يا بفرما به سرايم، يا بفرما به سر آيم!
غرضم وصل تو باشد چه تو آیی چه من آيم

کشکول طبسی / شـــعر پارسی
‌‌

چه جمال جان فزایی که میان جان مایی
تو به جان چه می‌نمایی تو چنین شکر چرایی

چو بدان تو راه یابی چو هزار مه بتابی
تو چه آتش و چه آبی تو چنین شکر چرایی

مولانا / شـــعر پارسی

این شعر سعدى به صورت افقی وعمودی یک جور خوانده می‌شود!

ز چهره، افروخته، گل را، مشکن
افروخته، رخ مرو، تو دیگر، به چمن
گل را، تو دیگر، مکن خجل، ای مه من
مشکن، به چمن، ای مه من، قدر سخن 

سعدی / شـــعر پارسی

یارب این جانهای غربت دیده را فریاد رس
روحهای گِل به رو مالیده را فریاد رس

با کمند جذبه ای، ای آفتاب بی نیاز
سایه های برزمین چسبیده رافریاد رس

از کشاکشهای بحر ای ساحل آرام بخش
این خس و خاشاک طوفان دیده را فریاد رس

از ره پنهان، به روی گرم ای پیر مغان
باده های خام ناجوشیده را فریاد رس

می شود از قطع، راه عشق هر دم دورتر
رهروان این ره خوابیده رافریاد رس

ای بهار عشق کز رخسارت آتش می چکد
این زسرمای هوس لرزیده رافریاد رس

ای که رگ از سنگ چون مواز خمیر آری برون
رشته جان به تن پیچیده رافریاد رس

ای که کردی از صدف گهواره ی دُرّ یتیم
این گهرهای به گل چسبیده را فریاد رس

بلبلان گلها ز باغ کامرانی چیده اند
این گُل از باغ جهان ناچیده را فریاد رس

گرچه می دانم به دادِ پاکبازان می رسی
این به خونِ آرزو غلطیده را فریاد رس

در جهان پر ملال ای کیمیای خوشدلی
رحمتی کن صائب غم دیده رافریاد رس
 
صائب تبریزی / شـــعر پارسی

نخوانند بر ما کسی آفرین
چو ویران بود بوم ایران زمین

فردوسی / شـــعر پارسی

اما چشم‌هایت قشنگ‌اند،
دیوانه‌اند، وحشی‌اند
مثل حیوانی
که از جنگلی آتش گرفته
زده باشند بیرون ...

-چارلز بوکوفسکی