیاسی صمیمانه ابراز همدردی می کنیم و عهد و پیمان می بندیم که مبارزه برای لغو مجازات ضد انسانی اعدام و برای آزادی زندانیان سیاسی را گسترش بیشتری بدهیم. تا لغو حکم اعدام ایستاده ایم تا پایان!
 
https://t.me/no_to_execution_in_iran/7904

#نه_به_اعدام
#جمهوری_اسلامی_سرنگون
#زن_زندگی_آزادی
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد