درباره برخورد برخورنده با دستفروشان
لبوفروش بیچاره. روسری‌فروش بیچاره. جوراب‌فروش بیچاره. گل‌فروش بیچاره... و در یک کلمه دستفروش بیچاره. بیچارگی فقط اعلام وضعیت است. یعنی چاره‌ای نمی‌ماند برای آدم بی‌کار و بی‌درآمد. دستفروشی تنها چاره باقی‌مانده است برای کسی که نه فروشگاه دارد نه اداره که صبح‌به‌صبح لباس بپوشد و برود سر کار. دستفروشی سر کاررفتن آدم‌هایی است که سر کار مانده‌اند و کسی کاری به کارشان ندارد جز اینکه با استناد به ماده ۶۹۰ قانون مجازات، توی کار آنها بگذارد و چوب لای چرخشان و بزند زیر بساطشان؛ آن‌هم به قول شاعر «بر بساطی که بساطی نیست». واژگون‌کردن گاری لبوفروش و گرفتن مچ کودکان کار و افتادن دستفروشی زیر مترو. حالا هم خبر خودسوزی روسری‌فروش پاساژ شانزه‌لیزه. همه اینها را همیشه به پای شهرداری و مأمورانش می‌نویسیم. اما می‌خواهم عذرخواهی کنم آقای قالیباف. نه‌فقط شما بلکه سایر مسئولان همه دوره‌ها که در ایجاد شغل و امنیت معاش مسئول بوده‌اند در این قضیه نقش دارند، اما خب جمع‌آوری و زیباکردن چهره شهر و عاری‌کردن از «چیز»های اضافه مثل دستفروشان برعهده مأموران شهرداری است. شما مأمور هستید که شهر را زیباسازی کنید و برای زیباسازی، «لکه»ها را باید زدود. راستش دیگر بس است هرروز مواجه‌شدن با خبر آزار بی‌آزاران و برهم‌زدن بساط بساطی‌ها. حالا که مسئولان و مأموران از پس سامان‌دادن بی‌سروسامانان و به‌کارگرفتن بی‌کاران برنمی‌آیند و مشغله‌شان –گویا- شاغل‌کردن بی‌شغل‌ها نیست، پیشنهاد ما این است که در این سه هفته پیش‌روی دم عید، مکان‌ها و مسیرهایی را جانمایی کنید و دستفروشان را به آنجا هدایت کنید؛ نه بساط آنان برچیده خواهد شد، نه مأموریت شما در زیباسازی مختل خواهد شد و نه چهره مأموران شما در مواجهه با دستفروشان زشت خواهد شد. روی ترش نکنید که شهر شیرین شود. همین لبویی‌ها چه عیبی دارد کارت بهداشت از وزارت بهداشت بگیرند؟ جگرکی‌ها و باقالی‌فروش‌ها و ساندویچ‌تخم‌مرغ‌فروش‌ها هم. لباس تمیز بپوشند و برای گاری خود اسم بگذارند و دیواره‌های چرخ‌دستی خود را رنگ بزنند؟ مثل همه دست‌فروش‌ها در خیابان‌های کشورهای توریستی. (منظورم این است که حالا که توی مدیریتش مانده‌ایم، مصادره به مطلوبش کنید و این شغل‌های خیابانی را بیاورید توی جذابیت‌های توریستی. نمی‌دانم تا حالا نصفه‌شب زدید بیرون و رفتید زیر پل و یک سیخ جوجه زده‌اید یا نه. سیخی دو‌هزارو ٥٠٠. می‌چسبد. ارزان است. خاطره می‌شود. یعنی همه آن چیزی که برای خاطره شهری و جذابیت گردشگری نیاز است با دوهزار و ٥٠٠ تومان جور می‌شود. ۲۵۰۰ تومان به نظر فاصله زیادی با بودجه‌های میلیاردی و نجومی سازمان‌های متولی دارد، این‌طور نیست؟) مثلا بالای میدان و در خیابان ولیعصر پیاده‌روی غربی همیشه شلوغ است. دستفروشان را به پیاده‌رو شرقی هدایت کنید. بالای میدان ونک مسیر شرقی شلوغ است، دستفروشان را به پیاده‌رو غربی هدایت کنید. آستانه ورودی‌های بازار همیشه شلوغ است، دستفروشان را به بالادست خیابان که خلوت است دعوت کنید. توی بعضی از ایستگاه‌ها پاگردهای همیشه خلوتی است، بساط دستفروشان را آنجا بگسترید. به زبان ساده آقای قالیباف، شب عید است. به مأموران شهرداری بگویید مردم را بی‌کارکردن به‌سختی در تعریف «کار» قرار می‌گیرد. کاری ندارد که. حالا که در ایجاد شغل و مدیریت طبقه محروم ضعیف هستیم، کافی است کمی گرد بنشینیم و اجازه بدهیم همه کنار هم خاطره و حافظه این شهر را بسازیم. این راه ساده‌ای است که به ذهن راقم این سطور می‌رسد؛ شهروندی که هرروز از بین دستفروشان می‌گذرد و گهگاه برخورد برخورنده مأموران شهرداری را می‌بیند. تا نظر شما چه باشد.
پوریا عالمی- شرق bit.ly/1VUyEH0
#دستفروش #دستفروشی
@Tavaana_TavaanaTech
لبوفروش بیچاره. روسری‌فروش بیچاره. جوراب‌فروش بیچاره. گل‌فروش بیچاره... و در یک کلمه دستفروش بیچاره. بیچارگی فقط اعلام وضعیت است. یعنی چاره‌ای نمی‌ماند برای آدم بی‌کار و بی‌درآمد. دستفروشی تنها چاره باقی‌مانده است برای کسی که نه فروشگاه دارد نه اداره که صبح‌به‌صبح لباس بپوشد و برود سر کار. دستفروشی سر کاررفتن آدم‌هایی است که سر کار مانده‌اند و کسی کاری به کارشان ندارد جز اینکه با استناد به ماده ۶۹۰ قانون مجازات، توی کار آنها بگذارد و چوب لای چرخشان و بزند زیر بساطشان؛ آن‌هم به قول شاعر «بر بساطی که بساطی نیست». واژگون‌کردن گاری لبوفروش و گرفتن مچ کودکان کار و افتادن دستفروشی زیر مترو. حالا هم خبر خودسوزی روسری‌فروش پاساژ شانزه‌لیزه. همه اینها را همیشه به پای شهرداری و مأمورانش می‌نویسیم. اما می‌خواهم عذرخواهی کنم آقای قالیباف. نه‌فقط شما بلکه سایر مسئولان همه دوره‌ها که در ایجاد شغل و امنیت معاش مسئول بوده‌اند در این قضیه نقش دارند، اما خب جمع‌آوری و زیباکردن چهره شهر و عاری‌کردن از «چیز»های اضافه مثل دستفروشان برعهده مأموران شهرداری است. شما مأمور هستید که شهر را زیباسازی کنید و برای زیباسازی، «لکه»ها را باید زدود. راستش دیگر بس است هرروز مواجه‌شدن با خبر آزار بی‌آزاران و برهم‌زدن بساط بساطی‌ها. حالا که مسئولان و مأموران از پس سامان‌دادن بی‌سروسامانان و به‌کارگرفتن بی‌کاران برنمی‌آیند و مشغله‌شان –گویا- شاغل‌کردن بی‌شغل‌ها نیست، پیشنهاد ما این است که در این سه هفته پیش‌روی دم عید، مکان‌ها و مسیرهایی را جانمایی کنید و دستفروشان را به آنجا هدایت کنید؛ نه بساط آنان برچیده خواهد شد، نه مأموریت شما در زیباسازی مختل خواهد شد و نه چهره مأموران شما در مواجهه با دستفروشان زشت خواهد شد. روی ترش نکنید که شهر شیرین شود. همین لبویی‌ها چه عیبی دارد کارت بهداشت از وزارت بهداشت بگیرند؟ جگرکی‌ها و باقالی‌فروش‌ها و ساندویچ‌تخم‌مرغ‌فروش‌ها هم. لباس تمیز بپوشند و برای گاری خود اسم بگذارند و دیواره‌های چرخ‌دستی خود را رنگ بزنند؟ مثل همه دست‌فروش‌ها در خیابان‌های کشورهای توریستی. (منظورم این است که حالا که توی مدیریتش مانده‌ایم، مصادره به مطلوبش کنید و این شغل‌های خیابانی را بیاورید توی جذابیت‌های توریستی. نمی‌دانم تا حالا نصفه‌شب زدید بیرون و رفتید زیر پل و یک سیخ جوجه زده‌اید یا نه. سیخی دو‌هزارو ٥٠٠. می‌چسبد. ارزان است. خاطره می‌شود. یعنی همه آن چیزی که برای خاطره شهری و جذابیت گردشگری نیاز است با دوهزار و ٥٠٠ تومان جور می‌شود. ۲۵۰۰ تومان به نظر فاصله زیادی با بودجه‌های میلیاردی و نجومی سازمان‌های متولی دارد، این‌طور نیست؟) مثلا بالای میدان و در خیابان ولیعصر پیاده‌روی غربی همیشه شلوغ است. دستفروشان را به پیاده‌رو شرقی هدایت کنید. بالای میدان ونک مسیر شرقی شلوغ است، دستفروشان را به پیاده‌رو غربی هدایت کنید. آستانه ورودی‌های بازار همیشه شلوغ است، دستفروشان را به بالادست خیابان که خلوت است دعوت کنید. توی بعضی از ایستگاه‌ها پاگردهای همیشه خلوتی است، بساط دستفروشان را آنجا بگسترید. به زبان ساده آقای قالیباف، شب عید است. به مأموران شهرداری بگویید مردم را بی‌کارکردن به‌سختی در تعریف «کار» قرار می‌گیرد. کاری ندارد که. حالا که در ایجاد شغل و مدیریت طبقه محروم ضعیف هستیم، کافی است کمی گرد بنشینیم و اجازه بدهیم همه کنار هم خاطره و حافظه این شهر را بسازیم. این راه ساده‌ای است که به ذهن راقم این سطور می‌رسد؛ شهروندی که هرروز از بین دستفروشان می‌گذرد و گهگاه برخورد برخورنده مأموران شهرداری را می‌بیند. تا نظر شما چه باشد.
پوریا عالمی- شرق bit.ly/1VUyEH0
#دستفروش #دستفروشی
@Tavaana_TavaanaTech
روزنامه شرق
درباره برخورد برخورنده با دستفروشان
پوریا عالمی
«از دیروز تا حالا، هرکسی هرکجای دنیا عکسی با محمدعلی داشت، منتشر کرده. ایرج خدری فرق می‌کند!». . .
#ایرج_خدری، #بسکتبالیست سابق تیم ملی است. او که قد و قامتی رعنا دارد این روزها نمی‌تواند دیگر روی دو پای خود بایستد. او به زور و به سختی تمام دو ساعت در روز دستفروشی می‌کند تا خرج روزانه‌ی خود و خانواده‌اش را تهیه کند. همسر او نیز به بیماری MS مبتلا است و روزانه ۱۸ قرص می‌خورد. هزینه‌ی درمان بالایی دارد و ماهیانه نیز باید یک آمپول تزریق کند که حدود ۶ میلیون تومان هزینه دارد.
خدری در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس می‌گوید:
«من اواسط دهه هفتاد در بندرعباس با مادرم زندگی می کردم که با تیم فتح قرارداد بستم و گفتن برایت خانه می‌گیریم که به تهران بیایید و این اتفاق هم افتاد و آمدیم و پس از چند ماه بازی سال ۷۷ بود که در مسابقات قهرمانی کشور در مشهد وقتی توپ را وارد سبد کردم، با کمر به زمین خوردم و دچار مصدومیت شدم.»
مهدی رستم‌پور در صفحه فیسبوک خود می‌نویسد:
«از دیروز تا حالا، هرکسی هرکجای دنیا عکسی با محمدعلی داشت، منتشر کرده. ایرج خدری فرق می‌کند!
ایرج نه فیسبوک دارد نه اینستاگرام. بیماری شدید، او را از پا انداخته. مشغول #دستفروشی است در میدان امام حسین. مردی که در وضعیت نشسته هم قدش از خیلی‌ها بلندتر است.
#خدری عکس زیبایی دارد از سفر بوکسور افسانه‌ای به تهران. ایرج ۲۱۶ سانتیمتری و ملی‌پوش بسکتبال را به محمدعلی معرفی کردند تا ببیند سرزمین ما چه شمشادهایی دارد.
من به جای ایرج خان، عکسش با بوکسور مرحوم را می‌گذارم و مثل همه، از فعالیتهای حقوق بشری #محمدعلی می‌نویسم. ایرج هم بشر است، فقط حقوق ندارد!
اگر گذرتان به آن میدان افتاد و عروسکهایش را خریدید، به او بگویید هنوز برایمان قهرمانی. در سخت‌ترین وضعیت هم محتاج هیچکس نیستی.»
Mehdi Rostampour
@Tavaana_TavaanaTech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
#ایرج_خدری، #بسکتبالیست سابق تیم ملی است. او که قد و قامتی رعنا دارد این روزها نمی‌تواند دیگر روی دو پای خود بایستد. او به زور و به سختی تمام دو ساعت در روز دستفروشی می‌کند تا خرج روزانه‌ی خود و خانواده‌اش را تهیه کند. همسر او نیز به بیماری MS مبتلا است و روزانه ۱۸ قرص می‌خورد. هزینه‌ی درمان بالایی دارد و ماهیانه نیز باید یک آمپول تزریق کند که حدود ۶ میلیون تومان هزینه دارد.
خدری در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس می‌گوید:
«من اواسط دهه هفتاد در بندرعباس با مادرم زندگی می کردم که با تیم فتح قرارداد بستم و گفتن برایت خانه می‌گیریم که به تهران بیایید و این اتفاق هم افتاد و آمدیم و پس از چند ماه بازی سال ۷۷ بود که در مسابقات قهرمانی کشور در مشهد وقتی توپ را وارد سبد کردم، با کمر به زمین خوردم و دچار مصدومیت شدم.»
مهدی رستم‌پور در صفحه فیسبوک خود می‌نویسد:
«از دیروز تا حالا، هرکسی هرکجای دنیا عکسی با محمدعلی داشت، منتشر کرده. ایرج خدری فرق می‌کند!
ایرج نه فیسبوک دارد نه اینستاگرام. بیماری شدید، او را از پا انداخته. مشغول #دستفروشی است در میدان امام حسین. مردی که در وضعیت نشسته هم قدش از خیلی‌ها بلندتر است.
#خدری عکس زیبایی دارد از سفر بوکسور افسانه‌ای به تهران. ایرج ۲۱۶ سانتیمتری و ملی‌پوش بسکتبال را به محمدعلی معرفی کردند تا ببیند سرزمین ما چه شمشادهایی دارد.
من به جای ایرج خان، عکسش با بوکسور مرحوم را می‌گذارم و مثل همه، از فعالیتهای حقوق بشری #محمدعلی می‌نویسم. ایرج هم بشر است، فقط حقوق ندارد!
اگر گذرتان به آن میدان افتاد و عروسکهایش را خریدید، به او بگویید هنوز برایمان قهرمانی. در سخت‌ترین وضعیت هم محتاج هیچکس نیستی.»
Mehdi Rostampour
@Tavaana_TavaanaTech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
#کودکان_کار، ستمدیدگان بی‌صدا
کودکان کار اصطلاحی عام است که همانطور که در ادامه گزارش خواهیم دید، کودکان دستفروش و متکدی را هم در بر می‌گیرد. ایران کشوری است که در آن بسیاری از کودکان در سنین پایین مشغول به کارهای طاقت‌فرسا هستند. «نادر طالبی»، مسئول واحد پژوهش «جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان ایران» در سال ۱۳۹۰ به دویچه‌وله فارسی اعلام کرد که در خوشبینانه‌ترین حالت، ایران نزدیک به سه و نیم تا چهارمیلیون کودک کار دارد. در این گزارش سعی می‌کنیم دلایل وجود و گستردگی این معضل و نیز راه‌های مبارزه با این پدیده ناخوشایند را بررسی کنیم.
تعداد کودکان کار در جهان و ایران
بر اساس آماری که در فروردین ۱۳۹۳، قائم‌مقام وزیر تعاون و کار قائم مقام وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی در امور بین‌الملل اعلام کرده است، نزدیک به ۱۶۰ میلیون نفر کودک در جهان مشغول کار هستند و از این تعداد ۸۵ میلیون نفر مشغول کارهای بسیار سخت هستند.
اما درباره ایران چه؟ در ایران چه تعداد کودک کار داریم؟ نادر طالبی درباره آمار کودکان کار در ایران به عدم وجود آمار دقیق دراین‌باره اشاره می‌کند. به گفته وی ما درباره هیچ مساله‌ای در ایران آمار دقیق نداریم و راجع به مساله‌ای مانند کودکان کار که اشکال مخفی و فرم‌های مختلف دارد، این مشکل بسیار بیشتر خود را نشان می‌دهد. اما با این حال همانطور که در پیشگفتار آمد وی تعداد کودک کار در ایران را نزدیک به چهار میلیون نفر می‌داند و براین اساس آمار سازمان‌هایی چون بهزیستی و یا اداره آمار را رد می کند که وجود ۷۰۰ هزار تا دومیلیون کودک کار را در ایران پیش‌بینی کرده بودند.
در واقع، یکی از مشکلات عدم وجود آمار دقیق، این مساله است که بر سر بعضی بدیهیات توافقی وجود ندارد. مثلا اینکه آیا #کودکان افغان‌تبار که در ایران به دنیا آمدند و زندگی می‌کنند و بخش قابل توجهی از آنها مشغول کار از سنین #کودکی هستند، اصلا در این آمارها به حساب می‌آیند یا خیر. به عنوان مثال، نادر طالبی به تجربه‌ای واقعی در این‌باره اشاره می‌کند: «ما خودمان در سرکشی به کارگاههای محلههای ۱۷، ۱۸ و ۱۹ تهران، تجربه داریم و میدانیم اینکه ما بتوانیم آمار دقیق از کارگاهها دربیاوریم، خیلی کار سختی است. برای نمونه، همکارهای من رفته بودند و پرسیده بودند که آیا در اینجا بچهای هست که کار بکند، صاحب کارگاه میگفت: نه! در حالیکه سه تا بچه جلوی خود آنها داشتند کار میکردند. دوستان پرسیده بودند: پس این بچهها چی هستند؟ گفته بودند: افغانیاند! یعنی اصلاً جزو آدم‌هایی که به آنها به عنوان بچههای کار فکر کنند، حساب نمیشوند».
#کودک_کار به چه معناست؟
اما به رغم وجود این آمار و اختلاف‌نظرها درباره آن، شاید پرسشی که برای مخاطب چنین گزارشی پیش بیاید این است که اصلا کودکان کار یعنی چه؟ چه تعریفی می‌توان از کودک کار ارائه داد؟ و بر این اساس بنا به چه تعریفی این آمار به وجود می آیند؟
تعریفی که در کنوانسیون‌های بین‌المللی مربوط به مساله کودکان کار از اصطلاح کودک کار داده شده است، آنان را چنین تعریف می‌کند: « کاری که کودکان به علت سن پایین‌شان نباید انجام دهند یا حتی با وجود سن کافی، آن کار برای آنها +خطرناک یا نامناسب باشد» خود سایت سازمان بین‌المللی کار (ILO) نیز کار کودک را مساله‌ای می‌داند که کودک را از بچگی‌کردن، پتانسیل و شأنش محروم می‌کند و رنج فیزیکی و روانی برای او به دنبال می‌آورد.
«بهناز مهرانی» که مشاور روانشناس بوده و دوره‌های «انجمن حمایت از حقوق کودکان» را گذرانده است، درباره تعریف کودکان کار به عدم تعریف یکسان این اصطلاح در کشورهای مختلف اشاره می‌کند. او در گفتگو با «توانا» می‌گوید: «تعریف کودکان کار در کشورهای مختلف یکسان نیست اما عمده تعریفی که شامل بیشتر کشورهای جهان و از جمله ایران می‌شود، اشتغال کودکان زیر ۱۵ سال است.» به گفته وی کار کودکان می‌تواند شامل #دستفروشی و #تکدی‌گری کار در کارخانه و کارگاه، معادن، کشاورزی و تولیدی، کار در محل کسب و کار والدین گرفته تا انواع کارهای غیرقانونی تحمیل‌شده به کودکان همچون بهره‌برداری جنسی به قصد درآمدزایی، خرید و فروش مواد‌مخدر، گدایی، سربازی اجباری در جنگ ها و درگیری‌های نظامی نیز هست. او کودکان کار را به لحاظ داشتن یا نداشتن سرپناه نیز به دو دسته تقسیم می‌کند: «دسته اول دارای خانه و سرپناه هستند و برای خواب به منزل برمی‌گردند و دسته دوم کودکانی هستند که عضو خانواده‌هایی هستند که در خیابان زندگی می‌کنند و سرپناهی ندارند».
درباره شیوع بیماری های مختلف، سوءتغذیه و آزار جنسی کودکان کار ادامه مطلب را در آدرس زیربخوانید:
https://goo.gl/vU7SVh
@Tavaana_TavaanaTech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
کودکان کار اصطلاحی عام است که همانطور که در ادامه گزارش خواهیم دید، کودکان دستفروش و متکدی را هم در بر می‌گیرد. ایران کشوری است که در آن بسیاری از کودکان در سنین پایین مشغول به کارهای طاقت‌فرسا هستند. «نادر طالبی»، مسئول واحد پژوهش «جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان ایران» در سال ۱۳۹۰ به دویچه‌وله فارسی اعلام کرد که در خوشبینانه‌ترین حالت، ایران نزدیک به سه و نیم تا چهارمیلیون کودک کار دارد. در این گزارش سعی می‌کنیم دلایل وجود و گستردگی این معضل و نیز راه‌های مبارزه با این پدیده ناخوشایند را بررسی کنیم.
تعداد کودکان کار در جهان و ایران
بر اساس آماری که در فروردین ۱۳۹۳، قائم‌مقام وزیر تعاون و کار قائم مقام وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی در امور بین‌الملل اعلام کرده است، نزدیک به ۱۶۰ میلیون نفر کودک در جهان مشغول کار هستند و از این تعداد ۸۵ میلیون نفر مشغول کارهای بسیار سخت هستند.
اما درباره ایران چه؟ در ایران چه تعداد کودک کار داریم؟ نادر طالبی درباره آمار کودکان کار در ایران به عدم وجود آمار دقیق دراین‌باره اشاره می‌کند. به گفته وی ما درباره هیچ مساله‌ای در ایران آمار دقیق نداریم و راجع به مساله‌ای مانند کودکان کار که اشکال مخفی و فرم‌های مختلف دارد، این مشکل بسیار بیشتر خود را نشان می‌دهد. اما با این حال همانطور که در پیشگفتار آمد وی تعداد کودک کار در ایران را نزدیک به چهار میلیون نفر می‌داند و براین اساس آمار سازمان‌هایی چون بهزیستی و یا اداره آمار را رد می کند که وجود ۷۰۰ هزار تا دومیلیون کودک کار را در ایران پیش‌بینی کرده بودند.
در واقع، یکی از مشکلات عدم وجود آمار دقیق، این مساله است که بر سر بعضی بدیهیات توافقی وجود ندارد. مثلا اینکه آیا #کودکان افغان‌تبار که در ایران به دنیا آمدند و زندگی می‌کنند و بخش قابل توجهی از آنها مشغول کار از سنین #کودکی هستند، اصلا در این آمارها به حساب می‌آیند یا خیر. به عنوان مثال، نادر طالبی به تجربه‌ای واقعی در این‌باره اشاره می‌کند: «ما خودمان در سرکشی به کارگاههای محلههای ۱۷، ۱۸ و ۱۹ تهران، تجربه داریم و میدانیم اینکه ما بتوانیم آمار دقیق از کارگاهها دربیاوریم، خیلی کار سختی است. برای نمونه، همکارهای من رفته بودند و پرسیده بودند که آیا در اینجا بچهای هست که کار بکند، صاحب کارگاه میگفت: نه! در حالیکه سه تا بچه جلوی خود آنها داشتند کار میکردند. دوستان پرسیده بودند: پس این بچهها چی هستند؟ گفته بودند: افغانیاند! یعنی اصلاً جزو آدم‌هایی که به آنها به عنوان بچههای کار فکر کنند، حساب نمیشوند».
#کودک_کار به چه معناست؟
اما به رغم وجود این آمار و اختلاف‌نظرها درباره آن، شاید پرسشی که برای مخاطب چنین گزارشی پیش بیاید این است که اصلا کودکان کار یعنی چه؟ چه تعریفی می‌توان از کودک کار ارائه داد؟ و بر این اساس بنا به چه تعریفی این آمار به وجود می آیند؟
تعریفی که در کنوانسیون‌های بین‌المللی مربوط به مساله کودکان کار از اصطلاح کودک کار داده شده است، آنان را چنین تعریف می‌کند: « کاری که کودکان به علت سن پایین‌شان نباید انجام دهند یا حتی با وجود سن کافی، آن کار برای آنها +خطرناک یا نامناسب باشد» خود سایت سازمان بین‌المللی کار (ILO) نیز کار کودک را مساله‌ای می‌داند که کودک را از بچگی‌کردن، پتانسیل و شأنش محروم می‌کند و رنج فیزیکی و روانی برای او به دنبال می‌آورد.
«بهناز مهرانی» که مشاور روانشناس بوده و دوره‌های «انجمن حمایت از حقوق کودکان» را گذرانده است، درباره تعریف کودکان کار به عدم تعریف یکسان این اصطلاح در کشورهای مختلف اشاره می‌کند. او در گفتگو با «توانا» می‌گوید: «تعریف کودکان کار در کشورهای مختلف یکسان نیست اما عمده تعریفی که شامل بیشتر کشورهای جهان و از جمله ایران می‌شود، اشتغال کودکان زیر ۱۵ سال است.» به گفته وی کار کودکان می‌تواند شامل #دستفروشی و #تکدی‌گری کار در کارخانه و کارگاه، معادن، کشاورزی و تولیدی، کار در محل کسب و کار والدین گرفته تا انواع کارهای غیرقانونی تحمیل‌شده به کودکان همچون بهره‌برداری جنسی به قصد درآمدزایی، خرید و فروش مواد‌مخدر، گدایی، سربازی اجباری در جنگ ها و درگیری‌های نظامی نیز هست. او کودکان کار را به لحاظ داشتن یا نداشتن سرپناه نیز به دو دسته تقسیم می‌کند: «دسته اول دارای خانه و سرپناه هستند و برای خواب به منزل برمی‌گردند و دسته دوم کودکانی هستند که عضو خانواده‌هایی هستند که در خیابان زندگی می‌کنند و سرپناهی ندارند».
درباره شیوع بیماری های مختلف، سوءتغذیه و آزار جنسی کودکان کار ادامه مطلب را در آدرس زیربخوانید:
https://goo.gl/vU7SVh
@Tavaana_TavaanaTech
👇 👇 👇 👇 👇 👇 👇
توانا
کودکان کار؛ ستمدیدگان بی‌صدا
پیشگفتار کودکان کار اصطلاحی عام است و همانطور که در ادامه گزارش خواهیم دید، کودکان دستفروش و متکدی را هم در بر می‌گیرد. ایران کشوری است که در آن بسیاری از کودکان در سنین پایین مشغول به کارهای
«هر بار که شهرداری دستفروشی را کتک می‌زند یا کارگری را می‌کشد و کودک کاری را مورد حمله قرار می‌دهد و خبر یا ویدئویی از این ماجرای تلخ منتشر می‌شود، احساس خشم و درد افکار عمومی را فرار می‌گیرد. احساسی که اغلب به بیان مطالبه‌ای منجر نمی‌شود و هر چند احساسی نیکو و انسانی است اما در نهایت راه به جایی نمی‌برد. احساسات همانگونه که در ذات خود چنین است بعد از مدت کوتاهی فروکش می‌کند تا حادثه‌ی تلخ دیگری و غم و اندوه دیگری.
اما ما شهروندان باید بدانیم که اگر این احساسات به تعقل پینود نخورد و نتیجه‌ی این تعقل در مطالباتی مانند وجود سندیکاها برای کارگران و ساماندهی ِ دستفروشان و برنامه‌ر یزی برای کودکان کار و مانند این متبلور نشود متاسفانه این‌گونه حوادث تلخ همچنان تکرار می‌شود.
نبود سندیکاهای مستقل کارگری در ایران و سرکوب نهادهای مدنی یکی از دلایل رخ‌دادن این‌گونه حوادث تلخ است. نداشتن سندیا باعث می‌شود که کارگران شلاق بخورند و دستفروشان کنک بخورند و کارگران حتا کشته بشوند. باید ورای احساسات انسانی به این مطالبات هم توجه بشود. ریشه نابسامانی فقط در بد بودن حاکمان و مسئولان نیست بلکه نبود نهادها و سندیکاها باعث می‌شود که مسئولان امر مانعی سر راه رفتارهای غیر انسانی خود نداشته باشند.»
نظر شما در مورد این نوشته‌ی یکی از همراهان توانا چیست؟
goo.gl/LJYMkH
مطالب مرتبط:
خبر خوش برای همراهان توانا اینکه به زودی دوره‌هایی که مانند همیشه رایگان و برای عموم آزاد است برگزار می‌شود که در آن در مورد موضوعات مهم و مختلفی بحث می‌شود.موضوعاتی مانند:
حقوق کار و سازماندهی کارگری
حمایت‌گری از گروههای سرکوب‌شده
حمایت‌گری از دختران آسیب‌پذیر
حمایت‌گری از حقوق دگرباشان
استانداردهای انتخابات آزاد و منصفانه
دستیابی به انتخابات آزاد و منصفانه
تاثیرگذاری بر انتخابات با حمایت‌گری مطالبه‌محور
الفبای حمایت‌گری
حمایت‌گری از حقوق معلولان/دگرتوانان
برای ثبت‌نام به سایت توانا بروید:
https://tavaana.org/user/register
اگر نمی‌توانید سایت توانا را باز کنید از اینجا ثبت‌نام کنید:
https://goo.gl/j0DLwP
از طریق ایمیل support@tavaana.org هم می توانید ثبت نام کنید، نام دوره را در متن ایمیل و "ثبت نام کلاس آموزشی" را در عنوان ایمیل بنویسید.
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
اما ما شهروندان باید بدانیم که اگر این احساسات به تعقل پینود نخورد و نتیجه‌ی این تعقل در مطالباتی مانند وجود سندیکاها برای کارگران و ساماندهی ِ دستفروشان و برنامه‌ر یزی برای کودکان کار و مانند این متبلور نشود متاسفانه این‌گونه حوادث تلخ همچنان تکرار می‌شود.
نبود سندیکاهای مستقل کارگری در ایران و سرکوب نهادهای مدنی یکی از دلایل رخ‌دادن این‌گونه حوادث تلخ است. نداشتن سندیا باعث می‌شود که کارگران شلاق بخورند و دستفروشان کنک بخورند و کارگران حتا کشته بشوند. باید ورای احساسات انسانی به این مطالبات هم توجه بشود. ریشه نابسامانی فقط در بد بودن حاکمان و مسئولان نیست بلکه نبود نهادها و سندیکاها باعث می‌شود که مسئولان امر مانعی سر راه رفتارهای غیر انسانی خود نداشته باشند.»
نظر شما در مورد این نوشته‌ی یکی از همراهان توانا چیست؟
goo.gl/LJYMkH
مطالب مرتبط:
خبر خوش برای همراهان توانا اینکه به زودی دوره‌هایی که مانند همیشه رایگان و برای عموم آزاد است برگزار می‌شود که در آن در مورد موضوعات مهم و مختلفی بحث می‌شود.موضوعاتی مانند:
حقوق کار و سازماندهی کارگری
حمایت‌گری از گروههای سرکوب‌شده
حمایت‌گری از دختران آسیب‌پذیر
حمایت‌گری از حقوق دگرباشان
استانداردهای انتخابات آزاد و منصفانه
دستیابی به انتخابات آزاد و منصفانه
تاثیرگذاری بر انتخابات با حمایت‌گری مطالبه‌محور
الفبای حمایت‌گری
حمایت‌گری از حقوق معلولان/دگرتوانان
برای ثبت‌نام به سایت توانا بروید:
https://tavaana.org/user/register
اگر نمی‌توانید سایت توانا را باز کنید از اینجا ثبت‌نام کنید:
https://goo.gl/j0DLwP
از طریق ایمیل support@tavaana.org هم می توانید ثبت نام کنید، نام دوره را در متن ایمیل و "ثبت نام کلاس آموزشی" را در عنوان ایمیل بنویسید.
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
Instagram
.
«هر بار که #شهرداری #دستفروشی را کتک می‌زند یا #کارگری را می‌کشد و #کودک کاری را مورد حمله قرار می‌دهد و خبر یا ویدئویی از این ماجرای تلخ منتشر می‌شود، احساس خشم و درد افکار عمومی را فرار می‌گیرد. احساسی که اغلب به بیان مطالبه‌ای منجر نمی‌شود و هر چند احساسی…
«هر بار که #شهرداری #دستفروشی را کتک می‌زند یا #کارگری را می‌کشد و #کودک کاری را مورد حمله قرار می‌دهد و خبر یا ویدئویی از این ماجرای تلخ منتشر می‌شود، احساس خشم و درد افکار عمومی را فرار می‌گیرد. احساسی که اغلب به بیان مطالبه‌ای منجر نمی‌شود و هر چند احساسی…
جنگ شهربه‌شهر با دستفروشان
goo.gl/lstiwQ
دستفروشان کم‌سرمایه‌ترین و ناچارترین کسانی‌اند که در چرخ‌دنده اقتصاد بیمار کشور له شده‌اند. آیا باید این زنان و کودکان و افراد ازکارافتاده و بی‌درآمد را از سطح شهر جارو کرد؟ یا باید بخشی از فضاها و معابری را که با دست‌ودلبازی در اختیار برج‌سازان و شهرک‌سازان به صورت دائمی و ابدی، به‌ویژه در شهر تهران و به‌ویژه‌تر در مناطق گران‌قیمت شمال شهر، قرار می‌گیرد، برای کسب‌وکار به آنها اختصاص داد؟
آیا تمام مجوزهایی که برای اشغال پیاده‌روها، آن‌هم در معابر بسیار باریک، در اختیار برج‌سازان قرار داده می‌شود، به معنای مجوز اشغال معابر نیست؟ آیا نظارتی بر پیاده‌روهایی که پس از پایان ساخت‌وساز به صورت ایوان یا رمپ یا باغچه یا بخشی از نمای برج‌ها و شهرک‌ها درمی‌آیند وجود دارد؟ آیا اصلا نظارتی بر اینکه بناست چند سال ساخت‌و‌سازی طول بکشد وجود دارد؟ اگر پاسخ مثبت است و به‌راستی شهرداری‌ها عزم جزم کرده‌اند تا پیاده‌روها و گذرگاه‌های تهران و دیگر شهرهای ایران را آزاد کنند، چرا فلان مجتمع تجاری، پیاده‌رو پیش‌تر هموار خیابان سعدآباد را با پله‌دارکردن و ایجاد رمپ‌هایی با شیب بسیار تند دست‌کاری کرده است.
چرا آن مجموعه فرهنگي و مذهبي زعفرانیه طوری پیاده‌رو را جزء نما و باغچه خود کرده‌اند که هیچ عابری نمی‌تواند از آن عبور کند. چرا به ساختمان‌هایی که پیاده‌رو را رمپ وردودی گاراژ خود کرده‌اند پایان کار و سند داده می‌شود. برخورد با دستفروشان نشان می‌دهد که عزم شهرداری برای جلوگیری از سد معابر فقط برای راندن و نادیده‌گرفتن بی‌چیزترین و ناگزیرترین افراد از سطح شهر جزم شده است. زیرا تمام فضاهای زمینی و زیرزمینی و هوایی، به آهنگی بی‌سابقه، در ازای کسب درآمد برای شهرداری به حراج گذاشته شده، کافی است در مناطق شمال شهر قدمی بزنید- اگر اصلا جای قدم‌زدن وجود داشته باشد- تا نمونه‌های فراوان این به‌حراج‌گذاشته‌شدن را به صورت واقعیتی دردناک ببینید. آیا این برخورد برابر با همه افراد در برابر قانون است، یا فقط برخورد با بی‌چیزان و کم‌درآمدترین‌ها؟
تهران ناامن‌ترین شهر ایران برای عبور کودکان، زنان باردار، سالمندان و معلولان است. چه کسی بیشتر این شهر را ناامن کرده است؟ دستفروشان که گاهی موقتا بساط فروش کتاب دست‌ِدوم یا جوراب را در جایی پهن می‌کنند و همواره آمادگی آن را دارند که بساط کوچک خود را به کول بکشند و از دست مأموران شهرداری فرار کنند؟ یا شهرک‌سازانی که به آنها مجوز اشغال دائمی و قانونی معابر داده می‌شود تا با خیال راحت درخت ببرند و دل زمین را بشکافند و پنج طبقه در زیرزمین و ٢٠ طبقه روی زمین بسازند و فضاها و معابر شهر را به میل خود تغییر دهند؟
کاش عزمی، عزمی، عزمی برای پایان‌دادن به سد معابر و آزادسازی پیاده‌روها وجود داشته باشد.
روزنامه شرق
نیره توکلی
طرح از مانا نیستانی
مطالب مرتبط:
زنان دستفروش؛ ناگزیرانِ فراری از استیصال
http://bit.ly/2fgHodQ
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
goo.gl/lstiwQ
دستفروشان کم‌سرمایه‌ترین و ناچارترین کسانی‌اند که در چرخ‌دنده اقتصاد بیمار کشور له شده‌اند. آیا باید این زنان و کودکان و افراد ازکارافتاده و بی‌درآمد را از سطح شهر جارو کرد؟ یا باید بخشی از فضاها و معابری را که با دست‌ودلبازی در اختیار برج‌سازان و شهرک‌سازان به صورت دائمی و ابدی، به‌ویژه در شهر تهران و به‌ویژه‌تر در مناطق گران‌قیمت شمال شهر، قرار می‌گیرد، برای کسب‌وکار به آنها اختصاص داد؟
آیا تمام مجوزهایی که برای اشغال پیاده‌روها، آن‌هم در معابر بسیار باریک، در اختیار برج‌سازان قرار داده می‌شود، به معنای مجوز اشغال معابر نیست؟ آیا نظارتی بر پیاده‌روهایی که پس از پایان ساخت‌وساز به صورت ایوان یا رمپ یا باغچه یا بخشی از نمای برج‌ها و شهرک‌ها درمی‌آیند وجود دارد؟ آیا اصلا نظارتی بر اینکه بناست چند سال ساخت‌و‌سازی طول بکشد وجود دارد؟ اگر پاسخ مثبت است و به‌راستی شهرداری‌ها عزم جزم کرده‌اند تا پیاده‌روها و گذرگاه‌های تهران و دیگر شهرهای ایران را آزاد کنند، چرا فلان مجتمع تجاری، پیاده‌رو پیش‌تر هموار خیابان سعدآباد را با پله‌دارکردن و ایجاد رمپ‌هایی با شیب بسیار تند دست‌کاری کرده است.
چرا آن مجموعه فرهنگي و مذهبي زعفرانیه طوری پیاده‌رو را جزء نما و باغچه خود کرده‌اند که هیچ عابری نمی‌تواند از آن عبور کند. چرا به ساختمان‌هایی که پیاده‌رو را رمپ وردودی گاراژ خود کرده‌اند پایان کار و سند داده می‌شود. برخورد با دستفروشان نشان می‌دهد که عزم شهرداری برای جلوگیری از سد معابر فقط برای راندن و نادیده‌گرفتن بی‌چیزترین و ناگزیرترین افراد از سطح شهر جزم شده است. زیرا تمام فضاهای زمینی و زیرزمینی و هوایی، به آهنگی بی‌سابقه، در ازای کسب درآمد برای شهرداری به حراج گذاشته شده، کافی است در مناطق شمال شهر قدمی بزنید- اگر اصلا جای قدم‌زدن وجود داشته باشد- تا نمونه‌های فراوان این به‌حراج‌گذاشته‌شدن را به صورت واقعیتی دردناک ببینید. آیا این برخورد برابر با همه افراد در برابر قانون است، یا فقط برخورد با بی‌چیزان و کم‌درآمدترین‌ها؟
تهران ناامن‌ترین شهر ایران برای عبور کودکان، زنان باردار، سالمندان و معلولان است. چه کسی بیشتر این شهر را ناامن کرده است؟ دستفروشان که گاهی موقتا بساط فروش کتاب دست‌ِدوم یا جوراب را در جایی پهن می‌کنند و همواره آمادگی آن را دارند که بساط کوچک خود را به کول بکشند و از دست مأموران شهرداری فرار کنند؟ یا شهرک‌سازانی که به آنها مجوز اشغال دائمی و قانونی معابر داده می‌شود تا با خیال راحت درخت ببرند و دل زمین را بشکافند و پنج طبقه در زیرزمین و ٢٠ طبقه روی زمین بسازند و فضاها و معابر شهر را به میل خود تغییر دهند؟
کاش عزمی، عزمی، عزمی برای پایان‌دادن به سد معابر و آزادسازی پیاده‌روها وجود داشته باشد.
روزنامه شرق
نیره توکلی
طرح از مانا نیستانی
مطالب مرتبط:
زنان دستفروش؛ ناگزیرانِ فراری از استیصال
http://bit.ly/2fgHodQ
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. #دستفروش کاری از #مانانیستانی #دستفروشی #دستفروشان #مترو @neyestanimana
درگیری زن دستفروش با ماموران شهرداری در اتوبان ازادگان تهران
goo.gl/63z3Cb
http://bit.ly/2ig8DHp
آیا اساسا دستفروشی جرم است؟
«مأوی نیوز»، ارگان رسمی قوه قضائیه، بین دو مفهوم «جرم» و «تخلف» تفاوت می‌گذارد و می‌گوید اگرچه دستفروشی به خودی خود جرم نیست اما یک تخلف محسوب می‌شود. جرم از تخلف سنگین‌تر است. این مقاله اگرچه شهرداری‌ها را به برخورد با دستفروشان توصیه می‌کند اما در جمله‌ای روشن و واضح می‌گوید: «اگر دستفروشی بدون ایجاد مزاحمت برای دیگران باشد، تخلف است و زمانی‌که مزاحمتی برای مردم ایجاد کند، جرم محقق می‌شود.» و وقتی مقوله‌ای جرم تلقی نشود، پس مجازاتی هم در کار نیست.
مطالب مرتبط:
زنان دستفروش؛ ناگزیرانِ فراری از استیصال
http://bit.ly/2fgHodQ
میلیون‌ها فقیر ایرانی و هیولای گرسنگی
http://bit.ly/2dglOa8
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
goo.gl/63z3Cb
http://bit.ly/2ig8DHp
آیا اساسا دستفروشی جرم است؟
«مأوی نیوز»، ارگان رسمی قوه قضائیه، بین دو مفهوم «جرم» و «تخلف» تفاوت می‌گذارد و می‌گوید اگرچه دستفروشی به خودی خود جرم نیست اما یک تخلف محسوب می‌شود. جرم از تخلف سنگین‌تر است. این مقاله اگرچه شهرداری‌ها را به برخورد با دستفروشان توصیه می‌کند اما در جمله‌ای روشن و واضح می‌گوید: «اگر دستفروشی بدون ایجاد مزاحمت برای دیگران باشد، تخلف است و زمانی‌که مزاحمتی برای مردم ایجاد کند، جرم محقق می‌شود.» و وقتی مقوله‌ای جرم تلقی نشود، پس مجازاتی هم در کار نیست.
مطالب مرتبط:
زنان دستفروش؛ ناگزیرانِ فراری از استیصال
http://bit.ly/2fgHodQ
میلیون‌ها فقیر ایرانی و هیولای گرسنگی
http://bit.ly/2dglOa8
https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ
Instagram
توانا: آموزشكده جامعه مدنى
. درگیری #زن_دستفروش با #ماموران_شهرداری در اتوبان ازادگان تهران http://bit.ly/2ig8DHp آیا اساسا دستفروشی جرم است؟ «مأوی نیوز»، ارگان رسمی قوه قضائیه، بین دو مفهوم «جرم» و «تخلف» تفاوت می‌گذارد و می‌گوید اگرچه دستفروشی به خودی خود جرم نیست اما یک تخلف محسوب…