‍ ‍ اگر انسانِ قرن بیست و یکم به این نتیجه رسید که یک جنگِ بزرگ او را به نابودی خواهد کشانید، و در آن برنده‌ای نخواهد بود، و یا حتّی در صورتِ «صلحِ مسلّح» زندگی را غیرقابل تحمّل خواهد کرد، در این صورت ممکن است به دنیای بی‌جنگ تن دهد. برای این منظور اگر بشود تصوّرش را کرد _زیرا دنیایی که طیّ چند ده هزار سال با جنگ عادت کرده، چگونه بتواند آن را کنار بگذارد؟_ باید تمدّنهای صلح‌زای را به میدان آورد، و پشتوانه‌ی پذیرشِ آنها را حدّاقل توازنِ اقتصادی و اجتماعی قرار داد.
با ایجاد ارتباط و سرعت، هیچ ملّتی اکنون نمی‌تواند در خانه‌ی خود احساس آرامش و آسودگی کند، مگر آنکه حدّاقل آرامش و آسودگی بر سایر قسمتهای جهان حکمروا باشد. باید اکسیری به دست آید که اطمینان بدهد که بیش از یک راه در پیش نیست و آن مسالمت است. به این حساب، ادامه‌ی صلح در گرو آن می‌شود که همبستگیِ جهانی، نزاعِ موضعی را در حکم نزاعِ جهانی بشناسد، و آن را از سرچشمه ببندد. موضوع، مستلزم نظم تازه‌ای در تمشیّت گیتی است.
آیا تجربه‌های بشری، تاریخ، شاهکارهای ادبی، چکیده‌ی «خِرَد جهانی»، قادر هستند که این اکسیر را در اختیار بگذارند؟

#ایران_چه_حرفی_برای_گفتن_دارد

💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی نُدوشن

@Library_Telegram