"زندگی در تبعید اگر همه رنج است و دلتنگی، گاه مزیت‌هایی هم دارد: این که دست کم فرزندانمان بر خلاف ما، با فیلم ها و کتاب هایی بزرگ می‌شوند که به آنها برابری و عشق را می‌آموزد. 
خانم #مرضیه_برومند! من اگر در سال‌های دورِ کودکی از دیدنِ #مدرسه_ی_موش_ها و #شهر_موش_ها، شما این طور در نظر بگیرید که از سر ناآگاهی، لذت و صرفا لذت می‌بردم، امروز به عنوان یک مادر خوشحالم که فرزند من در ایران زندگی نمی‌کند تا با فیلم‌ها و برنامه‌هایی که اسم شخصیت‌ها را بر اساس ویژگی های ظاهری شان انتخاب می‌کند و یکی را کپل می‌نامد و آن یکی را گوش٘ دراز و دیگری را عینکی، بزرگ شود.
خانم برومند! اگر فیلم سینماییِ
Wonder
را ندیده‌اید، توصیه می‌کنم که نه صرفا به عنوان یک تماشاچی، بلکه به عنوان هنرمندی که رسالت سنگینِ آموزش کودکان و نوجوانان را بر عهده دارد، حتما ببینید. و البته این فیلم تنها یک نمونه از بی‌شمار فیلم‌ها، کارتون‌ها و کتاب‌هایی ست که به فرزندان ما در این طرف آب یاد می دهد که کلیشه‌هایی که بسیاری از کتاب‌ها و فیلم‌های کودک و نوجوان در ایران، در ما نهادینه کرده بودند، به درد سطل آشغال می‌خورَد.
.
خانم برومند! من نه از فیلم‌ها و برنامه‌هایی که شما برایمان می‌ساختید، بلکه از همان فمینیست‌هایی که شما از آنها ابراز نفرت می‌کنید، یاد گرفته‌ام که انسان‌ها، زن و مرد، چاق و لاغر، مو صاف و مو فرفری، سفید و سیاه، معلول و معمولی و... نه تنها در حقوقشان که در برخورداری از شٲن انسانی نیز با هم برابرند. شما نیز لطفا یاد بگیرید، شما که تفکرِ زشتتان را با حمله به ظاهرِ دیگرانی که در واقع، افکارشان را نمی‌پسندید، وگرنه که ظاهرشان از دیدِ بسیاری، بسیار هم زیباست، با صدای بلند فریاد می‌زنید. من همچنان متاسفم که مهم ترین ابزار آموزش نسل ما و نسل‌های بعد از ما در دست افرادی با چنین تفکری قرار داشته است و به جرٲت، همین تفکر را مسئول تربیتِ نسلی می‌دانم که امروز در جامعه‌ی ایرانی شاهدش هستیم: نسلِ جراحی های مکررِ زیبایی، نسلِ آرایش‌های افراطی، نسلِ جراحی‌های خطرناکِ برداشتنِ چربی و ... نسلی که اعتماد به نفسی در "خودش بودن" حس نمی‌کند."

متن فوق در اینستاگرام خانم #سپیده_جدیری، شاعر و فمینیست منتشر شده است.

https://goo.gl/ZSxGkc

@Tavaana_TavaanaTech