امروز زادروز «مهاتما گاندی» ست. شخصیتی بسیار بزرگ و تاثیرگذار که یکی از بنیانگذاران شیوه مبارزه خشونت پرهیز بود. در اثرگذاری گاندی همین بس که حتی یکی از بزرگترین شخصیت های تاریخ معاصر آمریکا - مارتین لوترکینگ - را «گاندی آمریکا» خواندند و البته که لوترکینگ گاندی را مطالعه کرده بود و در راه احقاق حقوق سیاهان آمریکا از روش ها و تاملات او بهره جسته بود.

goo.gl/RPqTgj

در این قسمت از وبینار «خشونت پرهیزی در تاریخ» که «رامین جهانبگلو» - از گاندی شناسان ایرانی - آن را در آموزشکده توانا ارائه کرده است، به شرح افکار گاندی درباره مبارزه خشونت پرهیز پرداخته می شود و جهانبگلو از روح جدیدی می گوید که گاندی در نظریه کلاسیک عدم خشونت می دمد. این قسمت از وبینار را می توانید در اینجا ببینید:
bit.ly/1m4teLP

مطالب مرتبط

مجموعه وبینارهای خشونت پرهیزی در تاریخ:
ow.ly/Q2DS304hSNf
مبارزه‌‌ خشونت ‌پرهیز؛۵۰ نکته‌ اساسی:
bit.ly/2dpVYhY
کنش های کوچک ایستادگی:
goo.gl/meeP0A
نافرمانی مدنی، اثر هنری دیوید ثورو:
bit.ly/1oqL9bw
رزا پارکس در برابر ظلم قد خم نکرد:
goo.gl/U0DDaq

@Tavaana_TavaanaTech

از دیکتاتوری به دموکراسی
جین شارپ
https://goo.gl/XTByaa

در هیچ کجای این اثر تصور نشده است که مبارزه بـا دیکتاتورهـا تلاشـی سـاده و بـی هزینـه اسـت. هـر مبـارزه‌ای پیچیدگی و هزینه‌های خاص خود را دارد. مبارزه با دیکتاتورها هم، مطمئناً صدماتی خواهد داشت اما امید من ایـن است که این تحلیل رهبران مقاومت را به طراحی استراتژی‌هایی برانگیزد که در عین دارا بـودن بیـشترین قـدرت و بیشترین تاثیرگذاری، کمترین صدمات را نیز موجب شوند.

علاوه بر این نباید از این تحلیل برداشت شود که با سرنگونی یک دیکتاتور، تمامی مشکلات دیگر نیز حل خواهـد شد. سقوط هیچ رژیم تمامیت‌خواه به مدینه فاضله نمی‌انجامد بلکه تنهـا راهـی را می‌گشاید کـه مـردم از طریـق سخت‌کوشی و تلاش‌های طولانی بتوانند روابط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جدیـدی برقـرار کننـد و ایـن روابـط جدید به نوبه خود بتوانند بی عدالتی‌ها و جور را نابود سازند. امید من این است که این تحلیل مختصر از روش‌های مبارزه با رژیم‌های استبدادی و چگونگی متلاشی کردن این حکومت‌ها برای مردم تحـت انقیـادی کـه امیـد آزادی دارند مفید واقع شود.

کتاب از دیکتاتوری تا دموکراسی، مقدمه‌ای است بر استفاده از کنش بی‌خشونت به عنوان روشی برای براندازی نظام‌های دیکتاتوری. این اثر توصیه‌هایی فشرده را در مورد چگونگی برنامه‌ریزی جهت یک مبارزه‌ مقابله‌جویانه و بی‌خشونت شامل ۱۹۸ روش برای اقدامات غیرخشن ارائه می کند.

لینک دانلود:
bit.ly/214ZZNf

کانال کتاب و کلاس توانا را هم ببینید.
منابع آموزشی شامل فایل‌های صوتی و تصویری کلاس‌های توانا و فایل‌های کتاب‌ها را در آنجا خواهید یافت.
https://t.me/tavaana

@Tavaana_TavaanaTech

«آری» گفتن به صلح: مبارزه زنان لیبریا برای صلح

برای لیبریایی‌ها، سال ۲۰۰۳، چهاردهمین سال جنگ‌های خونین و بی‌رحمانه داخلی بود. پرزیدنت چارلز تیلور، که پس از کودتای سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید، با چالش بزرگی برای کنترل کشور روبه‌رو شد، کشوری که توسط گروه‌های شورشی تقسیم شده بود.

در جریان چالش‌های نژادی داخلی، هم رژیم دیکتاتوری تیلور و هم شورشیان، آزارها و خشونت‌های جدی بر مردم لیبریا تحمیل کردند. تا سال ۲۰۰۲، بیش از ۲۰۰ هزار نفر از مردم، جان خود را از دست داده و یک سوم جمعیت کشور آواره شده بودند.

بیش‌ترین لطمات و آسیب‌ها متوجه زنان بود. تقریبا تمامی جنگ‌جویان مسلح را مردان تشکیل می‌دادند و زنان و دختران مرتبا با آزارهای جنسی و تجاوز روبه‌رو بودند. برخی از آن‌ها ربوده شده، مورد آزار قرار گرفته و وادار به کار اجباری می‌شدند یا آن‌ها را وادار به ازدواج با شورشیان می‌کردند.

زنان لیبریایی که قادر به تحمل جنگ برای یک سال دیگر نبودند، در آوریل ۲۰۰۳، دست به مبارزه بدون خشونت برای رسیدن به صلح زدند. آن‌ها حول این گفته رهبر خود، لیما گبووی، متحد شدند: «ما سرنوشت این کشور کوچک را در دستان خود می‌گیریم.

هدف این کمپین خلق یک جنبش صلح‌خواهی منحصربه زنان بود.کمپین زنان سه هدف اساسی داشت:درگیری‌ها فورا و بدون قیدوشرط به آتش‌بس منجرشوند،مذاکرات صلح بین دولت ونیروهای شورشی آغاز شودو نیروهای بین‌المللی برای دخالت در لیبریا واردمیدان شوند.جنبش،جهت‌گیری سیاسی نمی‌کرد و هدف آن صلح مطلق بود.

با آن‌که ساختار شبکه زنان، انتخاب رهبر رسمی را تایید نمی‌کرد، با وجود این اعضای اصلی، لیما گبووی، مددکار اجتماعی فعال در کلیسای لوترن، را به عنوان هماهنگ‌کننده و سخنگوی کنش توده‌ای برای صلح برگزیدند.

جنبش زنان در مقطعی از تاریخ لیبریا شکل گرفت که آزادی‌های مدنی به‌ شدت محدود بود. در سال ۲۰۰۲، تیلور برای مقابله با گروه «اتحاد لیبریا برای آشتی و دموکراسی» که به سرعت به پایتخت، مونروویا، نزدیک می‌شدند، وضعیت فوق‌العاده اعلام کرد.

جنبش از جهت‌گیری درباره درگیری‌ها امتناع کرده و به‌خصوص از مباحثات سیاسی درباره اقدامات دولت پرهیز می‌کرد تا تنها بر مسئله صلح تمرکز کند. فعالیت‌های آن‌ها بر ترغیب هر دو طرف برای یافتن راه حلی مسالمت‌آمیز برای پایان‌دادن به درگیری‌ها متمرکز شده بود.

نقطه قوت شبکه زنان درتوانایی آن برای ایجاد ائتلاف بین مسیحیان و مسلمانان آفریقای غربی نهفته بود. گبووی و اعضای اصلی شبکه زنان، طرح ابتکار زنان مسیحی را در کلیسای سنت پیتر لوترن در مونروویا بنیان نهادند، اما زنان کنش توده‌ای برای صلح در لیبریا زمانی موفق شدند که توانستند اعضای سازمان زنان مسلمان لیبریا را نیز با خود همراه کنند.

شبکه زنان، علاوه بر مشارکت در مسئله خلع سلاح، نقشی محوری در افزایش مشارکت زنان در سیاست داشت. آنان موفقیت زیادی در ثبت‌ نام رأی‌دهندگان، مخصوصا زنان داشتند. در سال ۲۰۰۵، در جریان انتخاب الن جانسون سیرلیف، زنان نیمی از رأی‌دهندگان ثبت‌‌نام‌شده در لیبریا را تشکیل می‌دادند.

در جریان سازماندهی برای صلح، گبووی و دیگر زنان شبکه، دنیایی را که می‌خواستند ببینند، ترسیم کردند: دنیایی که صدای زنان و مردان، هم مسیحی و هم مسلمان را بشنود و قدر بگذارد. دنیایی که در آن، مردان و زنان برابر و آزاد فرض شوند.»
.
این مطالعه موردی تهیه شده توسط آموزشکده توانا را بخوانید:
https://bit.ly/2QPYrEG

#لیبریا #زنان #صلح #توانا #مطالعه_موردی #آموزشکده_توانا #عدم_خشونت #مبارزه_خشونت_پرهیز #مبارزه_بی_خشونت

@Tavaana_TavaanaTech