#خبر

🟥◾️ارسال پیام‌های تهدیدآمیز به دانشجویان دانشگاه بهشتی و استفاده از اهرم امتحانات برای اعمال فشار بر پوشش دانشجویان.

#دانشگاه_بهشتی
#اعتراضات_دانشجویی
4️⃣4️⃣0️⃣4️⃣
🆔 @senfi_uni_iran

.
🟥گزارش رخدادهای  ۱۸دی ماه ۱۴۰۱ دانشگاه بهشتی

در طی دو هفته گذشته با انتشار حداکثری فراخوان‌هایی به شکل شب‌نامه، دیوارنویسی و بیانیه‌های تلگرامی فضای دانشگاه آماده‌ی برگزاری سالگرد جنایت هجدهم دی ماه ۱۳۹۸ شد. صبح روز یکشنبه هجدهم، از ورود برخی از دانشجویان به دانشگاه جلوگیری شد. نیروی های حراست اطراف کتابخانه مرکزی را پر کرده و آماده درگیری بودند. همچنین نیروی های لباس شخصی نیز در اطراف محوطه ایستاده بودند و برخی از آن‌ها مشغول فیلم‌برداری بودند.

جمعیت دانشجویان برای جلوگیری از درگیری با حراست، تجمع را از پشت کتاب‌خانه شروع کردند. با گذر جمعیت از روبروی سلف کم کم بر تعداد نفرات افزوده شد و دانشجویان تجمع را با  سر دادن فریاد «زن، زندگی، آزادی» شروع کردند. «هر یه نفر کشته شه هزار نفر پشتشه»،«فقر فساد گرونی میریم تا سرنگونی» از جمله شعارهای دیگر این تجمع بودند.

با سر دادن اولین شعار‌ها، نیروی‌های حراست به سرعت هجوم آوردند و با ضرب و شتم دانشجویان، جمعیت دختران را از پسران جدا کردند و به طور خاص یکی از دختران را با محاصره و تهدید برای نشان دادن کارت تحت فشار قرار دادند. ریاست کمیته‌ی انضباطی دانشگاه «مهابادی» بعد از تفکیک جنسیتی جمع دانشجویان آزادی‌خواه نقش «پلیس خوب» را برعهده  گرفت و به دانشجویان دیگر پیشنهاد داد که در صورت رها کردن اعتراضات مسئله‌ای برای هم‌کلاسی‌های‌شان رخ نمی‌دهد. سرانجام دانشجویان وعده دادند در صورتی که روند سرکوب متوقف شود از شعار دادن جلوگیری کنند.

پس از متفرق شدن دانشجویان نیروهای حراست و مزدوران بسیج به تعقیب جمع های کوچک‌تر ادامه دادند و در نهایت در دانشکده زمین شناسی به عده‌ای حمله کردند که خوشبختانه دانشجویان موردنظر موفق به فرار شدند.
ماجرا به این جا ختم نشد و پس از چند دقیقه رو‌به‌روی درب کتابخانه مرکزی، یک ماشین کنار دانشجویان متفرق شده ایستاد و مزدوران لباس شخصی و حراست در جریانی هماهنگ شده به گروه‌های کوچک دانشجویان حمله‌ور شدند و با ضرب و شتم دانشجویان سعی در ربودن عده‌ای داشتند. در نهایت طبق قراری که دانشجویان با یکدیگر گذاشته بودند به کتابخانه‌ مرکزی برگشته و برای یادبود پرواز ۷۵۲ شمع روشن کردند. همچنین به یاد اعدام شدگان این مدت، نماد اعدام به درخت آویخته شد.

این همکاری بی‌سابقه حراست و نهاد‌های امنیتی برای بازداشت دانشجویان در این تجمع در شرایطی بود که هفته قبل در روز سه‌شنبه سیزدهم دی ماه، سردار فدوی و حسین جابری انصاری با حضور در دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی به بهانه عزاداری برای قاسیم سلیمانی عده زیادی از دانشجویان و دانش آموزان حامی حکومت را از بیرون دانشگاه به داخل آورده و بدون مشکل فضای دانشکده مذکور را امنیتی کرده‌بودند. در روز سیزدهم دی‌ماه، ون‌ها و وانت های سپاه پاسداران در سراسر دانشگاه دیده می‌شدند و با این‌حال جمعیتی بسیار کمتر از تجمع سرکوب شده امروز را شاهد بودیم. حتی نصب پوسترها و بنرها را به صبح زود همان روز موکول کردند و بعد از مراسم با وانت‌های سپاه دوباره همه تزئینات کریه را از دانشگاه خارج کردند.

لازم به ذکر است که پیش از تجمع امروز، ایمیل‌ها و پیامک‌هایی در خصوص نوع پوشش دانشجویان و با هدف ارعاب آن‌ها ارسال شده بود و امروز بسیاری از کسانی که در محوطه مقنعه نداشتند بازخواست شدند.

این مسائل تماماً نمایانگر در اقلیت قرار گرفتن حامیان نظم موجود است که با امنیتی کردن فضای دانشگاه‌ها سعی در خفه کردن صدای دانشجویان دارند. کشتگان ما در این راه روزی جای خود را به عکس سرداران مزدور روی دیوار می‌دهند.

با وجود تمام این مسائل ما همچنان ایستاده‌ایم و فریاد می‌زنیم:
قسم به خون یاران
ایستاده‌ایم تا پایان

#اعتراضات_دانشجویی
#دانشگاه_بهشتی
#گزارش
4⃣4⃣0⃣5⃣
🆔@senfi_uni_iran

.
🟥بیانیۀ دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس به مناسبت ۱۸ دی

صبح روز 18 دی سال 1398 در همان روزهایی که زمزمه «انتقام سخت» از امریکا به گوش می‌رسید خبری تکان‌دهنده با این مضمون در صدر اخبار قرار گرفت: «هواپیمای پروازps752 تهران به اوکراین دقایقی پس از پرواز سقوط کرد و همه 176 مسافر آن کشته شدند». کشته شدن مسافران هواپیما اگرچه تلخ اما برای ما که به ماشین ِمرگ‌های غیرطبیعیِ و حکومتی عادت کرده بودیم قابل هضم بود؛ حکومتی که با آنچه انجام می‌دهد یا آنچه انجام نمی‌دهد، باواسطه یا بی‌واسطه، مرگ را بیش از هر از چیز دیگری از زمین‌وهوا بر سرمان آوار کرده است. با اعتراف نیروی هوایی ارتش به زدن هواپیما با دو موشک به واسطه‌ی «خطای انسانی» (اساساً هر جنایتی ریشه در خطایی انسانی دارد؛ مسئله حیاتی اما این است: چه کسانی با چه انگیزه‌هایی و با چه اهدافی مرتکب جنایت می‌شوند. در مورد جنایت دولتی پرسش مهم‌تری نیز پیش می‌آید: چگونه می‌توان از دولتی که جنایت می‌کند دادخواهی کرد؟) مشخص شد که آری «انتقام سخت» انجام شده است؛ همان انتقام سختی که چند ماه پیش از آن در آبان‌ماه از تهی‌دست‌ترین اقشار گرفته شد و هزاران نفر را به کام مرگ فرستاد، همان انتقامی که از معترضین دی‌ماه 96، جوانان سبزِ 88، شاعران و نویسندگان دهه 70 و درگورخفتگانِ خاوران دهه 60 گرفته شد. عجيب نيست كه در همین لحظه‌ي كنوني «خدای دهه شصت» با «اعدام» جوانان معترض در خیابان و زندان‌ها مشغول انتقام و قتلِ حکومتی‌ست. آنچه با شلیک موشک ارتش و لاپوشانی حقیقتْ ساقط شده بود نه صرفاً هواپیمای اوکراینی بلکه سقوط و فروپاشیِ اندک باقی‌مانده‌های اعتمادی بود میان مردم و حکومتی که قوای نظامی و امنیتی‌اش را به مرکز ثقل خود تبدیل کرده است؛ همان قوایی که اکنون بیش از هر زمان دیگری می‌دانیم که «فداییِ حاکم» است نه حافظ امنیت و حقوق مردم.
اکنون پس از سه سال یاد قربانیان پرواز اوکراینی را در شرایطی گرامی می‌داریم که احساسات متناقضی را تجربه می‌کنیم؛ هم سوگوار تمامیِ قربانیانِ ماشین مرگِ این سال‌ها هستیم و هم قلبمان سرشار از امید و شوری است که در «زن زندگی آزادی» تجربه می‌کنیم. شاید هیچ‌گاه بیش از این به لحظه‌ی دادخواهی و ازکارانداختن ماشین مرگ و در آغوش کشیدن زندگی نزدیک نبوده و تخیلش نکرده بودیم. بیایید در این برهه‌ی تاریخیِ بیم و امید به سرنوشتِ جوانان پرواز اوکراینی فکر کنیم که ماشین مرگ با آن‌ها چه کرد و «ما» درقبال آن‌ها و دیگر قربانیان چه مسئولیتی داریم. جوانانِ پرواز مانند خیل عظیم ایرانیان، آن هنگام که موهبت زندگی‌ای آزاد، برابر، امن و انسانی از آن‌ها دریغ شده و ناچار به مهاجرت و ترک وطن شدند مرگ را برای بار اول تجربه کردند. ماشین مرگ و زندگی‌ستانی که ایران را همواره برای «خودی»ها خواسته و دستیابی به منافع و فرصت‌های مشروع را مشروط به بیعت با نظام كرده است جوانان را به تزویر، هم‌نوع‌فروشی، بیکاری، خانه‌نشینی، افسردگی، اعتیاد، مهاجرت و سایر اَشکالِ معارضِ زندگی سوق داده است. قربانیان پرواز اوکراینی که از شبحِ مرگ ابتدایی جان سالم به در برده بودند این بار حریفِ زندگی‌ستیزان نشده و به صف طولانی ایرانیانی پیوستند که فرصتِ چرخه‌ی طبیعیِ مرگ و زندگی از آن‌ها ستانده شده است.
ما دانشجویان دانشگاه تربیت‌مدرس در آستانه‌ی 18 دی همگام با سایر اقشار و گروه‌های مردم، ضمن محکوم کردن این جنایت فراموش‌ناشدنی، باری دیگر وفاداری‌مان را با آرمان‌های خیزش «زن زندگی آزادی» که دادخواهان را از گوشه‌گوشه‌ی تاریخ و جغرافیای سرکوب و مرگ گرد هم آورده است مورد تأکید قرار می‌دهیم. ما فکر می‌کنیم که مسئولیت اخلاقی و ملی‌مان نسبت به همه‌ی قربانیان این چهار دهه در گرو مقاومتی سرسختانه در برابر ماشین مرگِ حکومتی و امید به متلاشی ساختن آن است؛ مقاومتی که شاید یکی از جلوه‌هایش همبستگی با مطرودان و محذوفان، ماندن در وطنِ ربوده‌شده‌مان علی‌رغم دشواری‌های انکارناپذیرش و سرسختی در برابر وسوسه‌های مهاجرت باشد، شبیه به قطعه‌ای از سرودی که این روزها زمزمه‌اش می‌کنیم: «سفر چرا، بمان و پس بگیر».

#بیانیه
#دانشگاه_تربیت‌مدرس
4⃣4⃣0⃣8⃣
🆔@senfi_uni_iran

#خبر

🟥◾️یادبود قربانیان شلیک به پرواز اوکراین؛ دانشکده مواد و متالوژی دانشگاه تهران.

۱۸ دی ۱۴۰۱
#دانشگاه_تهران
#اعتراضات_دانشجویی
4⃣4️⃣0️⃣9️⃣
🆔@senfi_uni_iran

#خبر

🟥◾️تجمع اعتراضی دانشجویان دانشگاه سوره با شعارهای:
"سلام به سربداران محسن‌، مجید و یاران"
"میجنگیم میمیریم ایران پس میگیریم"
"چه دار باشه چه زندان ایستاده‌ایم تا پایان"


۱۸ دی ۱۴۰۱
#دانشگاه_سوره
#اعتراضات_دانشجویی

4⃣4️⃣1️⃣0️⃣
🆔@senfi_uni_iran

#خبر

🟥◾️تعقیب یک دانشجو توسط موتورسوارهای حراست دانشگاه؛ دانشگاه امیرکبیر.

۱۸ دی ۱۴۰۱
#دانشگاه_امیرکبیر
#اعتراضات_دانشجویی

4⃣4️⃣1️⃣1️⃣
🆔@senfi_uni_iran