✔️ در ضرورت تعطیلی چند هفته ای یا چگونه جان 100هزار نفر را در یک سال نجات بدهیم؟ | #محمد_مروتی
🔅با توجه به شیوع کرونا، سطح فعالیتهای اجتماعی کاهش یافته و اکثریت مردم پروتکلهای بهداشتی (ماسک، شستشوی دست، فاصله گذاری اجتماعی) را رعایت می‌کنند. در عین حال به دلیل ناقل بودن افراد بدون علایم، افراد بیمار ناخواسته افراد جدیدی را مبتلا می‌کنند که در نتیجه زنجیره انتقال بیماری ادامه می یابد.
🔅فرض کنیم یک فرد متوسط با 50 نفر در تماس است و به دلیل رعایت پروتکلهای بهداشتی، هر فرد بیمار تقریبا یک نفر دیگر را بیمار میکند. در این صورت اگر در یک شهر 200 نفر بیمار باشند، تعداد بیماران کمابیش حدود 200 نفر میماند. به دلیل اینکه هر بیمار به طور متوسط یک فرد سالم را بیمار میکند، اگر به دلیلی ناگهان تعداد بیماران به 500 نفر برسد، از آن به بعد تا مدتها تعداد بیماران حدود 500 نفر خواهد ماند.
🔅مشابها اگر بتوان به طریقی - مثلا یک تعطیلی ضربتی - تعداد بیماران را به 100 نفر رساند، با حفظ سطح تعاملات و رعایت پروتکلها، از آن به بعد تعداد بیماران حول و حوش 100 نفر باقی خواهد ماند. تفاوت این سناریوها در آن است که وقتی سطح پایدار تعداد بیماران حدود 500 نفر است، تعداد مرگ و میر حدود 5 برابر زمانی است که سطح پایدار تعداد بیماران 100 نفر است.
🔅از همین مثال ساده روشن است که نقش یک تعطیلی ضربتی چند هفته ای چقدر برجسته است: بعد از چند هفته تعطیلی و کاهش شدید تماسها، تعداد بیماران افت شدیدی خواهد کرد. اگر بعد از تحمل این چند هفته دشوار، سطح تعاملات و فعالیتهای اقتصادی دقیقا به سطح فعلی برگردد، از آن به بعد سطح پایدار تعداد بیماران و به دنبال آن مرگ و میر روزانه در سطح تعادلی بسیار پایین تری پایدار خواهد شد.
🔅مساله ای که پیش روی سیاستگذار است به بیان ساده به شرح زیر است: میزان مرگ و میر روزانه فعلی در حدود 500 نفر را تا مدت مدیدی بپذیرد یا سختی 2-3 هفته تعطیلی را به جان بخرد و از آن پس تعداد مرگ و میر روزانه 100-150 نفر را تحمل کند. یعنی با چند هفته تعطیلی سراسری میتوان سالیانه جان بیش از 100 هزار نفر را نجات داد. به نظر میرسد انتخاب بین جان 100 هزار نفر از هموطنان به ازای تعطیلی دو هفته ای چندان محل تردید و تعلل نباشد.
@tehranonline_ir
🔅با توجه به شیوع کرونا، سطح فعالیتهای اجتماعی کاهش یافته و اکثریت مردم پروتکلهای بهداشتی (ماسک، شستشوی دست، فاصله گذاری اجتماعی) را رعایت می‌کنند. در عین حال به دلیل ناقل بودن افراد بدون علایم، افراد بیمار ناخواسته افراد جدیدی را مبتلا می‌کنند که در نتیجه زنجیره انتقال بیماری ادامه می یابد.
🔅فرض کنیم یک فرد متوسط با 50 نفر در تماس است و به دلیل رعایت پروتکلهای بهداشتی، هر فرد بیمار تقریبا یک نفر دیگر را بیمار میکند. در این صورت اگر در یک شهر 200 نفر بیمار باشند، تعداد بیماران کمابیش حدود 200 نفر میماند. به دلیل اینکه هر بیمار به طور متوسط یک فرد سالم را بیمار میکند، اگر به دلیلی ناگهان تعداد بیماران به 500 نفر برسد، از آن به بعد تا مدتها تعداد بیماران حدود 500 نفر خواهد ماند.
🔅مشابها اگر بتوان به طریقی - مثلا یک تعطیلی ضربتی - تعداد بیماران را به 100 نفر رساند، با حفظ سطح تعاملات و رعایت پروتکلها، از آن به بعد تعداد بیماران حول و حوش 100 نفر باقی خواهد ماند. تفاوت این سناریوها در آن است که وقتی سطح پایدار تعداد بیماران حدود 500 نفر است، تعداد مرگ و میر حدود 5 برابر زمانی است که سطح پایدار تعداد بیماران 100 نفر است.
🔅از همین مثال ساده روشن است که نقش یک تعطیلی ضربتی چند هفته ای چقدر برجسته است: بعد از چند هفته تعطیلی و کاهش شدید تماسها، تعداد بیماران افت شدیدی خواهد کرد. اگر بعد از تحمل این چند هفته دشوار، سطح تعاملات و فعالیتهای اقتصادی دقیقا به سطح فعلی برگردد، از آن به بعد سطح پایدار تعداد بیماران و به دنبال آن مرگ و میر روزانه در سطح تعادلی بسیار پایین تری پایدار خواهد شد.
🔅مساله ای که پیش روی سیاستگذار است به بیان ساده به شرح زیر است: میزان مرگ و میر روزانه فعلی در حدود 500 نفر را تا مدت مدیدی بپذیرد یا سختی 2-3 هفته تعطیلی را به جان بخرد و از آن پس تعداد مرگ و میر روزانه 100-150 نفر را تحمل کند. یعنی با چند هفته تعطیلی سراسری میتوان سالیانه جان بیش از 100 هزار نفر را نجات داد. به نظر میرسد انتخاب بین جان 100 هزار نفر از هموطنان به ازای تعطیلی دو هفته ای چندان محل تردید و تعلل نباشد.
@tehranonline_ir