Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
امروز، ۱۵ آذر ماه ۱۴۰۳، مراسم دومین سالگرد جان‌باختن جاویدنام هومن عبداللهی در سنندج بر سر مزارش برگزار شد
پدر هومن عبداللهی در این مراسم پیامی را قرائت کرد و گفت:
«هیچ جان آگاهی که جامعه ایران را دیده باشد، نمی‌تواند از کاستی‌های آن چشم بپوشد. نابرابری‌ها را نبیند، از کنار فساد و ناکارآمدی به‌آسانی بگذرد و نگران آینده فرزندان این سرزمین نباشد. اما در برابر این حجم از مشکلات چه می‌توان کرد؟
در جامعه‌ای که تمام روزنه‌های تغییر و اصلاح به روی مردم بسته شده، فعالان مدنی، سیاسی و روزنامه‌نگاران به زندان انداخته می‌شوند و مسئولان، در طول سالیان متمادی، هیچ‌کدام از وعده‌های خود را عملی نکرده‌اند، شرایط زندگی روزبه‌روز دشوارتر می‌شود. آیا باید اعتراض به این اوضاع جرم تلقی شود؟
مردم ستم‌دیده کردستان که همواره زیر بار ستم مضاعف زیسته‌اند، چه راهی جز اعتراض و حضور با دستان خالی در خیابان داشته و دارند تا امید را زنده نگه دارند و به تاراج منابع این سرزمین پایان دهند؟ آیا به گواه اعلامیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون‌های بین‌المللی که خود شما نیز پذیرفته‌اید، و اصل ۲۷ قانون اساسی که ادعایش را دارید، مردم حق تشکیل اجتماعات و راهپیمایی اعتراضی ندارند؟
اما افسوس که به محض برپایی کوچک‌ترین اعتراضی، کسانی که باید حامی مردم باشند، در ازای حقوقی ناچیز اجیر می‌شوند تا برای حفظ منافع صاحبان رانت و ویلاهای چند صد میلیاردی، پیشانی پاک‌ترین فرزندان این سرزمین را هدف قرار دهند.
هومن ما، اولین کسی نبود که قربانی این ستم شد. دهه‌هاست که پاسخ مطالبات مردم برای زندگی شرافتمندانه با گلوله و چوبه دار داده می‌شود. پیش از هومن، ندا، سارو، بهاران و هزاران جوان دیگر را از ما گرفتند. اما نتوانستند این چراغ را خاموش کنند.
تا زمانی که این ظلم ادامه دارد، هر روز چراغ دیگری در گوشه‌ای از این سرزمین روشن خواهد شد. هومن در دل این ملت هرگز خاموش نخواهد شد.
آزادی شمشیری است که هرگز زنگ نمی‌زند.»
#هومن_عبداللهی #سنندج #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech
پدر هومن عبداللهی در این مراسم پیامی را قرائت کرد و گفت:
«هیچ جان آگاهی که جامعه ایران را دیده باشد، نمی‌تواند از کاستی‌های آن چشم بپوشد. نابرابری‌ها را نبیند، از کنار فساد و ناکارآمدی به‌آسانی بگذرد و نگران آینده فرزندان این سرزمین نباشد. اما در برابر این حجم از مشکلات چه می‌توان کرد؟
در جامعه‌ای که تمام روزنه‌های تغییر و اصلاح به روی مردم بسته شده، فعالان مدنی، سیاسی و روزنامه‌نگاران به زندان انداخته می‌شوند و مسئولان، در طول سالیان متمادی، هیچ‌کدام از وعده‌های خود را عملی نکرده‌اند، شرایط زندگی روزبه‌روز دشوارتر می‌شود. آیا باید اعتراض به این اوضاع جرم تلقی شود؟
مردم ستم‌دیده کردستان که همواره زیر بار ستم مضاعف زیسته‌اند، چه راهی جز اعتراض و حضور با دستان خالی در خیابان داشته و دارند تا امید را زنده نگه دارند و به تاراج منابع این سرزمین پایان دهند؟ آیا به گواه اعلامیه جهانی حقوق بشر، کنوانسیون‌های بین‌المللی که خود شما نیز پذیرفته‌اید، و اصل ۲۷ قانون اساسی که ادعایش را دارید، مردم حق تشکیل اجتماعات و راهپیمایی اعتراضی ندارند؟
اما افسوس که به محض برپایی کوچک‌ترین اعتراضی، کسانی که باید حامی مردم باشند، در ازای حقوقی ناچیز اجیر می‌شوند تا برای حفظ منافع صاحبان رانت و ویلاهای چند صد میلیاردی، پیشانی پاک‌ترین فرزندان این سرزمین را هدف قرار دهند.
هومن ما، اولین کسی نبود که قربانی این ستم شد. دهه‌هاست که پاسخ مطالبات مردم برای زندگی شرافتمندانه با گلوله و چوبه دار داده می‌شود. پیش از هومن، ندا، سارو، بهاران و هزاران جوان دیگر را از ما گرفتند. اما نتوانستند این چراغ را خاموش کنند.
تا زمانی که این ظلم ادامه دارد، هر روز چراغ دیگری در گوشه‌ای از این سرزمین روشن خواهد شد. هومن در دل این ملت هرگز خاموش نخواهد شد.
آزادی شمشیری است که هرگز زنگ نمی‌زند.»
#هومن_عبداللهی #سنندج #زن_زندگی_آزادی #یاری_مدنی_توانا
@Tavaana_TavaanaTech