@Naeene_Ma
💫نخل عزا در خور و بیابانک
🏴 نخل شخصیتی است که در شهادت قافله سالار عشق فریاد یا حسین بر می آورد.
آویخت چون عدو سر پاک تو بر سنان
فریاد یا حسین بر آمد ز نخل طور
در شهر خور و روستاهای آن، همه ساله در ماه سوگ و ماتم مراسم «برپایی نخل» یعنی آراستن آن با جامه‌های رنگارنگ که مردم بر آن نذر کرده‌اند برگزار می شود. جلو نخل آینه بندی و بر فراز آن خنجر ها و شمشیر هایی که نوک هر یک با اناری قرمز رنگ آذین شده است، به آن شکوهی خاص می بخشد. درون نخل زنگهایی می آویزند که هنگام حرکت طنین انداز می شود.
نخل آراسته از شب ششم تا دهم محرم الحرام بر دوش جوانان در حسینیه به گردش در می آید در حالی که بانگ چاووش آن را همراهی می‌کند. هر بیت که چاوش می‌خواند حاملان نخل آن را تکان می‌دهند و دنباله پویان آن خروش یا حسین سر می‌دهند.
در روز عاشورا جامه از تن نخل برمی‌دارند و بر آن پوششی سیاه راست می کنند. طنین زنگ ها و بانگ چاووش حرکت کاروان را به خاطر می آورد.
شگفت آنکه در خور و بیابانک هنگام حمل جنازه دو شاخه سبز نخل پیشاپیش تابوت حمل می‌شود و این دو شاخه را در گور وی می‌نهند.
اسماعیل هنر جندقی شاعر و مرثیه سرای نامی خطه کویر نخل را نشانه تابوت حضرت حسین «ع» و شمشیر ها و خنجر هایی را که بر آن می آویزند نمادی از زخم‌ها و جراحات شهیدان می‌داند.
دیوان اسماعیل هنر
✍زنده یاد عبدالکریم حکمت یغمایی
👈اینستاگرام، https://Instagram.com/naeene_ma
#خوروبیابانک
#فرهنگ_نایین
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma
💫نخل عزا در خور و بیابانک
🏴 نخل شخصیتی است که در شهادت قافله سالار عشق فریاد یا حسین بر می آورد.
آویخت چون عدو سر پاک تو بر سنان
فریاد یا حسین بر آمد ز نخل طور
در شهر خور و روستاهای آن، همه ساله در ماه سوگ و ماتم مراسم «برپایی نخل» یعنی آراستن آن با جامه‌های رنگارنگ که مردم بر آن نذر کرده‌اند برگزار می شود. جلو نخل آینه بندی و بر فراز آن خنجر ها و شمشیر هایی که نوک هر یک با اناری قرمز رنگ آذین شده است، به آن شکوهی خاص می بخشد. درون نخل زنگهایی می آویزند که هنگام حرکت طنین انداز می شود.
نخل آراسته از شب ششم تا دهم محرم الحرام بر دوش جوانان در حسینیه به گردش در می آید در حالی که بانگ چاووش آن را همراهی می‌کند. هر بیت که چاوش می‌خواند حاملان نخل آن را تکان می‌دهند و دنباله پویان آن خروش یا حسین سر می‌دهند.
در روز عاشورا جامه از تن نخل برمی‌دارند و بر آن پوششی سیاه راست می کنند. طنین زنگ ها و بانگ چاووش حرکت کاروان را به خاطر می آورد.
شگفت آنکه در خور و بیابانک هنگام حمل جنازه دو شاخه سبز نخل پیشاپیش تابوت حمل می‌شود و این دو شاخه را در گور وی می‌نهند.
اسماعیل هنر جندقی شاعر و مرثیه سرای نامی خطه کویر نخل را نشانه تابوت حضرت حسین «ع» و شمشیر ها و خنجر هایی را که بر آن می آویزند نمادی از زخم‌ها و جراحات شهیدان می‌داند.
دیوان اسماعیل هنر
✍زنده یاد عبدالکریم حکمت یغمایی
👈اینستاگرام، https://Instagram.com/naeene_ma
#خوروبیابانک
#فرهنگ_نایین
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma
@Naeene_Ma
#آیین_نوروز_نایین_قدیم
قسمت اول،
پنج روز آخر سال را در گذشته پنجه دزدیده یا خمسه مسترفه می نامیدند، چون در ایران باستان سال را ۳۶۰ روز یعنی ۱۲ ماه سی روزه حساب میکردند و پنج روزه آخر سال را به حساب نمی آوردند.
مردم نایین نیز این محاسبه را داشتند و این پنج روز را در زندگی خود لحاظ می داشتند و به شادی و نشاط می پرداختند و در انتظار تحویل سال هر روز آن را به یکی از کارهای تدارکاتی ایام عید اختصاص داده به این ترتیب که:
روز اول، اختصاص داشت به تهیه نان مصرفی ایام عید هر خانواده همه در خانه خود بساط نانوایی برپا میکردند.
روز دوم، روز آب ریختن یا خیساندن گردو، بادام، انجیر، برگه های زرد آلو و هلو و قیسی بود. این مواد جزء مجمعه هفت آجیل بود، این مجمعه در نایین هم به مرور زمان تبدیل به سفره هفت سین شد که اکنون معمول می باشد.
روز سوم، روز اصلاح سر بود و این کار را دلاکان حمام که به آنها سلمانی می‌گفتند انجام می دادند.
روز چهارم، اختصاص داشت به حمام رفتن و شستن سر و تن در آن زمان حمام رفتن درد سر داشت چرا که در همه محله ها حمام وجود نداشت و بسیاری از افراد از ترس مبتلا شدن به تراخم و کچلی و بیماری‌های پوستی از رفتن به حمام که خزینه ای بود امتناع میکردند و در خانه به نحوی خود را می شستند.
روز پنجم، روز عرفه که آخرین روز از سال بود اختصاص داشت به صلح و آشتی بین افرادی که باهم کدورتی داشتند و توسط یکی از بزرگان محله که آنها را باهم آشتی میداد اختلاف از دل خانواده ها و طایفه ها زدوده می شد.
ادامه دارد...🌷باماهمراه باشید
👈اینستاگرام، https://Instagram.com/naeene_ma
#فرهنگ_نایین
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma
#آیین_نوروز_نایین_قدیم
قسمت اول،
پنج روز آخر سال را در گذشته پنجه دزدیده یا خمسه مسترفه می نامیدند، چون در ایران باستان سال را ۳۶۰ روز یعنی ۱۲ ماه سی روزه حساب میکردند و پنج روزه آخر سال را به حساب نمی آوردند.
مردم نایین نیز این محاسبه را داشتند و این پنج روز را در زندگی خود لحاظ می داشتند و به شادی و نشاط می پرداختند و در انتظار تحویل سال هر روز آن را به یکی از کارهای تدارکاتی ایام عید اختصاص داده به این ترتیب که:
روز اول، اختصاص داشت به تهیه نان مصرفی ایام عید هر خانواده همه در خانه خود بساط نانوایی برپا میکردند.
روز دوم، روز آب ریختن یا خیساندن گردو، بادام، انجیر، برگه های زرد آلو و هلو و قیسی بود. این مواد جزء مجمعه هفت آجیل بود، این مجمعه در نایین هم به مرور زمان تبدیل به سفره هفت سین شد که اکنون معمول می باشد.
روز سوم، روز اصلاح سر بود و این کار را دلاکان حمام که به آنها سلمانی می‌گفتند انجام می دادند.
روز چهارم، اختصاص داشت به حمام رفتن و شستن سر و تن در آن زمان حمام رفتن درد سر داشت چرا که در همه محله ها حمام وجود نداشت و بسیاری از افراد از ترس مبتلا شدن به تراخم و کچلی و بیماری‌های پوستی از رفتن به حمام که خزینه ای بود امتناع میکردند و در خانه به نحوی خود را می شستند.
روز پنجم، روز عرفه که آخرین روز از سال بود اختصاص داشت به صلح و آشتی بین افرادی که باهم کدورتی داشتند و توسط یکی از بزرگان محله که آنها را باهم آشتی میداد اختلاف از دل خانواده ها و طایفه ها زدوده می شد.
ادامه دارد...🌷باماهمراه باشید
👈اینستاگرام، https://Instagram.com/naeene_ma
#فرهنگ_نایین
#نائین_ما
🆔 @Naeene_Ma