وقتی آدم‌ها وسیله تفریح آدم‌ها می‌شوند. برای آن‌ها که نادر بروسلی را می‌شناسند.

روابط انسان‌ها بر اساس و به سوی رسیدن به امنیت تشکیل می‌شود. امنیت جانی، مالی و حتی احساسی. اگر احساس کنیم در جمعی مورد توهین و تمسخر قرار گرفته‌ایم برای دفاع از غرور خود واکنشی می‌اندیشیم. اعتراض می‌کنیم، برای تنبیه دست به عمل متقابل می‌زنیم و یا آن جمع را ترک می‌کنیم. در یک جامعه دانا و بالغ و با عامل «اخلاق» نیاز به «دفاع شخصی» کمتر می‌شود. در نبود اخلاق کسانی که بی‌دفاع‌ترند مورد ستم واقع می‌شوند بی‌آنکه قدرت دفاع داشته باشند یا حتی بدانند که مورد ستم واقع شده‌اند.

منظور من از «ستم» در این نوشتار آسیب عمدی احساسی و روحی است و آن چه که من را بر آن داشت تا این درد دل را به نوشتار بیاورم این بود که در مدت کوتاه پیشین به تکرار مواردی را دیدم که مردم ما به قصد سرگرمی و تفریح انسان دیگری را دست می‌اندازند. چند ماه پیش وقتی دوستی چند ویدیو برایم فرستاد که در آن این مرد ساده دل که امروز همه‌مان می‌شناسیم و به «نادر بروسلی» معروف شده، مورد تمجید ظاهری اما در حقیقت تمسخر اطرافیان قرار گرفته بود، نسبت به آن اظهار ناخشنودی کردم. آن دوست من معتقد بود که خود این مرد هم از این تمجیدها لذت می‌برد، ما هم می‌خندیم. برای هردومان خوب است. اما امروز که سوژه نادر بروسلی تکراری شده، دیگر خنده‌آور نیست و اطرافیان دور او را خالی کرده‌اند، این مرد تنها ماند با بیماری و هذیانات خودش که به لطف اطرافیان تشدید شده.

حتما آن ویدیو را هم دیده‌اید که گزارشگری با دست انداختن دختر جوانی که علاقمند به هنرپیشه سینما محمدرضا گلزار است و مادر او، قصد دارد برنامه سازی کرده و من و شما را بخنداند. یا وقتی خبرنگار صدا و سیما در گزارشی در مورد عید قربان جوانی را در محل کارش دست انداخته و از پاسخ‌های بی ربط او‌در مورد گوسفندها و دید و بازدید لذت می‌برد. شباهت تمام این سوژه‌ها یک صفت است: توانایی پایین هوشی، عدم درک این که مورد تمسخر قرار گرفته‌اند و بی‌دفاعی.

اگر نسبت به این مثال‌ها نگاه انتقادی ندارید، اگر با دیدن این ویدیوها خندیده‌اید و شاید برای دوستانتان فرستاده‌اید و اگر معتقدید من زیادی حساسیت نشان می‌دهم، می‌توانم با یک مثال حساسیت شما را هم برانگیزم. اگر روزی ویدیویی دیدید که گزارشگری یک بیمار سندرم داون را دست انداخته و قصد دارد با پاسخ‌های بی‌ربط او ما را بخنداند، دیگر نمی‌خندیم. خیلی‌ها خشمگین شده و خواستار مجازات این خبرنگار بی‌اخلاق می‌شوند. دیدن چهره‌ی یک سندرم داونی برای ما تداعی کننده ضریب هوشی کمتر و بی‌دفاعی او در مقابل رندی ماست و دست انداختن او بی‌شک بی‌اخلاقی. سوژه‌های تمسخر ویدیوهای بالا این بی‌فاعی را در چهره نمایان نمی‌کنند و به گزارشگر بی‌اخلاق این فرصت را می‌دهند تا با انجام یک گزارش به ظاهر عادی خود را به ظاهر از تمسخر عمدی سوژه‌شان تبرئه کنند.

برگرفته از فیس‌بوک:
Navid Rasti

شما چه فکر می‌کنید؟
goo.gl/ll9Oo5

مطلب مرتبط:

همدلی، راهی به سوی زیستن در صلح و آشتی
http://bit.ly/2fs2aWl

https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ

شعارهای سانسور شده طرفداران تیم تراکتور سازی
جمعه ۱۹ آذر ۹۵، پخش زنده مسابفه فوتبال بین استقلال تهران و تراکتورسازی تبریز است و سیمای جمهوری اسلامی صدای استادیوم را می‌بندد تا کسی شعارهای طرفداران تیم تراکتورسازی تبریز را در ورزشگاه آزادی تهران نشنود که فریاد می‌زنند «خلیج عربی»

شاهدان می‌گویند علاوه بر سر دادن این شعار، عده‌ای از تماشاگران با پرچم‌های ترکیه و جمهوری آذرباییجان در ورزشگاه حضور یافتند. این اولین بار نیست که تماشاگران تیم تراکتور سازی چنین سعری سر می‌دهند. از سوی دیگر طرفداران تیم تراکتورسازی معتقدند در دیدار با تیم‌های تهرانی همواره مورد تحقیر و توهین و شعارهای نژادپرستانه قرار گرفته‌اند.

این رفتارها نشانه چیست؟
چرا شهروندان ایرانی باید چنین اقدامی کنند؟
آیا سکوت و سانسور این خبرها به حل مسئله کمک می‌کند؟

نظرتان را بدون توهین در اینستاگرام توانا بنویسید:
goo.gl/AhToVi

https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ