« هرگز شادی و وجد بی‌حدی را که سال گذشته در این روز تجربه کردم فراموش نخواهم کرد؛ «لحظه‌ی آزادی و پایین‌دویدن چهار تن از دوستان درویشم از شیب ورودی زندان اوین به سمت جمعیتی که یکصدا آزادی آنها را فریاد می‌کرد». تصویری که ۱۰ شبانه‌روز تحصن پای دیوار زندان، پشت پلک‌ها و در ذهن‌ها و چشم‌های منتظر و خیره به درِ زندان نقش می‌بست حالا واقعی شده بود و هدفی که در آن ده روز، تار و دور و در تردید بود به یمن نیروی جمع و همت صبر و به مدد پایمردی و همیاری، جان گرفت و زنده و واقعی شد و پیچ و خم‌های شک را به راه هموار یقین، و بیم را به امید و اشک را به لبخند تبدیل کرد.
بخشی از نامه #رضاانتصاری از دراویش زندانی در #فشافویه
https://t.me/iv?url=https%3A%2F%2Firanwire.com%2Ffa%2Fblogs%2F215%2F29235&rhash=97782104fed07c