#یک_دقیقه_مطالعه...
عبرت گرفتن از تاریخ....
دیکتاتورها هیچ وقت عبرت نمی‌گيرند ، نه از تاريخ و نه از سرنوشت همتايان خود ..
نه معمر قذافی از سرنوشت صدام حسین درس گرفت و نه رابرت موگابه از سرنوشت چائوشسکو ...
برای اینکه آنها هميشه کردار خود و رسالت خود را متفاوت می‌پندارند..
ممکن است از بلایی که بر سر دیکتاتور دیگری آمده بترسند اما قادرند این ترس را به‌گونه‌ای مهار کنند که بعد از مدتی فراموش‌شان شود ...
قذافی یک نمونه از قبیلۀ کوچک خدایگانی بود که آنقدر بر ماندن در قدرت اصرار کرد و آن قدر ذلت به جان خرید که هم خودش با حقارت کامل کشته شد و هم کشورش از هم پاشید..
در حالی که اگر وقتی قدرت را در اختیار داشت و لیبی هنوز به آشوب کشیده نشده بود به توصیه‌ها گوش میکرد و امور را به دست فرد دیگری حتی از نزدیکانش میداد یا حداقل انتخاباتی موجه و مردم‌پسند برگزار میکرد سرانجام لیبی به اینجا نمی رسید...
او پیشتر رنگ همین تحقیر را در چهرۀ صدام حسین بعد از بیرون کشیدنش از یک سوراخ موش توسط آمریکایی‌ها ..
یا در چهرۀ حسنی مبارک در دادگاه انقلابیون مصر دیده بود...
اما خود را تافتۀ جدا بافته می دید ولی در دقایقی که با حقارت بر روی زمین کشیده می شد و با التماس خواستار زنده ماندن بود هیچ تفاوتی با با سایر ديکتاتورهای تاریخ که سرانجام کارشان به زندان و اعدام و فرار و مرگ انجاميد نداشت ...
نقطه اشتراک همۀ دیکتاتورها در این بود که یا صدای معترضان را نشنیدند و یا دیر شنیدند..
البته همگی در طول چند دهه حکمرانی هر انتقاد و اعتراضی را به تئوری توطئه و دخالت خارجی نسبت دادند..
اما سقوط نظام دیکتاتوری هرگز خودبه‌خود باعث باز شدن دروازه‌های کشور به بهشت متمدن جامعه پسا – دیکتاتوری نمی‌شود ..
زیرا مردم لیبی هم مانند بسیاری از کشورهایی که بعد از دهه‌ها از دست یک دیکتاتور رها می شوند تصور کرده بودند هدف پایان دادن به حکومت 42 ساله «معمر قذافی» ست..
اما خیلی زود مشخص شد که انقلابیون تنها در همان موضوع با هم توافق نظر داشتند و جز این بر سر هیچ موضوع دیگری بین آنها توافق نظری وجود نداشت...
و از فردای سرنگونی قذافی دعوا بر سر قدرت شروع شد و امروز پس از سه جنگ داخلی کشور ثروتمند لیبی با بیشترین منابع نفت در قارۀ آفریقا در آستانۀ فروپاشی کامل قرار دارد ...
براندازی دیکتاتورها تنها زمانی مفید خواهد بود که انقلابیون و مردم پیش از وقوع انقلاب به توافق کامل روی ساختار سیاسی جدید در فردای براندازی رسیده باشند در غیر این صورت حاصلی جز ویرانی به بار نمی‌آورد...
#تاریخ_معاصرایران
پی نوشته:
#بازگشت_به_مشروطه_پادشاهی
ترسیم آینده ایران پس از رژیم اشغالگر اسلامی و جلوگیری از آنارشی و افتادن کشور در منجلابی که امثال لیبی گرفتار شد.
آگاهی👑
@TwitterMamnoe
عبرت گرفتن از تاریخ....
دیکتاتورها هیچ وقت عبرت نمی‌گيرند ، نه از تاريخ و نه از سرنوشت همتايان خود ..
نه معمر قذافی از سرنوشت صدام حسین درس گرفت و نه رابرت موگابه از سرنوشت چائوشسکو ...
برای اینکه آنها هميشه کردار خود و رسالت خود را متفاوت می‌پندارند..
ممکن است از بلایی که بر سر دیکتاتور دیگری آمده بترسند اما قادرند این ترس را به‌گونه‌ای مهار کنند که بعد از مدتی فراموش‌شان شود ...
قذافی یک نمونه از قبیلۀ کوچک خدایگانی بود که آنقدر بر ماندن در قدرت اصرار کرد و آن قدر ذلت به جان خرید که هم خودش با حقارت کامل کشته شد و هم کشورش از هم پاشید..
در حالی که اگر وقتی قدرت را در اختیار داشت و لیبی هنوز به آشوب کشیده نشده بود به توصیه‌ها گوش میکرد و امور را به دست فرد دیگری حتی از نزدیکانش میداد یا حداقل انتخاباتی موجه و مردم‌پسند برگزار میکرد سرانجام لیبی به اینجا نمی رسید...
او پیشتر رنگ همین تحقیر را در چهرۀ صدام حسین بعد از بیرون کشیدنش از یک سوراخ موش توسط آمریکایی‌ها ..
یا در چهرۀ حسنی مبارک در دادگاه انقلابیون مصر دیده بود...
اما خود را تافتۀ جدا بافته می دید ولی در دقایقی که با حقارت بر روی زمین کشیده می شد و با التماس خواستار زنده ماندن بود هیچ تفاوتی با با سایر ديکتاتورهای تاریخ که سرانجام کارشان به زندان و اعدام و فرار و مرگ انجاميد نداشت ...
نقطه اشتراک همۀ دیکتاتورها در این بود که یا صدای معترضان را نشنیدند و یا دیر شنیدند..
البته همگی در طول چند دهه حکمرانی هر انتقاد و اعتراضی را به تئوری توطئه و دخالت خارجی نسبت دادند..
اما سقوط نظام دیکتاتوری هرگز خودبه‌خود باعث باز شدن دروازه‌های کشور به بهشت متمدن جامعه پسا – دیکتاتوری نمی‌شود ..
زیرا مردم لیبی هم مانند بسیاری از کشورهایی که بعد از دهه‌ها از دست یک دیکتاتور رها می شوند تصور کرده بودند هدف پایان دادن به حکومت 42 ساله «معمر قذافی» ست..
اما خیلی زود مشخص شد که انقلابیون تنها در همان موضوع با هم توافق نظر داشتند و جز این بر سر هیچ موضوع دیگری بین آنها توافق نظری وجود نداشت...
و از فردای سرنگونی قذافی دعوا بر سر قدرت شروع شد و امروز پس از سه جنگ داخلی کشور ثروتمند لیبی با بیشترین منابع نفت در قارۀ آفریقا در آستانۀ فروپاشی کامل قرار دارد ...
براندازی دیکتاتورها تنها زمانی مفید خواهد بود که انقلابیون و مردم پیش از وقوع انقلاب به توافق کامل روی ساختار سیاسی جدید در فردای براندازی رسیده باشند در غیر این صورت حاصلی جز ویرانی به بار نمی‌آورد...
#تاریخ_معاصرایران
پی نوشته:
#بازگشت_به_مشروطه_پادشاهی
ترسیم آینده ایران پس از رژیم اشغالگر اسلامی و جلوگیری از آنارشی و افتادن کشور در منجلابی که امثال لیبی گرفتار شد.
آگاهی👑
@TwitterMamnoe