🔹روایت شهروندان دیابتی از کمبود انسولین؛ انگار اکسیژن برای تنفس نداریم

«در این روزهای کرونایی، حدود سه ماه است که برای تهیه انسولین که برای من و همهٔ دیابتی‌ها بودنش زندگی و نبودنش مرگ است، به معنای واقعی آواره خیابان‌ها هستم.

ماه گذشته آن‌قدر سر نسخه‌پیچ داروخانه که می‌خواست کمتر از انسولین نوشته شده در نسخه‌‌ام به من بدهد، داد زدم که در داروخانه غش کردم و وقتی چشم باز کردم، کلی آدم بالای سرم جمع شده بود. این ماه اما پنج روز از تمام شدن انسولینم می‌گذرد و تقریبا تمام شهر را گشته‌‌ام اما هنوز پیدا نکرده‌ام.»

این‌ها بخشی از صحبت‌های «ناهید» ۵۴ ساله است که تنها زندگی می‌کند و خودش مسوول گذران امور زندگی خودش است. او با کلافگی می‌گوید: «این روزها که دوباره آمار کرونا آن‌قدر بالا رفته است، هر بار که از در بیرون می‌آیم تا به خانه بر گردم، به قدری اضطراب می‌کشم که تمام ماهیچه‌های گردنم می‌گیرند. خب من و امثال من که بیماری زمینه‌‌ای داریم، بیشتر در معرض ابتلا هستیم.

از طرفی فقط چند تا داروخانه مثل "۱۳ آبان" و "۲۲ فروردین" به تعداد محدود انسولین می‌دهند؛ آن هم در ازای ایستادن در صف‌های دو کیلومتری که برای یک آدم دیابتی که هر لحظه احتمال افت قند دارد، تقریبا غیرممکن است. مدت زیادی بود که به واسطه مصرف مداوم انسولین، دیابتم از ۱۸۰ بالاتر نرفته بود. دیروز صبح که ناشتا با دستگاه خانگی تست کردم، قندم ۶۲۰ بود. مدام سر گیجه دارم و بی‌حال هستم. نمی‌دانم باید در این اوضاع چه کار کنم؟»

«سهیل»، پزشک داروساز داروخانه‌ای در غرب تهران است. او در این زمینه می‌گوید: «بله از اواخر بهمن ماه دیگر سهمیه انسولین داروخانه‌های روزانه قطع شد و گفتند فقط به داروخانه‌های منتخب هر منطقه و چند داروخانه شبانه‌روزی توزیع می‌شود. طی این چند ماه، حداقل روزی ۵۰ مراجعه برای گرفتن انسولین داریم که با دست خالی از داروخانه بیرون می‌روند.»

ادامه این گزارش را اینجا بخوانید👇
#اخبار_ایران #کرونا #کرونا_در_ایران #شهروندخبرنگاری #کمبود_انسولین
@Farsi_Iranwire