شهروندینگی یا جنگ؟، ۵- بخش ۲ فصل ۲: شهروندینه در بوته آزمون پرخاش
در این بخش از «شهروندینگی یا جنگ؟»، نویسنده به به ناسازگاری مطلق شهروندینه (امر سیاسی) و پرخاش تاکید می‌کند و آن را مورد پردازش قرار می‌دهد. خوب است دگرباره در اینجا تاکید شود که این ناسازگاری مطلق از محوری‌ترین کانون‌های این بحث است چه آنکه اساسا نویسنده در حال تلاش برای جا انداختن این نکته است که بر خلاف تصور رایج، قلم و نگارش صورت دیگری از جنگ و پرخاش نیست.
پس نویسنده در آغاز این بخش نیز همچون بخش‌های پیشین بر این نکته اصرار می‌ورزد که جنگ نه تنها صورتی دیگر از قلم نیست بلکه جانشینی نامطلوب برای آن است که زور اسباب کار آن است و از سلاح بهره می‌گیرد تا امری را به طرف مقابل بقبولاند. بر اساس چنین چارچوبی، اقناع و استدلال به کناری می‌رود و لزوم شکست دشمن، محور کار می‌شود.
البته در این بخش نکته صرفا در مسئله‌ی بالا خلاصه نمی‌شود و مباحثی بس پیچیده‌تر رخ می‌نمایند. مباحثی که پیچیدگی آن‌ها نه تنها از تکلف نیست بلکه از حساسیت موضوع است. به عنوان نمونه یکی از مباحثی که می‌تواند در خلال تامل در دوگانه‌ی شهروندینه (امر سیاسی) و پرخاش مورد توجه قرار بگیرد کاربرد خشونت در سپهر شهروندین (سیاسی) است زمانی که حیات سپهر شهروندین در خطر نیروهای پرخاشین باشد.
اینجاست که تناقضی ظاهری در مرکز توجه قرار می‌گیرد؛ استفاده از سلاح و دیگر شیوه‌های پرخاشی از سوی نیروهای باورمند به شهروندینه و ناباورمند به پرخاش. اما همانگونه که ذکر شد، این تناقض، ظاهری است و با تاملی ژرف‌تر، روشن خواهد شد که این یک استراتژی عملگرایانه برای حفظ شهروندینه از تسلط دشمنان شهروندینه و تصرف سپهر شهروندین از سوی آنان است. به بیان دیگر، این خشونت، از جنس جنگ نیست از جنس محافظت سپهر شهروندین از جنگ‌طلبان است. کسانی که شهروندینگی (سیاست) را صورت دیگری از پرخاش و خشونت می‌بینند.
اگرچه برای پاسداری از شهروندینگی در چنین موقعیتی راه دیگری را نمی‌توان شناسایی کرد اما نویسنده فراموش نمی‌کند که مقطعی‌بودن چنین وضعیتی را یادآور شود و تاکید کند که بایستی تا جای امکان شهروندینه را از سلاح و خشونت دور نگاه داشت مگر به ضرورت. چه آنکه این دو رویکرد در تقابل مطلق با یکدیگر قرار دارند. بر این اساس است که او در پایان بخش می‌نویسد: «حتی اگر هرازگاهی یکی در خدمت دیگری باشد، می‌باید همواره یکی را در برابر دیگری برگزید: شهروندینگی در برابر پرخاش یا پلیمک در برابر پولیتیک».
پیشنهاد می‌کنیم خوانش صورت کامل این بخش را از دست ندهید.
https://tavaana.org/guerre-ou-politique-5/
#یاری_مدنی_توانا
#شهروندی
#دموکراسی
#کتاب
@Tavaana_TavaanaTech
در این بخش از «شهروندینگی یا جنگ؟»، نویسنده به به ناسازگاری مطلق شهروندینه (امر سیاسی) و پرخاش تاکید می‌کند و آن را مورد پردازش قرار می‌دهد. خوب است دگرباره در اینجا تاکید شود که این ناسازگاری مطلق از محوری‌ترین کانون‌های این بحث است چه آنکه اساسا نویسنده در حال تلاش برای جا انداختن این نکته است که بر خلاف تصور رایج، قلم و نگارش صورت دیگری از جنگ و پرخاش نیست.
پس نویسنده در آغاز این بخش نیز همچون بخش‌های پیشین بر این نکته اصرار می‌ورزد که جنگ نه تنها صورتی دیگر از قلم نیست بلکه جانشینی نامطلوب برای آن است که زور اسباب کار آن است و از سلاح بهره می‌گیرد تا امری را به طرف مقابل بقبولاند. بر اساس چنین چارچوبی، اقناع و استدلال به کناری می‌رود و لزوم شکست دشمن، محور کار می‌شود.
البته در این بخش نکته صرفا در مسئله‌ی بالا خلاصه نمی‌شود و مباحثی بس پیچیده‌تر رخ می‌نمایند. مباحثی که پیچیدگی آن‌ها نه تنها از تکلف نیست بلکه از حساسیت موضوع است. به عنوان نمونه یکی از مباحثی که می‌تواند در خلال تامل در دوگانه‌ی شهروندینه (امر سیاسی) و پرخاش مورد توجه قرار بگیرد کاربرد خشونت در سپهر شهروندین (سیاسی) است زمانی که حیات سپهر شهروندین در خطر نیروهای پرخاشین باشد.
اینجاست که تناقضی ظاهری در مرکز توجه قرار می‌گیرد؛ استفاده از سلاح و دیگر شیوه‌های پرخاشی از سوی نیروهای باورمند به شهروندینه و ناباورمند به پرخاش. اما همانگونه که ذکر شد، این تناقض، ظاهری است و با تاملی ژرف‌تر، روشن خواهد شد که این یک استراتژی عملگرایانه برای حفظ شهروندینه از تسلط دشمنان شهروندینه و تصرف سپهر شهروندین از سوی آنان است. به بیان دیگر، این خشونت، از جنس جنگ نیست از جنس محافظت سپهر شهروندین از جنگ‌طلبان است. کسانی که شهروندینگی (سیاست) را صورت دیگری از پرخاش و خشونت می‌بینند.
اگرچه برای پاسداری از شهروندینگی در چنین موقعیتی راه دیگری را نمی‌توان شناسایی کرد اما نویسنده فراموش نمی‌کند که مقطعی‌بودن چنین وضعیتی را یادآور شود و تاکید کند که بایستی تا جای امکان شهروندینه را از سلاح و خشونت دور نگاه داشت مگر به ضرورت. چه آنکه این دو رویکرد در تقابل مطلق با یکدیگر قرار دارند. بر این اساس است که او در پایان بخش می‌نویسد: «حتی اگر هرازگاهی یکی در خدمت دیگری باشد، می‌باید همواره یکی را در برابر دیگری برگزید: شهروندینگی در برابر پرخاش یا پلیمک در برابر پولیتیک».
پیشنهاد می‌کنیم خوانش صورت کامل این بخش را از دست ندهید.
https://tavaana.org/guerre-ou-politique-5/
#یاری_مدنی_توانا
#شهروندی
#دموکراسی
#کتاب
@Tavaana_TavaanaTech