.
.
🔴قیامِ زندگی، نقش دانشگاه و نسبت «ما» با ۱۶ آذر

✍سایه کارگران


اشاره شد که دانشگاه توانسته است نقش تزریق خون به قیام انقلابی مردم را ایفا کند. اما مهمترین بخش این عملکرد نه در محتوا رسانی که در فرم و محل قرارگیری جایگاه دانشگاه در کلیت جامعه انقلابی است ( البته نمی‌توان نقش پررنگ بعضی از شعارهای دقیق و به موقع از دانشگاه که قلب استبداد و نفی هرگونه ستم را نشانه گرفته است را نادیده گرفت، اما دوران توهم جلوداری دانشگاه نیز به پایان رسیده است. دوران لیدری هرچیز و هرکس نسبت به مردم باید به پایان برسد!).

مهمترین بخش این یاری‌رسانی در فرم، اِشغال‌ِ روزهای اعتراض است( شب‌های اعتراض در دست مردمِ خیابان است). دانشگاه به خوبی توانسته است این فاصله زمانی را در خود حل کند و آغازگر روزی باشد که شبش متفاوت، اما در ادامه است و به پیش است ( اگر این گپ زمانی پر نشود، انگیزه و استمرار اعتراض خیابانی لنگ می‌زند).

دومین بخش تاثیرگذاری فرمیک دانشگاه، تلاش برای نزدیک شدن و پیوند با خیابان است. اکنون فاصله‌ی صحن و میدان‌های دانشگاه با سَر در، بسان خاکی است که گرفته شده است و باید وجب به وجب و با کارهایی شبیه به استراتژی جنگی پس گرفته شود!! این اصلا کار ساده‌ای نیست. همین آگاهی که‌ ما داریم را نظامِ تفکیک‌گر سرکوب نیز از سمت خود دارد. دلیل مخفی کردن دانشگاه پشت پرده و نرده و صفوف یگان‌های ویژه در سر‌در ها و شلیک گلوله و ساچمه و اشک‌آور به محض نزدیک شدن به «زمینِ اصلی»، دقیقا همین است. پیوند بیش از این دانشگاه با خیابان و روز با شب برای این سیستم بسیار مخاطره‌آمیز است.

سومین مسیر بنیادی که دانشگاه توانسته است فرمی و محتوایی به پیش بکشد، همانا راه ‌و رسم خواهرانگی و خواهرانگی و خواهرانگی و برادری است. دلیل تاکیدم بر «خواهرانگی» پیش از هر چیز خاستگاه این قیام و محوریتش است آن‌طور که تاریخ خواسته است! وگرنه به هیچ عنوان نمی‌شود انگیزه‌های طبقاتی و ستم قومی را در این قیام نادیده گرفت. بنابراین تاکید بر خواهرانگی نه نفی برادری است نه مجوزی برای ورود به بحث‌های احمقانه دوگانه‌سازی همچون مرد یا زن و نه مفی سایر اشکال ستم، امروز شعار «مرد میهن آبادی» در دانشگاه همانقدر اشتباه است که شعارهای بی‌محتوای فحش‌زده. هر دوی این ماسک‌ها فضا را برای اخته‌سازی و سرکوب قیام از سمت بلغور‌کنندگان معانی مستقر در بنگاه‌های بلندگو به دست سیستم، مهیا می‌سازد.
خلاصه آنکه دست‌هامان که فارغ از جنسیت اما متناسب با مسیر تاریخ( که گرفتن حق زن جزو اصلی آن است) در دست یکدیگر است، پیامی واضح و روشن است که به خیابان‌ها و درون خانواده‌ها راه پیدا میکند.

اما چهارمین نکته بسیار مهم در فرم، نقش «اعتصاب» در رابطه‌ی میان دانشگاه و خیابان است. بله، همراهی و پشتیبانی دانشگاه از اعتصابات بسیار کلیدی است، اگر قدم‌های خود دانشگاه را سست نکند! یک توضیح ساده و صریح وجود دارد. از آنجا که اعتصاب دانشگاهی ارتباط مستقیمی با تولید مادی در چرخه اقتصاد ندارد، اگر اعتصاب فقط به معنای تعطیلی کلاس‌ها و خالی کردن دانشگاه باشد، نه تنها مفید نیست که به صورت آنی فضای اعتراضی دانشگاه را متضرر میکند( تعارف نداریم، برای بخشی از بچه ها، زمان خوبی برای برگشت به شهر زادگاه یا ... است).

در آخر باید متذکر شد که رفیقان زیادی از ما در بند هستند. مقاومت و تلاش تا آزادی آخرین نفر نه فقط وظیفه اخلاقی و رفیقانه ماست که خود کنشی اساسی در راستای استمرار قیام و ادامه‌ راهشان است.

فراموش نکنیم که فردا یعنی ۱۶ آذر ۱۴۰۱ اگرچه که قطعا متفاوت خواهد بود، اما نه اولین روز اعتراض ما بوده است و نه هر شکلی هم که پیش برود، آخرینِ آن خواهد بود. «ما» بیش از هر زمان دیگری ذوقِ یکدیگر را داریم و آروزهایی که از پس این‌همه عمر و جوانی فرورفته در تاریکی، رنگ گرفته است. همین برای ادامه کافی‌ست...


#شانزده_آذر
#اعتراضات_دانشجویی
#اعتصاب_سراسری
3⃣9⃣6⃣0⃣
🆔 @senfi_uni_iran

🟥بیانیه‌ی مشترک دانشگاه‌های تهران در آستانه‌ی ۱۶ آذر ۱۴۰۱


«بگذارید این وطن دوباره وطن شود

بگذارید دوباره همان رویایی شود که بود.

بگذارید پیشاهنگ دشت شود

و در آن جا که آزاد است منزلگاهی بجوید.

این وطن هرگز برای من وطن نبود.»


فریادمان بیش از هشتاد روز است که در تمام کشور شنیده شده. آواز «زن زندگی آزادی» امید آینده‌ای دیگر را در دل‌های‌مان زنده کرده است و حال که ۱۶ آذر فرا می‌رسد، باری دگر گرد هم می‌آییم تا نشان دهیم مقاومت جاری است. ستم‌هایی که در این مدت بر دانشگاه‌ها و تمام مردم این کشور رخ داده بر هیچ‌کس پوشیده نیست. کشتارها و سرکوب‌ها از یادمان نرفته است. احکامی که در بیدادگاه‌ها صادر شده تا عزیزان‌مان را از ما بربایند، فراموش نشده‌اند. شهیدان‌مان را زنده می‌داریم! اما مگر اعتراض ما تنها به این مدت خلاصه می‌شود؟

یادمان نرفته است که چطور سفره‌های پدران و مادران‌مان را خالی کردید و هرگونه اعتراض آن‌ها را با باتوم‌های‌تان پاسخ دادید. یادمان نرفته که چگونه هرجا علیه سیاست‌های اقتصادی رذیلانه‌تان اعتراضی شد با وحشی‌گری به آن‌ها حمله بردید. آیا زمانی که کارگران را در بند کشیدید و یا معلمان را که برای حقوق بدیهی خود اعتراض کردند ربودید و سرکوب کردید را از یاد برده‌اید؟ امکان زیستن را از بین بردید و آن هنگام که برای رهایی تلاشی شد، سرکوب را بر ما نواختید. ما همچنان تاکید داریم که «فرزند کارگرانیم، کنارشان می‌مانیم» بوی خون‌های ریخته‌شده در آبان ۹۸ همچنان می‌آید. ما از یاد نمی‌بریم. 

برای آب اعتراض کردیم کشتید! برای نان اعتراض کردیم کشتید! ما فراموش نکرده‌ایم. دلاوری‌های عزیزان کرد و بلوچ‌مان را نمی‌توانید پاک کنید و ما متحدان آنانیم و هم‌صدا با آنان فریاد می‌زنیم: «کرد و بلوچ و آذری(ترک)، آزادی و برابری.» ما دانشجویان، متحد تمام آنانی هستیم که در طی این سال‌ها علیه زنجیرهای سلطه‌ی شما مبارزه کردند. ما از تبار آنانی هستیم که ظلم و جور شما را نپذیرفتند. اشتباه نکنید که امسال تنها دلیل آمدن‌مان در روز ۱۶ آذر، ۸۰ روز اخیر است. ما برای تمام آن سال‌هایی می‌آییم که دانشجویان، کارگران، معلمان و مردم‌مان را سرکوب کردید.

با هم کلاسی‌های‌مان سخنی داریم: ۱۶ آذر روزی‌ست که نماد عدالت‌طلبی و آزادگی دانشجویان است. البته که تاریخ جنبش دانشجویی روزهای بی‌شماری دارد که تبلور آزادی‌خواهی و برابری طلبی‌مان است؛ هم‌چون اتفاقات کوی دانشگاه در سال ۷۸.  اما ۱۶ آذر سال‌هاست که روزی نه برای دانشجویان که برای تمام کسانی است که علیه سلطه‌ ایستادگی می‌کنند. برای تمام آنان که برابری و آزادی را برای آینده‌ ‌می‌خواهند. عزیزان، این روز را از آن خود کنید نه چون برای دیگرانی می‌آیید، نه چون دوستان‌مان در بندند. خیر! برای خودتان بیاید! این زندگی شماست که هر روز سلب می‌شود. این آینده‌ی خودتان است که تیره می‌شود. این خانه‌ی شماست که ویران می‌شود. این خود شما هستید که به زنجیر کشیده شده‌اید. برای خودتان به میدان بیاید. تنها با پیوستن به یکدیگر می‌توانیم این زنجیرها را تماما بشکنیم.
از اساتیدمان نیز می‌خواهیم که ما را در این روز تنها نگذارند. شما نیز زمانی دانشجو بودید. باردیگر در کلاس درس آزادی و برابری دانشجو شوید.

ما دانشجویان در اتحاد با دیگر اقشار جامعه و تمامی مردم، در این روز به دانشگاه‌ها می‌آییم و خانه‌‌ی‌مان را از دشمنان‌مان پس می‌گیریم.
«دانشجو می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد»

◾️دانشگاه‌های امضاکننده‌ی این بیانیه:
دانشگاه تهران
دانشگاه علامه‌ طباطبایی
دانشگاه تربیت مدرس
دانشگاه بهشتی
دانشگاه الزهرا
دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی
دانشگاه آزاد واحد علوم تحقیقات


#شانزده_آذر
#اعتراضات_دانشجویی
#یازدهمین_هفته_اعتراضات_دانشجویی
3⃣9⃣6⃣1⃣
🆔 @senfi_uni_iran

⬛️ مروری بر اعتراضات دانشگاه الزهرا از مهرماه تا به اکنون.

و این‌بار
برای تو
شیرزن شجاع و آزاد الزهرا...!


#شانزده_آذر
#دانشگاه_الزهرا
#اعتراضات_دانشجویی
3⃣9⃣6⃣2⃣
🆔 @senfi_uni_iran