"به تصاویر پرستاران و پزشکان درگیر با کرونا نگاه میکنم. یک عده سفید پوش با ماسکهایی که صورتشان را پنهان کرده. غیر قابل تشخیص از یکدیگر. بدون هویت قابل تمییز از دیگران. کسانی که جانشان کف دستشان است ولی نه نامشان را میدانیم و نه چهره شان را هرگز خواهیم شناخت. قهرمانان گمنام و بی نشان که هرگز پاداش در خوری نخواهند یافت. انسانهایی با ظاهری پنهان و باطنی آشکار. با لباسهایی سفید، قلبهایی روشن. درون و بیرونی پاک.
آدمهایی که یادمان می دهند که وقتی روزهای سخت از راه برسد، کسانی به درد میخورند که در سکوت برای زندگی تقلا میکنند نه آنها که در هیاهو فریاد میزنند و خط و نشان میکشند، سربازان صلح و زندگی."
.
متن فوق از فیسبوک امیرعلی بنی‌اسدی انتخاب شده است.
در میانه‌ی کار طاقت‌فرسای این روزها، درگذشت بیماران، ابتلای پرستاران و پزشکان به ‎#کرونا، کمبود وسایل پیشگیری از ابتلا، و...،رقصیدن انرژی می‌بخشد و امید را زنده نگاه می‌دارد، فرصتی برای تجدیدقوا و بهبود روحیه فراهم می‌کند. شاید این پرستارها در خلوت خود بسیار گریسته‌اند، ولی برای آنکه بالای سر بیماران حاضر شوند و امید بدهند،باید روحیه‌شان را حفظ کنند
@Tavaana_TavaaTech