🔹روایت چهل و چهارم؛ وصال؛ پناهجویی که می‌خواهد در فرانسه مدل شود

مرکز پاریس را که منطقه شلوغی است برای قرارمان انتخاب کردیم. می‌دانستم که دل‌اش می‌خواهد مدل شود. برای همین در میان جمعیت سر می‌چرخاندم تا پسر جوانی را بیابم که احتمالا پوششی مثل آرزویش دارد. حدس‌ام درست بود. میان آن‌همه شلوغی پیدایش کردم. با هم به کافه‌ای رفتیم تا روایت پناه‌جویی‌ و آرزوهای آتی‌اش را برایم بگوید. پسری که ۱۸ سال بیشتر نداشت و از ۱۵ سالگی، زندگی پناه‌جویی‌اش آغاز شده بود.

انگار که خبرخوان تلویزیون است. وقایعی را که از سر گذرانده بود به همان سبک تکرار می‌کرد. چند بار با تعجب میان صحبت‌هایش پریدم که «صبر کن. در پانزده سالگی در کوه جنازه‌ها را هم دیدی؟» خندید و گفت: «پر بود از جنازه و لباس‌های پاره.» جاساز شدنش در پژو برای عبور از ایران و رسیدن به مرز ترکیه، نشستن‌اش در وانتی که می‌گفت: «احتمالا چند نفر در حرکت پرت شدند.» و وقایع دیگری که به چشم دیدن آن‌ها برای کودکی پانزده ساله می‌تواند آسیب‌های بسیاری به همراه بیاورد.
#قاچاق_انسان
#قاچاق_کودکان
در گزارش آیداقجر بخوانید.
🌍@Farsi_Iranwire

🔹کسی منتظر این بچه‌ها نیست؛ کودکان کار، قاچاق، قرنطینه و رد مرز

پسر ۱۱ ساله «بیگم» دو هفته پیش، صبح یک روز عادی برای فروش خنزر پنزرهایش که شامل چند جین جوراب زنانه، فال حافظ، لیف صورت و یک کیسه گیر سر رنگارنگ می‌شد، از شهرک «علائین» به مقصد مترو شهر ری از خانه خارج شد و تا کنون برنگشته است.
بیگم یک مهاجر غیر قانونی است و علاوه بر «ذبیح»، مادر پنج کودک قد و نیم قد دیگر هم هست. آن‎ها هیچ کدام‎ کارت «آمایش» ندارند. کارت آمایش مدرک شناسایی اتباع خارجی در ایران است.
شوهر بیگم در یک کشتارگاه کوچک، در حاشیه شهرری کار می‌کند و چون مدارک اقامت ندارد، دستمزدش یک سوم دستمزد کارگران عادی است.
او فقط چند ساعت از شبانه روز برای خوابیدن به محل اقامت خود که یک اتاق ۲۴متری است، برمی‎گردد و بیگم در آن ساعت از روز بچه‌هاش را به بیرون می‌برد و اتاق را برای استراحت مردش خالی می‌کند.

گزارش ماهرخ غلامحسین‌پور را اینجا بخوانید👇
#اخبار_ایران
#قاچاق_انسان #قاچاق_کودکان
🌍@Farsi_Iranwire