«اینجا دانشگاه تهران است. دانشگاهی که بخاطر بهایی بودن درش بروی من همیشه بسته بود و حق تحصیل را در آن نداشتم. گه‌گاهی تو بعضی کلاس‌های آزادش مثل کلاس تئاتر یا کامپیوتر شرکت می‌کردم. برای اینکه به کلاس‌هام برسم، باید از جلوی دانشکده هنر رد می‌شدم.

دانشجویان هنر همیشه برایم جالب بودند؛ جوانانی با لباس‌های رنگی و شاد. وقتی می‌دیدمشون اصلا یک حالی می‌شدم و می‌رفتم تو یک فضای دیگه! وایمیستادم، نگاهشون می‌کردم و با اونها شاد می‌شدم. گاهی با خودم تخیل می‌کردم که مثلا من اگر اون دختره بودم که مانتو صورتی پوشیده، چجوری می شد؟ یا اون دختره که شال سبز داره، و بلند بلند حرف می‌زنه! اگر یکی از اونها بودم، الان زندگیم چجوری بود؟ چند دقیقه می‌زدم از این دنیا بیرون و می‌رفتم تو تخیل.

سرزمین عجایبی بود برام اونجا و من هم آلیس. دنیایی داشتم غرق لذت! اما وقتی از درب اصلی دانشگاه خارج می‌شدم، یکهو می‌پریدم از اون حالت بیرون. دیگه هر چی بود دود بود، صدای بوق ماشین و ترافیک و واقعیت می‌خورد محکم تو صورتم. کم کم خودم رو جمع و جور می‌کردم، درب دانشگاه رو می‌گرفتم می‌رفتم سمت راست و تو دود میدان انقلاب گم می‌شدم.
این هم سهم من بود از دانشگاه رسمی مملکتم".
.
این متن را خانم فرانک ثابتیان برای آموزشکده توانا فرستاده‌اند. ایشان از بهاییان ایرانی هستند.
.
#بهایی #بهاییان #دانشگاه_تهران #آزادی_مذهب #تبعیض_مذهبی

@Tavaana_TavaanaTech

‌

«محمدنوری‌زاد این تابلو را در زندان کشیده و آن‌را “بلوچ من بخند” نام نهاده!»

- متن و تصویر برگرفته از صفحه جناب خلیل‌الله بلوچی

#سیستان_بلوچستان #محمد_نوری_زاد #تبعیض_مذهبی

@Tavaana_TavaanaTech