🔹بازم کویره که؛ مسیر لغو توسعه‌ی فکر تاریک...
❗️آیا گفت‌وگوی آمریکا و جمهوری اسلامی، روزنه‌ای به سوی آزادی و مردم‌سالاری برای ایرانیان است؟
❗️یا تنها نمایشی پیچیده در پهنه‌ی سیاست جهان، که پیوندی با آرمان‌های رهایی‌خواهانه ندارد؟
راستینگی تلخ این است که چشم‌داشت به این گفت‌وگوها به عنوان راهی برای دگرگونی بنیادین در ایران، چیزی جز پنداری زیان‌بار نیست.
خواسته‌های آمریکا و ماندگاری جمهوری اسلامی، دو سوی ناهمساز این گفت‌وگوها هستند. آمریکا، همچون هر کشوری، بیش از هر چیز به خواسته‌های خود می‌اندیشد. این خواسته‌ها شاید دربرگیرنده‌ی بازداشتن ایران از دست‌یابی به جنگ‌افزار هسته‌ای، پاسداری از آرامش در خاورمیانه، یا پایدارسازی بهره‌های اقتصادی باشد. در این میان، دادگری و مردم‌سالاری در ایران، بیشتر به گوشه رانده می‌شوند.
❗️آیا می‌توان چشم داشت که آمریکا، برای برآورده‌سازی آرمان‌های ایرانیان، خواسته‌های خود را به خطر اندازد؟
جمهوری اسلامی نیز با انگیزه‌ای روشن به این گفت‌وگوها پای می‌گذارد: ماندن و نگاهبانی از توان. این رژیم به خوبی می‌داند که گذشت کردن در برخی زمینه‌ها، می‌تواند به برداشتن تنگناها و بهبود وضعیت دارایی کمک کند، و در پی آن، پایه‌های توان خود را استوارتر سازد.
❗️ آیا می‌توان چشم داشت که جمهوری اسلامی، در این گفت‌وگوها، به خواسته‌های ایرانیان برای آزادی و مردم‌سالاری گردن نهد؟
گفت‌وگو، به خودی خود، سازشی است. هر سو، بهره‌هایی می‌دهد و بهره‌هایی می‌گیرد. اما در مورد ایران، این سازش بیشتر به بهای چشم پوشی از داد مردم پایان می‌پذیرد. جمهوری اسلامی شاید در برخی کارهای فنی و خُرد نرمش نشان دهد، اما هرگز از بنیادهای خود، مانند سروری فقیه و سرکوب مخالفان، دست نخواهد کشید.
❗️ آیا می‌توان چشم داشت که آمریکا، برای رسیدن به سازش، چشمان خود را بر روی پایمال شدن داد در ایران ببندد؟
گفت‌وگو با جمهوری اسلامی، به رژیم ارج می‌بخشد و به جهان نشان می‌دهد که این رژیم، کنشگری شایسته‌ی همنشینی در پهنه‌ی جهان است. این کار، به سستی جنبش‌های رهایی‌خواهانه در ایران می‌انجامد و به رژیم این توانایی را می‌دهد که آسوده‌تر به سرکوب مخالفان بپردازد.
❗️آیا می‌توان چشم داشت که آمریکا، با ارج بخشی به جمهوری اسلامی، به رزمندگان رهایی در ایران پشت کند؟
اگر به این پرسش‌ها پاسخ دهید، آگاه خواهی گشت :
تنها راه رهایی ایرانیان از خودکامگی، چشم‌داشت به نیروی خویش است. آزادی، پیشکشی نیست که از بیرون به دست آید. بلکه دادی است که باید با رزم، ایستادگی و همبستگی به دست آورد. چشم‌داشت به گفت‌وگوهای بیگانه، تنها به کژراهه بردن از این راه می‌شود و امید ناراستین را در دل‌ها می‌کارد.
از این رو، رزمندگان رهایی در ایران باید به این باور برسند که سرنوشت آن‌ها، در دستان خودشان است. آنان باید بر توانایی‌های درونی خود تکیه کنند، با یکدیگر هم‌دل شوند و برای رسیدن به آزادی، از هیچ کوششی فروگذار نکنند. گفت‌وگوی آمریکا و جمهوری اسلامی، شاید بهره‌هایی برای هردو سو داشته باشد، اما هیچ پیوندی با آرمان‌های رهایی‌خواهانه ایرانیان ندارد. راه آزادی، از خیابان‌ها و میدان‌های ایران می‌گذرد، نه از تالارهای گفت‌وگو ....
✍ #اشو
بازم کویره که،همه جویده جنس
نعشه کل صحنه جوری خالتور جمیله جرررر
ته رویاشون اینه بشن تو جریده ذکر
جمعکیر و ریش، میشه کرییرش
گرفتی؟ بپا نگیره بت...
🆔 @C_B_SHAHZADEH
❗️آیا گفت‌وگوی آمریکا و جمهوری اسلامی، روزنه‌ای به سوی آزادی و مردم‌سالاری برای ایرانیان است؟
❗️یا تنها نمایشی پیچیده در پهنه‌ی سیاست جهان، که پیوندی با آرمان‌های رهایی‌خواهانه ندارد؟
راستینگی تلخ این است که چشم‌داشت به این گفت‌وگوها به عنوان راهی برای دگرگونی بنیادین در ایران، چیزی جز پنداری زیان‌بار نیست.
خواسته‌های آمریکا و ماندگاری جمهوری اسلامی، دو سوی ناهمساز این گفت‌وگوها هستند. آمریکا، همچون هر کشوری، بیش از هر چیز به خواسته‌های خود می‌اندیشد. این خواسته‌ها شاید دربرگیرنده‌ی بازداشتن ایران از دست‌یابی به جنگ‌افزار هسته‌ای، پاسداری از آرامش در خاورمیانه، یا پایدارسازی بهره‌های اقتصادی باشد. در این میان، دادگری و مردم‌سالاری در ایران، بیشتر به گوشه رانده می‌شوند.
❗️آیا می‌توان چشم داشت که آمریکا، برای برآورده‌سازی آرمان‌های ایرانیان، خواسته‌های خود را به خطر اندازد؟
جمهوری اسلامی نیز با انگیزه‌ای روشن به این گفت‌وگوها پای می‌گذارد: ماندن و نگاهبانی از توان. این رژیم به خوبی می‌داند که گذشت کردن در برخی زمینه‌ها، می‌تواند به برداشتن تنگناها و بهبود وضعیت دارایی کمک کند، و در پی آن، پایه‌های توان خود را استوارتر سازد.
❗️ آیا می‌توان چشم داشت که جمهوری اسلامی، در این گفت‌وگوها، به خواسته‌های ایرانیان برای آزادی و مردم‌سالاری گردن نهد؟
گفت‌وگو، به خودی خود، سازشی است. هر سو، بهره‌هایی می‌دهد و بهره‌هایی می‌گیرد. اما در مورد ایران، این سازش بیشتر به بهای چشم پوشی از داد مردم پایان می‌پذیرد. جمهوری اسلامی شاید در برخی کارهای فنی و خُرد نرمش نشان دهد، اما هرگز از بنیادهای خود، مانند سروری فقیه و سرکوب مخالفان، دست نخواهد کشید.
❗️ آیا می‌توان چشم داشت که آمریکا، برای رسیدن به سازش، چشمان خود را بر روی پایمال شدن داد در ایران ببندد؟
گفت‌وگو با جمهوری اسلامی، به رژیم ارج می‌بخشد و به جهان نشان می‌دهد که این رژیم، کنشگری شایسته‌ی همنشینی در پهنه‌ی جهان است. این کار، به سستی جنبش‌های رهایی‌خواهانه در ایران می‌انجامد و به رژیم این توانایی را می‌دهد که آسوده‌تر به سرکوب مخالفان بپردازد.
❗️آیا می‌توان چشم داشت که آمریکا، با ارج بخشی به جمهوری اسلامی، به رزمندگان رهایی در ایران پشت کند؟
اگر به این پرسش‌ها پاسخ دهید، آگاه خواهی گشت :
تنها راه رهایی ایرانیان از خودکامگی، چشم‌داشت به نیروی خویش است. آزادی، پیشکشی نیست که از بیرون به دست آید. بلکه دادی است که باید با رزم، ایستادگی و همبستگی به دست آورد. چشم‌داشت به گفت‌وگوهای بیگانه، تنها به کژراهه بردن از این راه می‌شود و امید ناراستین را در دل‌ها می‌کارد.
از این رو، رزمندگان رهایی در ایران باید به این باور برسند که سرنوشت آن‌ها، در دستان خودشان است. آنان باید بر توانایی‌های درونی خود تکیه کنند، با یکدیگر هم‌دل شوند و برای رسیدن به آزادی، از هیچ کوششی فروگذار نکنند. گفت‌وگوی آمریکا و جمهوری اسلامی، شاید بهره‌هایی برای هردو سو داشته باشد، اما هیچ پیوندی با آرمان‌های رهایی‌خواهانه ایرانیان ندارد. راه آزادی، از خیابان‌ها و میدان‌های ایران می‌گذرد، نه از تالارهای گفت‌وگو ....
✍ #اشو
بازم کویره که،همه جویده جنس
نعشه کل صحنه جوری خالتور جمیله جرررر
ته رویاشون اینه بشن تو جریده ذکر
جمع
گرفتی؟ بپا نگیره بت...
🆔 @C_B_SHAHZADEH
