امروز مجالی دست داد تا سبزه‌ی نوروزی‌مان را، همان سبزه‌ای را که با مهر شما هم میهمان بر سفره‌ی هفت‌سین وین در اشتفانزپلاتز نشانده بودیم در غربت به آب بسپارم...

هم به رسم آیین، هم به نشانه‌ی امید، شکفتگی و پیوند با آنچه از دل آب وخاک می‌جوشد.

این سبزه نشانی بود از آرزوهای سبز ما برای ایران و امیدمان به باروری و روشنی،
از جان‌مایه‌ی همدلی‌مان در غربت، از عشق‌ و پیوندناگسستنی مان به فرهنگ کهن و ریشه داری که هنوز در دل و جان ما زنده است.

آن را به رود دانوب سپردم، به نمایندگی از همه‌تان، تا راهش را به سوی آناهیتا بیابد، خجستگی بخشد و پیام ما را با خود ببرد:
که ما هنوز ایستاده‌ایم،
که ریشه داریم،
که بهار را، حتی در دل تبعید، گرامی میداریم.

زنده‌ایم به یاد ایران، به رسم مهر، و به امید رستاخیز سبز ناسیونالیسم ایرانی...

که همانا این سال، سال باروریِ آزادی و شکفتنِ باشکوه دگرباره پادشاهی در ایرانشهر باشد.

آتوسا
انجمن پادشاهی سپر
وین-اتریش

#پاینده_ایران_و_ایرانی
#جاویدشاه

@patrioticiranians