نیم‌نگاهی به « #پشت_پردهٔ_ریاکاری»
کتابی می‌خوانم به نام «پشت پردهٔ ریاکاری»؛ در این کتاب نوشته شده که « قفل » برای این روی در قرار داده شده است که آدم‌های درستکار را درستکار نگه دارد. یک درصد از مردم ریاکار و دزد هستند، اینها به‌دنبال بازکردن قفل‌ها و دستبرد به خانه‌ها هستند.
یک درصد از مردم نیز همیشه درستکار هستند و تحت هیچ شرایطی ریاکاری نمی‌کنند. باقی ۹۸ درصد مردم تا زمانی درستکارند که همه چیز درست باشد. یعنی اگر شرایط به نحوی رقم بخورد که آنها به حد کافی وسوسه شوند ممکن است دست به خطا بزنند.
معمولاً #قفل‌ها برای جلوگیری از نفوذ دزدان و #ریاکاران روی در نصب نمی‌شود، چون دزدها بلدند که چگونه قفل‌ها را باز کنند، قفل‌ها برای حفاظت از مردم نسبتاً درستکار هستند تا آنها به قدر کافی وسوسه نشوند و درستکار باقی بمانند.
ماجرای این قفل بسیار جالب و قابل تأمل است.
می‌توانیم نتیجه بگیریم که در تربیت فرزندانمان باید نهایت تلاش را داشته باشیم تا شرایط برای درستکار ماندن آنها حفظ شود. در واقع (تقریباً) تمام آدم‌ها پتانسیل کج‌روی را دارند اما قیمت هر کسی با دیگری فرق دارد و آستانهٔ وسوسهٔ هر کسی با دیگری تفاوت دارد. یعنی هر قدر که تلاش کنیم
ممکن است تحت شرایطی که ما از آن بی‌خبریم این فرزند به مرز آستانهٔ خطا برسد.
شاید کشف و شناخت این آستانه کمی دشوار باشد اما همین که بدانیم این فرزندی که پیش چشم ما بسیار در چارچوب صحیح قدم برمی‌دارد، می‌تواند در صورت رسیدن به آن آستانه، خطا کند، دانستن این موضوع ما را برای برنامه‌ریزی به منظور مقابله با آن شرایط ترغیب می‌کند.
البته به نظر می‌رسد که دو کار را می‌توان انجام داد. اول اینکه باید آستانهٔ وسوسه را در دلبندان‌مان افزایش دهیم و دوم اینکه آنها را به‌گونه‌ای از وسوسه شدن دور کنیم.
البته کار به این سادگی نیست و قفل‌گذاشتن روی در، در مواجهه با فرزندانمان شمشیر دولبه‌ای است که اگر مراقب نباشیم نتیجه معکوس خواهد داشت.
از منظر اجتماعی نویسنده در کتاب «پشت پردهْ ریاکاری» آزمایش جالبی انجام داده است.
او در یک رستوران به عده‌ای از مشتریان چند سؤال می‌دهد تا آنها در ازای گرفتن ۵ دلار به این سؤالات پاسخ دهند، اما هنگام دادن پول به جای ۵ دلار ۹ دلار می‌دهد و به گونه‌ای تظاهر می‌کند حواسش نیست و اشتباهاً ۹ دلار داده است. برخی ازمشتریان صادقانه ۴ دلار اضافه را برمی گردانند اما عده‌ای هم به روی خود نیاورده و ۹ دلار را در جیب می‌گذارند و رستوران را ترک می‌کنند.
در آزمایش دیگری همین کار تکرار می‌شود بااین تفاوت که نویسنده در هنگام گفت‌و‌گو با مشتریان،تلفن همراهش زنگ میخورد وچند دقیقه‌ای با تلفن صحبت می‌کند ودر انتها ازمشتری برای اینکه وسط گفت‌و‌گو با آنها، به تلفن همراهش جواب داده عذرخواهی نمی‌کند.دراین آزمایش تعداد کسانی که۴دلار اضافه را برمیگردانند کمتر از آزمایش اول است.
آمار بالایی از ریاکاری و دزدی وجود دارد، استفاده کرد. در واقع هریک از مردم زمانی که حس می‌کنند به آنها از سوی جامعه ظلم می‌شود یا حق آنها در جایی خورده می‌شود، هرجا که دستشان برسد سعی خواهند کرد تا با ریاکاری و دزدی این حق خورده شده را جبران کنند! سطح دزدی و ریاکاری در همهٔ جوامع به نوع تعامل حکومت‌ها با مردم بازمی‌گردد. می‌توان نتیجه گرفت که رفتار حکومت‌ها بشدت روی شکل‌گیری اخلاق در جامعه تأثیرگذار بوده و به‌سادگی می‌تواند مرزهای اخلاق را جابه‌جا کند. بنابراین قانونگذار باید در وضع قوانین، قوه مجریه در اجرا و سیستم قضایی در قضاوت، منافع لایه‌ها و طبقات اجتماعی مختلف را مورد نظر قرار دهد تا احساس مورد ظلم واقع شدن در میان هیچ کدام از اقشار جامعه احساس نشود،
با این کار اخلاق‌مداری در جامعه پررنگ می‌شود؛ اما در صورتی که الگوهای رفتاری حاکمیت به شکلی باشد که مردم احساس ظلم کنند،
مردم خود را محق به نادیده گرفتن هنجارهای اخلاقی خواهند دانست و ریاکاری در جامعه پررنگ شده و بعد از یک دورهٔ زمانی از اخلاق تنها نامی باقی می‌ماند.
#اخلاق_اجتماعی #ریاکاری
#جمهوری_اسلامی_حکومتی_ریاکار
آریامهر
@TwitterMamnoe
کتابی می‌خوانم به نام «پشت پردهٔ ریاکاری»؛ در این کتاب نوشته شده که « قفل » برای این روی در قرار داده شده است که آدم‌های درستکار را درستکار نگه دارد. یک درصد از مردم ریاکار و دزد هستند، اینها به‌دنبال بازکردن قفل‌ها و دستبرد به خانه‌ها هستند.
یک درصد از مردم نیز همیشه درستکار هستند و تحت هیچ شرایطی ریاکاری نمی‌کنند. باقی ۹۸ درصد مردم تا زمانی درستکارند که همه چیز درست باشد. یعنی اگر شرایط به نحوی رقم بخورد که آنها به حد کافی وسوسه شوند ممکن است دست به خطا بزنند.
معمولاً #قفل‌ها برای جلوگیری از نفوذ دزدان و #ریاکاران روی در نصب نمی‌شود، چون دزدها بلدند که چگونه قفل‌ها را باز کنند، قفل‌ها برای حفاظت از مردم نسبتاً درستکار هستند تا آنها به قدر کافی وسوسه نشوند و درستکار باقی بمانند.
ماجرای این قفل بسیار جالب و قابل تأمل است.
می‌توانیم نتیجه بگیریم که در تربیت فرزندانمان باید نهایت تلاش را داشته باشیم تا شرایط برای درستکار ماندن آنها حفظ شود. در واقع (تقریباً) تمام آدم‌ها پتانسیل کج‌روی را دارند اما قیمت هر کسی با دیگری فرق دارد و آستانهٔ وسوسهٔ هر کسی با دیگری تفاوت دارد. یعنی هر قدر که تلاش کنیم
ممکن است تحت شرایطی که ما از آن بی‌خبریم این فرزند به مرز آستانهٔ خطا برسد.
شاید کشف و شناخت این آستانه کمی دشوار باشد اما همین که بدانیم این فرزندی که پیش چشم ما بسیار در چارچوب صحیح قدم برمی‌دارد، می‌تواند در صورت رسیدن به آن آستانه، خطا کند، دانستن این موضوع ما را برای برنامه‌ریزی به منظور مقابله با آن شرایط ترغیب می‌کند.
البته به نظر می‌رسد که دو کار را می‌توان انجام داد. اول اینکه باید آستانهٔ وسوسه را در دلبندان‌مان افزایش دهیم و دوم اینکه آنها را به‌گونه‌ای از وسوسه شدن دور کنیم.
البته کار به این سادگی نیست و قفل‌گذاشتن روی در، در مواجهه با فرزندانمان شمشیر دولبه‌ای است که اگر مراقب نباشیم نتیجه معکوس خواهد داشت.
از منظر اجتماعی نویسنده در کتاب «پشت پردهْ ریاکاری» آزمایش جالبی انجام داده است.
او در یک رستوران به عده‌ای از مشتریان چند سؤال می‌دهد تا آنها در ازای گرفتن ۵ دلار به این سؤالات پاسخ دهند، اما هنگام دادن پول به جای ۵ دلار ۹ دلار می‌دهد و به گونه‌ای تظاهر می‌کند حواسش نیست و اشتباهاً ۹ دلار داده است. برخی ازمشتریان صادقانه ۴ دلار اضافه را برمی گردانند اما عده‌ای هم به روی خود نیاورده و ۹ دلار را در جیب می‌گذارند و رستوران را ترک می‌کنند.
در آزمایش دیگری همین کار تکرار می‌شود بااین تفاوت که نویسنده در هنگام گفت‌و‌گو با مشتریان،تلفن همراهش زنگ میخورد وچند دقیقه‌ای با تلفن صحبت می‌کند ودر انتها ازمشتری برای اینکه وسط گفت‌و‌گو با آنها، به تلفن همراهش جواب داده عذرخواهی نمی‌کند.دراین آزمایش تعداد کسانی که۴دلار اضافه را برمیگردانند کمتر از آزمایش اول است.
آمار بالایی از ریاکاری و دزدی وجود دارد، استفاده کرد. در واقع هریک از مردم زمانی که حس می‌کنند به آنها از سوی جامعه ظلم می‌شود یا حق آنها در جایی خورده می‌شود، هرجا که دستشان برسد سعی خواهند کرد تا با ریاکاری و دزدی این حق خورده شده را جبران کنند! سطح دزدی و ریاکاری در همهٔ جوامع به نوع تعامل حکومت‌ها با مردم بازمی‌گردد. می‌توان نتیجه گرفت که رفتار حکومت‌ها بشدت روی شکل‌گیری اخلاق در جامعه تأثیرگذار بوده و به‌سادگی می‌تواند مرزهای اخلاق را جابه‌جا کند. بنابراین قانونگذار باید در وضع قوانین، قوه مجریه در اجرا و سیستم قضایی در قضاوت، منافع لایه‌ها و طبقات اجتماعی مختلف را مورد نظر قرار دهد تا احساس مورد ظلم واقع شدن در میان هیچ کدام از اقشار جامعه احساس نشود،
با این کار اخلاق‌مداری در جامعه پررنگ می‌شود؛ اما در صورتی که الگوهای رفتاری حاکمیت به شکلی باشد که مردم احساس ظلم کنند،
مردم خود را محق به نادیده گرفتن هنجارهای اخلاقی خواهند دانست و ریاکاری در جامعه پررنگ شده و بعد از یک دورهٔ زمانی از اخلاق تنها نامی باقی می‌ماند.
#اخلاق_اجتماعی #ریاکاری
#جمهوری_اسلامی_حکومتی_ریاکار
آریامهر
@TwitterMamnoe