«جنایت مومنانه» از یقین ایدئولوژیک می‌آید. درواقع یقین ایدئولوژیک ابزار تسهیل جنایت است.

مورد حمید نوری نمود بارز این مسئله است. حمید نوری «متهم به مشارکت و معاونت در قتل عمد، شکنجه و جرایم جنگی نسبت به کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۱ که این مشارکت و معاونت او در همکاری با اعضای موسوم به «هیئت مرگ» (متشکل از «ابراهیم رئیسی ، مصطفی پورمحمدی، حسینعلی نیری، محمد مقیسه) بود».

وقتی حمید نوری به تلاش فعالان حقوق بشر در سوئد دادگاهی شد نه تنها از این جنایت ابراز پشیمانی نمی‌کرد بلکه حتی در دادگاه با بیان ادبیاتی خاص و مضحک، روند محاکمه را به سخره می‌گرفت. خانواده او نیز مدعی شکنجه حمید نوری شده بودند و وقتی از نوع شکنجه پرسیده شد، گفتند که به پدرشان به اندازه کافی در زندان چایی سرو نمی‌شود! درواقع آنان مفهوم شکنجه را نیز به سخره گرفته بودند.

این‌ها همه ناشی از عدم باور حمید نوری و خانواده‌اش به این نکته محوری بود که حمید نوری مرتکب جنایت شده است. اما چه چیزی این باور را برای آنان رقم زده بود؟ یقین ایدئولوژیک به درستی جنایتی که مرتکب شده بود. به بیان دیگر حمید نوری مشارکت خود در قتل عام چند هزار زندانی را اساسا «جنایت» ارزیابی نمی‌کند. چرا؟ به علت باور ایدئولوژیک به این نکته که کسانی که به قتل رسیدند بر اساس باورهای ایدئولوژیک مستقر در جمهوری اسلامی باید به قتل می‌رسیند.

یعنی برتری ایمان بر انسان! برتری عقیده بر جان!

این یقین ایدئولوژیک فقط در حکومت دینی تجلی ندارد و می‌تواند در حوزه‌های دیگر نیز متجلی شود.

#گفتگو_توانا #نفرت_پراکنی #مدارای_مذهبی #حمید_نوری

@Dialogue1402