✍شاهنشاه اریامهر از نگاه دشمنان ایشان
در اواخر سال ۱۹۷۵ من روابط نزدیکی با شاه برقرار کرده و بطور متوسط هر دو یا سه هفته یکبار به تنهائی یا همراه دیگران او را ملاقات می نمودم . این ملاقاتها در حدود دو سال ادامه یافت و باید اعتراف کنم که پس از اینهمه تماس و گفتگو او هنوز هم برای من بصورت یک معما و مجموعهای از تضادها باقی ماند . رفتار او هنگامیکه در برابر دوربین فیلمبرداران و مصاحبه کنندگان تلویزیونی غربی قرار می گرفت تند و خشن و مغرور و ریاست مابانه بود و غرور ملی در گفتار وی مشخص بود. سخن گفتن او با مردم کشورش هم جدی و حساب شده بنظر می رسید.درملاقاتهای خصوصی او مردی آرام و متفکر و شنونده ای دقیق بود و در مسائل مربوط به سیاست بین المللی و امور نظامی اطلاعات وسیعی داشت. در پاسخ یک سئوال سطحی و کم اهمیت پاسخی دقیق و جدی میداد ، ولی در مجموع از نظر اجتماعی مردی محجوب و درون گرا بود .او از همه "ایسم ها نفرت داشت ، ولی خودش صاحب یک ایده است که می تواند آنرا از حرف بعمل درآورد. مردی بسیار پرکار بود و در راه تحقق بخشیدن به رویاهای خود برای ایران سخت می کوشید .او خود را وقف این آرزوها کرده بود و بهمین جهت جز بعضی تفریحات ورزشی وقت زیادی برای استراحت و تفریح نداشت . شاه یک سوارکار فوق العاده ویک اسکی باز و تنیس باز عالی بود .
در زمینه سیاست او معجون غریبی از #تهور و #بیباکی و #احتیاط و #فرصت_طلبی بود . #نمایش_قدرت_و_افتخار_ایران یکی از عوامل مهم و برجسته در محاسبات سیاسی او بشمار می آمد ولی بدون حصول اطمینان از نتیجه کار خود ریسک نمی کرد و در مواقع ضروری انعطاف زیادی از خود نشان می داد . در دسامبر سال ۱۹۷۳ شاه یکی از کارگردانان اصلی افزایش بی سابقه بهای نفت بود ، ولی بعد از آن به کشورهای غربی که بیش از همه از افزایش بهای نفت متضرر شده بودند نزدیکتر شد و در کنترل افزایش بهای نفت بکمک آنها شتافت . او از شورش کردهای عراق حمایت کرد و تا زمانیکه کردها شانس موفقیتی داشتند دستگاههای تبلیغاتی او با بوق و کرنا عراق را تهدید می کردند که ارتش ایران قادر است در عرض بیست و چهار ساعت خود را به دروازه های بغداد برساند ، ولی در زمستان سال ۱۹۷۴ وقتیکه کردها دیگر در برابر صدام مقاومت نمیکردند شاه هم تصمیم گرفت سیاست خود را تغییر دهد و در فرصت مناسبی که در اوائل سال ۱۹۷۵ فراهم شد با دشمنان قدیمی خود کنار آمد و قراردادی با عراق منعقد کرد که البته منافع ملی ایران در آن تامین شده بود ، سیاست شاه متمایل به آمریکا و اروپای غربی بود ولی برای حفظ موازنه و جلب رضایت همسایه شمالی روابط بازرگانی و همکاری های فنی و صنعتی خود را با شوروی و کشورهای اروپای شرقی توسعه می داد و در تکمیل این سیاست بعدها محتاطانه با چینی ها هم روابط نزدیکی برقرار کرد . شاه در مسائل مربوط به سیاست خارجی وامور نظامی و استراتژیک با زیرکی عمل می کرد و قابلیت و شجاعت زیادی در این زمینه از خود نشان می داد. واقعیت اینست که در زمینه سیاست خارجی و مسائل نظامی شاه هم علاقمند و هم بسیار مطلع بود . او طی سالهای طولانی سلطنتش با رهبران کشورهای مختلف جهان حشر و نشر داشته ، مطبوعات خارجی را حریصانه می خواند و مسائل بین المللی را بطور روزمره تعقیب می نمود.
🖋برگرفته از خاطرات سر آنتونی پارسونز سفیر سابق انگلستان در ایران
@c_b_shahzadeh
در اواخر سال ۱۹۷۵ من روابط نزدیکی با شاه برقرار کرده و بطور متوسط هر دو یا سه هفته یکبار به تنهائی یا همراه دیگران او را ملاقات می نمودم . این ملاقاتها در حدود دو سال ادامه یافت و باید اعتراف کنم که پس از اینهمه تماس و گفتگو او هنوز هم برای من بصورت یک معما و مجموعهای از تضادها باقی ماند . رفتار او هنگامیکه در برابر دوربین فیلمبرداران و مصاحبه کنندگان تلویزیونی غربی قرار می گرفت تند و خشن و مغرور و ریاست مابانه بود و غرور ملی در گفتار وی مشخص بود. سخن گفتن او با مردم کشورش هم جدی و حساب شده بنظر می رسید.درملاقاتهای خصوصی او مردی آرام و متفکر و شنونده ای دقیق بود و در مسائل مربوط به سیاست بین المللی و امور نظامی اطلاعات وسیعی داشت. در پاسخ یک سئوال سطحی و کم اهمیت پاسخی دقیق و جدی میداد ، ولی در مجموع از نظر اجتماعی مردی محجوب و درون گرا بود .او از همه "ایسم ها نفرت داشت ، ولی خودش صاحب یک ایده است که می تواند آنرا از حرف بعمل درآورد. مردی بسیار پرکار بود و در راه تحقق بخشیدن به رویاهای خود برای ایران سخت می کوشید .او خود را وقف این آرزوها کرده بود و بهمین جهت جز بعضی تفریحات ورزشی وقت زیادی برای استراحت و تفریح نداشت . شاه یک سوارکار فوق العاده ویک اسکی باز و تنیس باز عالی بود .
در زمینه سیاست او معجون غریبی از #تهور و #بیباکی و #احتیاط و #فرصت_طلبی بود . #نمایش_قدرت_و_افتخار_ایران یکی از عوامل مهم و برجسته در محاسبات سیاسی او بشمار می آمد ولی بدون حصول اطمینان از نتیجه کار خود ریسک نمی کرد و در مواقع ضروری انعطاف زیادی از خود نشان می داد . در دسامبر سال ۱۹۷۳ شاه یکی از کارگردانان اصلی افزایش بی سابقه بهای نفت بود ، ولی بعد از آن به کشورهای غربی که بیش از همه از افزایش بهای نفت متضرر شده بودند نزدیکتر شد و در کنترل افزایش بهای نفت بکمک آنها شتافت . او از شورش کردهای عراق حمایت کرد و تا زمانیکه کردها شانس موفقیتی داشتند دستگاههای تبلیغاتی او با بوق و کرنا عراق را تهدید می کردند که ارتش ایران قادر است در عرض بیست و چهار ساعت خود را به دروازه های بغداد برساند ، ولی در زمستان سال ۱۹۷۴ وقتیکه کردها دیگر در برابر صدام مقاومت نمیکردند شاه هم تصمیم گرفت سیاست خود را تغییر دهد و در فرصت مناسبی که در اوائل سال ۱۹۷۵ فراهم شد با دشمنان قدیمی خود کنار آمد و قراردادی با عراق منعقد کرد که البته منافع ملی ایران در آن تامین شده بود ، سیاست شاه متمایل به آمریکا و اروپای غربی بود ولی برای حفظ موازنه و جلب رضایت همسایه شمالی روابط بازرگانی و همکاری های فنی و صنعتی خود را با شوروی و کشورهای اروپای شرقی توسعه می داد و در تکمیل این سیاست بعدها محتاطانه با چینی ها هم روابط نزدیکی برقرار کرد . شاه در مسائل مربوط به سیاست خارجی وامور نظامی و استراتژیک با زیرکی عمل می کرد و قابلیت و شجاعت زیادی در این زمینه از خود نشان می داد. واقعیت اینست که در زمینه سیاست خارجی و مسائل نظامی شاه هم علاقمند و هم بسیار مطلع بود . او طی سالهای طولانی سلطنتش با رهبران کشورهای مختلف جهان حشر و نشر داشته ، مطبوعات خارجی را حریصانه می خواند و مسائل بین المللی را بطور روزمره تعقیب می نمود.
🖋برگرفته از خاطرات سر آنتونی پارسونز سفیر سابق انگلستان در ایران
@c_b_shahzadeh