📝
غمگین‌ترین آدم‌هایی که دیدم، کسانی بودن که کل زندگی‌شونو صرف رسیدن به یه هدف مشخص کرده بودن، چیزهایی مثل گرفتن فلان مدرک تحصیلی، پیدا کردن شغل دلخواهشون، ازدواج با فرد مورد علاقه، خرید خونه، ماشین یا مهاجرت از ایران...
یه عمر برای رسیدن به این اهداف دوییده بودن، خستگی ناپذیر جلوه می‌کردن، پر از شوق بودن، یه نیروی محال توی وجودشون بود، تقریبا خیلی از همین آدم‌هارو می‌شناسم که به اهدافشون رسیدن. با رسیدن به اون اهداف فکر می‌کردم الان خوشحال‌ترین آدم‌های روی زمین هستن ولی...
ولی خسته بودن، خوشحال بودن اما خسته
خوشحالیشون کوتاه بود و خستگی‌شون طولانی.
یکی از همین آدم‌هارو بعد از یه مدت، اتفاقی دیدم، موفق شده بود، ازدواج کرده بود و درآمد خوبی هم داشت، موفق بود اما خوشحال نبود، نمی‌دونست باید چیکار کنه، بلد نبود جشن بگیره، بلد نبود عاشقی کنه.
هیچ سرگرمی ای نداشت. نه شناختی از هنر و ادبیات داشت و نه استعداد ورزشی...
میگفت من تا رسیدن به هدفم می‌دونستم باید چیکار کنم اما الان نمی‌دونم باید چطور زندگی کنم. راست میگفت اون فقط بلد بود کار کنه.
همیشه درباره موفقیتش حرف می‌زد
درباره‌ی اینکه بیشتر تلاش بکنه. کمتر خرج بکنه، کمتر تفریح بکنه، بیشتر کار بکنه، کمتر بخوابه، بیشتر پول جمع بکنه اون هیچ برنامه‌ای برای بعدش نداشت موفقیتش ضامن خوشحالی و خوشبختیش نشد.
این قصه‌رو تعریف کردم برای اینکه بگم خودتونو به یه هدف گره نزنید همیشه برای بعدش برنامه داشته باشین.
خودتونو محدود نکنید، موفقیت یکی از هزاران عاملیه که می‌تونه خوشبختتون بکنه. نمی‌گم کار نکنید، کار بکنید اما نه توی اوقات فراغت، زمانمند و به اندازه کار بکنید.
تا می‌تونید برای خودتون سرگرمی‌های خوب ایجاد بکنید.
فیلم‌های فاخر ببینید.
ادبیات داستانی بخونید.
سبک‌های مختلف موسیقی رو بشناسید بعد گوش کنید لذتش با شناخت سبکش دوچندان می‌شه.
ورزش کنید، آواز بخونید، بزنید زیر گریه، با صدا بخندید. با هیجانتون بازی کنید تا آدرنالین ترشح کنید. تا می‌تونید بدویید، اونقدر که تپش قلب بگیرید.
تپش قلب بهتون یادآوری می‌کنه که زنده‌اید که آدمیزاد به پویندگی زنده‌س.
زمان برای آدم‌های افسرده به کندی و برای آدم‌های مضطرب به تندی می‌گذره اما برای آدم‌هایی که سلامت روانی بالایی دارن نه کند و نه تند، فقط در حال عبوره...
به سلامت روان‌تون اهمیت بدید.
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
غمگین‌ترین آدم‌هایی که دیدم، کسانی بودن که کل زندگی‌شونو صرف رسیدن به یه هدف مشخص کرده بودن، چیزهایی مثل گرفتن فلان مدرک تحصیلی، پیدا کردن شغل دلخواهشون، ازدواج با فرد مورد علاقه، خرید خونه، ماشین یا مهاجرت از ایران...
یه عمر برای رسیدن به این اهداف دوییده بودن، خستگی ناپذیر جلوه می‌کردن، پر از شوق بودن، یه نیروی محال توی وجودشون بود، تقریبا خیلی از همین آدم‌هارو می‌شناسم که به اهدافشون رسیدن. با رسیدن به اون اهداف فکر می‌کردم الان خوشحال‌ترین آدم‌های روی زمین هستن ولی...
ولی خسته بودن، خوشحال بودن اما خسته
خوشحالیشون کوتاه بود و خستگی‌شون طولانی.
یکی از همین آدم‌هارو بعد از یه مدت، اتفاقی دیدم، موفق شده بود، ازدواج کرده بود و درآمد خوبی هم داشت، موفق بود اما خوشحال نبود، نمی‌دونست باید چیکار کنه، بلد نبود جشن بگیره، بلد نبود عاشقی کنه.
هیچ سرگرمی ای نداشت. نه شناختی از هنر و ادبیات داشت و نه استعداد ورزشی...
میگفت من تا رسیدن به هدفم می‌دونستم باید چیکار کنم اما الان نمی‌دونم باید چطور زندگی کنم. راست میگفت اون فقط بلد بود کار کنه.
همیشه درباره موفقیتش حرف می‌زد
درباره‌ی اینکه بیشتر تلاش بکنه. کمتر خرج بکنه، کمتر تفریح بکنه، بیشتر کار بکنه، کمتر بخوابه، بیشتر پول جمع بکنه اون هیچ برنامه‌ای برای بعدش نداشت موفقیتش ضامن خوشحالی و خوشبختیش نشد.
این قصه‌رو تعریف کردم برای اینکه بگم خودتونو به یه هدف گره نزنید همیشه برای بعدش برنامه داشته باشین.
خودتونو محدود نکنید، موفقیت یکی از هزاران عاملیه که می‌تونه خوشبختتون بکنه. نمی‌گم کار نکنید، کار بکنید اما نه توی اوقات فراغت، زمانمند و به اندازه کار بکنید.
تا می‌تونید برای خودتون سرگرمی‌های خوب ایجاد بکنید.
فیلم‌های فاخر ببینید.
ادبیات داستانی بخونید.
سبک‌های مختلف موسیقی رو بشناسید بعد گوش کنید لذتش با شناخت سبکش دوچندان می‌شه.
ورزش کنید، آواز بخونید، بزنید زیر گریه، با صدا بخندید. با هیجانتون بازی کنید تا آدرنالین ترشح کنید. تا می‌تونید بدویید، اونقدر که تپش قلب بگیرید.
تپش قلب بهتون یادآوری می‌کنه که زنده‌اید که آدمیزاد به پویندگی زنده‌س.
زمان برای آدم‌های افسرده به کندی و برای آدم‌های مضطرب به تندی می‌گذره اما برای آدم‌هایی که سلامت روانی بالایی دارن نه کند و نه تند، فقط در حال عبوره...
به سلامت روان‌تون اهمیت بدید.
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
📝
غمگین‌ترین آدم‌هایی که دیدم، کسانی بودن که کل زندگی‌شونو صرف رسیدن به یه هدف مشخص کرده بودن، چیزهایی مثل گرفتن فلان مدرک تحصیلی، پیدا کردن شغل دلخواهشون، ازدواج با فرد مورد علاقه، خرید خونه، ماشین یا مهاجرت از ایران...
یه عمر برای رسیدن به این اهداف دوییده بودن، خستگی ناپذیر جلوه می‌کردن، پر از شوق بودن، یه نیروی محال توی وجودشون بود، تقریبا خیلی از همین آدم‌هارو می‌شناسم که به اهدافشون رسیدن. با رسیدن به اون اهداف فکر می‌کردم الان خوشحال‌ترین آدم‌های روی زمین هستن ولی...
ولی خسته بودن، خوشحال بودن اما خسته
خوشحالیشون کوتاه بود و خستگی‌شون طولانی.
یکی از همین آدم‌هارو بعد از یه مدت، اتفاقی دیدم، موفق شده بود، ازدواج کرده بود و درآمد خوبی هم داشت، موفق بود اما خوشحال نبود، نمی‌دونست باید چیکار کنه، بلد نبود جشن بگیره، بلد نبود عاشقی کنه.
هیچ سرگرمی ای نداشت. نه شناختی از هنر و ادبیات داشت و نه استعداد ورزشی...
میگفت من تا رسیدن به هدفم می‌دونستم باید چیکار کنم اما الان نمی‌دونم باید چطور زندگی کنم. راست میگفت اون فقط بلد بود کار کنه.
همیشه درباره موفقیتش حرف می‌زد
درباره‌ی اینکه بیشتر تلاش بکنه. کمتر خرج بکنه، کمتر تفریح بکنه، بیشتر کار بکنه، کمتر بخوابه، بیشتر پول جمع بکنه اون هیچ برنامه‌ای برای بعدش نداشت موفقیتش ضامن خوشحالی و خوشبختیش نشد.
این قصه‌رو تعریف کردم برای اینکه بگم خودتونو به یه هدف گره نزنید همیشه برای بعدش برنامه داشته باشین.
خودتونو محدود نکنید، موفقیت یکی از هزاران عاملیه که می‌تونه خوشبختتون بکنه. نمی‌گم کار نکنید، کار بکنید اما نه توی اوقات فراغت، زمانمند و به اندازه کار بکنید.
تا می‌تونید برای خودتون سرگرمی‌های خوب ایجاد بکنید.
فیلم‌های فاخر ببینید.
ادبیات داستانی بخونید.
سبک‌های مختلف موسیقی رو بشناسید بعد گوش کنید لذتش با شناخت سبکش دوچندان می‌شه.
ورزش کنید، آواز بخونید، بزنید زیر گریه، با صدا بخندید. با هیجانتون بازی کنید تا آدرنالین ترشح کنید. تا می‌تونید بدویید، اونقدر که تپش قلب بگیرید.
تپش قلب بهتون یادآوری می‌کنه که زنده‌اید که آدمیزاد به پویندگی زنده‌س.
زمان برای آدم‌های افسرده به کندی و برای آدم‌های مضطرب به تندی می‌گذره اما برای آدم‌هایی که سلامت روانی بالایی دارن نه کند و نه تند، فقط در حال عبوره...
به سلامت روان‌تون اهمیت بدید.
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
غمگین‌ترین آدم‌هایی که دیدم، کسانی بودن که کل زندگی‌شونو صرف رسیدن به یه هدف مشخص کرده بودن، چیزهایی مثل گرفتن فلان مدرک تحصیلی، پیدا کردن شغل دلخواهشون، ازدواج با فرد مورد علاقه، خرید خونه، ماشین یا مهاجرت از ایران...
یه عمر برای رسیدن به این اهداف دوییده بودن، خستگی ناپذیر جلوه می‌کردن، پر از شوق بودن، یه نیروی محال توی وجودشون بود، تقریبا خیلی از همین آدم‌هارو می‌شناسم که به اهدافشون رسیدن. با رسیدن به اون اهداف فکر می‌کردم الان خوشحال‌ترین آدم‌های روی زمین هستن ولی...
ولی خسته بودن، خوشحال بودن اما خسته
خوشحالیشون کوتاه بود و خستگی‌شون طولانی.
یکی از همین آدم‌هارو بعد از یه مدت، اتفاقی دیدم، موفق شده بود، ازدواج کرده بود و درآمد خوبی هم داشت، موفق بود اما خوشحال نبود، نمی‌دونست باید چیکار کنه، بلد نبود جشن بگیره، بلد نبود عاشقی کنه.
هیچ سرگرمی ای نداشت. نه شناختی از هنر و ادبیات داشت و نه استعداد ورزشی...
میگفت من تا رسیدن به هدفم می‌دونستم باید چیکار کنم اما الان نمی‌دونم باید چطور زندگی کنم. راست میگفت اون فقط بلد بود کار کنه.
همیشه درباره موفقیتش حرف می‌زد
درباره‌ی اینکه بیشتر تلاش بکنه. کمتر خرج بکنه، کمتر تفریح بکنه، بیشتر کار بکنه، کمتر بخوابه، بیشتر پول جمع بکنه اون هیچ برنامه‌ای برای بعدش نداشت موفقیتش ضامن خوشحالی و خوشبختیش نشد.
این قصه‌رو تعریف کردم برای اینکه بگم خودتونو به یه هدف گره نزنید همیشه برای بعدش برنامه داشته باشین.
خودتونو محدود نکنید، موفقیت یکی از هزاران عاملیه که می‌تونه خوشبختتون بکنه. نمی‌گم کار نکنید، کار بکنید اما نه توی اوقات فراغت، زمانمند و به اندازه کار بکنید.
تا می‌تونید برای خودتون سرگرمی‌های خوب ایجاد بکنید.
فیلم‌های فاخر ببینید.
ادبیات داستانی بخونید.
سبک‌های مختلف موسیقی رو بشناسید بعد گوش کنید لذتش با شناخت سبکش دوچندان می‌شه.
ورزش کنید، آواز بخونید، بزنید زیر گریه، با صدا بخندید. با هیجانتون بازی کنید تا آدرنالین ترشح کنید. تا می‌تونید بدویید، اونقدر که تپش قلب بگیرید.
تپش قلب بهتون یادآوری می‌کنه که زنده‌اید که آدمیزاد به پویندگی زنده‌س.
زمان برای آدم‌های افسرده به کندی و برای آدم‌های مضطرب به تندی می‌گذره اما برای آدم‌هایی که سلامت روانی بالایی دارن نه کند و نه تند، فقط در حال عبوره...
به سلامت روان‌تون اهمیت بدید.
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
📝
اغلب "ترس از تنهایی"، آدم‌ها را به آغاز یک رابطه ترغیب می‌کند.
رابطه‌ای که تلاش می‌کند گوش‌هایتان را ببندد، مبادا صدای تنهایی‌تان را بشنوید.
آن‌وقت به هر خفتی تن می‌دهید تا در رابطه باقی بمانید؛ بدین‌شکل فرزندی از این ترس زاییده می‌شود به نامِ "وابستگی!"
فرزندی که یک لحظه آرامتان نمی‌گذارد. مدام باید به او رسیدگی کنید. دور و برش باشید. تغذیه‌اش کنید. از خودتان برایش مایه بگذارید. فرزندی که گستاخانه و بی‌رحمانه ذره ذره وجودتان را در خود می‌بلعد و در نهایت چیزی از "خودتان" برایتان باقی نمی‌گذارد.
ممکن است در اطراف‌تان افراد بی‌شماری را ببینید که پس از پایانِ یک رابطه، در کوتاه‌ترین زمانِ ممکن وارد رابطه با دیگری می‌شوند یا افرادی که برای حفظ یک رابطه به ذلت و خواری تن می‌دهند و می‌خواهند آن را با چنگ و دندان نگه دارند.
حتی ممکن است خودِ شما نیز یکی از این افراد باشید. اما بدانید که ماهیت این روابط چیزی جز "ترس از تنهایی" نیست!
من شیفته انسان‌هایی هستم که تنهایی‌شان را شناخته‌اند، با او حرف زده‌اند، چای خورده‌اند، دست‌هایش را در دست گرفته و همچون گنجی گرانبها از آن مراقبت کرده و می‌کنند؛ آنها انسان‌هایی رشد یافته‌اند که در آن‌سوی وابستگی، یعنی "استقلال" ایستاده‌اند. آنها اگر روزی به کسی اجازه ورود به حریم تنهایی‌شان را بدهند، به این دلیل است که او را همچون تنهاییِ خود ارزشمند یافته‌اند و این بدان معناست که او نیز انسان رشدیافتهٔ دیگریست.
👤#عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
اغلب "ترس از تنهایی"، آدم‌ها را به آغاز یک رابطه ترغیب می‌کند.
رابطه‌ای که تلاش می‌کند گوش‌هایتان را ببندد، مبادا صدای تنهایی‌تان را بشنوید.
آن‌وقت به هر خفتی تن می‌دهید تا در رابطه باقی بمانید؛ بدین‌شکل فرزندی از این ترس زاییده می‌شود به نامِ "وابستگی!"
فرزندی که یک لحظه آرامتان نمی‌گذارد. مدام باید به او رسیدگی کنید. دور و برش باشید. تغذیه‌اش کنید. از خودتان برایش مایه بگذارید. فرزندی که گستاخانه و بی‌رحمانه ذره ذره وجودتان را در خود می‌بلعد و در نهایت چیزی از "خودتان" برایتان باقی نمی‌گذارد.
ممکن است در اطراف‌تان افراد بی‌شماری را ببینید که پس از پایانِ یک رابطه، در کوتاه‌ترین زمانِ ممکن وارد رابطه با دیگری می‌شوند یا افرادی که برای حفظ یک رابطه به ذلت و خواری تن می‌دهند و می‌خواهند آن را با چنگ و دندان نگه دارند.
حتی ممکن است خودِ شما نیز یکی از این افراد باشید. اما بدانید که ماهیت این روابط چیزی جز "ترس از تنهایی" نیست!
من شیفته انسان‌هایی هستم که تنهایی‌شان را شناخته‌اند، با او حرف زده‌اند، چای خورده‌اند، دست‌هایش را در دست گرفته و همچون گنجی گرانبها از آن مراقبت کرده و می‌کنند؛ آنها انسان‌هایی رشد یافته‌اند که در آن‌سوی وابستگی، یعنی "استقلال" ایستاده‌اند. آنها اگر روزی به کسی اجازه ورود به حریم تنهایی‌شان را بدهند، به این دلیل است که او را همچون تنهاییِ خود ارزشمند یافته‌اند و این بدان معناست که او نیز انسان رشدیافتهٔ دیگریست.
👤#عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
📝
غمگین‌ترین آدم‌هایی که دیدم، کسانی بودن که کل زندگی‌شونو صرف رسیدن به یه هدف مشخص کرده بودن، چیزهایی مثل گرفتن فلان مدرک تحصیلی، پیدا کردن شغل دلخواهشون، ازدواج با فرد مورد علاقه، خرید خونه، ماشین یا مهاجرت از ایران...
یه عمر برای رسیدن به این اهداف دوییده بودن، خستگی ناپذیر جلوه می‌کردن، پر از شوق بودن، یه نیروی محال توی وجودشون بود، تقریبا خیلی از همین آدم‌هارو می‌شناسم که به اهدافشون رسیدن. با رسیدن به اون اهداف فکر می‌کردم الان خوشحال‌ترین آدم‌های روی زمین هستن ولی...
ولی خسته بودن، خوشحال بودن اما خسته
خوشحالیشون کوتاه بود و خستگی‌شون طولانی.
یکی از همین آدم‌هارو بعد از یه مدت، اتفاقی دیدم، موفق شده بود، ازدواج کرده بود و درآمد خوبی هم داشت، موفق بود اما خوشحال نبود، نمی‌دونست باید چیکار کنه، بلد نبود جشن بگیره، بلد نبود عاشقی کنه.
هیچ سرگرمی ای نداشت. نه شناختی از هنر و ادبیات داشت و نه استعداد ورزشی...
میگفت من تا رسیدن به هدفم می‌دونستم باید چیکار کنم اما الان نمی‌دونم باید چطور زندگی کنم. راست میگفت اون فقط بلد بود کار کنه.
همیشه درباره موفقیتش حرف می‌زد
درباره‌ی اینکه بیشتر تلاش بکنه. کمتر خرج بکنه، کمتر تفریح بکنه، بیشتر کار بکنه، کمتر بخوابه، بیشتر پول جمع بکنه اون هیچ برنامه‌ای برای بعدش نداشت موفقیتش ضامن خوشحالی و خوشبختیش نشد.
این قصه‌رو تعریف کردم برای اینکه بگم خودتونو به یه هدف گره نزنید همیشه برای بعدش برنامه داشته باشین.
خودتونو محدود نکنید، موفقیت یکی از هزاران عاملیه که می‌تونه خوشبختتون بکنه. نمی‌گم کار نکنید، کار بکنید اما نه توی اوقات فراغت، زمانمند و به اندازه کار بکنید.
تا می‌تونید برای خودتون سرگرمی‌های خوب ایجاد بکنید.
فیلم‌های فاخر ببینید.
ادبیات داستانی بخونید.
سبک‌های مختلف موسیقی رو بشناسید بعد گوش کنید لذتش با شناخت سبکش دوچندان می‌شه.
ورزش کنید، آواز بخونید، بزنید زیر گریه، با صدا بخندید. با هیجانتون بازی کنید تا آدرنالین ترشح کنید. تا می‌تونید بدویید، اونقدر که تپش قلب بگیرید.
تپش قلب بهتون یادآوری می‌کنه که زنده‌اید که آدمیزاد به پویندگی زنده‌س.
زمان برای آدم‌های افسرده به کندی و برای آدم‌های مضطرب به تندی می‌گذره اما برای آدم‌هایی که سلامت روانی بالایی دارن نه کند و نه تند، فقط در حال عبوره...
به سلامت روان‌تون اهمیت بدید.
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
غمگین‌ترین آدم‌هایی که دیدم، کسانی بودن که کل زندگی‌شونو صرف رسیدن به یه هدف مشخص کرده بودن، چیزهایی مثل گرفتن فلان مدرک تحصیلی، پیدا کردن شغل دلخواهشون، ازدواج با فرد مورد علاقه، خرید خونه، ماشین یا مهاجرت از ایران...
یه عمر برای رسیدن به این اهداف دوییده بودن، خستگی ناپذیر جلوه می‌کردن، پر از شوق بودن، یه نیروی محال توی وجودشون بود، تقریبا خیلی از همین آدم‌هارو می‌شناسم که به اهدافشون رسیدن. با رسیدن به اون اهداف فکر می‌کردم الان خوشحال‌ترین آدم‌های روی زمین هستن ولی...
ولی خسته بودن، خوشحال بودن اما خسته
خوشحالیشون کوتاه بود و خستگی‌شون طولانی.
یکی از همین آدم‌هارو بعد از یه مدت، اتفاقی دیدم، موفق شده بود، ازدواج کرده بود و درآمد خوبی هم داشت، موفق بود اما خوشحال نبود، نمی‌دونست باید چیکار کنه، بلد نبود جشن بگیره، بلد نبود عاشقی کنه.
هیچ سرگرمی ای نداشت. نه شناختی از هنر و ادبیات داشت و نه استعداد ورزشی...
میگفت من تا رسیدن به هدفم می‌دونستم باید چیکار کنم اما الان نمی‌دونم باید چطور زندگی کنم. راست میگفت اون فقط بلد بود کار کنه.
همیشه درباره موفقیتش حرف می‌زد
درباره‌ی اینکه بیشتر تلاش بکنه. کمتر خرج بکنه، کمتر تفریح بکنه، بیشتر کار بکنه، کمتر بخوابه، بیشتر پول جمع بکنه اون هیچ برنامه‌ای برای بعدش نداشت موفقیتش ضامن خوشحالی و خوشبختیش نشد.
این قصه‌رو تعریف کردم برای اینکه بگم خودتونو به یه هدف گره نزنید همیشه برای بعدش برنامه داشته باشین.
خودتونو محدود نکنید، موفقیت یکی از هزاران عاملیه که می‌تونه خوشبختتون بکنه. نمی‌گم کار نکنید، کار بکنید اما نه توی اوقات فراغت، زمانمند و به اندازه کار بکنید.
تا می‌تونید برای خودتون سرگرمی‌های خوب ایجاد بکنید.
فیلم‌های فاخر ببینید.
ادبیات داستانی بخونید.
سبک‌های مختلف موسیقی رو بشناسید بعد گوش کنید لذتش با شناخت سبکش دوچندان می‌شه.
ورزش کنید، آواز بخونید، بزنید زیر گریه، با صدا بخندید. با هیجانتون بازی کنید تا آدرنالین ترشح کنید. تا می‌تونید بدویید، اونقدر که تپش قلب بگیرید.
تپش قلب بهتون یادآوری می‌کنه که زنده‌اید که آدمیزاد به پویندگی زنده‌س.
زمان برای آدم‌های افسرده به کندی و برای آدم‌های مضطرب به تندی می‌گذره اما برای آدم‌هایی که سلامت روانی بالایی دارن نه کند و نه تند، فقط در حال عبوره...
به سلامت روان‌تون اهمیت بدید.
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
گفت: عاشقم بود اما بعد از آنکه دلم را شکست، رهایم کرد!
به او گفتم: اگر واقعا عاشقت بود چرا آن کار را با تو کرد؟
گفت: نمی‌دانم!
گفتم: می‌دانی اما به‌خودت دروغ می‌گویی، چون برایت راحت‌تر است که او را در ابتدا، عاشق خودت بدانی بعد یک آدم بی‌معرفتِ نامهربان...
می‌دانی! من هرگز هیچ عاشقِ عصبانی، بی‌رحم، بد‌دل یا بی‌وفایی را در زندگی‌ام ندیده‌ام، اگر درون کسی چیزی از اینها را یافتی، باید بدانی که او عاشق نیست، یا لااقل عاشق تو نیست؛ عشق، وجود آدمی را، بزرگ، آرام، مهربان و رئوف می‌کند، اصلا همان که مولانا می‌گوید: «آخر معشوق را دل‌آرام گویند، یعنی که دل به وی آرام گیرد، پس به غیر او چگونه آرام و قرار گیرد؟» حتی جایی فروید نوشته است: «روان‌درمانی یعنی معالجه از طریق عشق.»
این خاصیت عشق است، که درمان کند و شفا ببخشد، نه اینکه زخم بزند و سپس رهایت کند...
👤#عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
به او گفتم: اگر واقعا عاشقت بود چرا آن کار را با تو کرد؟
گفت: نمی‌دانم!
گفتم: می‌دانی اما به‌خودت دروغ می‌گویی، چون برایت راحت‌تر است که او را در ابتدا، عاشق خودت بدانی بعد یک آدم بی‌معرفتِ نامهربان...
می‌دانی! من هرگز هیچ عاشقِ عصبانی، بی‌رحم، بد‌دل یا بی‌وفایی را در زندگی‌ام ندیده‌ام، اگر درون کسی چیزی از اینها را یافتی، باید بدانی که او عاشق نیست، یا لااقل عاشق تو نیست؛ عشق، وجود آدمی را، بزرگ، آرام، مهربان و رئوف می‌کند، اصلا همان که مولانا می‌گوید: «آخر معشوق را دل‌آرام گویند، یعنی که دل به وی آرام گیرد، پس به غیر او چگونه آرام و قرار گیرد؟» حتی جایی فروید نوشته است: «روان‌درمانی یعنی معالجه از طریق عشق.»
این خاصیت عشق است، که درمان کند و شفا ببخشد، نه اینکه زخم بزند و سپس رهایت کند...
👤#عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
📝
یک جایی در زندگی هست که به تو درک عمیقی، از معنایی می‌دهد که در زندگی گم کرده‌ای؛ دلواپسی برای مرگ را می‌گویم، وقتی مرگ را به درستی معنا کنی، می‌توانی به ارزشِ باهم بودن پی ببری، به ارزش زندگی و وجود داشتن در آن، آگاه شوی و عشق ورزیدن را آرمان خویش کنی؛
اپیکتتوس فیلسوف رواقیِ یونان، می‌گوید: «این وقایع نیستند که آدم‌ها را ناراحت می‌کنند، بلکه قضاوت آدم‌ها درباره‌ی وقایع است که آنها را ناراحت می‌کند.»
او می‌خواست بگوید اگر بیاموزیم نگرش متفاوتی برای خود ایجاد کنیم آنگاه خردمندانه زندگی خواهیم کرد؛ این وظیفه بر دوش انسان نهاده شده که برای خود نگرشی ایجاد کند و از آن نگرش فراتر رود تا بتواند اصیل زندگی کند.
اصالت، یعنی زیستن بر مبنای نگرشی که به رهایی از اضطراب مرگ منجر شود. ای کاش نوشته‌‌ام در تو، احتیاج‌ها و کنجکاوی‌هایی را برانگیزاند که بتوانی به جستجوی آن نگرش‌های نوین بروی و آفریننده‌ی خویش باشی.
..
👤#عباس_ناظری
💟 كانال هواى حوا @Havaye_Havva
یک جایی در زندگی هست که به تو درک عمیقی، از معنایی می‌دهد که در زندگی گم کرده‌ای؛ دلواپسی برای مرگ را می‌گویم، وقتی مرگ را به درستی معنا کنی، می‌توانی به ارزشِ باهم بودن پی ببری، به ارزش زندگی و وجود داشتن در آن، آگاه شوی و عشق ورزیدن را آرمان خویش کنی؛
اپیکتتوس فیلسوف رواقیِ یونان، می‌گوید: «این وقایع نیستند که آدم‌ها را ناراحت می‌کنند، بلکه قضاوت آدم‌ها درباره‌ی وقایع است که آنها را ناراحت می‌کند.»
او می‌خواست بگوید اگر بیاموزیم نگرش متفاوتی برای خود ایجاد کنیم آنگاه خردمندانه زندگی خواهیم کرد؛ این وظیفه بر دوش انسان نهاده شده که برای خود نگرشی ایجاد کند و از آن نگرش فراتر رود تا بتواند اصیل زندگی کند.
اصالت، یعنی زیستن بر مبنای نگرشی که به رهایی از اضطراب مرگ منجر شود. ای کاش نوشته‌‌ام در تو، احتیاج‌ها و کنجکاوی‌هایی را برانگیزاند که بتوانی به جستجوی آن نگرش‌های نوین بروی و آفریننده‌ی خویش باشی.
..
👤#عباس_ناظری
💟 كانال هواى حوا @Havaye_Havva
📝
یکی از فرهنگ‌های غلط ابتدای رابطه، مدارا کردن است، آدم‌هایی که در ابتدای رابطه بسیار مدارا می‌کنند به یک‌باره لج‌باز می‌شوند و آنچه که از طریق مدارا نادیده گرفته بودند را با پرخاشگریِ آمیخته به اغراق، ابراز می‌کنند، در واقع مدارا کردن به معنای نادیده گرفتن تقاضاهای درونی است که نتیجه‌اش ناکامی احساسات و عواطف خواهد بود،
می‌توانم چنین بگویم که "در پس هر لجبازی، تقاضاهای ناگفته یا ناشنیده پنهان است"؛ لجبازی نوعی خشونت ناپخته و کودکانه است که در آن فرد به شکل پنهان به خودش و به شکل آشکار به دیگری آسیب می‌رساند زیرا دیگری را مقصر ورشکستگی رابطه‌شان و احساس درماندگی‌اش می‌بیند.
از ذکر این نکته غافل نشویم که مدارا با پذیرش متفاوت است، شخصِ مدارا کننده در عین حال که احساسات خود را نادیده می‌گیرد، امیدوار است که دیگری در آینده تغییر کند تا مطلوب دلش شود! درحالیکه در پذیرش، شخص از طریق مشاهده کردن واقعیت و پی بردن به حقیقت وجودی طرف مقابل، به این باور می‌رسد که دیگری را همانطور که هست دوست بدارد بدون آنکه به تغییر وی امیدوار باشد.
انسانی که احساسات و عواطف خود را نادیده نمی‌گیرد و مطالبات خود را بر زبان می‌آورد، این پیام را به دیگری می‌دهد: "من شایسته احترام، ارزش و اهمیت هستم."
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
یکی از فرهنگ‌های غلط ابتدای رابطه، مدارا کردن است، آدم‌هایی که در ابتدای رابطه بسیار مدارا می‌کنند به یک‌باره لج‌باز می‌شوند و آنچه که از طریق مدارا نادیده گرفته بودند را با پرخاشگریِ آمیخته به اغراق، ابراز می‌کنند، در واقع مدارا کردن به معنای نادیده گرفتن تقاضاهای درونی است که نتیجه‌اش ناکامی احساسات و عواطف خواهد بود،
می‌توانم چنین بگویم که "در پس هر لجبازی، تقاضاهای ناگفته یا ناشنیده پنهان است"؛ لجبازی نوعی خشونت ناپخته و کودکانه است که در آن فرد به شکل پنهان به خودش و به شکل آشکار به دیگری آسیب می‌رساند زیرا دیگری را مقصر ورشکستگی رابطه‌شان و احساس درماندگی‌اش می‌بیند.
از ذکر این نکته غافل نشویم که مدارا با پذیرش متفاوت است، شخصِ مدارا کننده در عین حال که احساسات خود را نادیده می‌گیرد، امیدوار است که دیگری در آینده تغییر کند تا مطلوب دلش شود! درحالیکه در پذیرش، شخص از طریق مشاهده کردن واقعیت و پی بردن به حقیقت وجودی طرف مقابل، به این باور می‌رسد که دیگری را همانطور که هست دوست بدارد بدون آنکه به تغییر وی امیدوار باشد.
انسانی که احساسات و عواطف خود را نادیده نمی‌گیرد و مطالبات خود را بر زبان می‌آورد، این پیام را به دیگری می‌دهد: "من شایسته احترام، ارزش و اهمیت هستم."
👤 #عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
📝
پیش‌شرطِ رسیدن به احساس رضایت یا خوشبختی، دوست داشتنِ نفس زندگی است، همانی که نیچه آن را «آری‌گویی» به زندگی می‌نامید، در واقع آنکه زندگی را برای زندگی دوست دارد، خوشبختی را بسیار زودتر از دیگران خواهد یافت؛ ما با تمام رنج‌ها، دردها و شادی‌هایی که داریم، ناچاریم به درون خود بنگریم و آرام از خویش بپرسیم، هرگز اقبالی یافته تا این زندگی را با همه‌ی زشتی‌ها و زیبایی‌هایش «آری» گفته باشیم؟ می‌دانی، بدون دوست داشتن زندگی هرگز نخواهیم توانست از رنجش‌های خویش فراتر رویم؛ «آری‌گویی» به زندگی، به دوست داشتنِ زندگی، آغاز خوشبختی و معنای زندگیست و اگر تا به امروز برآن بوده‌ای که نباید به تو آسیبی می‌رسید، پیداست آنگونه که باید زندگی را نشناخته‌ای و آنکه زندگی را نشناخته، خودش را نیز نخواهد شناخت؛ زندگی‌شناسی مقدم بر خودشناسی و دوست داشتن خویش است چرا که وقتی هستی‌مان به مخاطره می‌افتد، شفقتی بی‌کران نسبت به خویش می‌یابیم و مجبور می‌شویم خود را در آغوش بگیریم؛ اما تنها مشکل این امر در این است که شفقت با خود را بسیار زود به فراموشی می‌سپاریم، پس باید راهی بیابیم که شفقت با خویش را فراموش نکنیم، آن راه، «تداوم» نامیده می‌شود، آنچه به یک احساس، اعتبار می‌بخشد، تداومِ آن احساس است، اگر در شفقت ورزیدن به خویش، «تداوم» را برگزینیم، به تبار خوشبختان رسیده‌ایم و اگر در احساسات منفی «تداوم» داشته باشیم، شکافی عظیم میان جسم و روان خویش ایجاد خواهیم کرد.
👤#عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva
پیش‌شرطِ رسیدن به احساس رضایت یا خوشبختی، دوست داشتنِ نفس زندگی است، همانی که نیچه آن را «آری‌گویی» به زندگی می‌نامید، در واقع آنکه زندگی را برای زندگی دوست دارد، خوشبختی را بسیار زودتر از دیگران خواهد یافت؛ ما با تمام رنج‌ها، دردها و شادی‌هایی که داریم، ناچاریم به درون خود بنگریم و آرام از خویش بپرسیم، هرگز اقبالی یافته تا این زندگی را با همه‌ی زشتی‌ها و زیبایی‌هایش «آری» گفته باشیم؟ می‌دانی، بدون دوست داشتن زندگی هرگز نخواهیم توانست از رنجش‌های خویش فراتر رویم؛ «آری‌گویی» به زندگی، به دوست داشتنِ زندگی، آغاز خوشبختی و معنای زندگیست و اگر تا به امروز برآن بوده‌ای که نباید به تو آسیبی می‌رسید، پیداست آنگونه که باید زندگی را نشناخته‌ای و آنکه زندگی را نشناخته، خودش را نیز نخواهد شناخت؛ زندگی‌شناسی مقدم بر خودشناسی و دوست داشتن خویش است چرا که وقتی هستی‌مان به مخاطره می‌افتد، شفقتی بی‌کران نسبت به خویش می‌یابیم و مجبور می‌شویم خود را در آغوش بگیریم؛ اما تنها مشکل این امر در این است که شفقت با خود را بسیار زود به فراموشی می‌سپاریم، پس باید راهی بیابیم که شفقت با خویش را فراموش نکنیم، آن راه، «تداوم» نامیده می‌شود، آنچه به یک احساس، اعتبار می‌بخشد، تداومِ آن احساس است، اگر در شفقت ورزیدن به خویش، «تداوم» را برگزینیم، به تبار خوشبختان رسیده‌ایم و اگر در احساسات منفی «تداوم» داشته باشیم، شکافی عظیم میان جسم و روان خویش ایجاد خواهیم کرد.
👤#عباس_ناظری
💟 کانال هوای حوا @Havaye_Havva