کانون نویسندگان ایران، فه مناسبت روز جهانی زن، بیانیه‌ای به شرح زیر منتشر کرد:
گرامی باد هشتم مارس، روز جهانی زنان
از هشتم مارس ١۸۵٧ که زنان کارگر پارچه‌باف در آمريکا به مبارزه برای احقاق خود برخاستند تا امروز، بیش از یک قرن است که زنان در گوشه گوشه‌ی جهان رویای آزادی را زیسته‌اند. در ایران، از دوره‌ی مشروطه که پایه‌های اولین تشکل‌های زنان شکل گرفت تا بعدها که در حلقه‌هایی همچون «انجمن حر‌ّیت زنان» در سال ۱۲۸۶ اعلام وجود کرد، زنان روشنفکرِ آزادیخواه، همواره بر حق تشکل‌یابی پای فشرده‌اند. آزادی و برابری دیگر نه یک رؤیا، که بخشی از زیست روزمره‌ی زنانِ سرزمین ما شده است که در دانشگاه‌ها، محیط‌های کاری، در ورزش، سینما، ادبیات، موسیقی، رقص، خوانندگی و حتی در خانواده و خیابان به شکل‌های گوناگون رخ می‌نماید. هر چه بیشتر بر حقوق مدنی و آزادی‌های سیاسی و اجتماعی زنان سد زده می‌شود، از آن‌سو مقاومت روزمره‌ی زنان بیش از پیش و گام به گام آن را عقب می‌راند تا آن‌جا که در سال‌های اخیر مبارزه‌ی زنان با حاکمیت، برای تمامی گروه‌های آزادیخواه و برابری‌خواه، اسم رمز آزادی شده است تا اثبات بیش از پیش این قول معروف باشد که «معیار آزادی یک جامعه، آزادی زنان آن جامعه است.»
نماد سلطه‌ی حاکمیت از ابتدای تأسیس، تحمیل حجاب به زنان بود و با این ابزار سعی در بیرون راندن آنان از عرصهی اجتماع داشت. حجاب پیش از هر چیز زنان شاغل را که در کارخانه‌ها، ادارات، بیمارستان‌ها، مدارس و دانشگاه‌ها و... مشغول کار بودند هدف گرفت و ذره‌ذره دامنه‌ی این تحمیل را به کوچه و خیابان هم رساند. ناامنی فضاهای عمومی برای زنان در نظام مردسالار با قوانین زن‌ستیزانه‌ی حکومتی دست به دست هم داده است تا جایی که در یک سال گذشته، همچون سال‌های پیش از آن، با بازداشت، از کار بیکارکردن، تهدید و ممنوع الخروجی فعالان زن سعی در خاموش کردن صدای زنان داشته است. همچنان که کوشید با تصویب طرحی موسوم به «حجاب و عفاف»، حجاب اجباری را در محدوده‌ی قانون تعریف کند تا شاید از این طریق محملی برای تحمیل بیش از پیش حجاب بیابد اما مقاومت پرشور زنان مانع از ابلاغ آن شد و قانونی که این همه در بوق و کرنا کرده بودند، همچنان روی دست حاکمیت باقی ماند. هنوز هم در عرصهی اجتماعی پوشش زنان کنترل می‌شود و حاکمیت خواسته‌ی خود را بر زنان تحمیل می‌کند اما زنان خیابان‌ها را از آن خود کرده‌اند و با مقاومتی مثال‌زدنی نمونه‌ی اعلایی از حق‌خواهی را به نمایش گذاشته‌اند. در مقابله با اختیارِ پوشش زنان، حاکمیت از هیچ حربه‌ای فروگذار نکرد؛ طبقاتی کردن امر حجاب، قرار دادن زنان در تنگنای اقتصادی به‌خاطر نوع پوشش، عدم مجازات آزارگران جنسی و عدم حمایت از زنان در خشونت‌های خانگی، تا آن‌جا پیش رفت که هر روز اخبار تازه‌ای از زن‌کشی با نام نادرست «قتل ناموسی» منتشر می‌شود. اخراج زنان مخالفِ اجبارِ حجاب از عرصه‌های هنری همچون سینما، تئاتر، موسیقی یا حتی اخراج از آموزش و پرورش و... از دیگر دست‌اندازهایی است که حاکمیت سعی دارد با آن خواسته‌ی زنان را در آزادی و برابری‌خواهی خاموش کند؛ امری که تاکنون موفق نشده است.
زنان نه تنها خواهان پوشش اختیاری -جلوه‌‌ای از واقعیت آزادی و حق زن بر بدن خویش- هستند که خواهان برابری در تمامی عرصه‌های حقوقی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی‌اند. دستمزدهای پایین زنان کارگر، عدم دستیابی زنان به سطوح بالای مدیریتی، نابرابری در مسائل حقوقی خانواده همچون حق ارث، طلاق، حضانت فرزندان، مقابله با کودک‌همسری همه و همه خواسته‌هایی است که زنان در پی دستیابی آنند. جنبش رهایی زن عرصهی دائمی نبرد زنان با آپارتاید جنسی به جنبشی چنان قدرتمند تبدیل شده است که رهایی زن وزنه‌ای مهم در اوضاع سیاسی ایران به شمار می‌آید.
کانون نویسندگان ایران ضمن گرامی‌داشت هشتم مارس، خواهان آزادی و برابری زنان با مردان در تمامی عرصه‌های حقوقی، اجتماعی و اقتصادی و سیاسی است و با تأکید بر تشکل‌یابی جنبش‌های زنان، بر این باوراست که با تحقق «آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا برای همگان»، دستیابی به آزادی و حقوق برابرانه‌ی زنان میسر خواهد شد.
کانون نویسندگان ایران
۱۷ اسفند ۱۴۰۳
#روز_جهانی_زن #زن_زندگی_آزادی #حقوق_برابر #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
گرامی باد هشتم مارس، روز جهانی زنان
از هشتم مارس ١۸۵٧ که زنان کارگر پارچه‌باف در آمريکا به مبارزه برای احقاق خود برخاستند تا امروز، بیش از یک قرن است که زنان در گوشه گوشه‌ی جهان رویای آزادی را زیسته‌اند. در ایران، از دوره‌ی مشروطه که پایه‌های اولین تشکل‌های زنان شکل گرفت تا بعدها که در حلقه‌هایی همچون «انجمن حر‌ّیت زنان» در سال ۱۲۸۶ اعلام وجود کرد، زنان روشنفکرِ آزادیخواه، همواره بر حق تشکل‌یابی پای فشرده‌اند. آزادی و برابری دیگر نه یک رؤیا، که بخشی از زیست روزمره‌ی زنانِ سرزمین ما شده است که در دانشگاه‌ها، محیط‌های کاری، در ورزش، سینما، ادبیات، موسیقی، رقص، خوانندگی و حتی در خانواده و خیابان به شکل‌های گوناگون رخ می‌نماید. هر چه بیشتر بر حقوق مدنی و آزادی‌های سیاسی و اجتماعی زنان سد زده می‌شود، از آن‌سو مقاومت روزمره‌ی زنان بیش از پیش و گام به گام آن را عقب می‌راند تا آن‌جا که در سال‌های اخیر مبارزه‌ی زنان با حاکمیت، برای تمامی گروه‌های آزادیخواه و برابری‌خواه، اسم رمز آزادی شده است تا اثبات بیش از پیش این قول معروف باشد که «معیار آزادی یک جامعه، آزادی زنان آن جامعه است.»
نماد سلطه‌ی حاکمیت از ابتدای تأسیس، تحمیل حجاب به زنان بود و با این ابزار سعی در بیرون راندن آنان از عرصهی اجتماع داشت. حجاب پیش از هر چیز زنان شاغل را که در کارخانه‌ها، ادارات، بیمارستان‌ها، مدارس و دانشگاه‌ها و... مشغول کار بودند هدف گرفت و ذره‌ذره دامنه‌ی این تحمیل را به کوچه و خیابان هم رساند. ناامنی فضاهای عمومی برای زنان در نظام مردسالار با قوانین زن‌ستیزانه‌ی حکومتی دست به دست هم داده است تا جایی که در یک سال گذشته، همچون سال‌های پیش از آن، با بازداشت، از کار بیکارکردن، تهدید و ممنوع الخروجی فعالان زن سعی در خاموش کردن صدای زنان داشته است. همچنان که کوشید با تصویب طرحی موسوم به «حجاب و عفاف»، حجاب اجباری را در محدوده‌ی قانون تعریف کند تا شاید از این طریق محملی برای تحمیل بیش از پیش حجاب بیابد اما مقاومت پرشور زنان مانع از ابلاغ آن شد و قانونی که این همه در بوق و کرنا کرده بودند، همچنان روی دست حاکمیت باقی ماند. هنوز هم در عرصهی اجتماعی پوشش زنان کنترل می‌شود و حاکمیت خواسته‌ی خود را بر زنان تحمیل می‌کند اما زنان خیابان‌ها را از آن خود کرده‌اند و با مقاومتی مثال‌زدنی نمونه‌ی اعلایی از حق‌خواهی را به نمایش گذاشته‌اند. در مقابله با اختیارِ پوشش زنان، حاکمیت از هیچ حربه‌ای فروگذار نکرد؛ طبقاتی کردن امر حجاب، قرار دادن زنان در تنگنای اقتصادی به‌خاطر نوع پوشش، عدم مجازات آزارگران جنسی و عدم حمایت از زنان در خشونت‌های خانگی، تا آن‌جا پیش رفت که هر روز اخبار تازه‌ای از زن‌کشی با نام نادرست «قتل ناموسی» منتشر می‌شود. اخراج زنان مخالفِ اجبارِ حجاب از عرصه‌های هنری همچون سینما، تئاتر، موسیقی یا حتی اخراج از آموزش و پرورش و... از دیگر دست‌اندازهایی است که حاکمیت سعی دارد با آن خواسته‌ی زنان را در آزادی و برابری‌خواهی خاموش کند؛ امری که تاکنون موفق نشده است.
زنان نه تنها خواهان پوشش اختیاری -جلوه‌‌ای از واقعیت آزادی و حق زن بر بدن خویش- هستند که خواهان برابری در تمامی عرصه‌های حقوقی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی‌اند. دستمزدهای پایین زنان کارگر، عدم دستیابی زنان به سطوح بالای مدیریتی، نابرابری در مسائل حقوقی خانواده همچون حق ارث، طلاق، حضانت فرزندان، مقابله با کودک‌همسری همه و همه خواسته‌هایی است که زنان در پی دستیابی آنند. جنبش رهایی زن عرصهی دائمی نبرد زنان با آپارتاید جنسی به جنبشی چنان قدرتمند تبدیل شده است که رهایی زن وزنه‌ای مهم در اوضاع سیاسی ایران به شمار می‌آید.
کانون نویسندگان ایران ضمن گرامی‌داشت هشتم مارس، خواهان آزادی و برابری زنان با مردان در تمامی عرصه‌های حقوقی، اجتماعی و اقتصادی و سیاسی است و با تأکید بر تشکل‌یابی جنبش‌های زنان، بر این باوراست که با تحقق «آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا برای همگان»، دستیابی به آزادی و حقوق برابرانه‌ی زنان میسر خواهد شد.
کانون نویسندگان ایران
۱۷ اسفند ۱۴۰۳
#روز_جهانی_زن #زن_زندگی_آزادی #حقوق_برابر #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Forwarded from گفت‌وشنود
آلیس واکر (Alice Walker) نویسنده، شاعر و فعال حقوق مدنی آمریکایی است که به خاطر رمان مشهور «رنگ ارغوانی» (The Color Purple) شناخته می‌شود. او در سال 1983 برای این اثر، جایزه پولیتزر را در بخش داستان دریافت کرد و به عنوان اولین زن سیاه‌پوست آمریکایی که این افتخار را کسب کرده است، در تاریخ ادبیات آمریکا ماندگار شد. آثار واکر عمدتاً به موضوعاتی مانند نژادپرستی، جنسیت، فمینیسم و هویت سیاه‌پوستان می‌پردازند و نقش مهمی در ادبیات و جنبش‌های اجتماعی داشته‌اند.
#آلیس_واکر #زنان #حقوق_زن #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
آلیس واکر (Alice Walker) نویسنده، شاعر و فعال حقوق مدنی آمریکایی است که به خاطر رمان مشهور «رنگ ارغوانی» (The Color Purple) شناخته می‌شود. او در سال 1983 برای این اثر، جایزه پولیتزر را در بخش داستان دریافت کرد و به عنوان اولین زن سیاه‌پوست آمریکایی که این افتخار را کسب کرده است، در تاریخ ادبیات آمریکا ماندگار شد. آثار واکر عمدتاً به موضوعاتی مانند نژادپرستی، جنسیت، فمینیسم و هویت سیاه‌پوستان می‌پردازند و نقش مهمی در ادبیات و جنبش‌های اجتماعی داشته‌اند.
#آلیس_واکر #زنان #حقوق_زن #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
Forwarded from گفت‌وشنود
محمدنبی موسوی‌فرد، نماینده خامنه‌ای در خوزستان گفت: «زن مسلمان نه مانند زن شرقی دچار بی‌نقشی و در حاشیه بودن است و نه همانند زن غربی، ابزاری برای بردگی جنسی و نظام سرمایه‌داری است.»
#زن #حقوق_زن #شیعه_گری #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
#زن #حقوق_زن #شیعه_گری #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
هتک حرمت زندانیان سیاسی در زندان وکیل‌آباد مشهد؛ تعرض سیستماتیک در پوشش بازرسی بدنی
حسن ودائی‌پور، زندانی سیاسی که ۱۴ سال است در زندان‌های جمهوری اسلامی محبوس است، در اعتراض به عملکرد غیرانسانی مأموران زندان از ادامه روند درمان خود منصرف شد. وی می‌گوید زندانیانی که برای درمان به مراکز درمانی خارج از زندان منتقل می‌شوند، هنگام خروج و ورود مجدد به زندان، تحت بازرسی تحقیرآمیز و غیرانسانی قرار می‌گیرند.
براساس اظهارات ودائی‌پور، در هر دو مرحله اعزام به مراکز درمانی و بازگشت به زندان، زندانیان در اتاقی موسوم به «اتاق سنگی» مجبور می‌شوند تمام لباس‌های خود را درآورند و تنها با شورت باقی بمانند. سپس مأموران زندان، با استفاده از دستکش نایلونی، دهان زندانی را باز کرده و او را مورد تفتیش قرار می‌دهند. علاوه بر این، مأموران اقدام به لمس اندام‌های جنسی زندانیان می‌کنند، که رفتاری شرم‌آور، تحقیرآمیز و غیرقانونی است و ناقض کرامت انسانی محسوب می‌شود.
این گونه تفتیش‌های همراه با توهین، نه‌تنها در هیچ‌یک از قوانین، آیین‌نامه‌ها و بخشنامه‌های سازمان زندان‌ها وجود ندارد، بلکه آشکارا ناقض اصول انسانی و حقوق زندانیان است. هتک حرمت زندانیان سیاسی به‌ویژه در هنگام انتقال به مراکز درمانی، نه‌تنها نوعی آزار جسمی و روانی است، بلکه سیاستی عامدانه برای شکنجه روحی و شکستن مقاومت زندانیان تلقی می‌شود.
ودائی‌پور در ادامه اعتراض خود تأکید کرده است که روز گذشته، پس از بازگشت از فیزیوتراپی، یکی از مسئولان زندان کمربند و دمپایی طبی او را با بی‌احترامی به داخل سطل زباله انداخته و به او اعلام کرده که ورود این اقلام به داخل زندان ممنوع است. این در حالی است که او از تنگی کانال نخاعی و بیرون‌زدگی دیسک رنج می‌برد و نیاز مبرم به استفاده از تجهیزات پزشکی و درمان مستمر دارد.
محرومیت زندانیان، به‌ویژه زندانیان سیاسی، از حق درمان، برخلاف قوانین جمهوری اسلامی و همچنین کنوانسیون‌های بین‌المللی است که ایران نیز به آن‌ها متعهد شده است. جمهوری اسلامی نه‌تنها زندانیان سیاسی را به‌طور سیستماتیک تحت فشارهای فیزیکی و روانی قرار می‌دهد، بلکه با ایجاد موانع در مسیر درمان آن‌ها، به‌طور عامدانه سلامت و جانشان را به خطر می‌اندازد.
#حسن_ودایی_پور #تعرض_جنسی #بلزرسی_بدنی #حقوق_زندانی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
حسن ودائی‌پور، زندانی سیاسی که ۱۴ سال است در زندان‌های جمهوری اسلامی محبوس است، در اعتراض به عملکرد غیرانسانی مأموران زندان از ادامه روند درمان خود منصرف شد. وی می‌گوید زندانیانی که برای درمان به مراکز درمانی خارج از زندان منتقل می‌شوند، هنگام خروج و ورود مجدد به زندان، تحت بازرسی تحقیرآمیز و غیرانسانی قرار می‌گیرند.
براساس اظهارات ودائی‌پور، در هر دو مرحله اعزام به مراکز درمانی و بازگشت به زندان، زندانیان در اتاقی موسوم به «اتاق سنگی» مجبور می‌شوند تمام لباس‌های خود را درآورند و تنها با شورت باقی بمانند. سپس مأموران زندان، با استفاده از دستکش نایلونی، دهان زندانی را باز کرده و او را مورد تفتیش قرار می‌دهند. علاوه بر این، مأموران اقدام به لمس اندام‌های جنسی زندانیان می‌کنند، که رفتاری شرم‌آور، تحقیرآمیز و غیرقانونی است و ناقض کرامت انسانی محسوب می‌شود.
این گونه تفتیش‌های همراه با توهین، نه‌تنها در هیچ‌یک از قوانین، آیین‌نامه‌ها و بخشنامه‌های سازمان زندان‌ها وجود ندارد، بلکه آشکارا ناقض اصول انسانی و حقوق زندانیان است. هتک حرمت زندانیان سیاسی به‌ویژه در هنگام انتقال به مراکز درمانی، نه‌تنها نوعی آزار جسمی و روانی است، بلکه سیاستی عامدانه برای شکنجه روحی و شکستن مقاومت زندانیان تلقی می‌شود.
ودائی‌پور در ادامه اعتراض خود تأکید کرده است که روز گذشته، پس از بازگشت از فیزیوتراپی، یکی از مسئولان زندان کمربند و دمپایی طبی او را با بی‌احترامی به داخل سطل زباله انداخته و به او اعلام کرده که ورود این اقلام به داخل زندان ممنوع است. این در حالی است که او از تنگی کانال نخاعی و بیرون‌زدگی دیسک رنج می‌برد و نیاز مبرم به استفاده از تجهیزات پزشکی و درمان مستمر دارد.
محرومیت زندانیان، به‌ویژه زندانیان سیاسی، از حق درمان، برخلاف قوانین جمهوری اسلامی و همچنین کنوانسیون‌های بین‌المللی است که ایران نیز به آن‌ها متعهد شده است. جمهوری اسلامی نه‌تنها زندانیان سیاسی را به‌طور سیستماتیک تحت فشارهای فیزیکی و روانی قرار می‌دهد، بلکه با ایجاد موانع در مسیر درمان آن‌ها، به‌طور عامدانه سلامت و جانشان را به خطر می‌اندازد.
#حسن_ودایی_پور #تعرض_جنسی #بلزرسی_بدنی #حقوق_زندانی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
ایستادگی بختیاری در برابر ظلم: فتحی دیگر در دفاع از شرافت و آزادی پس از آنکه لشکرکشی کردید برای حمله به شهر خون و رنگین‌کمان
✍️سارا سیاهپور/ فعال صنفی معلمان
در جریان حمله نیروهای سرکوبگر حکومت اسلامی در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۴۰۳ به خانه‌ای که #ابول_کورکور، جوان شجاع و دلاور #ایذه، و دوستانش در آن پناه گرفته بودند، شخص علی خامنه‌ای مسئول مستقیم و مسبب این فاجعه انسانی است. هیچ‌کس جز او نباید مسئولیت این #جنایت را بر عهده گیرد. حکومت اسلامی، بر پایه جنایت و #سرکوب، بر اراده مردم بختیاری و سایر اقشار آزادیخواه ایستاده است. هیچ فرد یا گروهی نمی‌تواند حقیقت را تحریف کرده و #دفاع_مشروع این جوانان وطن پرست را تروریستی بنامد. این جنایت در تاریخ ایران ثبت خواهد شد و مسئولیت آن تنها بر دوش خامنه‌ای و حکومت جنایتکار او است.
پس از کشتار خونین ۲۵ آبان ۱۴۰۱ در ایذه و در جریان جنبش «زن، زندگی، آزادی»، ۷ دوست با هم عهد بستند که دادخواه هم‌تباران خود باشند. برخی که آنان را «ارتش» یا «تروریست»
می‌خوانند، به وضوح از فرهنگ بختیاری و معنای برادرخواندگی در این ایل بی‌اطلاع هستند. در ایل بختیاری، تفنگ (برنو) و پیمان برادری به‌عنوان نمادی از وفاداری، شجاعت و ایستادگی در برابر ظلم تلقی می‌شود، نه ابزار ترور و خشونت.
پیام ما واضح و صریح است: زنان و مردان شجاع بختیاری، هیچ‌گاه سر خود را در برابر هیچ رژیمی خم نمی‌کنند. تاریخ بختیاری‌ها همواره شاهد ایستادگی این سرزمین در برابر ظلم بوده است. هیچ قدرتی نمی‌تواند اراده‌ی مردم بختیاری را بشکند. پس از حملات وحشیانه‌ای که نیروهای سرکوبگر حکومت اسلامی به خانه‌ای که ابول کورکور و دوستانش در آن پناه گرفته بودند انجام دادند، همه دریافتیم که این مقاومت تنها دفاع از خود نبوده، بلکه دفاع از کرامت انسانی بوده است.
نه‌تنها حاکمیت، بلکه همه مردم آزادیخواه باید بدانند که ما هرگز در برابر ظلم و سرکوب عقب‌نشینی نخواهیم کرد. هیچ رژیمی، هیچ نیروی سرکوبگری نمی‌تواند ما را از خواسته‌هایمان منصرف کند.
ما از هم‌تباران خود دفاع خواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد که صدای اعتراض‌مان خاموش شود. در این مسیر، #اتحاد، برادری و ایمان به #حقوق_انسانی، به‌عنوان اصولی اساسی، همراه ما خواهد بود.
ما یادآور خواهیم شد: هرگز ذره ای از خاک بختیاری در برابر ظلم تسلیم نمی‌شود، و هر فرد بختیاری با عهدی که با تاریخ خود بسته، از شرف، وطن و حقوق خود دفاع خواهد کرد. این یک «نه» بزرگ به سرکوبگران است!
هیچ‌کس نمی‌تواند اراده و عزت بختیاری‌ها را از بین ببرد.
ما ایستاده جان می‌دهیم، چراکه آموخته‌ایم که «بمیریم با نام و نمانیم به ننگ». ما از حقوق خود دفاع خواهیم کرد و همیشه در برابر ظلم و ستم خواهیم ایستاد. این سر، برای هیچ رژیمی خم نمی‌شود.
۱۸ اسفند؛ روزی که حکومت اسلامی در چشم جهانیان رسواتر شد و نام ابول کورکور، جوان مبارزی که برای #آزادی و #وطن ایستاد و جان خود را فدای آزادی کرد، برای همیشه در تاریخ ثبت گردید.
#خداحافظ_ایران #بختیاری #ایذه #ابول_کورکور #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
✍️سارا سیاهپور/ فعال صنفی معلمان
در جریان حمله نیروهای سرکوبگر حکومت اسلامی در تاریخ ۱۸ اسفند ۱۴۰۳ به خانه‌ای که #ابول_کورکور، جوان شجاع و دلاور #ایذه، و دوستانش در آن پناه گرفته بودند، شخص علی خامنه‌ای مسئول مستقیم و مسبب این فاجعه انسانی است. هیچ‌کس جز او نباید مسئولیت این #جنایت را بر عهده گیرد. حکومت اسلامی، بر پایه جنایت و #سرکوب، بر اراده مردم بختیاری و سایر اقشار آزادیخواه ایستاده است. هیچ فرد یا گروهی نمی‌تواند حقیقت را تحریف کرده و #دفاع_مشروع این جوانان وطن پرست را تروریستی بنامد. این جنایت در تاریخ ایران ثبت خواهد شد و مسئولیت آن تنها بر دوش خامنه‌ای و حکومت جنایتکار او است.
پس از کشتار خونین ۲۵ آبان ۱۴۰۱ در ایذه و در جریان جنبش «زن، زندگی، آزادی»، ۷ دوست با هم عهد بستند که دادخواه هم‌تباران خود باشند. برخی که آنان را «ارتش» یا «تروریست»
می‌خوانند، به وضوح از فرهنگ بختیاری و معنای برادرخواندگی در این ایل بی‌اطلاع هستند. در ایل بختیاری، تفنگ (برنو) و پیمان برادری به‌عنوان نمادی از وفاداری، شجاعت و ایستادگی در برابر ظلم تلقی می‌شود، نه ابزار ترور و خشونت.
پیام ما واضح و صریح است: زنان و مردان شجاع بختیاری، هیچ‌گاه سر خود را در برابر هیچ رژیمی خم نمی‌کنند. تاریخ بختیاری‌ها همواره شاهد ایستادگی این سرزمین در برابر ظلم بوده است. هیچ قدرتی نمی‌تواند اراده‌ی مردم بختیاری را بشکند. پس از حملات وحشیانه‌ای که نیروهای سرکوبگر حکومت اسلامی به خانه‌ای که ابول کورکور و دوستانش در آن پناه گرفته بودند انجام دادند، همه دریافتیم که این مقاومت تنها دفاع از خود نبوده، بلکه دفاع از کرامت انسانی بوده است.
نه‌تنها حاکمیت، بلکه همه مردم آزادیخواه باید بدانند که ما هرگز در برابر ظلم و سرکوب عقب‌نشینی نخواهیم کرد. هیچ رژیمی، هیچ نیروی سرکوبگری نمی‌تواند ما را از خواسته‌هایمان منصرف کند.
ما از هم‌تباران خود دفاع خواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد که صدای اعتراض‌مان خاموش شود. در این مسیر، #اتحاد، برادری و ایمان به #حقوق_انسانی، به‌عنوان اصولی اساسی، همراه ما خواهد بود.
ما یادآور خواهیم شد: هرگز ذره ای از خاک بختیاری در برابر ظلم تسلیم نمی‌شود، و هر فرد بختیاری با عهدی که با تاریخ خود بسته، از شرف، وطن و حقوق خود دفاع خواهد کرد. این یک «نه» بزرگ به سرکوبگران است!
هیچ‌کس نمی‌تواند اراده و عزت بختیاری‌ها را از بین ببرد.
ما ایستاده جان می‌دهیم، چراکه آموخته‌ایم که «بمیریم با نام و نمانیم به ننگ». ما از حقوق خود دفاع خواهیم کرد و همیشه در برابر ظلم و ستم خواهیم ایستاد. این سر، برای هیچ رژیمی خم نمی‌شود.
۱۸ اسفند؛ روزی که حکومت اسلامی در چشم جهانیان رسواتر شد و نام ابول کورکور، جوان مبارزی که برای #آزادی و #وطن ایستاد و جان خود را فدای آزادی کرد، برای همیشه در تاریخ ثبت گردید.
#خداحافظ_ایران #بختیاری #ایذه #ابول_کورکور #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
«موزيك(زن) رو تقدیم می‌کنم به تمام زنان سرزمینم؛ زنانی که هر روز برای آزادی می‌جنگن، زنانی که در دل ظلم و سختی هنوز ایستادن، زنانی که صدای اعتراضشون به گوش هیچ کس نمی‌رسه، اما هیچ وقت تسلیم نمی‌شن. من امیدوارم تونسته باشم صدای شما باشم و دردی که شما تحمل می‌کنید رو کمی در این موزیک به تصویر بکشم.»
از صفحه:
@agha_fara
#زن_زندگی_آزادی #قدرت_زنانه #حقوق_زنان #مبارزه #آزادی #برابری #صدای_زن #هنر_اعتراض #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
از صفحه:
@agha_fara
#زن_زندگی_آزادی #قدرت_زنانه #حقوق_زنان #مبارزه #آزادی #برابری #صدای_زن #هنر_اعتراض #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
تجمع اعتراضی معلولان در روزهای پایانی سال
امروز چهارشنبه ۲۲ اسفندماه گروهی از معلولان مقابل نهاد ریاست‌جمهوری تجمع اعتراضی برگزار کردند ...
از شعارهایی که سر داده شد
حسین حسین شعارشون / معلول‌آزاری کارشون
و
معیشت شایسته / حق مسلم ما ست
تا به حال به این نکته دقت کرده‌اید که
تعداد افراد دارای معلولیت در ایران بسیار زیاد است، اما در سطح شهر کمتر دیده می‌شوند؟
چرا که زمینه حضور آن‌ها در جامعه فراهم نیست.
بی‌تفاوت نباشیم و از تجمعات اعتراضی گروه‌های اجتماعی حمایت کنیم
#معلولیت #حقوق_معلولان #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
امروز چهارشنبه ۲۲ اسفندماه گروهی از معلولان مقابل نهاد ریاست‌جمهوری تجمع اعتراضی برگزار کردند ...
از شعارهایی که سر داده شد
حسین حسین شعارشون / معلول‌آزاری کارشون
و
معیشت شایسته / حق مسلم ما ست
تا به حال به این نکته دقت کرده‌اید که
تعداد افراد دارای معلولیت در ایران بسیار زیاد است، اما در سطح شهر کمتر دیده می‌شوند؟
چرا که زمینه حضور آن‌ها در جامعه فراهم نیست.
بی‌تفاوت نباشیم و از تجمعات اعتراضی گروه‌های اجتماعی حمایت کنیم
#معلولیت #حقوق_معلولان #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
Forwarded from گفت‌وشنود
مای ساتو، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، در گزارش تازه خود که روز چهارشنبه ۲۲ اسفند منتشر شد، نسبت به وضعیت نگران‌کننده حقوق بشر در جمهوری اسلامی ابراز نگرانی کرد.
این گزارش که بر اساس قطعنامه ۵۵/۱۹ شورای حقوق بشر سازمان ملل ارائه شده، به بررسی تحولات حقوق بشری در ایران پرداخته و تأکید ویژه‌ای بر تبعیض‌های جنسیتی و نقض حقوق زنان و اقلیت‌های مذهبی داشته است.
زنان ایرانی با محدودیت‌های گسترده‌ای در زمینه آزادی‌های فردی، اجتماعی و اقتصادی مواجه‌اند. قوانین حجاب اجباری، تبعیض در محیط‌های کاری و نبود دسترسی برابر به فرصت‌های شغلی از جمله موارد مطرح‌شده در این گزارش است.
همچنین، اقلیت‌های مذهبی مانند بهاییان، مسیحیان و یهودیان با سرکوب سیستماتیک، محرومیت از تحصیل، اشتغال و آزادی‌های دینی مواجه‌اند. بهاییان همچنان هدف بازداشت‌های خودسرانه و تخریب اموال قرار دارند، در حالی که نوکیشان مسیحی با فشارهای امنیتی شدیدی روبه‌رو هستند.
سازمان ملل تأکید دارد که این سیاست‌های تبعیض‌آمیز نقض آشکار حقوق بشر است و باید متوقف شود.
#مای_ساتو #حقوق_زنان #تبعیض #آزادی_ادیان #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
مای ساتو، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، در گزارش تازه خود که روز چهارشنبه ۲۲ اسفند منتشر شد، نسبت به وضعیت نگران‌کننده حقوق بشر در جمهوری اسلامی ابراز نگرانی کرد.
این گزارش که بر اساس قطعنامه ۵۵/۱۹ شورای حقوق بشر سازمان ملل ارائه شده، به بررسی تحولات حقوق بشری در ایران پرداخته و تأکید ویژه‌ای بر تبعیض‌های جنسیتی و نقض حقوق زنان و اقلیت‌های مذهبی داشته است.
زنان ایرانی با محدودیت‌های گسترده‌ای در زمینه آزادی‌های فردی، اجتماعی و اقتصادی مواجه‌اند. قوانین حجاب اجباری، تبعیض در محیط‌های کاری و نبود دسترسی برابر به فرصت‌های شغلی از جمله موارد مطرح‌شده در این گزارش است.
همچنین، اقلیت‌های مذهبی مانند بهاییان، مسیحیان و یهودیان با سرکوب سیستماتیک، محرومیت از تحصیل، اشتغال و آزادی‌های دینی مواجه‌اند. بهاییان همچنان هدف بازداشت‌های خودسرانه و تخریب اموال قرار دارند، در حالی که نوکیشان مسیحی با فشارهای امنیتی شدیدی روبه‌رو هستند.
سازمان ملل تأکید دارد که این سیاست‌های تبعیض‌آمیز نقض آشکار حقوق بشر است و باید متوقف شود.
#مای_ساتو #حقوق_زنان #تبعیض #آزادی_ادیان #گفتگو_توانا
@Dialogue1402
Forwarded from گفت‌وشنود
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
حمیرا، یکی از برجسته‌ترین خوانندگان موسیقی سنتی و پاپ ایرانی، در ۸۰ سالگی همچنان نامی ماندگار در تاریخ موسیقی ایران است. او با صدایی شش‌دانگ و تحریرهایی لطیف و زیبا، جایگاهی ویژه در میان خوانندگان زن دارد.
اما مسیر هنری او از ابتدا با مخالفت‌های خانوادگی روبه‌رو و طرد شد، چراکه در جامعه‌ای سنتی، فعالیت زنان در عرصه موسیقی همیشه با محدودیت‌هایی همراه بوده است.
این مخالفت‌ها تنها به خانواده محدود نماند، بلکه پس از انقلاب ۱۳۵۷، حکومت نیز هرگونه فعالیت رسمی خوانندگان زن را ممنوع کرد و او را به ترک وطن وادار ساخت.
ممنوعیت صدای زنان در ایران همچنان ادامه دارد و خوانندگی زنان در عرصه عمومی، با موانع گسترده‌ای مواجه است.
بسیاری از زنان هنرمند، یا مجبور به مهاجرت شده‌اند یا در داخل کشور به اجراهای غیررسمی روی آورده‌اند. این در حالی است که پیش از انقلاب، خوانندگان زن نقش پررنگی در موسیقی ایران داشتند. با این وجود، علاقه مردم به صدای زنان هیچ‌گاه کاهش نیافته و آثار این خوانندگان همچنان در میان نسل‌های مختلف ایرانی شنیده و تحسین می‌شود.
#آواز_زنان #حمیرا #حقوق_زنان #برابری_جنسیتی #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
حمیرا، یکی از برجسته‌ترین خوانندگان موسیقی سنتی و پاپ ایرانی، در ۸۰ سالگی همچنان نامی ماندگار در تاریخ موسیقی ایران است. او با صدایی شش‌دانگ و تحریرهایی لطیف و زیبا، جایگاهی ویژه در میان خوانندگان زن دارد.
اما مسیر هنری او از ابتدا با مخالفت‌های خانوادگی روبه‌رو و طرد شد، چراکه در جامعه‌ای سنتی، فعالیت زنان در عرصه موسیقی همیشه با محدودیت‌هایی همراه بوده است.
این مخالفت‌ها تنها به خانواده محدود نماند، بلکه پس از انقلاب ۱۳۵۷، حکومت نیز هرگونه فعالیت رسمی خوانندگان زن را ممنوع کرد و او را به ترک وطن وادار ساخت.
ممنوعیت صدای زنان در ایران همچنان ادامه دارد و خوانندگی زنان در عرصه عمومی، با موانع گسترده‌ای مواجه است.
بسیاری از زنان هنرمند، یا مجبور به مهاجرت شده‌اند یا در داخل کشور به اجراهای غیررسمی روی آورده‌اند. این در حالی است که پیش از انقلاب، خوانندگان زن نقش پررنگی در موسیقی ایران داشتند. با این وجود، علاقه مردم به صدای زنان هیچ‌گاه کاهش نیافته و آثار این خوانندگان همچنان در میان نسل‌های مختلف ایرانی شنیده و تحسین می‌شود.
#آواز_زنان #حمیرا #حقوق_زنان #برابری_جنسیتی #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا
چهارشنبه‌سوری
طرح از فرگل قدیمی
fargol_ghadimi
Happy Chaharshanbe Suri
🔥 🔥 🔥
#زن_زندگی_آزادی #چهارشنبه_سوری #سال_نو #نه_به_جمهوری_اسلامی #نه_به_حجاب_اجباری #قتل_ناموسی #حقوق_زنان #ایران_آزاد #هنرـاعتراص #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
طرح از فرگل قدیمی
fargol_ghadimi
Happy Chaharshanbe Suri
🔥 🔥 🔥
#زن_زندگی_آزادی #چهارشنبه_سوری #سال_نو #نه_به_جمهوری_اسلامی #نه_به_حجاب_اجباری #قتل_ناموسی #حقوق_زنان #ایران_آزاد #هنرـاعتراص #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech