‍ به روزگار پهلوی، که روزگار شکفتن است و خانه روفتن؛ که هر روزمان یک نوروز است؛ که روشن است از امواج خزر تا دهانه‌ی هرمز؛ سخن نگوییم از تاریکی ها؛ که گفته‌اند سخن گستران این سرزمین: یاد شب در حضرت خورشید شرط ادب نیست.

جمشید، خورشید ایران بود؛ خداوند بزرگ روشنایی ها را به او سپرد؛
چندین هزاره در آتش دل سوختیم تا پیشاپیش عروسان اندیشه‌ی انسان، مشعل های همیشه روشن برافروختیم. ما فرزندان ایران و مشعلدار تمدن انسانیم. ما آفریدگار تاریخیم؛ ما ایرانیم. ایران، این سرزمین هزاره های روشن.

آن‌روز که خورشید در آسمان ایران فرو می‌نشست؛ گل های همیشه بهار ایران
می‌پژمرد؛ یک ملت، جز یاد گذشته ها چیزی به یاد نداشت؛ خاموش بود تخت جمشید و دشت مرغاب؛ در زیر غبار اندوه بود شاهنشاه نامه‌ی سردار توس؛ تنها مانده بودند سعدی هایمان، حافظ هایمان و فردوسی های این سرزمین اندیشه و خرد؛ دل های آشنا، بیگانه بودند در سرزمین آشنایی ها؛ یک ملت در انتظار

خورشید بود…

با نام تو ای شاهنشاه بزرگ، با نام تو ای رضا شاه کبیر، خورشید ایران از درون آرزو های یک ملت برآمد. تو برآمدی و تو گفتی که نمی‌میرد آن ملت که کوروش ها در سینه دارد.

#رضا_شاه_آزادگر_زنان

#رضا_شاه_روحت_شاد

پدرژپتو(or**)🛇

@TwitterMamnoe

یکی از دلایلی که باعث شد عاشق #رضاشاه کبیر بشم ...
#سوم_اسفند
#رضا_شاه_روحت_شاد
#رضا_شاه_آزادگر_زنان

پدرژپتو(or**)🛇

@TwitterMamnoe

یکی از دلایلی که باعث شد عاشق #رضاشاه کبیر بشم ...
#سوم_اسفند
#رضا_شاه_روحت_شاد
#رضا_شاه_آزادگر_زنان

پدرژپتو(or**)🛇

@TwitterMamnoe