Forwarded from Iranwire
🔹 خامنه‌ای و جایگاهی که نداشت؛ یک روایت از نشست رهبران کشورهای اسلامی
سال ۱۳۷۶ جمهوری اسلامی ایران برای اولین بار در تاریخ خود میزبان یک اجلاس بین‌المللی با حضور رهبران کشورهای اسلامی شد. رفتار و عملکرد آیت‌الله «علی خامنه‌ای» در این نشست که از یادداشت‌های «اکبر هاشمی رفسنجانی» و دیگر اسنادِ در دسترس استخراج شده‌اند، تا حد زیادی جایگاه بین‌المللی رهبر جمهوری اسلامی در جهان اسلام را در دو دهه پیش نشان می‌دهد و در شناخت و شیوه حکم‌رانی ۳۱ ساله او موثر است.
***
هشتمین «اجلاس سران کشورهای اسلامی» از شانزدهم آذر ۱۳۷۶ در تهران، در سطح کارشناسان و سپس وزیران خارجه این کشورها آغاز شد. از هفته‌ها قبل از برگزاری اجلاس، سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای یکی از دغدغه‌های وی بود. به روایت یادداشت‌های روزانه اکبر هاشمی رفسنجانی، «سیدمحمد خاتمی»، رییس جمهوری وقت درباره «مشکل» سخنرانی رهبری در کنفرانس تهران با او مشورت کرده اما سرانجام خامنه‌ای دست‌نوشته خود را برای هم‌فکری، به جای دولت، به هاشمی رفسنجانی داده بود. هاشمی نیز متن سخنرانی را برای جلسه افتتاحیه، «طولانی» و «نامناسب» توصیف کرده بود.
از آن جا که رییس‌جمهوری ایران میزبان اجلاس بود ولی نشست سران با پیام آیت‌الله خامنه‌ای افتتاح می‌شد، نگرانی‌هایی درباره واکنش رهبران کشورهای اسلامی به این برنامه‌ریزی در میان مقام‌ها وجود داشت.
هم‌زمان، روزنامه «جمهوری اسلامی» چند روز پیش از اجلاس نوشته بود که «شاه حسن»، پادشاه مراکش و «شاه حسین»، پادشاه اردن در نشست تهران شرکت نمی‌کنند و اگر شاه برونئی و «سلطان قابوس»، پادشاه عمان هم به تهران نیایند، «شاه» در اجلاس نخواهد بود.
هاشمی رفسنجانی در یادداشت خود نوشته است که سران برخی از کشورها، از جمله «نورسلطان نظربایف»، رهبر قزاقستان که قرار بود در نشست شرکت کند، به تهران نمی‌آید و چنین نوشته‌هایی برای فضای اجلاسی که باید با احترام و ادب توام باشد، اثر منفی می‌گذارد و ممکن است باعث شود که بعضی دیگر هم نیایند.
از میان این افراد، تنها پادشاه برونئی به ایران آمد و ملک حسن، پادشاه مراکش که ریاست دوره قبلی سازمان کشورهای اسلامی را برعهده داشت، شخصا برای تحویل ریاست به تهران نیامد.
گزارش فرامرز داور را بخوانید 👇
#راستی_آزمایی #علی_خامنه‌ای #نشست_رهبران_کشورهای_اسلامی
@Farsi_Iranwire
سال ۱۳۷۶ جمهوری اسلامی ایران برای اولین بار در تاریخ خود میزبان یک اجلاس بین‌المللی با حضور رهبران کشورهای اسلامی شد. رفتار و عملکرد آیت‌الله «علی خامنه‌ای» در این نشست که از یادداشت‌های «اکبر هاشمی رفسنجانی» و دیگر اسنادِ در دسترس استخراج شده‌اند، تا حد زیادی جایگاه بین‌المللی رهبر جمهوری اسلامی در جهان اسلام را در دو دهه پیش نشان می‌دهد و در شناخت و شیوه حکم‌رانی ۳۱ ساله او موثر است.
***
هشتمین «اجلاس سران کشورهای اسلامی» از شانزدهم آذر ۱۳۷۶ در تهران، در سطح کارشناسان و سپس وزیران خارجه این کشورها آغاز شد. از هفته‌ها قبل از برگزاری اجلاس، سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای یکی از دغدغه‌های وی بود. به روایت یادداشت‌های روزانه اکبر هاشمی رفسنجانی، «سیدمحمد خاتمی»، رییس جمهوری وقت درباره «مشکل» سخنرانی رهبری در کنفرانس تهران با او مشورت کرده اما سرانجام خامنه‌ای دست‌نوشته خود را برای هم‌فکری، به جای دولت، به هاشمی رفسنجانی داده بود. هاشمی نیز متن سخنرانی را برای جلسه افتتاحیه، «طولانی» و «نامناسب» توصیف کرده بود.
از آن جا که رییس‌جمهوری ایران میزبان اجلاس بود ولی نشست سران با پیام آیت‌الله خامنه‌ای افتتاح می‌شد، نگرانی‌هایی درباره واکنش رهبران کشورهای اسلامی به این برنامه‌ریزی در میان مقام‌ها وجود داشت.
هم‌زمان، روزنامه «جمهوری اسلامی» چند روز پیش از اجلاس نوشته بود که «شاه حسن»، پادشاه مراکش و «شاه حسین»، پادشاه اردن در نشست تهران شرکت نمی‌کنند و اگر شاه برونئی و «سلطان قابوس»، پادشاه عمان هم به تهران نیایند، «شاه» در اجلاس نخواهد بود.
هاشمی رفسنجانی در یادداشت خود نوشته است که سران برخی از کشورها، از جمله «نورسلطان نظربایف»، رهبر قزاقستان که قرار بود در نشست شرکت کند، به تهران نمی‌آید و چنین نوشته‌هایی برای فضای اجلاسی که باید با احترام و ادب توام باشد، اثر منفی می‌گذارد و ممکن است باعث شود که بعضی دیگر هم نیایند.
از میان این افراد، تنها پادشاه برونئی به ایران آمد و ملک حسن، پادشاه مراکش که ریاست دوره قبلی سازمان کشورهای اسلامی را برعهده داشت، شخصا برای تحویل ریاست به تهران نیامد.
گزارش فرامرز داور را بخوانید 👇
#راستی_آزمایی #علی_خامنه‌ای #نشست_رهبران_کشورهای_اسلامی
@Farsi_Iranwire
t.me
خامنه‌ای و جایگاهی که نداشت؛ یک روایت از نشست رهبران کشورهای اسلامی
سال ۱۳۷۶ جمهوری اسلامی ایران برای اولین بار در تاریخ خود میزبان یک اجلاس بین‌المللی با حضور رهبران کشورهای اسلامی شد. رفتار و عملکرد آیت ...