🆔@Farsi_Iranwire
تینوش نظم‌جو؛ وظیفه ناشران مستقل تکیه بر محتوا است
در شصت‌ونهمین نمایشگاه کتاب فرانکفورت، رئیس اتحادیه ناشران جهان خطاب به ناشران دولتی و خصوصیِ در ایران گفت: "ناشران ایرانی دزد هستند و کتاب‌ها را سرقت می‌کنند!" بعد از این گفته در خصوص عدم قانون کپی رایت در ایران و نبود اتحادیه ناشران مستقل ایرانی در خارج کشور تهیه و منتشر کرده‌ام. به باور من ناشران مستقل خارج از ایران، با تاسیس اتحادیه‌ای نه تنها می‌توانند ظرف‌شان را با ناشران دولتی و خصوصی جدا کنند بلکه باید در راستای اعتماد سازی مخاطب و مبارزه با سانسور به صورت سیستماتیک عمل کنند.
فکر می‌کنید وقت آن رسیده و پتانسیلی وجود دارد که ناشران مستقل خارج از کشور یک اتحادیه داشته باشند و کارهای‌شان را به صورت صنفی پیش ببرند و در رویدادهای جهانی چاپ مستقل حضور داشته باشند یا خیر؟
ـ در حال حاضر خودمان این موقعیت را به وجود آوردیم، چند ناشریم و در سازمانی به نام « آلیانسي بین‌المللی ناشران مستقل» عضو هستیم. یکی از خصوصیات آلیانس این است که ناشران را بر اساس زبان‌شان دسته‌بندی می‌کند و امکان داشتن تماس با یکدیگر را برای آنها به وجود می‌آورد و می‌توانند با هم کار کنند و مشکلات‌شان را رفع کنند. در حال حاضر تعدادی از ناشران ایرانی خارج از کشور در بخش فارسی‌زبان این آلیانس هستند و امسال هم احتمالاً تعدادشان بیشتر و کامل‌تر خواهد شد. فکر می‌کنم این آلیانس بهترین مکان است برای اینکه ما بتوانیم این مشکلات صنفی را حل کنیم. ولی خب باید گفت واقعیتش این است که اگر بخواهیم درست بررسی کنیم می‌بینیم که ما، ناشران ایرانی خارج از کشور، چند نسل هستیم و اکثریت‌مان آن‌هایی هستند که از سال‌های پیش از انقلاب آمده‌اند و فعالیت خود را شروع کردند و آنها هستند که پیشکسوت‌اند و تعداد ناشرهای جوان خیلی کمتر است و فعالیت‌مان هم محدود است، از این نظر که تعداد کتاب‌هایی که می‌خواهیم منتشر کنیم باید چقدر باشد و چطور می‌توانیم این محدودیت‌ها که با ایران وجود دارد را حل کنیم. به همین خاطر به یک مقدار برنامه‌ریزی بیشتر نیاز داریم و امیدوارم که در این آلیانس، این صنف به وجود بیاید و همه بتوانند با هم همکاری کنند. یکی از مشکلاتی که وجود دارد این است که آنقدر کار زیاد است که واقعاً خود ناشران هم به سختی می‌توانند فعالیت خارج از نشر داشته باشند و در صنف فعال باشند. چیزی که به نظر خودم اشتباه است، به خاطر اینکه در همین صنف‌ها و روابط با ناشران کشورهای دیگر است که ما می‌توانیم موقعیت را بهتر کنیم، راه‌های بهتری پیدا کنیم و ذهن‌ما را باز کنیم ولی خب چون مشکلات زیاد است درگیر همان مشکلات داخلی خودمان هستیم.
گفتگوی #محمدتنگستانی با #تینوش_نظم‌جو را در ایران وایر بخوانید:👇👇
https://iranwire.com/fa/blogs/838/25994
ایران وایر را در تلگرام دنبال کنید:👇👇
https://t.me/Farsi_Iranwire
تینوش نظم‌جو؛ وظیفه ناشران مستقل تکیه بر محتوا است
در شصت‌ونهمین نمایشگاه کتاب فرانکفورت، رئیس اتحادیه ناشران جهان خطاب به ناشران دولتی و خصوصیِ در ایران گفت: "ناشران ایرانی دزد هستند و کتاب‌ها را سرقت می‌کنند!" بعد از این گفته در خصوص عدم قانون کپی رایت در ایران و نبود اتحادیه ناشران مستقل ایرانی در خارج کشور تهیه و منتشر کرده‌ام. به باور من ناشران مستقل خارج از ایران، با تاسیس اتحادیه‌ای نه تنها می‌توانند ظرف‌شان را با ناشران دولتی و خصوصی جدا کنند بلکه باید در راستای اعتماد سازی مخاطب و مبارزه با سانسور به صورت سیستماتیک عمل کنند.
فکر می‌کنید وقت آن رسیده و پتانسیلی وجود دارد که ناشران مستقل خارج از کشور یک اتحادیه داشته باشند و کارهای‌شان را به صورت صنفی پیش ببرند و در رویدادهای جهانی چاپ مستقل حضور داشته باشند یا خیر؟
ـ در حال حاضر خودمان این موقعیت را به وجود آوردیم، چند ناشریم و در سازمانی به نام « آلیانسي بین‌المللی ناشران مستقل» عضو هستیم. یکی از خصوصیات آلیانس این است که ناشران را بر اساس زبان‌شان دسته‌بندی می‌کند و امکان داشتن تماس با یکدیگر را برای آنها به وجود می‌آورد و می‌توانند با هم کار کنند و مشکلات‌شان را رفع کنند. در حال حاضر تعدادی از ناشران ایرانی خارج از کشور در بخش فارسی‌زبان این آلیانس هستند و امسال هم احتمالاً تعدادشان بیشتر و کامل‌تر خواهد شد. فکر می‌کنم این آلیانس بهترین مکان است برای اینکه ما بتوانیم این مشکلات صنفی را حل کنیم. ولی خب باید گفت واقعیتش این است که اگر بخواهیم درست بررسی کنیم می‌بینیم که ما، ناشران ایرانی خارج از کشور، چند نسل هستیم و اکثریت‌مان آن‌هایی هستند که از سال‌های پیش از انقلاب آمده‌اند و فعالیت خود را شروع کردند و آنها هستند که پیشکسوت‌اند و تعداد ناشرهای جوان خیلی کمتر است و فعالیت‌مان هم محدود است، از این نظر که تعداد کتاب‌هایی که می‌خواهیم منتشر کنیم باید چقدر باشد و چطور می‌توانیم این محدودیت‌ها که با ایران وجود دارد را حل کنیم. به همین خاطر به یک مقدار برنامه‌ریزی بیشتر نیاز داریم و امیدوارم که در این آلیانس، این صنف به وجود بیاید و همه بتوانند با هم همکاری کنند. یکی از مشکلاتی که وجود دارد این است که آنقدر کار زیاد است که واقعاً خود ناشران هم به سختی می‌توانند فعالیت خارج از نشر داشته باشند و در صنف فعال باشند. چیزی که به نظر خودم اشتباه است، به خاطر اینکه در همین صنف‌ها و روابط با ناشران کشورهای دیگر است که ما می‌توانیم موقعیت را بهتر کنیم، راه‌های بهتری پیدا کنیم و ذهن‌ما را باز کنیم ولی خب چون مشکلات زیاد است درگیر همان مشکلات داخلی خودمان هستیم.
گفتگوی #محمدتنگستانی با #تینوش_نظم‌جو را در ایران وایر بخوانید:👇👇
https://iranwire.com/fa/blogs/838/25994
ایران وایر را در تلگرام دنبال کنید:👇👇
https://t.me/Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
تینوش نظم‌جو؛ وظیفه ناشران مستقل تکیه بر محتوا است
🔹سرکوب مداوم ادبیات نمایشی؛ سانسورچی‌هایی که درکی از درام ندارند
همزمان با وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ خورشیدی، «سانسور» نیز بر سیمای هنر و فرهنگ در ایران سایه افکند و هنرمندان و نویسندگان زیادی را قربانی خویش کرد. عده‌ای مجبور به مهاجرت شدند و عده‌ای نیز مجبور به خانه‌نشینی یا خودسانسوری، تا آنچه که مدیران تصمیم‌گیر در نظام اسلامی ایران می‌خواهند اجرا شود.
***
در تئاتر و هنرهای نمایشی نیز سانسور هرروز به طریق و نوعی جدید رونمایی شد تا موجب آزار و اعتراض هنرمندان تئاتری شود. از جمله معروف‌ترین این اعتراض‌ها می‌توان به قهر چندین ساله «حمید سمندریان» کارگردان و نویسنده معروف تئاتر اشاره کرد و اینکه او در اعتراض به توقیف تئاتر «گالیله» نوشته «برتولت برشت» که خود ترجمه‌اش کرده بود، مدتی را به شغل رستوران‌داری روی آورد.
یا «بهرام بیضایی» کارگردان و نمایشنامه‌نویس شهیر ایرانی که سال ۱۳۷۱ در نامه‌ای نوشته بود: «من دستم را می‌شکنم و اجازه نمی‌دهم تا مرا سانسورچی خودم بکنید» و سرانجام هم پس از اعمال سانسورهای بی‌شمار در نمایشنامه‌ها، اجراهای صحنه و فیلم‌هایش مجبور به ترک ایران شد.
همین سال قبل یعنی در اردیبهشت سال ۱۳۹۹ نیز ۲۵۰ هنرمند تئاتر در ایران طی نامه‌ای خطاب به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت حسن روحانی، نسبت به لزوم دریافت مجوزی دوباره از «سازمان سینمایی» وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای پخش تئاترهای خود در پلتفرم‌های اینترنتی اعتراض کردند و پرسیدند؛ چرا تئاتری که یک‌بار از مرکز هنرهای نمایشی مجوز گرفته، دوباره باید از شبکه نمایش خانگی هم مجوز بگیرد و بازبینی مجدد بر روی آن انجام شود؟
#اطلاع_رسانی #سانسور_نمایشنامه‌ها #سانسور #بهزاد_فراهانی #تینوش_نظم‌جو #روزبه_حسینی
ادامه گزارش امیرحسین میراسماعیلی را در اینجا بخوانید:
همزمان با وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ خورشیدی، «سانسور» نیز بر سیمای هنر و فرهنگ در ایران سایه افکند و هنرمندان و نویسندگان زیادی را قربانی خویش کرد. عده‌ای مجبور به مهاجرت شدند و عده‌ای نیز مجبور به خانه‌نشینی یا خودسانسوری، تا آنچه که مدیران تصمیم‌گیر در نظام اسلامی ایران می‌خواهند اجرا شود.
***
در تئاتر و هنرهای نمایشی نیز سانسور هرروز به طریق و نوعی جدید رونمایی شد تا موجب آزار و اعتراض هنرمندان تئاتری شود. از جمله معروف‌ترین این اعتراض‌ها می‌توان به قهر چندین ساله «حمید سمندریان» کارگردان و نویسنده معروف تئاتر اشاره کرد و اینکه او در اعتراض به توقیف تئاتر «گالیله» نوشته «برتولت برشت» که خود ترجمه‌اش کرده بود، مدتی را به شغل رستوران‌داری روی آورد.
یا «بهرام بیضایی» کارگردان و نمایشنامه‌نویس شهیر ایرانی که سال ۱۳۷۱ در نامه‌ای نوشته بود: «من دستم را می‌شکنم و اجازه نمی‌دهم تا مرا سانسورچی خودم بکنید» و سرانجام هم پس از اعمال سانسورهای بی‌شمار در نمایشنامه‌ها، اجراهای صحنه و فیلم‌هایش مجبور به ترک ایران شد.
همین سال قبل یعنی در اردیبهشت سال ۱۳۹۹ نیز ۲۵۰ هنرمند تئاتر در ایران طی نامه‌ای خطاب به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت حسن روحانی، نسبت به لزوم دریافت مجوزی دوباره از «سازمان سینمایی» وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای پخش تئاترهای خود در پلتفرم‌های اینترنتی اعتراض کردند و پرسیدند؛ چرا تئاتری که یک‌بار از مرکز هنرهای نمایشی مجوز گرفته، دوباره باید از شبکه نمایش خانگی هم مجوز بگیرد و بازبینی مجدد بر روی آن انجام شود؟
#اطلاع_رسانی #سانسور_نمایشنامه‌ها #سانسور #بهزاد_فراهانی #تینوش_نظم‌جو #روزبه_حسینی
ادامه گزارش امیرحسین میراسماعیلی را در اینجا بخوانید:
IranWire | خانه
سرکوب مداوم ادبیات نمایشی؛ سانسورچی‌هایی که درکی از درام ندارند
همزمان با وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ خورشیدی، «سانسور» نیز بر سیمای هنر و فرهنگ در ایران سایه افکند و هنرمندان و نویسندگان زیادی را قربانی خویش کرد. عده‌ای مجبور به مهاجرت شدند و عده‌ای نیز مجبور به خانه‌نشینی یا خودسانسوری، تا آنچه که مدیران تصمیم‌گیر…
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🎥 «تینوش نظم‌جو»، مدیر انتشارات ناکجا در پاریس یکی از افرادی است که با چاپ کتاب‌های بدون‌سانسور در جهت آزادی بیان تلاش می‌کند. با او که پیش‌تر در ایران در زمینه کارگردانی تئاتر و انتشار کتاب کار کرده درباره نقش سانسور بر نویسندگان گفت‌وگو کرده‌ایم.
نظم‌جو هر سال در نمایشگاه بدون سانسور همراه با دیگر ناشران خارج ازکشور به شهرهای مختلف اروپا و آمریکا سفر می‌کند تا کتاب‌های بدون سانسوری را که منتشر کرده، به ایرانیان خارج از کشور معرفی کند. کتاب‌های زنان تاثیرگذار ایران، «احضار دوال‌پای رسوایی با پای سیب نوشته سپیده قلیان از زندان و کتاب هستی، مجموعه شعر و داستان‌های هستی حسین‌پناهی را ایران‌وایر با همکاری ناکجا منتشر کرده است.
گزارش را در سایت ایران‌وایر بخوانید
#نشر_ناکجا #تینوش_نظم‌جو #اطلاع_رسانی #سانسور
@Farsi_Iranwire
نظم‌جو هر سال در نمایشگاه بدون سانسور همراه با دیگر ناشران خارج ازکشور به شهرهای مختلف اروپا و آمریکا سفر می‌کند تا کتاب‌های بدون سانسوری را که منتشر کرده، به ایرانیان خارج از کشور معرفی کند. کتاب‌های زنان تاثیرگذار ایران، «احضار دوال‌پای رسوایی با پای سیب نوشته سپیده قلیان از زندان و کتاب هستی، مجموعه شعر و داستان‌های هستی حسین‌پناهی را ایران‌وایر با همکاری ناکجا منتشر کرده است.
گزارش را در سایت ایران‌وایر بخوانید
#نشر_ناکجا #تینوش_نظم‌جو #اطلاع_رسانی #سانسور
@Farsi_Iranwire