در جهانی محتاط، آینده بیشتر در سیطره خطرها قرار می‌گیرد تا در سیطره امکان‌ها. تهدیدهای آینده، علت تغییرات فعلی می شوند. در چنین جهانی ما با «غایتی» زندگی می‌کنیم که دائما به سمت فاجعه سوق داده می‌شود. اگر تهدیدی برطرف می‌شود، همیشه بیشمار تهدید تازه جایش را می‌گیرند. حد و حدود ممکنِ نبرد با همه این خطرها مرزی نمی‌شناسد. علی الاصول، ترس خودش به خودش دوام می‌بخشد. تغییر به نظر مخاطره آمیز می‌آید، و بنابراین چیزی خطرناک است؛ چون هر تغییری می‌تواند تغییری در جهت بدتر شدن وضع هم باشد. فرنک فوردی جامعه شناس این پدیده را «محافظه کاری ترس» نام داده است. این سیاست با هر تغییری می‌ستیزد - این سیاست خواهان حفظ وضع موجود است. اگر هم به تغییری رضایت دهد، تغییری در جهت بازگشت به گذشته و رجوع به «اصل» است.

#لارس_اسوندسن


@Library_Telegram

☕️ قطعه‌ای از کتاب

تنها بودن به خودی خود نه بار معنایی مثبت دارد، نه بار معنایی منفی. همه چیز بستگی به نحوهٔ تنها بودن دارد.
تنها بودن -به حال خود ماندن- موقعیتی است که هم بهترین لحظات زندگی را شکل میدهد، هم بدترین‌هایشان را.

ئی. ام. چوران در وصف آن وجه مثبت می‌نویسد: "در این لحظه تنها هستم. بیش از این چه می‌توانم بخواهم؟ شادی‌ای بالاتر از این وجود ندارد. آری: گوش دادن به سکوتی که تنهایی‌ام را وسعت می‌بخشد.
از سوی دیگر، وصف آن وجه منفی را میتوان در تهوع سارتر سراغ گرفت: چنان غرق در تنهایی وحشتناکی بودم که به فکر خودکشی افتادم. تنها چیزی که جلویم را گرفت این فکر بود که هیچ کس، مطلقاً هیچ کس، از مرگ من متاثر نخواهد شد، و در مرگم حتی بیش از زندگی‌ام تنها خواهم بود.


📕 #فلسفه_تنهایی

✍ #لارس_اسوندسن


@Library_Telegram

☕️ قطعه‌ای از کتاب

➰بعید نیست بی‌این‌که بدانیم، گرفتار ملال باشیم؛ و گاهی بی‌این‌که دلیلش را بدانیم این حال برما مستولی می‌شود. کسانی که در نظرسنجی کوچک من ادعا می‌کردند عمیقا دچار ملال‌اند، نمی‌توانستند دقیقا بگویند که چرا چنین شده‌اند؛ چیرگی ملال بر آنان علت مشخصی نداشت، بلکه ملال بی‌شکل، بی‌نام و بی‌هدف بود. این یادآور چیزی است که فروید درباره ی سودازدگی (melancholy) گفت و جمله‌اش را با تاکید بر شباهت سودازدگی و اندوه آغاز کرد، چون هر دو حاوی آگاهی از این هستند که چیزی را از دست داده‌ایم. ولی سودازده بر خلاف کسی که اندوهگین است، دقیقا نمی داند چه چیزی را از دست داده است.

📕 #فلسفه_ملال

#لارس_اسوندسن

🔄 #افشین_خاکباز

@Library_Telegram

📕 قطعه‌ای از کتاب

یکی از هراس افکنی‌های پزشکی، که کم اهمیت هم نیست، این است که پزشکان اعلام کرده‌اند ما ممکن است بیمار باشیم بی‌آنکه هیچ یک از علایم در ما بروز پیدا کرده باشد.

به یک معنا بیماری از حوزهٔ مرئی به حوزهٔ نامرئی نقل مکان کرده‌است. ما دیگر نمی‌توانیم به احساس سلامتی‌مان اعتماد داشته باشیم.

زیگمونت باومن خیلی خوب این وضع را به اختصار شرح میدهد:

بیماری، به جای اینکه یک حادثهٔ واحد با یک آغاز و پایان مشخص باشد، کم‌کم، در ذهن ما بدل به یک رفیق و همراه دائمی سلامتی شده است، تهدیدی همیشه حاضر...


📕 #فلسفه_ترس

✍ #لارس_اسوندسن

@Library_Telegram

☕️ قطعه‌ای از کتاب

چرا احساس تنهایی این‌همه دردناک است؟

احساس تنهایی چیزی را درباره خودمان بر خودمان و جایگاهمان در این جهان آشکار می‌کند: احساس تنهایی به ما می‌گوید چه‌قدر ما در طرح کلی‌تر جهان ناچیز هستیم.
وقتی احساس تنهایی می‌کنیم احساس می‌کنیم وجود و حضور ما در این جهان هیچ اهمیتی ندارد، احساس می‌کنیم بودن و نبودن ما برای محیط اطرافمان علی‌السویه است.

📕 #فلسفه_تنهایی

✍ #لارس_اسوندسن

@Library_Telegram

☕️ قطعه‌ای از کتاب

همان‌طور که جان استوارت میل می‌نویسد: برای انسان خوب نیست که همیشه و در همهٔ اوقات به‌زور در برابر انظار همنوعانش قرار گیرد. جهانی که خلوت از آن حذف شده باشد، جهانی دوست‌داشتنی نیست. خلوت و انزوا، در معنای تنها ماندن در غالب اوقات، برای ‌عمق بخشیدن به تفکر و به شخصیت ضروری است؛ و خلوتی در حضور زیبایی و عظمت طبیعی گهوارهٔ زادن اندیشه‌ها و آرزوهایی است که نه‌تنها برای افراد خوب است بلکه جامعه بی‌آن نمی‌تواند سرکند.


📕 #فلسفه_تنهایی

✍ #لارس_اسوندسن

@Library_Telegram