گر پس از جور به انصاف گراید چه عجب؟
از حیا روی به ما گر ننماید چه عجب؟

بودش از شکوه خطر ور نه سری داشت به من
به مزارم اگر از مهر بیاید چه عجب؟

رسم پیمان به میان آمده خود را نازم
گفته باشد که ز گفتن چه گشاید چه عجب؟

شیوه ها دارد و من معتقد خوی ویم
شوقم از رنجش او گر بفزاید چه عجب؟

چون کشد می، کشدم رشک که در پرده جام
از لب خویش اگر بوسه رباید چه عجب؟

طره درهم و پیراهن چاکش نگرید
اگر از ناز به خود هم نگراید چه عجب؟

هرزه میرم شمرد، وز پی تعلیم رقیب
به وفا پیشگیم گر بستاید چه عجب؟

کار با مطربه زهره نهادی دارم
گر لبم ناله به هنجار سراید چه عجب؟

آن که چون برق به یک جای نگیرد آرام
گله‌اش در دل اگر دیر نپاید چه عجب؟

با چنین شرم که از هستی خویشش باشد
غالب ار رخ به ره دوست نساید چه عجب؟

غالب دهلوی / شـــعر پارسی

به نامه یاد نکردن نه از فراموشی است
ز دوریت به قلمْ دستِ من نمی چسبد

صائب تبريزى / شـــعر پارسی

دیگران از خُم مِی مستند و من
مستِ لیلی‌ام نه خُم دیدم نه مِی

جامی / شـــعر پارسی

تا هر زمان اسیر نماید دلِ دگر
هر لحظه سرزند مَهَم از محفلِ دگر

عندليب كاشانى / شـــعر پارسی

بگریز ای میر اجل از ننگ ما از ننگ ما
زیرا نمی‌دانی شدن همرنگ ما همرنگ ما

از حمله‌های جند او وز زخم‌های تند او
سالم نماند یک رگت بر چنگ ما بر چنگ ما

اول شرابی درکشی سرمست گردی از خوشی
بیخود شوی آنگه کنی آهنگ ما آهنگ ما

زین باده می‌خواهی برو اول تنک چون شیشه شو
چون شیشه گشتی برشکن بر سنگ ما بر سنگ ما

هر کان می احمر خورد بابرگ گردد برخورد
از دل فراخی‌ها برد دلتنگ ما دلتنگ ما

بس جره‌ها در جو زند بس بربط شش تو زند
بس با شهان پهلو زند سرهنگ ما سرهنگ ما

ماده است مریخ زمن این جا در این خنجر زدن
با مقنعه کی تان شدن در جنگ ما در جنگ ما

گر تیغ خواهی تو ز خور از بدر برسازی سپر
گر قیصری اندرگذر از زنگ ما از زنگ ما

اسحاق شو در نحر ما خاموش شو در بحر ما
تا نشکند کشتی تو در گنگ ما در گنگ ما

مولانا / شـــعر پارسی

پیشت به قدر غیر مرا اعتبار نیست
بی اعتبار کرده فلک این‌قَدَر مرا

وحشی بافقی / شـــعر پارسی

نشاطِ یکشبه ى دهر را غنیمت دان
که می رود چو حنا این نگارْ دست به دست

صائب تبريزى / شـــعر پارسی

يارىِ چرخ و مددكارىِ ساقى است يكى
هركه را دست گرفته است زِ پا مى افتد

نجيب كاشانى / شـــعر پارسی

گفتم: چو کشتی‌ام چه دهی خون‌بهایِ ما
گر خون‌بها کنند تقاضا برایِ‌ ما

گفتا: هزار چون تو به میدانِ عاشقی
سر می‌بریم و خون نچکد بر قبایِ ما

حیدر یغما / شـــعر پارسی

دلی دارم که هر چندش بیازاری نیازارد
نه دل‌سنگ‌ست، پنداری که آزردن نمی‌داند

وحشی بافقی / شـــعر پارسی

هر که خصم اندر او کمند انداخت
به مراد ویش بباید ساخت

هر که عاشق نبود مرد نشد
نقره فایق نگشت تا نگداخت

هیچ مصلح به کوی عشق نرفت
که نه دنیا و آخرت درباخت

آن چنانش به ذکر مشغولم
که ندانم به خویشتن پرداخت

همچنان شُکر عشق می‌گویم
که گرم دل بسوخت جان بنواخت

سعدیا خوش‌تر از حدیث تو نیست
تحفهٔ روزگار اهل شناخت

آفرین بر زبان شیرینت
کاین همه شور در جهان انداخت

سعدی / شـــعر پارسی

ساقیا در ساغر هستی شراب ناب نیست
وآنچه در جام شفق بینی به جز خوناب نیست

زندگی خوش‌تر بود در پردهٔ وهم و خیال
صبح روشن را صفای سایه مهتاب نیست

شب ز آه آتشین یک دم نیاسایم چو شمع
در میان آتش سوزنده جای خواب نیست

مردم چشمم فرومانده‌ست در دریای اشک
مور را پای رهایی از دل گرداب نیست

خاطر دانا ز طوفان حوادث فارغ است
کوه گردون‌سای را اندیشه از سیلاب نیست

ما به آن گل از وفای خویشتن دل بسته‌ایم
ورنه این صحرا تهی از لالهٔ سیراب نیست

آنچه نایاب است در عالم وفا و مهر ماست
ورنه در گلزار هستی سرو و گل نایاب نیست

گر تو را با ما تعلق نیست ما را شوق هست
ور تو را بی‌ما صبوری هست ما را تاب نیست

گفتی اندر خواب بینی بعد از این روی مرا
ماه من در چشم عاشق آب هست و خواب نیست

جلوهٔ صبح و شکرخند گل و آوای چنگ
دل‌گشا باشد ولی چون صحبت احباب نیست

جای آسایش چه می‌جویی رهی در ملک عشق
موج را آسودگی در بحر بی‌پایاب نیست

رهی معیری / شـــعر پارسی

نوجوانان وطن بستر به خاک و خون گرفتند
تا که در بر شاهد آزادی و قانون گرفتند

رایگان در پای نامردان برافشانی چه دانی
کاین همایون گوهر از کام نهنگان چون گرفتند

لاله از خاک جوانان می‌دمد بر دشتِ هامون
یا درفش سرخ بر سر انقلابیون گرفتند

خرم آن مردان که روزی خائنین در خون کشیدند
زان سپس آن روز را هر ساله عید خون گرفتند

تا به سیر قهقرایی آخرین فرصت کنی کم
خود عنان حزب در کف دشمنان دون گرفتند

با دمی پنهان چو اخگر عشق را کانون بیفروز
کوره افروزان غیرت کام از این کانون گرفتند

برج ایفل یادگارِ همّتِ مغلوب قومی‌ست
کز کفِ امواج دریا نعش ناپلئون گرفتند

خوف کابوس سیاست جرم خواب غفلت ما
سخت ما را در خمار الکل و افیون گرفتند

کار با افسانه نبود رشته تدبیر می‌تاب
آری ارباب غرائم مار با افسون گرفتند

خاک لیلای وطن را جان شیرین بر سر افشان
خسروان عشق درس عبرت از مجنون گرفتند

شهریارا تا محیط خود تنزل کن مَیَندیش
کاین قبا بر قامت طبع تو ناموزون گرفتند

شهریار / شـــعر پارسی

گویند
سرانجام ندارید شما

مائیم که
بی‌هیچ سرانجام خوشیم...

مولانا / شـــعر پارسی

پرسیدم ازو واسطهٔ هجران را
گفتا سببی هست بگویم آن را

من چشمِ توام اگر نبینی چه عجب
من جانِ توام کسی نبیند جان را

ابوسعید ابوالخیر / شـــعر پارسی

سنگ اندر بر بسی دویدیم چو آب
بار همه خار و خس کشیدیم چو آب

آخر به وطن نیارمیدیم چو آب
رفتیم و ز پس باز ندیدیم چو آب

خاقانی / شـــعر پارسی

سازش به هر سری نکند افتخار
آزادگی به سرو سرافراز می‌دهند

شهریار / شـــعر پارسی

دیگر به بخشی از تو قانع نیستم
آری
با هرچه داری
دوست میدارم مرا باشی
یک فصل از یک قصه ؟
نه این را نمیخواهم
میخواهم از این پس
تمام ماجرا باشی ...

حسین منزوی / شـــعر پارسی

بیا که قصرِ اَمَل سخت سست‌بنیادست
بیار باده که بنیادِ عمر بر بادست

غلامِ همّتِ آنم که زیرِ چرخِ کبود
ز هر چه رنگِ تعلّق پذیرد آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروشِ عالَمِ غیبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهبازِ سِدره‌نشین
نشیمن تو نه این کُنجِ محنت آبادست

تو را ز کنگرهٔ عرش می‌زنند صفیر
ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر
که این حدیث، ز پیرِ طریقتم یادست

غمِ جهان مخور و پندِ من مَبَر از یاد
که این لطیفهٔ عشقم ز رهروی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای
که بر من و تو دَرِ اختیار نگشادست

مجو درستیِ عهد از جهانِ سست‌نهاد
که این عجوز، عروسِ هزار دامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسّمِ گل
بنال بلبل بی‌دل که جای فریادست

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ؟
قبولِ خاطر و لطفِ سخن خدادادست

حافظ / شـــعر پارسی