غزل رنجکش از مصدومان شلیک عامدانه به چشم‌ها در خیزش انقلابی ۱۴۰۱، ضمن انتشار این ویدیو نوشت:

«حدوداً یک هفته دیگه، ۲۴ آبان ماه، دومین سالگرد از دست دادن چشم راست و کم بینا شدن چشم چپمه...

+پشیمونی؟
-نه، من به زندگی برگشتم!
اگه برنمی‌گشتم و پشت سرم رو نگاه نمی‌کردم، الان دومین سالگرد خودم بود، نه چشمم؛ پس زنده موندنم، از دست دادن چشمم و دووم آوردنم، قطعاً دلیلی داره، دلیلش اسمم، روایتم و آثاریه که در حال خلق شدن هستن...

وقتی به خودت و دنیا ثابت می‌کنی تو قوی هستی و از پسش برمیای، زندگی یکی یکی مانع‌ هاش رو به قصدِ زمین زدنت می‌فرسته؛
ولی تو از یک جایی به بعد، نه اینکه کم بیاری، احساس می‌کنی "سر" شدی، این سر شدن، مساوی با ناامید شدنته؛ درست همونجایی که تصمیم می‌گیری تنهایی از پس هر چیزی برمیای، همونجا شکست می‌خوری، انگار باید یادبگیری برای ادامه دادن، بتونی دردت رو به زبون بیاری، اشک بریزی و درخواست کمک کنی؛
درخواست کردن و بروز دا‌دن احساساتت ممکنه سخت تر از خودِ "درد" باشه؛ اما اگه بتونی از پسش برمیای، می‌تونی باز هم ادامه دهنده باقی بمونی، اینارو برای تو می‌نویسم غزل، که احساس تنهایی نکنی، که بدونی قرار نیست همه چیز رو تنهایی به دوش بکشی...

پ.ن: احساس کردم ممکنه یک هفته پیش رو، برام سخت باشه، شاید امسال برخلاف پارسال، اشک بریزم، با خودم خلوت کنم و...
و دوست داشتم تو این ویدئو از تصویر لحظه‌هایی استفاده کنم که خیلی شکننده بودم ولی اون لحظه رو زندگی کردم:)»


#غزل_رنجکش #چشم_برای_آزادی #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech