هرگاه عمل خالصانه برای خدا باشد ولی درست انجام نشود، پذیرفته نمی‌شود.
و هرگاه ‏درست انجام شود ولی خالص برای خدا نباشد، باز پذیرفته نمی‌شود.
تا آنکه هم خالص باشد و هم درست انجام شود. و فرمود: خالص یعنی آنکه عمل تنها برای خدا باشد و درست یعنی آنکه عمل بر طبق سنت نبوی انجام شود.

«بدان که بیشتر مردم به دلیل ترس از نکوهش دیگران و علاقه به مدح و ستایش آنان به هلاکت افتاده‌اند.
از همین رو، تمامی اعمال و رفتارشان بر مدار جلب رضایت مردم شکل گرفته، با امید مدح و ستایش و بیم از سرزنش.
این حالت از جمله آفات هلاک‌کننده‌ای است که نیازمند درمانی جدی و ضروری است.»

❞ و یا شاید این توبه‌اش توبه‌ای سطحی و بی‌ریشه باشد که خودش هم بی‌خبر است؛ به مانند توبۀ ورشکستگان، یا توبۀ کسانی که به حیثیت و آبروی خود می‌اندیشند، یا توبه‌ای که از سر ترس و به خاطر حفظ موقعیت اجتماعی است، یا توبه‌ای که از روی ترس از رسوایی و یا برای آسودگی خاطر صورت می‌گیرد. گاه کسی توبه می‌کند تا از سختی کار و تلاش برای کسب درآمد رها شود، یا برای حفظ مال و منصب و آبروی خویش، و یا به سبب ضعف انگیزۀ گناه در دلش و فرونشستن آتش شهوت، یا برای دوری از معصیت و آنچه در پی آن از علم و روزی طلب می‌کند، و امثال این علت‌هایی که موجب می‌شود توبه به خاطر ترس از الله و دوری از او و محروم شدن از دیدن او در آخرت، نباشد. این توبه رنگی دارد، و توبۀ کسانی که دارای علت است نیز رنگ دیگری دارد!

اخلاص آنست که کرام الکاتبین نتواند (گناهی از سالک) نوشت و شیطان آنرا (اعمال نیک) تباه نتواند کرد و آدمی بر وی مطلع نتواند شد

هیچ چیز را مانند تنهایی برای طلب اخلاص قوی‌تر نیافته‌ام؛ زیرا اگر انسان خلوت گزیند جز الله کسی را نمی‌بیند و چون جز الله نبیند تنها خَشیَت الله را پیشه خواهد ساخت و کسی که خلوت را دوست بدارد به ستون اخلاص چنگ زده و رکنی بزرگ از ارکان راستی را محکم گرفته است.