یادی از محسن فروغی طراح ِ آرامگاه سعدی
به بهانه‌ی اول اردیبهشت، روز بزرگ‌داشت سعدی
محسن فروغی پس از انقلاب اسلامی و در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ بازداشت شد و مجموعه‌ی اشیا و آثار هنری ِ شخصی او مصادره شد. او در سال ۱۳۶۱ از زندان جمهوری اسلامی آزاد شد و ده ماه پس از آزادی درگذشت.
محسن فروغی، معمار ایرانی و استاد معماری و رئیس سابق دانش‌کده‌ی هنرهای زیبای دانش‌گاه تهران است. او فرزند محمد‌علی فروغی مشهور به ذکاءالملک، ادیب، سیاست‌مدار ایرانی، دیپلمات، نماینده‌ی مجلس، وزیر و نخست‌وزیر ایران است. محسن فروغی در سال ۱۳۱۶ از مدرسه‌ی هنرهای زیبای پاریس با مدرک درجه‌ی یک فارغ‌التحصیل شد و در همان سال به ایران بازگشت. فروغی در همان سال بازگشت به ایران و در زمره‌ی نخستین معماران معاصر ایران به استخدام دولت درآمد. فروغی به همراه آندره گدارد، ماکسیم سیرو و رولاند دابرول از بنیان‌گذاران و استادان دانش‌کده‌ی معماری دانش‌گاه تهران است و پس از آندره گدار، دومین رئیس دانش‌کده‌ی هنرهای زیبای دانش‌گاه تهران بوده است که ۱۵ سال ریاست دانش‌کده را بر عهده داشت.
آرامگاه سعدی معروف به سعدیه در انتهای خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا در دامنه‌ی کوه در شمال شرق شهر شیرازقرار گرفته است. برای اولْ‌بار در قرن هفتم قمری توسط «شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوانی» وزیر اباقاخان فرزند و جانشین هلاکوخان و دومین پادشاه از سلسله‌ی ایلخانیان، مقبره‌ای برای سعدی ساخته می‌شود.
ساختمان جدید این بنا در سال ۱۳۳۰ توسط محسن فروغی معمار مدرنیست ایرانی طراحی می‌شود. این ساختمان به سبک ایرانی است با ۸ ستون از سنگ‌های قهوه‌ای‌رنگ که مقابل مقبره قرار دارند و اصل بنا با سنگ سفید و کاشی‌کاری مزین شده است. بنای آرامگاه از بیرون به شکل مکعبی است اما در درون هشت‌ضلعی است که دیوارهایی از جنس مرمر دارد. زیربنای اصلی آرامگاه ۲۷۵ متر مربع است.
از آثار مهم این معمار ایرانی می‌توان به «دانش‌کده‌ی حقوق دانش‌گاه تهران»، «ساختمان وزارت دارایی»، «کاخ نیاوران» و هم‌چنین شعب بانک ملی در شهرهای شیراز و اصفهان، تبریز و تهران اشاره کرد. با این‌که #محسن_فروغی دانش‌آموخته‌ی معماری در غرب بود اما در طراحی معماری خود سبک #معماری ایرانی را پاس می‌داشت و از آن استفاده می‌کرد. #فروغی طرح #آرامگاه #سعدی را با هم‌کاری علی‌اکبر صادق و با الهام از عناصر معماری سنتی ایران، طراحی کرد. «ساختمان‌های فروغی اگر چه اساسا مدرن هستند، اما در آنها از برخی عناصر و ویژگی‌های معماری ایرانی نیز به شکل نوآورانه‌ای استفاده شده است.
بیشتر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/Mohsen_Foroughi
@Tavaana_TavaanaTech
به بهانه‌ی اول اردیبهشت، روز بزرگ‌داشت سعدی
محسن فروغی پس از انقلاب اسلامی و در ۱۲ فروردین ۱۳۵۸ بازداشت شد و مجموعه‌ی اشیا و آثار هنری ِ شخصی او مصادره شد. او در سال ۱۳۶۱ از زندان جمهوری اسلامی آزاد شد و ده ماه پس از آزادی درگذشت.
محسن فروغی، معمار ایرانی و استاد معماری و رئیس سابق دانش‌کده‌ی هنرهای زیبای دانش‌گاه تهران است. او فرزند محمد‌علی فروغی مشهور به ذکاءالملک، ادیب، سیاست‌مدار ایرانی، دیپلمات، نماینده‌ی مجلس، وزیر و نخست‌وزیر ایران است. محسن فروغی در سال ۱۳۱۶ از مدرسه‌ی هنرهای زیبای پاریس با مدرک درجه‌ی یک فارغ‌التحصیل شد و در همان سال به ایران بازگشت. فروغی در همان سال بازگشت به ایران و در زمره‌ی نخستین معماران معاصر ایران به استخدام دولت درآمد. فروغی به همراه آندره گدارد، ماکسیم سیرو و رولاند دابرول از بنیان‌گذاران و استادان دانش‌کده‌ی معماری دانش‌گاه تهران است و پس از آندره گدار، دومین رئیس دانش‌کده‌ی هنرهای زیبای دانش‌گاه تهران بوده است که ۱۵ سال ریاست دانش‌کده را بر عهده داشت.
آرامگاه سعدی معروف به سعدیه در انتهای خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا در دامنه‌ی کوه در شمال شرق شهر شیرازقرار گرفته است. برای اولْ‌بار در قرن هفتم قمری توسط «شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوانی» وزیر اباقاخان فرزند و جانشین هلاکوخان و دومین پادشاه از سلسله‌ی ایلخانیان، مقبره‌ای برای سعدی ساخته می‌شود.
ساختمان جدید این بنا در سال ۱۳۳۰ توسط محسن فروغی معمار مدرنیست ایرانی طراحی می‌شود. این ساختمان به سبک ایرانی است با ۸ ستون از سنگ‌های قهوه‌ای‌رنگ که مقابل مقبره قرار دارند و اصل بنا با سنگ سفید و کاشی‌کاری مزین شده است. بنای آرامگاه از بیرون به شکل مکعبی است اما در درون هشت‌ضلعی است که دیوارهایی از جنس مرمر دارد. زیربنای اصلی آرامگاه ۲۷۵ متر مربع است.
از آثار مهم این معمار ایرانی می‌توان به «دانش‌کده‌ی حقوق دانش‌گاه تهران»، «ساختمان وزارت دارایی»، «کاخ نیاوران» و هم‌چنین شعب بانک ملی در شهرهای شیراز و اصفهان، تبریز و تهران اشاره کرد. با این‌که #محسن_فروغی دانش‌آموخته‌ی معماری در غرب بود اما در طراحی معماری خود سبک #معماری ایرانی را پاس می‌داشت و از آن استفاده می‌کرد. #فروغی طرح #آرامگاه #سعدی را با هم‌کاری علی‌اکبر صادق و با الهام از عناصر معماری سنتی ایران، طراحی کرد. «ساختمان‌های فروغی اگر چه اساسا مدرن هستند، اما در آنها از برخی عناصر و ویژگی‌های معماری ایرانی نیز به شکل نوآورانه‌ای استفاده شده است.
بیشتر بخوانید:
https://tavaana.org/fa/Mohsen_Foroughi
@Tavaana_TavaanaTech
سال‌گرد نوسازی آرامگاه فردوسی و یادی از هوشنگ سیحون، معمار برجسته ایرانی
ساختمان آرامگاه در سال ۱۳۱۱ آغاز شد و ۱۸ ماه طول کشید تا برای جشن هزاره‌ی فردوسی در سال ۱۳۱۳ آماده شود. مساحت ساختمان ۹۴۵ متر بود که به‌ترین سنگ‌تراشان تصاویری از شاه‌نامه بر آن حک کردند. ساختمان بنا از همان ابتدا به دلیل عدم محاسبه‌ی دقیق مقاومت خاک شروع به جذب رطوبت کرد و این‌گونه شد که به دستور انجمن آثار ملی و در سال ۱۳۴۳ بازسازی بنا با نظارت هوشنگ سیحون آغاز شد و در دهم اردیبهشت ۱۳۴۷ به پایان رسید.
هوشنگ سیحون در تشریح تاریخچه‌ی بازسازی و مرمت آرامگاه فردوسی در گفت‌وگویی می‌گوید که انجمن آثار ملی ایران، در اوایل حکومت رضا شاه پهلوی تصمیم به برگزاری مراسم هزاره‌ی فردوسی و بنای آرامگاه این شاعر نامی می‌گیرد. سیحون که در آن زمان دانش‌آموز دوره‌ی ابتدایی بود به خاطر می‌آورد که یک تومان به طرح ساخت آرامگاه کمک کرده است. «چون انجمن آثار ملی از خودش پول نداشت، بودجه آنرا گذاشتند به حساب بلیط‌های اعانه ملی که مردم بخرند. دانه‌ای یک تومان بود.» سیحون ادامه می‌دهد که در اوایل دهه‌ی ۱۳۴۰ قرار شد که بنای آرامگاه که به شدت آسیب دیده و فرسوده شده بود، تخریب و از نو ساخته شود و انجام این کار به عهده‌ی وی گذاشته شده است.«ساختمان را دیگر از آن حالت اولیه به کلی درآوردیم. یک ساختمان مدرن با طرح جدید در داخل (بنا شد). تصمیم گرفتیم که خارح ساختمان شکل و شمایل قبلی‌اش باقی بماند.»
هوشنگ سیحون که بود؟
هوشنگ سیحون، #معمار، #نقاش و رئیس سابق دانش‌کده‌ی هنرهای زیبای تهران ۳۱ مردادماه سال ۱۲۹۹ در تهران به دنیا آمد. پدر بزرگ او میرزا عبدالله فراهانی، بنیان‌گذار موسیقی سنتی و مادر او، مولود خانم از نوازندگان تار و سه تار بود.
اولین اثر #معماری او در ایران، طراحی و ساخت آرامگاه بوعلی سینا در همدان بود. سیحون این آرامگاه را زمانی طراحی کرد و ساخت که تنها ۲۵ سال سن داشت.
آثار سیحون در سال ۱۹۷۲ در کنار هنرمندانی چون پیکاسو و سالوادور دالی در نمایش‌گاهی در دانش‌گاه ماساچوست به نمایش در آمد.
#هوشنگ_سیحون در گفت‌وگویی از خانه‌ای می‌گوید که میان باغی در روستای کلیگون واقع در مسیر جاده‌ای که از جنوب به شمال تهران می رفت و از لشکرک به طرف اوشان و فشم می‌گذشت قرار داشته که پس از انقلاب مصادره شده است: «پسر من این خانه را بسیار دوست داشت. اما متاسفانه این خانه پس از انقلاب مصادره گردیده و به اجاره داده شده بود. پسر من سرانجام این خانه را از آنها اجاره کرد. بعد از مدتی آمدند و گفتند که باید از آن خانه برود چون قصد فروشش را دارند. این بار هم پسرم هر طور که شده بود پولی جمع کرد و آن را خرید. این هم از عجایب روزگار است که کسی ناچار شود یک بار خانه‌ی خودش را اجاره کند و بعد هم آن را بخرد!! در جریان مصادره‌ی این خانه بود که بسیاری از کارهای طراحی، نقاشی و مجموعه‌ای از آثار عتیقه‌ام، از جمله بزرگترین مجسمه ی گاو به دست آمده از منطقه ی باستانی مارلیک، غارت شدند و بعضی از آنها بعدها از بازارهای هنری و #عتیقه در خارج کشور سر در آوردند.»
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/eFbWH1
@Tavaana_TavaanaTech
ساختمان آرامگاه در سال ۱۳۱۱ آغاز شد و ۱۸ ماه طول کشید تا برای جشن هزاره‌ی فردوسی در سال ۱۳۱۳ آماده شود. مساحت ساختمان ۹۴۵ متر بود که به‌ترین سنگ‌تراشان تصاویری از شاه‌نامه بر آن حک کردند. ساختمان بنا از همان ابتدا به دلیل عدم محاسبه‌ی دقیق مقاومت خاک شروع به جذب رطوبت کرد و این‌گونه شد که به دستور انجمن آثار ملی و در سال ۱۳۴۳ بازسازی بنا با نظارت هوشنگ سیحون آغاز شد و در دهم اردیبهشت ۱۳۴۷ به پایان رسید.
هوشنگ سیحون در تشریح تاریخچه‌ی بازسازی و مرمت آرامگاه فردوسی در گفت‌وگویی می‌گوید که انجمن آثار ملی ایران، در اوایل حکومت رضا شاه پهلوی تصمیم به برگزاری مراسم هزاره‌ی فردوسی و بنای آرامگاه این شاعر نامی می‌گیرد. سیحون که در آن زمان دانش‌آموز دوره‌ی ابتدایی بود به خاطر می‌آورد که یک تومان به طرح ساخت آرامگاه کمک کرده است. «چون انجمن آثار ملی از خودش پول نداشت، بودجه آنرا گذاشتند به حساب بلیط‌های اعانه ملی که مردم بخرند. دانه‌ای یک تومان بود.» سیحون ادامه می‌دهد که در اوایل دهه‌ی ۱۳۴۰ قرار شد که بنای آرامگاه که به شدت آسیب دیده و فرسوده شده بود، تخریب و از نو ساخته شود و انجام این کار به عهده‌ی وی گذاشته شده است.«ساختمان را دیگر از آن حالت اولیه به کلی درآوردیم. یک ساختمان مدرن با طرح جدید در داخل (بنا شد). تصمیم گرفتیم که خارح ساختمان شکل و شمایل قبلی‌اش باقی بماند.»
هوشنگ سیحون که بود؟
هوشنگ سیحون، #معمار، #نقاش و رئیس سابق دانش‌کده‌ی هنرهای زیبای تهران ۳۱ مردادماه سال ۱۲۹۹ در تهران به دنیا آمد. پدر بزرگ او میرزا عبدالله فراهانی، بنیان‌گذار موسیقی سنتی و مادر او، مولود خانم از نوازندگان تار و سه تار بود.
اولین اثر #معماری او در ایران، طراحی و ساخت آرامگاه بوعلی سینا در همدان بود. سیحون این آرامگاه را زمانی طراحی کرد و ساخت که تنها ۲۵ سال سن داشت.
آثار سیحون در سال ۱۹۷۲ در کنار هنرمندانی چون پیکاسو و سالوادور دالی در نمایش‌گاهی در دانش‌گاه ماساچوست به نمایش در آمد.
#هوشنگ_سیحون در گفت‌وگویی از خانه‌ای می‌گوید که میان باغی در روستای کلیگون واقع در مسیر جاده‌ای که از جنوب به شمال تهران می رفت و از لشکرک به طرف اوشان و فشم می‌گذشت قرار داشته که پس از انقلاب مصادره شده است: «پسر من این خانه را بسیار دوست داشت. اما متاسفانه این خانه پس از انقلاب مصادره گردیده و به اجاره داده شده بود. پسر من سرانجام این خانه را از آنها اجاره کرد. بعد از مدتی آمدند و گفتند که باید از آن خانه برود چون قصد فروشش را دارند. این بار هم پسرم هر طور که شده بود پولی جمع کرد و آن را خرید. این هم از عجایب روزگار است که کسی ناچار شود یک بار خانه‌ی خودش را اجاره کند و بعد هم آن را بخرد!! در جریان مصادره‌ی این خانه بود که بسیاری از کارهای طراحی، نقاشی و مجموعه‌ای از آثار عتیقه‌ام، از جمله بزرگترین مجسمه ی گاو به دست آمده از منطقه ی باستانی مارلیک، غارت شدند و بعضی از آنها بعدها از بازارهای هنری و #عتیقه در خارج کشور سر در آوردند.»
بیشتر بخوانید:
https://goo.gl/eFbWH1
@Tavaana_TavaanaTech