گاسپاردرووی فرانسوی نویسنده کتابی پیرامون تاریخ و جغرافیای ایران می نویسد:

انگلیسی ها میتوانستند در انتقال قشون #لطفعلیخان_زند از بوشهر به بندر عباس شاه جوان زند را کمک کنند اما این کار را نکردند چون نمی خواستند زمامدار روشنفکری چون لطفعلی خان بر ایران حکومت کند

📖سرچشمه: لطفعلی خان‌زند ، ۱۳۷۱، داریوش آریا، صفحه۹
@C_B_SHAHZADEH

🇺🇸🇮🇱⚡ترامپ؛
اسرائیل را در مورد محتوای مذاکرات هسته ای که دیروز در رم برگزار شد، به روز کرد.

@C_B_SHAHZADEH

🔴 #خبر_فوری
نماینده بریتانیا در شورای امنیت سازمان ملل:
در صورت لزوم مکانیسم ماشه علیه ایران را فعال خواهیم کرد.

@C_B_SHAHZADEH

دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری آمریکا در پیامی نوشت: «امیدوارم روسیه و اوکراین این هفته به توافق برسند. آن‌وقت هر دو کشور می‌توانند با ایالات متحده، که در حال شکوفایی است، تجارت بزرگی انجام دهند و ثروتمند شوند.»
ترامپ با اشاره به اصول مورد نظرش در مذاکرات بین‌المللی تاکید کرد: «قانون طلایی موفقیت و مذاکره این است: کسی که طلا دارد، قانون می‌گذارد»
اشاره او به برتری طرف دارای منابع و قدرت در مذاکره است.
رییس جمهور آمریکا افزود: «تاجران منتقد تعرفه‌ها در تجارت ضعیف‌اند و در سیاست حتی بدتر. آن‌ها نمی‌فهمند که من بزرگ‌ترین دوست سرمایه‌داری آمریکایی در تاریخ هستم.»
دونالد ترامپ در پیامی دیگر با تبریک عید پاک، بار دیگر شعار انتخاباتی خود را تکرار کرد: «عید پاک مبارک. ما دوباره عظمت را به آمریکا برمی‌گردانیم.»
او با نقل‌قولی اخلاقی و هشداردهنده نوشت: «جهان نه با اعمال شرورانه، بلکه با سکوت کسانی که در برابر آن کاری نمی‌کنند، نابود خواهد شد.»


@C_B_SHAHZADEH

جواب قاطع به توهم ملی کردن نفت توسط مصدق

نفت رو كه مفتى نميبردند مال ايران بود پولشم طبق قرار داد با قاجار پرداخت ميكردند، اين رضا خان بود كه چاه هاى نفت خوزستان رو به كشور بركردوند .

#خسرو_فروهر
@C_B_SHAHZADEH

روسوفیل در ایران به افرادی اطلاق می‌شود که طرفدار نفوذ، فرهنگ، یا سیاست‌های روسیه بوده‌اند و در تاریخ معاصر ایران، به‌ویژه از دوره قاجار، این پدیده به دلیل رقابت‌های استعماری بین روسیه و بریتانیا برجسته شد. در ادامه شرح و تاریخچه مختصری از این موضوع ارائه می‌شود:
ریشه‌های تاریخی روسوفیلی در ایران
روسوفیلی در ایران ریشه در قرن نوزدهم و دوران قاجار دارد، زمانی که ایران به دلیل ضعف دولت مرکزی و رقابت‌های استعماری بین روسیه تزاری و بریتانیا به میدان نفوذ این دو قدرت تبدیل شد. پس از شکست‌های ایران در جنگ‌های ایران و روس (1804-1813 و 1826-1828) و تحمیل عهدنامه‌های گلستان و ترکمانچای، نفوذ روسیه در ایران افزایش یافت. این شکست‌ها نه تنها بخش‌هایی از قفقاز را از ایران جدا کرد، بلکه جایگاه روسیه را به‌عنوان یک قدرت مسلط در منطقه تقویت کرد.
در این دوره، برخی از رجال و درباریان قاجار به دلیل منافع شخصی، ضعف مالی، یا ترس از قدرت نظامی روسیه، به سمت حمایت از سیاست‌های این کشور گرایش پیدا کردند. این گروه که به «روسوفیل» شهرت یافتند، در مقابل «آنگلوفیل‌ها» (طرفداران بریتانیا) قرار داشتند. هر دو گروه اغلب منافع ملی ایران را فدای منافع قدرت‌های خارجی یا منافع شخصی خود می‌کردند. 👇

روسوفیلی در دوره قاجار
در دوره قاجار، روسوفیل‌ها به‌ویژه در میان برخی از درباریان و سیاستمداران برجسته بودند. به عنوان مثال، قزاقخانه ایران، یک نیروی نظامی تأسیس‌شده توسط ناصرالدین‌شاه تحت نظارت افسران روس، به ابزاری برای نفوذ روسیه تبدیل شد. فرماندهان این نیرو مستقیماً از سوی دولت تزاری منصوب می‌شدند و سیاست‌های روسیه را در ایران پیش می‌بردند.
روسوفیل‌ها در این دوره تلاش می‌کردند تا ایران را در حوزه نفوذ روسیه نگه دارند. این گرایش گاهی با حمایت از سیاست‌های ضدبریتانیایی همراه بود، اما اغلب به معنای سرسپردگی به منافع خارجی بود تا استقلال ملی. به گفته احمد زیدآبادی، دربار قاجار مملو از افرادی بود که علناً یا در خفا از روسیه یا بریتانیا حمایت می‌کردند، اما معمولاً از افشای این وابستگی شرم داشتند.
یکی از نمونه‌های تاریخی، نقش روسیه در سرکوب مشروطه‌خواهان بود. نیروهای قزاق تحت فرمان افسران روس در به توپ بستن مجلس و سرکوب جنبش مشروطه (1908) نقش داشتند، که این اقدامات خشم ملی‌گرایان ایرانی را برانگیخت و چهره منفی‌تری از روسوفیل‌ها ترسیم کرد.
روسوفیلی در دوره پهلوی و پس از آن
با انقلاب اکتبر 1917 و تغییر نظام سیاسی در روسیه، نفوذ مستقیم روس‌ها در قزاقخانه کاهش یافت و بریتانیا فرصت را برای افزایش نفوذ خود غنیمت شمرد. با این حال، روسوفیلی به طور کامل از بین نرفت. در دوره پهلوی، گرایش به روسیه یا شوروی سابق در میان برخی گروه‌های چپ و کمونیست‌مانند حزب توده دیده می‌شد، که به دلیل ایدئولوژی ضدغربی و ضدسرمایه‌داری به شوروی تمایل داشتند.
پس از انقلاب 1357، شعار «نه شرقی، نه غربی» به عنوان اصل سیاست خارجی جمهوری اسلامی مطرح شد، اما در عمل، برخی محافل سیاسی به دلیل تقابل با غرب و به‌ویژه آمریکا، به سمت نزدیکی با روسیه گرایش پیدا کردند. این گرایش در دهه‌های اخیر، به‌ویژه پس از جنگ اوکراین و افزایش تنش‌های ایران با غرب، شدت گرفته است. برخی تحلیلگران معتقدند که این نوع روسوفیلی مدرن، بیش از آنکه مبتنی بر علاقه فرهنگی باشد، نتیجه ضرورت‌های سیاسی و اقتصادی، مانند نیاز به حمایت دیپلماتیک یا همکاری نظامی با روسیه است. 👇

روسوفیلی معاصر و انتقادات
در دوران معاصر، روسوفیلی در ایران اغلب با انتقادات شدیدی همراه بوده است. منتقدان، از جمله احمد زیدآبادی، معتقدند که برخی رسانه‌ها و محافل سیاسی در ایران به شکلی بی‌پروا از سیاست‌های روسیه حمایت می‌کنند، تا حدی که منافع ملی ایران را نادیده می‌گیرند. به عنوان مثال، حمایت برخی گروه‌ها از سیاست‌های ولادیمیر پوتین یا توجیه اقدامات روسیه در اوکراین، به‌عنوان نشانه‌ای از روسوفیلی مدرن دیده می‌شود.
از سوی دیگر، برخی تحلیلگران مانند احترام توکلی تأکید دارند که روسوفیلی نباید صرفاً به معنای تأیید همه سیاست‌های روسیه تلقی شود. این گرایش می‌تواند ناشی از روابط تاریخی، منافع اقتصادی، یا همکاری‌های دیپلماتیک باشد. با این حال، تاریخ روابط ایران و روسیه، از جمله خیانت‌های تاریخی مانند عهدنامه‌های گلستان و ترکمانچای یا تعلل در تعهدات هسته‌ای (مانند تأخیر در راه‌اندازی نیروگاه بوشهر)، باعث شده که اعتماد به روسیه در میان بسیاری از ایرانیان کم باشد.
نمونه‌های فرهنگی و سیاسی
-فرهنگی: در برخی دوره‌ها، علاقه به فرهنگ روسیه، مانند ادبیات (داستایوفسکی، تولستوی) یا موسیقی کلاسیک روس، در میان روشنفکران ایرانی دیده می‌شد، اما این نوع روسوفیلی معمولاً سیاسی نبود

-سیاسی: سریال «وزیرمختار» (دهه 1370) که به داستان قتل گریبایدوف، سفیر روسیه در ایران، می‌پرداخت، نمونه‌ای از تلاش برای بازنمایی روابط ایران و روسیه در رسانه‌های ایرانی بود. برخی معتقدند این سریال به نوعی دیدگاه روس‌دوستانه را ترویج می‌کرد.

#پسرعاقل_نوح
۲۰ آوریل۲۰۲۵

روسوفیلی در دوره قاجار
در دوره قاجار، روسوفیل‌ها به‌ویژه در میان برخی از درباریان و سیاستمداران برجسته بودند. به عنوان مثال، قزاقخانه ایران، یک نیروی نظامی تأسیس‌شده توسط ناصرالدین‌شاه تحت نظارت افسران روس، به ابزاری برای نفوذ روسیه تبدیل شد. فرماندهان این نیرو مستقیماً از سوی دولت تزاری منصوب می‌شدند و سیاست‌های روسیه را در ایران پیش می‌بردند.
روسوفیل‌ها در این دوره تلاش می‌کردند تا ایران را در حوزه نفوذ روسیه نگه دارند. این گرایش گاهی با حمایت از سیاست‌های ضدبریتانیایی همراه بود، اما اغلب به معنای سرسپردگی به منافع خارجی بود تا استقلال ملی. به گفته احمد زیدآبادی، دربار قاجار مملو از افرادی بود که علناً یا در خفا از روسیه یا بریتانیا حمایت می‌کردند، اما معمولاً از افشای این وابستگی شرم داشتند.
یکی از نمونه‌های تاریخی، نقش روسیه در سرکوب مشروطه‌خواهان بود. نیروهای قزاق تحت فرمان افسران روس در به توپ بستن مجلس و سرکوب جنبش مشروطه (1908) نقش داشتند، که این اقدامات خشم ملی‌گرایان ایرانی را برانگیخت و چهره منفی‌تری از روسوفیل‌ها ترسیم کرد.
روسوفیلی در دوره پهلوی و پس از آن
با انقلاب اکتبر 1917 و تغییر نظام سیاسی در روسیه، نفوذ مستقیم روس‌ها در قزاقخانه کاهش یافت و بریتانیا فرصت را برای افزایش نفوذ خود غنیمت شمرد. با این حال، روسوفیلی به طور کامل از بین نرفت. در دوره پهلوی، گرایش به روسیه یا شوروی سابق در میان برخی گروه‌های چپ و کمونیست‌مانند حزب توده دیده می‌شد، که به دلیل ایدئولوژی ضدغربی و ضدسرمایه‌داری به شوروی تمایل داشتند.
پس از انقلاب 1357، شعار «نه شرقی، نه غربی» به عنوان اصل سیاست خارجی جمهوری اسلامی مطرح شد، اما در عمل، برخی محافل سیاسی به دلیل تقابل با غرب و به‌ویژه آمریکا، به سمت نزدیکی با روسیه گرایش پیدا کردند. این گرایش در دهه‌های اخیر، به‌ویژه پس از جنگ اوکراین و افزایش تنش‌های ایران با غرب، شدت گرفته است. برخی تحلیلگران معتقدند که این نوع روسوفیلی مدرن، بیش از آنکه مبتنی بر علاقه فرهنگی باشد، نتیجه ضرورت‌های سیاسی و اقتصادی، مانند نیاز به حمایت دیپلماتیک یا همکاری نظامی با روسیه است. 👇

روسوفیلی معاصر و انتقادات
در دوران معاصر، روسوفیلی در ایران اغلب با انتقادات شدیدی همراه بوده است. منتقدان، از جمله احمد زیدآبادی، معتقدند که برخی رسانه‌ها و محافل سیاسی در ایران به شکلی بی‌پروا از سیاست‌های روسیه حمایت می‌کنند، تا حدی که منافع ملی ایران را نادیده می‌گیرند. به عنوان مثال، حمایت برخی گروه‌ها از سیاست‌های ولادیمیر پوتین یا توجیه اقدامات روسیه در اوکراین، به‌عنوان نشانه‌ای از روسوفیلی مدرن دیده می‌شود.
از سوی دیگر، برخی تحلیلگران مانند احترام توکلی تأکید دارند که روسوفیلی نباید صرفاً به معنای تأیید همه سیاست‌های روسیه تلقی شود. این گرایش می‌تواند ناشی از روابط تاریخی، منافع اقتصادی، یا همکاری‌های دیپلماتیک باشد. با این حال، تاریخ روابط ایران و روسیه، از جمله خیانت‌های تاریخی مانند عهدنامه‌های گلستان و ترکمانچای یا تعلل در تعهدات هسته‌ای (مانند تأخیر در راه‌اندازی نیروگاه بوشهر)، باعث شده که اعتماد به روسیه در میان بسیاری از ایرانیان کم باشد.
نمونه‌های فرهنگی و سیاسی
-فرهنگی: در برخی دوره‌ها، علاقه به فرهنگ روسیه، مانند ادبیات (داستایوفسکی، تولستوی) یا موسیقی کلاسیک روس، در میان روشنفکران ایرانی دیده می‌شد، اما این نوع روسوفیلی معمولاً سیاسی نبود

-سیاسی: سریال «وزیرمختار» (دهه 1370) که به داستان قتل گریبایدوف، سفیر روسیه در ایران، می‌پرداخت، نمونه‌ای از تلاش برای بازنمایی روابط ایران و روسیه در رسانه‌های ایرانی بود. برخی معتقدند این سریال به نوعی دیدگاه روس‌دوستانه را ترویج می‌کرد.

#پسرعاقل_نوح
۲۰ آوریل۲۰۲۵

نتیجه ی مذاکرات در کف خیابانهای ایران توسط مردم مشخص می شود...!!
درود بر #شاهزاده_رضا_پهلوی

@C_B_SHAHZADEH

ادا، تزویر و ریا رو از بچه شیعه بگیری کلا تموم میشه.

@C_B_SHAHZADEH

سقوط دنیای غرب به روایت تصویر

@C_B_SHAHZADEH