Forwarded from Iranwire
🔹بهداری زندان اوین؛ دکوری پر از قرص‌های سرماخوردگی
«در دهه ۶۰ در بهداری زندان اوین پزشک‌یاری کاری می‌کرد که اول اتهام زندانی را می پرسید و بعد اگر می فهمید آن زندانی همچنان سر موضع خود است، آمپول را وحشیانه به او می‌زد. آن موقع‌ها علاوه بر اینکه انتقام‌گیری، رو کم کُنی و خرد کردن شخصیت زندانیان سیاسی جزء اهداف بازجویان و مقامات زندان بود، دوران جنگ و تحریم هم بود و یک زندانی سیاسی که تازه سر موضع خود هم می‌ماند، دیگر هیچ حقی نداشت. بهداری زندان اوین در دهه ۶۰ چیزی شبیه یک دکوری پر از قرص‌های سرماخوردگی بود.»
این‌ها گفته‌های «تقی رحمانی»، فعال سیاسی و روزنامه‌نگار سابق است که همراه با تحولات انقلاب در دهه‌های مختلف، تغییرات نظام زندان‌ها را نیز شاهد بوده است. او از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۹۰ که مجبور به ترک ایران شد، بارها بازداشت و مواجه با حکم‌های سنگین شد.
دکوری که تقی رحمانی از آن می‌گوید، طی سال‌های اخیر فقط کمی تغییر کرده؛ حالا داروهای دیگر، مکمل سرماخوردگی و آرام‌بخش هم در آن پیدا می‌شود.
تقی رحمانی که یک بار در سال ۱۳۶۰ و بار دیگر در سال ۱۳۶۵ بازداشت و به ۱۱ سال زندان محکوم شد، می‌گوید: «امکانات پزشکی و بهداشتی و غذای سالم در زندان‌های ایران در کمترین رده اهمیت قرار دارند. وضعیت هم در طی این سال‌ها تغییر چندانی نکرده است. در سال ۱۳۶۶، «گلی آبکناری»، از هواداران کارگری در سالن ۵ زندان اوین داروی نظافت خورد؛ اما او را با تاخیر چند ساعته به بیمارستان منتقل کردند که به فوتش انجامید. در سال ۱۳۹۰ هم در انتقال «هدی صابر»، فعال ملی مذهبی به بیمارستان تاخیر شد. مسئولان بیمارستان مدرس گفته بودند اگر او یک ساعت زودتر می‌رسید، می‌توانستند نجاتش دهند. ماه گذشته نیز «بهنام محجوبی» فوت کرد. این چند نمونه نشان‌دهنده این است که اساسا رسیدگی پزشکی در زندان‌های ایران به عنوان حق زندانی تعریف نشده است. از سوی دیگر همه‌چیز زندانیان سیاسی و عقیدتی و روزنامه‌نگاران سری و امنیتی است، حتی وضعیت جسمی‌شان هم به مساله امنیتی تبدیل می‌شود و فشارها بر آنها دوچندان.»
#خبرنگاری_جرم_نیست #زندانیان_سیاسی #بهداری_زندان #بیماری_زندانیان
ادامه این گزارش را در اینجا بخوانید:👇
@Farsi_Iranwire
«در دهه ۶۰ در بهداری زندان اوین پزشک‌یاری کاری می‌کرد که اول اتهام زندانی را می پرسید و بعد اگر می فهمید آن زندانی همچنان سر موضع خود است، آمپول را وحشیانه به او می‌زد. آن موقع‌ها علاوه بر اینکه انتقام‌گیری، رو کم کُنی و خرد کردن شخصیت زندانیان سیاسی جزء اهداف بازجویان و مقامات زندان بود، دوران جنگ و تحریم هم بود و یک زندانی سیاسی که تازه سر موضع خود هم می‌ماند، دیگر هیچ حقی نداشت. بهداری زندان اوین در دهه ۶۰ چیزی شبیه یک دکوری پر از قرص‌های سرماخوردگی بود.»
این‌ها گفته‌های «تقی رحمانی»، فعال سیاسی و روزنامه‌نگار سابق است که همراه با تحولات انقلاب در دهه‌های مختلف، تغییرات نظام زندان‌ها را نیز شاهد بوده است. او از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۹۰ که مجبور به ترک ایران شد، بارها بازداشت و مواجه با حکم‌های سنگین شد.
دکوری که تقی رحمانی از آن می‌گوید، طی سال‌های اخیر فقط کمی تغییر کرده؛ حالا داروهای دیگر، مکمل سرماخوردگی و آرام‌بخش هم در آن پیدا می‌شود.
تقی رحمانی که یک بار در سال ۱۳۶۰ و بار دیگر در سال ۱۳۶۵ بازداشت و به ۱۱ سال زندان محکوم شد، می‌گوید: «امکانات پزشکی و بهداشتی و غذای سالم در زندان‌های ایران در کمترین رده اهمیت قرار دارند. وضعیت هم در طی این سال‌ها تغییر چندانی نکرده است. در سال ۱۳۶۶، «گلی آبکناری»، از هواداران کارگری در سالن ۵ زندان اوین داروی نظافت خورد؛ اما او را با تاخیر چند ساعته به بیمارستان منتقل کردند که به فوتش انجامید. در سال ۱۳۹۰ هم در انتقال «هدی صابر»، فعال ملی مذهبی به بیمارستان تاخیر شد. مسئولان بیمارستان مدرس گفته بودند اگر او یک ساعت زودتر می‌رسید، می‌توانستند نجاتش دهند. ماه گذشته نیز «بهنام محجوبی» فوت کرد. این چند نمونه نشان‌دهنده این است که اساسا رسیدگی پزشکی در زندان‌های ایران به عنوان حق زندانی تعریف نشده است. از سوی دیگر همه‌چیز زندانیان سیاسی و عقیدتی و روزنامه‌نگاران سری و امنیتی است، حتی وضعیت جسمی‌شان هم به مساله امنیتی تبدیل می‌شود و فشارها بر آنها دوچندان.»
#خبرنگاری_جرم_نیست #زندانیان_سیاسی #بهداری_زندان #بیماری_زندانیان
ادامه این گزارش را در اینجا بخوانید:👇
@Farsi_Iranwire
IranWire | خانه
بهداری زندان اوین؛ دکوری پر از قرص‌های سرماخوردگی
«در دهه ۶۰ در بهداری زندان اوین پزشک‌یاری کاری می‌کرد که اول اتهام زندانی را می پرسید و بعد اگر می فهمید آن زندانی همچنان سر موضع خود است، آمپول را وحشیانه به او می‌زد. آن موقع‌ها علاوه بر اینکه انتقام‌گیری، رو کم کُنی و خرد کردن شخصیت زندانیان سیاسی جزء…