من #سجاد_باقری هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۹۸. بیست و هفت سالم بود، متولد ۱۹ فروردین ماه ۱۳۷۱. فرزند درویشعلی، متأهل بودم و یه فرزند خردسال پسر بنام علیرضا و دو برادر به نامهای حسین و حجت داشتم و اهل و ساکن کرمانشاه بودم. شغلم کارگری بود و در محله فقیر نشین جعفر آباد توی یه خونه اجاره ای زندگی میکردم. من با اینکه کاملا ناشنوا و لال بودم، نان آور خانوادم‌ بودم.

با شروع اعتراضات سراسری بعد از گرون شدن ناگهانی قیمت بنزین در آبان ماه ۹۸، کرمانشاه هم صحنه قیام مردمی بود. روز ۲۵ آبان بود، اونروز تظاهرات مردمی به اوج خودش رسیده بود، دامنه شلوغیا به محله جعفر آباد هم کشیده شد. مامورای سرکوبگر کلانتری ۱۷ بعثت برای سرکوب مردم سرازیر شدن. اونا با شلیک سنگین و وحشیانه به مردم معترض تعدادی رو به خاک و خون کشیدن. ساعت ۱۰ شب بود، من در حالیکه دولا شده بودم به یکی از هموطنای زخمیم کمک کنم ناگهان با شلیک مستقیم مزدورا گلوله ای بر قلبم نشست و افتادم و بخاطر خونریزی شدید چشم از دنیا فرو بستم….

پیکر بیجون من در تاریخ ۲۸ آبان ماه مظلومانه در قبرستان روستای باغ طیفون از توابع فیروزآباد کرمانشاه به خاک سپرده شد….

هموطن من به ناحق کشته شدم در حالیکه حتی صدای گلوله ای که سینه ام رو شکافت نمیتونستم بشنوم و صدای فریادی از گلوی خاموشم شنیده نشد و فقط نقش بر زمین شدم…. نذار خون من و هزاران جانباخته دیگه پایمال بشه، در راه آزادی مبارزه کن، و روز پیروزی به یاد منم باش…💔