«این روزها همه‌اش به رزا پارکس فکر می‌کنم که در حمایت از یک دانش آموز ۱۵ ساله دبیرستانی به نام کلودت کالوین حاضر نشد از صندلی خود در یک اتوبوس عمومی در مونتگمری در آلاباما برخیزد تا یک مسافر سفیدپوست روی آن بنشیند. چه خوب که آن روزها فیس‌بوک و توئیتر و تلگرام نبود وگرنه بقیه‌ی فعالان مدنی و حامیان حقوق رنگین‌پوستان مجبورش می‌کردند هفته‌ی بعد جایش را به یک سفیدپوست بدهد.

چون این کارها اعمال فشار را روی سیاهپوستان بیشتر می‌کند و ممکن است کلا حق اتوبوس سوار شدن ازشان گرفته شود، یا چه بسا تردد در خیابان مشترک را حتی و اینکه اتفاقا سفیدپوستان هیچ بدشان نمی‌آید این اتفاق بیفتد،

چون رزا پارکز منشی اداری شعبه مونتگمری انجمن NAACP بود و بر خلاف بیشتر رنگین‌پوستان (به ویژه زنان) شغل خوبی داشت و به تازگی از نشستی در مرکز هایلندر در تنسی در مورد نافرمانی مدنی با پرهیز از خشونت برگشته بود و حتماُ دوست داشت در آن فضا سری توی سرها درآورد و ارتقاء شأن و رتبه بیابد،

چون سیاهپوستان آفریقا که در اکثریت‌اند و این مشکلات را ندارند برای سیاه‌پوستان آمریکا نمی‌توانند نسخه بپیچند،

چون اولویت سیاه‌پوستان نشستن توی اتوبوس نیست و ایستاده مسیر را طی کردن کسی را نکشته و مسئله اصلی برابری دستمزد است و حقوق پایمال شده‌ی کارگران سیاه‌پوست که به راحتی اخراج می‌شوند و حق رأی و حق استفاده‌ی برابر از امکانات تحصیلی و خشونت پلیس و احکام قضایی سختگیرانه‌تر برای سیاهپوستان و مسافرت‌های آزادی برای نحوه اجرای حکم دیوان عالی ایالات متحده و ... و این حرکات رادیکالِ بی‌فکر و جاه‌طلبانه جز اینکه راه آن فعالان دیگر را دشوار کند چیزی از پی ندارد.

اما آن روزها تمام فعالان اینهمه رسانه نداشتند و فیسبوک و توئیتر و تلگرام نبود و کسی کاری به سر و شکل و اداهای رزا پارکز نداشت و این شد که رزا پارکز کار خودش را کرد و فردا به شیوه‌ی « من اسپارتاکوس هستم» دیگرانی بودند که وسط آن همه تضییع و فشار علیه حقوق سیاه‌پوستان این یک «حق نشستن روی صندلی در اتوبوس» را سفت چسبیدند.... خیلی‌های دیگر هم در حیطه‌ی فعالیت خودشان سفت پای الویت‌های خودشان ایستادند...

این روزها به رزاپارکز فکر می‌کنم و جنبش آزادیخواهی سیاهپوستان که آنوقت‌ها چقدر خوش‌شانس بودند.»

برگرفته از یک کامنت فیسبوک
goo.gl/bIFBzx

شما چه فکر می‌کنید؟
نظرتان را در اینستاگرام توانا با ما سهیم شوید.
مطالب مرتبط:

رزا پارکس این بار تسلیم نمی‌شود
http://bit.ly/2dBbkld

@Tavaana_TavaanaTech

برخی از فرودگاه‌های آمریکا شب گذشته صحنه تجمع مردم و فعالان مدنی در اعتراض به طرح ترامپ جهت عدم صدور ویز برای شهروندان چند کشور از جمله ایران بود. یکی از این تجمع‌کنندگان بر پلاکار خود چنین نوشته است:

‏«پزشکِ ایرانیِ من دلیل زنده بودن من است.»
goo.gl/DQCm4a

متن زیر از فیسبوک آقای امیرهادی انواری است:

"تجمع افاغنه در اصفهان!
نمیخوام دفاع کنم، قطعا این داستان ترامپ زشت و زننده ست. اما من را یاد اتفاقی می اندازه درباره اصفهان.
پارکی بود - شاید هنوز هم باشه - که تابلوی بزرگی زده بودند ورود افغانی ممنوع! در دفترچه های دانشگاه به صورت رسمی هر سال لیستی منتشر میشه از شهرهایی که ورود اتباع "بیگانه" به اونها ممنوعه.
خبر شنیدم در فرودگاه امریکا تجمعی شکل گرفته علیه ترامپ و این فرمانش! چه خوب؛ هنوز دموکراسی وجود داره. اما یک درصد مثلا فکر کنید افاغنه در ایران علیه همون تابلو تجمع می کردند. رسما خشتکشون رو برای درس عبرت پرچم میکردند.
اتباع بیگانه چیه؟ خود ما جرات نداریم بیش از 5 نفر تو خیابون تجمع کنیم (البته به جاش امنیت داریم)
خب... انتظار ما از امریکا بالاست. و اگرنه برخورد زیاد هم عجیب و غریب نیست! لااقل برای ما .... حکایت رطب خورده ست."

نظر شما چیست؟

مطالب مرتبط:

مسئولیت شهروندی در دموکراسی
http://bit.ly/2cuJk0O

جامعه مدنی: گفتارها، زمینه‌ها و تجربه‌ها
http://bit.ly/1Lzqcqv

https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ

💠از فرغون تا موتور!

✅روایت زندگی یک زن دارای معلولیت موتورسوار در مشهد

🔰گزارش کامل
https://goo.gl/egfUfu

#دخترموتورسوار 🛵 #فعالان_کمپین

📡 @dscampaign