#شهرکرد- در اواسط آبان ماه روستای « #دورک » رنگ و بوی اناری به خود می‌گیرد. انارهای این منطقه به صورت خودرو و کاملا طبیعی می باشند. برداشت #انار در این باغ ها به صورت خانوادگی می باشد و اهالی خانواده با کمک همدیگر به برداشت محصول می پردازند. روستای #دورک_اناری از توابع شهرستان #کیار استان #چهارمحال_و_بختیاری و در 120 کیلومتری از مرکز استان واقع شده است./ایرنا
📸 : احمد ریاحی دهکردی
🆔 @RuralWomenIssues 👨🌾
📸 : احمد ریاحی دهکردی
🆔 @RuralWomenIssues 👨🌾
⭐️ ❗️ آیا تاکید بیش از حد بر آب و کشاورزی بدون اهمیت دادن به بازارهای پیشرو در چهارمحال و بختیاری و دیگر استان‌های محروم، به نفع ماست؟
ارزش بازار برخی صنایع پیشرو را با هم ببینیم:
صنعت IT به اندازه ۵ تریلیون دلار (26 برابر کل تولید ناخالص ایران ما و شش و نیم هزار برابر تولید ناخالص در #چهارمحال_و_بختیاری). تولید ناخالص استانی چهارمحال‌وبختیاری ۷۶۰ میلیون دلار در سال ۹۸ بود.
هوش مصنوعی (آینده‌ی صنعت) ۵۱ میلیارد دلار. یعنی ۶۷ برابر کل تولید ناخالص داخلی استان. ارزش این صنعت تا ۲۰۲۸ بیش از ۱۲ برابر خواهد شد.
بلاکچِین ۵.۳ میلیارد دلار است و تا ۲۰۲۷ بیش از ۳۱ برابر خواهد شد. که سه سال پیش کمتر از ۱.۵ میلیارد دلار ارزش داشت.
اگر سه سال پیش در استان به جای تاکید بر یک صنعت ریسکی و پر هزینه و مقیاس‌ناپذیر مثل کشاورزی، روی توسعه‌ی بلاکچین سرمایه‌گذاری می‌شد آن زمان ارزش آن بازار فقط دو برابر GDP چهارمحال و بختیاری می‌بود. در بیست سال آینده ما از برترین مناطق هوش مصنوعی خاورمیانه بودیم. آیا تاخیر بیشتر جایز است؟
مقیاس پذیری یا Scalability یک ویژگی سیستم است که نشان می‌دهد آن سیستم تا چه حد می‌تواند در مقیاس های بزرگتر هم به شکل مشابه و پایدار فعالیت کند. به عبارت دیگر یک دندان پزشک تک شغله در هر جای کشور هم باشد درآمد او تفاوت چندانی با متوسط درآمد دیگر دندان پزشکان تک شغله‌ی دیگر تفاوت چندانی نمی‌کند، اما درآمد خانم جی کی رولینگ (نویسنده‌ی رمان‌های هری پاتر) از متوسط درآمد نویسندگان دنیا به مراتب بیشتر است. چون می‌تواند میلیون‌ها نسخه از کتابش را بفروشد برخلاف دندان پزشک که فقط تعداد محدودی مراجع را می‌تواند سرویس‌دهی کند. پس مشاغل مقیاس پذیر می‌توانند درآمد نامحدود ایجاد کنند اما مقیاس‌ناپذیرها این پتانسیل را ندارند.
صنایع نرم‌افزاری مثل IT و AI و Blockchain نه تنها مقیاس‌پذیر هستند که به صرفه ناشی از مقیاس بسیار مطلوبی دارند یعنی شما می‌توانید تا چند میلیارد نفر مشتری در آن واحد داشته باشید بدون اینکه به ازای هر مشتری هزینه‌های سرسام آور پیدا کنید به عنوان نمونه شرکت اینستاگرام حالا که ۴۵۰ کارمند دارد، به ازای هر کارمند خود، ۲۲۰ میلیون دلار تولید می‌کند.
وقتی ارزش یک بازار نوظهور هنوز به حد اعلایی نرسیده فرصت سرمایه‌گذاری و جاگیری (Positioning) وجود دارد، اما وقتی تمام انرژی خود را روی بر روی آب و کشاورزی کشاورزی صرف (تلف) می‌کنیم یعنی آینده از هم اکنون از میان انگشتانمان فرار می‌کند. به خصوص که شرایط به سمتی می‌رود که دیگر برای تولید گوشت هم نیازی به ذبح حیوانات نیست و علوم BioTech در حال صنعتی کردن تولید گوشت مصنوعی (Cultivated Meat) ارزان با مصرف حداقلی آب می‌رود. و کشاورزی فعلی را به تاریخ خواهد سپرد، بنابراین از ما به جای تمرکز صِرف بر یک مسئله (آب و انتقال آب) که به جای خودش کار درست و قابل تقدیری است، بایستی در جایی که محرک اقتصاد است نیز سرمایه‌گذاری کنیم.
در نهایت آنچه موجب رشد اقتصاد یک منطقه است، تلاش و زحمت است، و حتی مناطقی که با کمک رانت و توجیه طرح‌های صنعتی به هر شکل موفق به دریافت بودجه‌های سنگین می‌شوند، اگر آن بودجه به درستی مدیریت نشود یا به دست افرادی نااهل بیوفتد، حیف و میل خواهد شد و خروجی مفیدی نخواهد داشت به جز اینکه یک عده از آن برای خود پروژه و پول بیشتر جور کنند وگرنه برای عموم مردم چیزی نخواهد داشت. بنابراین چه خوب که بهتر زندگی کردن مردم و مخصوصا زندگی اقتصادی مردم در راس نیات و بعد در راس تلاش‌ها باشد.
آینده مال کسانی است که خود را برای آن آماده می‌کنند؛ با سرمایه‌گذاری روی نیروی انسانی و روی زیرساخت‌های فناوری‌های های‌تک می‌توان آینده را به مناطق خود هدیه داد. بنابراین تمرکز خود را روی آینده‌ی مناطق محروم خود بگذاریم. برای آینده سرمایه‌گذاری کنیم. چون کسی برای ما این سرمایه‌گذاری را انجام نمی‌دهد، خودمان و بخش خصوصی ما، مسئولان دولتی و محلی بایستی متوجه تغییرات باشند و نیروی انسانی توانمند (نه مدرک‌دار) برای صنایع های‌تک تربیت کرد، صندوق‌های سرمایه‌گذاری و شتاب‌دهنده‌های فناوری ایجاد کرد و روی تیم‌ها و جوانان مناطق محروم سرمایه‌گذاری کرد.
و جالب است که بدانید صندوق غیردولتی پژوهش و فناوری اصفهان isfahanfund از سال ۸۴ در حال سرمایه‌گذاری روی فناوری‌های نوین است که با سرمایه‌ی ۵۱ درصد خصوصی و ۴۹ درصد دولتی (از بودجه‌ی دانشگاهی تا بودجه‌های دیگر که مسئولان استانی و شهری به این صندوق داده‌اند) در حال توانمندسازی مردم اصفهان است تا به سمت صنایع نو بروند. ما چه می‌کنیم؟ ما هم مطالبه کنیم./ايمان میرزایی
🆔 @RuralWomenIssues
ارزش بازار برخی صنایع پیشرو را با هم ببینیم:
صنعت IT به اندازه ۵ تریلیون دلار (26 برابر کل تولید ناخالص ایران ما و شش و نیم هزار برابر تولید ناخالص در #چهارمحال_و_بختیاری). تولید ناخالص استانی چهارمحال‌وبختیاری ۷۶۰ میلیون دلار در سال ۹۸ بود.
هوش مصنوعی (آینده‌ی صنعت) ۵۱ میلیارد دلار. یعنی ۶۷ برابر کل تولید ناخالص داخلی استان. ارزش این صنعت تا ۲۰۲۸ بیش از ۱۲ برابر خواهد شد.
بلاکچِین ۵.۳ میلیارد دلار است و تا ۲۰۲۷ بیش از ۳۱ برابر خواهد شد. که سه سال پیش کمتر از ۱.۵ میلیارد دلار ارزش داشت.
اگر سه سال پیش در استان به جای تاکید بر یک صنعت ریسکی و پر هزینه و مقیاس‌ناپذیر مثل کشاورزی، روی توسعه‌ی بلاکچین سرمایه‌گذاری می‌شد آن زمان ارزش آن بازار فقط دو برابر GDP چهارمحال و بختیاری می‌بود. در بیست سال آینده ما از برترین مناطق هوش مصنوعی خاورمیانه بودیم. آیا تاخیر بیشتر جایز است؟
مقیاس پذیری یا Scalability یک ویژگی سیستم است که نشان می‌دهد آن سیستم تا چه حد می‌تواند در مقیاس های بزرگتر هم به شکل مشابه و پایدار فعالیت کند. به عبارت دیگر یک دندان پزشک تک شغله در هر جای کشور هم باشد درآمد او تفاوت چندانی با متوسط درآمد دیگر دندان پزشکان تک شغله‌ی دیگر تفاوت چندانی نمی‌کند، اما درآمد خانم جی کی رولینگ (نویسنده‌ی رمان‌های هری پاتر) از متوسط درآمد نویسندگان دنیا به مراتب بیشتر است. چون می‌تواند میلیون‌ها نسخه از کتابش را بفروشد برخلاف دندان پزشک که فقط تعداد محدودی مراجع را می‌تواند سرویس‌دهی کند. پس مشاغل مقیاس پذیر می‌توانند درآمد نامحدود ایجاد کنند اما مقیاس‌ناپذیرها این پتانسیل را ندارند.
صنایع نرم‌افزاری مثل IT و AI و Blockchain نه تنها مقیاس‌پذیر هستند که به صرفه ناشی از مقیاس بسیار مطلوبی دارند یعنی شما می‌توانید تا چند میلیارد نفر مشتری در آن واحد داشته باشید بدون اینکه به ازای هر مشتری هزینه‌های سرسام آور پیدا کنید به عنوان نمونه شرکت اینستاگرام حالا که ۴۵۰ کارمند دارد، به ازای هر کارمند خود، ۲۲۰ میلیون دلار تولید می‌کند.
وقتی ارزش یک بازار نوظهور هنوز به حد اعلایی نرسیده فرصت سرمایه‌گذاری و جاگیری (Positioning) وجود دارد، اما وقتی تمام انرژی خود را روی بر روی آب و کشاورزی کشاورزی صرف (تلف) می‌کنیم یعنی آینده از هم اکنون از میان انگشتانمان فرار می‌کند. به خصوص که شرایط به سمتی می‌رود که دیگر برای تولید گوشت هم نیازی به ذبح حیوانات نیست و علوم BioTech در حال صنعتی کردن تولید گوشت مصنوعی (Cultivated Meat) ارزان با مصرف حداقلی آب می‌رود. و کشاورزی فعلی را به تاریخ خواهد سپرد، بنابراین از ما به جای تمرکز صِرف بر یک مسئله (آب و انتقال آب) که به جای خودش کار درست و قابل تقدیری است، بایستی در جایی که محرک اقتصاد است نیز سرمایه‌گذاری کنیم.
در نهایت آنچه موجب رشد اقتصاد یک منطقه است، تلاش و زحمت است، و حتی مناطقی که با کمک رانت و توجیه طرح‌های صنعتی به هر شکل موفق به دریافت بودجه‌های سنگین می‌شوند، اگر آن بودجه به درستی مدیریت نشود یا به دست افرادی نااهل بیوفتد، حیف و میل خواهد شد و خروجی مفیدی نخواهد داشت به جز اینکه یک عده از آن برای خود پروژه و پول بیشتر جور کنند وگرنه برای عموم مردم چیزی نخواهد داشت. بنابراین چه خوب که بهتر زندگی کردن مردم و مخصوصا زندگی اقتصادی مردم در راس نیات و بعد در راس تلاش‌ها باشد.
آینده مال کسانی است که خود را برای آن آماده می‌کنند؛ با سرمایه‌گذاری روی نیروی انسانی و روی زیرساخت‌های فناوری‌های های‌تک می‌توان آینده را به مناطق خود هدیه داد. بنابراین تمرکز خود را روی آینده‌ی مناطق محروم خود بگذاریم. برای آینده سرمایه‌گذاری کنیم. چون کسی برای ما این سرمایه‌گذاری را انجام نمی‌دهد، خودمان و بخش خصوصی ما، مسئولان دولتی و محلی بایستی متوجه تغییرات باشند و نیروی انسانی توانمند (نه مدرک‌دار) برای صنایع های‌تک تربیت کرد، صندوق‌های سرمایه‌گذاری و شتاب‌دهنده‌های فناوری ایجاد کرد و روی تیم‌ها و جوانان مناطق محروم سرمایه‌گذاری کرد.
و جالب است که بدانید صندوق غیردولتی پژوهش و فناوری اصفهان isfahanfund از سال ۸۴ در حال سرمایه‌گذاری روی فناوری‌های نوین است که با سرمایه‌ی ۵۱ درصد خصوصی و ۴۹ درصد دولتی (از بودجه‌ی دانشگاهی تا بودجه‌های دیگر که مسئولان استانی و شهری به این صندوق داده‌اند) در حال توانمندسازی مردم اصفهان است تا به سمت صنایع نو بروند. ما چه می‌کنیم؟ ما هم مطالبه کنیم./ايمان میرزایی
🆔 @RuralWomenIssues