سلسله‌‌ی اثباتِ نبوّتِ سیّدنا محمّدﷺ {8}

مرحله‌ی نخست: اثباتِ صداقتِ پیامبرِ اسلام (ص) از طریق سیره

6. موردِ تکالیفِ متعدّدِ اسلام

توضیح: در اسلام، اوامر و نواهیِ زیادی برای مسلمین وجود دارد. روزانه پنج‌بار نماز به همراهِ مقدّماتی چون وضو، تیمّم، غسل، دوری از نجاسات، روی‌آوردن به قبله و... یک‌ماه روزه‌گرفتن در سال، نهی از خوردنِ گوشتِ خوک و شراب‌خواری، نهی از استعمالِ طلا و ابریشم برای مردان و...

وجهِ استدلال: اگر پیامبرِ اسلام (ص) به ادّعایِ وحی باور نداشت و با هدفِ دیگری غیر از ابلاغِ دینِ حقیقیِ خداوند مثلاً منافعِ شخصی به تبلیغِ اسلام می‌پرداخت، مسلّماً نباید با امر‌و‌نهی‌های متعدّد و جزئی، احتمالِ گرایشِ مردم به دینش را کاهش می‌داد. برای کسی که می‌خواهد از دین برای رسیدن به زن‌و‌زیور و مال‌و‌منال و جاه‌و‌مقامِ دنیا استفاده کند، چه اهمیّتی دارد که مردم هر روز پنج‌بار نماز بخوانند؟! چه فایده‌ای برای ایشان داشت که مردم را مجبور به یک‌ماه روزه‌داری کنند؟! مخصوصاً این‌که چنین حکمی برای بسیاری افراد سخت و موجبِ گریزِ آنان از دین می‌شد. چرا ایشان باید شرابی که برای اعراب بسیار محبوب بود و حتّی در اشعارشان آن را مدح می‌کردند را به‌طورِ مطلق حرام می‌کردند؟! در این‌صورت قطعاً مانعِ بزرگی برای اسلام‌آوردنِ افرادِ بسیاری که با می‌گساری خو گرفته بودند پدید می‌آمد! مسلّماً با این فرض که سیّدنا محمّد به‌دنبالِ سوءاستفاده‌ی شخصی از دین بودند، پاسخی برای این سؤالات نمی‌یابیم امّا شاید برخی بگویند: "قبول که هدفِ محمّد منافعِ شخصی نبود، امّا قصدِ اصلاحِ جامعه را داشت و از این طریق می‌خواست اخلاقِ مردم را تصحیح کند!" در پاسخ می‌گوییم پس با نواهی‌ای مثلِ نهی از خوردنِ گوشتِ خوک و حیواناتِ دیگر، منعِ نگه‌داریِ سگ، حرمتِ برداشتنِ ابرو برای زنان و استعمالِ طلا و ابریشم برای مردان و... چه می‌کنید؟! چنین احکامی چه فایده‌ای برای اصلاحِ جامعه داشت؟! آیا ملحدی از میانِ ملاحده پیدا می‌شود که به ما پاسخ دهد چرا محمّد بن عبدالله (ص) برای یک‌روز روزه‌خواری کفّاره‌ی دوماهِ تمام روزه‌گرفتن را قرار داد؟! فایده‌ی شخصی و غیرشخصیِ این حکم برای محمّد (ص) چه بود؟! خلاصه این‌که چرا احکامِ بسیار جزئی‌ای در مباحثِ طهارت، نجاسات، نماز، روزه، زکات، ازدواج، بیع و معاملات، خوراک‌و‌پوشاک و... وجود دارد که حتّی مسلمین حکمتِ بسیاری از آن‌ها را نمی‌دانند؟! کدام حقّه‌بازی که قصدِ فریبِ مردم را دارد و یا کدام اصلاح‌گری چنین رفتار می‌کند و برای تثبیتِ همین اعمالِ ساده در میانِ مردم، ده‌ها‌هزار عربِ وحشی را به جانِ خود می‌اندازد و سببِ وقوعِ ده‌ها جنگِ طاقت‌فرسا علیهِ خود را فراهم می‌کند و هزاران تهمت و توهین و سختی را متحمّل می‌شود؟! جز این است که اشتیاقِ بی‌اندازه‌ی پیامبرِ اسلام (ص) به ترویجِ این اعمال در میانِ مسلمین، ناشی از باورِ عمیق به وحی بوده است؟!

وثاقتِ تاریخی: بسیاری از مواردِ ذکرشده در قرآنی هستند که متواتراً نقل شده و مابقی نیز در سنّتِ صحیحِ پیامبر (ص) متعدّداً نقل شده‌اند به‌طوری که شیعه و سنّی با وجودِ اختلافاتِ فراوان، همگی بر این مسائل متّفق‌القول هستند. از طرفی، گذشته از آن‌که دلیلِ خاصّی ندارد کسی به جعلِ این موارد بپردازد، چنین مسائلی به‌صورتِ عملی، نسل‌به‌نسل منتقل می‌شد و احتمالِ وقوعِ تحریف در این موارد بسیار کم است.

#اثبات_نبوت
#اثبات_صداقت_پیامبر


✅@anti_shobahat | آنتی شبهات

✅بحث قبل از خواب:

با چه روشی به حفظِ عزتِ امتِ اسلامی کمک می‌کنید؟ (به غیر از موردِ صدقه و تربیت فرزندان صالح)

💬نظرتون رو بصورت 👍 / 👎و یا کامنت بیان کنید

✅@anti_shobahat | آنتی شبهات

سلسله‌‌ی اثباتِ نبوّتِ سیّدنا محمّدﷺ {9}

مرحله‌ی نخست: اثباتِ صداقتِ پیامبرِ اسلام (ص) از طریق سیره

7. موردِ گریستن به هنگامِ استماعِ قرآن و عبادات!

توضیح: روایاتِ زیادی از پیامبرِ اسلامﷺ نقل شده است که ایشان هنگامِ عبادتِ خداوند و نمازگزاری و یا حتّی شنیدنِ قرآن، از شدّتِ تأثّر به گریه می‌افتادند و اشک‌هایشان جاری می‌شد.

وجهِ استدلال: یکی از بهترین راه‌های ممکن برای پی‌بردن به صداقتِ افراد، بررسیِ رفتارهایی است که از حالاتِ درونیِ آن‌ها خبر می‌دهند و بی‌شک‌ یکی از بهترینِ این موارد، گریه‌کردن است! اگر پیامبرﷺ به نبوّتِ خودش ایمانِ راسخ نداشت و می‌دانست که آن خدایی که با او سخن می‌گوید، توهّمی بیش نیست و قرآنی که تلاوت می‌شود فقط ساخته‌و‌پرداخته‌های دروغینِ خودش است، هرگز چنین متأثّر نمی‌شد‌. اگر به مسلمانانِ اطراف‌مان نگاه کنیم، آن‌هایی که ایمانِ کمی دارند هرگز بر اثرِ انجامِ اعمالِ دینی احساسات‌شان برانگیخته نمی‌شود؛ در مقابل کسانی که ایمانِ راسخی دارند گاهی هنگامِ تلاواتِ قرآن و یا نماز از روی خشوع و خضوع به تضرّع‌ و گریه‌و‌زاری می‌افتند. حال به نقلِ عبدالله بن مسعود نگاه کنید که می‌گوید: پیامبرﷺ به من فرمود: «برایم قرآن بخوان». گفتم: چگونه برایت قرآن بخوانم در حالی كه قرآن بر تو نازل شده است؟! فرمود: ‌«دوست دارم آن‌را از دیگران بشنوم». پس سوره‌ی نساء را برایش تلاوت كردم تا به این آیه رسیدم كه: ﴿فَكَيۡفَ إِذَا جِئۡنَا مِن كُلِّ أُمَّةِۢ بِشَهِيدٖ وَجِئۡنَا بِكَ عَلَىٰ هَٰٓؤُلَآءِ شَهِيدٗا ٤١﴾ [النساء: 41]. یعنی: «چگونه خواهد بود آنگاه كه از هر ملتی، گواهی بیاوریم و تو را به عنوانِ گواه اینان، بیاوریم». پیامبر ﷺ فرمود: «بس كن». پس دیدم كه اشک از چشمانِ مباركش، سرازیر است. [۱] از عایشه (رض) روایت است که از ایشان در مورد عجیب‌ترین چیزی که از پیامبرﷺ دیده‌اند پرسیدند. ایشان اندکی سکوت نمودند و سپس فرمودند: یکی از شب ها، پیامبرﷺ فرمود: «ای عایشه! امشب مرا بگذار که به عبادتِ پروردگارم بپردازم». عایشه (رض) فرمودند به خدا سوگند که من در کنارِ شما بودن و آنچه را که باعثِ خوشحالی شما شود دوست دارم. به هر حال پیامبرﷺ برخاست و وضو گرفت و به نماز ایستاد و آن قدر گریه نمود که پیراهنش خیس شد. سپس نشست و به اندازه ای گریه نمود که ریشش خیس شد. بعد از آن، آن‌قدر گریه نمود که زمین خیس شد. آن گاه بلال آمد و وقتِ نماز اعلام نمود و چون دید رسول الله ﷺ گریه می‌نماید، گفت: ای رسول خدا! شما گریه می کنید در حالی که خداوند گناهانِ گذشته و آینده‌ی شما را مغفرت نموده است؟! پیامبرﷺ فرمود: «آیا بنده‌ی سپاسگزاری نباشم؟ آیه‌ای بر من نازل شده است؛ وای به حالِ کسی که آن را بخواند و در آن، تدبّر نکند (إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ لَآيَاتٍ لِأُولِي الْأَلْبَابِ﴾ [٢] عبدالله بن الشخیر (رض) می‌گوید پیامبرﷺ را دیدم که نماز می‌خواند و صدای گریه از سینه‌ی او به گوش می‌رسید مانند دیگی که می‌جوشد! [٣] در این رفتارهای پیامبرﷺ به وضوح تأثیرِ عمیقی که قرآن بر ایشان گذاشته آشکار است.

وثاقتِ تاریخی: چنان‌که دیدید، روایاتِ گریستنِ پیامبرﷺ به هنگامِ عبادات بسیار هستند و علاوه‌براین چند موردی که ذکرِ آن رفت و اسنادِ همه‌ی آن‌ها نیز صحیح بود، مواردِ دیگری نیز در سنّتِ صحیح و معتبر وجود دارد؛ مثلِ گریه‌ی ایشان هنگامِ نمازِ کسوف، گریستنِ حضرت از روی دل‌سوزی برای امّت، گریه‌ی ایشان بعد از نزولِ آیه‌ی ۶۸ انفال و... تمامِ این روایاتِ متعدّد، همگی به چند طریقِ مختلف نقل شده‌اند و گاهاً الفاظِ متفاوتی دارند که در مجموع، ثبوتِ آن‌ها مسلّم است.

📚ارجاعات
[۱] صحیح بخاری - ح ٤٥٨٢
[۲] صحیح ابن حبّان- ح ٦٢٠
[۳] سنن أبوداوود - ح ٩٠٤

#اثبات_نبوت
#اثبات_صداقت_پیامبر


✅@anti_shobahat | آنتی شبهات

سلسله‌‌ی اثباتِ نبوّتِ سیّدنا محمّدﷺ {10}

مرحله‌ی نخست: اثباتِ صداقتِ پیامبرِ اسلام (ص) از طریق سیره

8. جمله‌ی معترضه در سوره‌ی قیامة

توضیح: در سوره‌ی "القيامة" آیاتِ کوتاه و ریتمیک و موزونی، پی‌در‌پی بر پیامبرِ اسلامﷺ نازل می‌شوند که درباره‌ی روزِ قیامت و احوالِ انسان‌ها در مواجهه با آن صحبت می‌کنند:

لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ ﴿۱﴾
وَلَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ ﴿۲﴾
أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ ﴿۳﴾
بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ ﴿۴﴾
بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ ﴿۵﴾
يَسۡـَٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ ﴿۶﴾
فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ ﴿۷﴾
وَخَسَفَ ٱلۡقَمَرُ ﴿۸﴾
وَجُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَٱلۡقَمَرُ ﴿۹﴾
يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ ﴿۱۰﴾
كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿۱۱﴾
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ ﴿۱۲﴾
يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۭ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿۱۳﴾
بَلِ ٱلۡإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفۡسِهِۦ بَصِيرَةٞ ﴿۱۴﴾
وَلَوۡ أَلۡقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ ﴿۱۵﴾

امّا ناگهان می‌بینیم که رشته‌ی این آیات گسسته می‌شود و موضوعِ آیاتِ بعدی به کل تغییر می‌کنند:

لَا تُحَرِّكۡ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعۡجَلَ بِهِۦٓ ﴿۱۶﴾
إِنَّ عَلَيۡنَا جَمۡعَهُۥ وَقُرۡءَانَهُۥ ﴿۱۷﴾
فَإِذَا قَرَأۡنَٰهُ فَٱتَّبِعۡ قُرۡءَانَهُۥ ﴿۱۸﴾
ثُمَّ إِنَّ عَلَيۡنَا بَيَانَهُۥ ﴿۱۹﴾

در این آیات، قرآن از بحثِ آخرت خارج می‌شود و به پیامبرﷺ این نکته را گوش‌زد می‌کند که هنگامِ تلاوتِ قرآن، زبانِ خود را برای تکرارِ آیات و عجله‌کردن در حفظِ آن‌ها، تکان ندهد! و بابتِ حفظِ قرآن نگران نباشد که خداوند مسئولیتِ نگاه‌داری از آن را بر عهده گرفته است.

پس از این تذکّرات، بلافاصله دوباره به موضوع قبلی باز می‌گردد و ادامه‌ی همان رشته‌آیاتِ راجع به قیامت را بیان می‌کند! ترجمه‌ی آخرین آیاتِ آن سلسله (یعنی آیاتِ ۱۴ و ۱۵) چنین بود:
بلكه آدمى نفسِ خويش را نيک مى‌شناسد. (۱۴)
هر چند به زبان عذرها آورد. (۱۵)
و آیاتی که بعد از آن تذکّر نازل می‌شوند نیز دقیقاً ادامه‌ی همین رشته‌آیات را پی می‌گیرد:

كَلَّا بَلۡ تُحِبُّونَ ٱلۡعَاجِلَةَ ﴿۲۰﴾

چنین نیست؛ بلکه شما اين جهان زودگذر را دوست مى‌داريد!

وَتَذَرُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ ﴿۲۱﴾

و آخرت را فرو مى‌گذاريد...

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ نَّاضِرَةٌ ﴿۲۲﴾
وَوُجُوهٞ يَوۡمَئِذِۭ بَاسِرَةٞ ﴿۲۴﴾
رَبِّهَا نَاظِرَةٞ ﴿۲۳﴾
تَظُنُّ أَن يُفۡعَلَ بِهَا فَاقِرَةٞ ﴿۲۵﴾

و....

وجهِ استدلال: کاملاً روشن است که در این سوره، پیامبرﷺ پس از نزولِ پی‌در‌پیِ این آیاتِ کوتاه، نگرانِ فراموش‌کردنِ آن‌ها می‌شود و تکرارشان می‌کند تا در حافظه‌شان بمانند. خداوند هم برای تذکّر به پیامبرﷺ که نیازی به این‌کارها نیست و خودمان قرآن را حفظ می‌کنیم و... کلاً آن موضوعِ سابق (یعنی روزِ قیامت) را رها می‌کند و پس از بیانِ این نکات، دوباره به همان موضوع بازمی‌گردد و آیاتی کاملاً مرتبط با آن آیات و هم‌قافیه با آن‌ها نازل می‌شود. آیا تمامِ این‌ها یک نمایش بوده است؟! چه لزومی به این کار بود و چه نفعی داشت؟! مگر چه کسی در آن زمان از این آیات برای صداقتِ پیامبرﷺ استدلال کرد؟! اصلاً چه کسی به این نکته توجّه داشت؟! اگر این شواهدی که گفته می‌شود را همگی روی هم بگذاریم، هرکس که ذرّه‌ای انصاف داشته باشد به صداقتِ سیّدنا محمّدﷺ معترف خواهد شد.

وثاقتِ تاریخی: این استدلال از قرآن بود و همان‌طور که بارها گفته‌ایم، تمامِ قرآن به صورتِ کاملاً متواتر نقل شده و افرادِ بی‌شماری آن را حفظ می‌کردند و بسیاری نیز آن را می‌نوشتند.

والسّلام علی من اتّبع الهدی

#اثبات_نبوت
#اثبات_صداقت_پیامبر


✅@anti_shobahat | آنتی شبهات

5- قَالَ النَّبِيِّ ﷺ : «مَنْ أَتَى حَائِضًا، أَوِ امْرَأَةً فِي دُبُرِهَا، أَوْ كَاهِنًا، فَقَدْ كَفَرَ بِمَا أُنْزِلَ عَلَى مُحَمَّدٍ».
[اخرجه ترمذی (۱۳۵) ، ابو داود (۳۹۰۴) و ابن ماجه (۶۳۹)] , حکم حدیث: صحیح

ترجمه: کسی که با حائضی یا زنی از مقعد جماع کند یا نزد پیشگو و کاهنی برود ، به آنچه بر محمد ﷺ نازل شده کفر (کفرِ اصغر) ورزیده است.

شرح مختصر: زیرا حیض و لواط پلیدی و آسیب هستند پس درهنگام حیض باید تا اتمام مدت آن منتظر ماند و از مقاربت جنسی با زنان کناره گیری کرد (نه ترک همنشینی آنان) و لواط را باید مطلقاً دوری جست و از آن متنفر شد چراکه از گناهان کبیره بسیار زشت با درجه قباحت بالا است. و نزد کاهن و پیشگو رفتن نیز با این باور که آنها از غیب آگاهی دارند نیز کفرِ اصغر (یعنی گناهی که فرد را از اسلام خارج نمیکند) و باور فاسدی است زیرا خداوند در آیه ۵۰ سوره انعام به رسول خدا ﷺ می‌فرمایند " (ای رسول خدا) بگو که من نمیگویم غیب می‌دانم چرا که کسی از آن باخبر است که در همه مکانها و زمانها حاضر و ناظر باشد " با این وجود غیب خاص خداست و رسول خدا ﷺ که برترین و افضل ترین انسان نزد الله تعالی است نیز از آن آگاهی ندارد چه برسد به افراد غیر از ایشان .

📄 شرح مفصل: مطالعه کردن

📄 تجلی حکمت خداوند در نهی از جماع به هنگام حیض من حیث بهداشت و سلامت

📄 تجلی حکمت خداوند در نهی از جماع از محل مقعد من حیث بهداشت و سلامت

#حدیث_شب
#فلسفه‌ی_احکام


✅@anti_shobahat | آنتی شبهات

✅بحث قبل از خواب:

به نظرتون بیشترین مغالطه‌ای که ملحدین ازش استفاده میکنن چه مغالطه ای هست؟

💬نظرتون رو بصورت 👍 / 👎و یا کامنت بیان کنید

✅@anti_shobahat | آنتی شبهات

سلسله‌‌ی اثباتِ نبوّتِ سیّدنا محمّدﷺ {11}

مرحله‌ی نخست: اثباتِ صداقتِ پیامبرِ اسلام (ص) از طریق سیره

9. موردِ حمایت از کسی که به همسرِ پیامبر (ص) تهمت زد

توضیح: وقتی عدّه‌ای از افراد به عایشه (رض) تهمت می‌زنند که نعوذبالله ایشان زنا کرده‌اند، پدرِ ایشان، ابوبکرِ صدّیق (رض) قسم می‌خورند که به یکی از این تهمت‌زنندگان که وضعِ مالیِ خوبی نداشته (مسطح بن اثاثه) و حضرتِ ابوبکر سابقاً به او انفاق می‌کرده، دیگر به دلیلِ تهمتِ ناروایی که به دخترش زده انفاق نکند؛ امّا پس از این سوگندِ ابوبکر، آیه نازل می‌شود و این رفتارِ ابوبکر نکوهش می‌شود و حتّی به عفو‌و‌گذشت و ازسرگیریِ انفاق تشویق می‌شود:

وَلَا يَأۡتَلِ أُوْلُواْ ٱلۡفَضۡلِ مِنكُمۡ وَٱلسَّعَةِ أَن يُؤۡتُوٓاْ أُوْلِي ٱلۡقُرۡبَىٰ وَٱلۡمَسَٰكِينَ وَٱلۡمُهَٰجِرِينَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِۖ وَلۡيَعۡفُواْ وَلۡيَصۡفَحُوٓاْۗ أَلَا تُحِبُّونَ أَن يَغۡفِرَ ٱللَّهُ لَكُمۡۚ وَٱللَّهُ غَفُورٞ رَّحِيمٌ ﴿النّور: ۲۲﴾

توانگران و آنان كه گشايشى در كارِ آنهاست، نبايد سوگند بخورند كه به خويشاوندان و مسكينان و مهاجران در راهِ خدا چيزى ندهند. بايد ببخشند و ببخشايند. آيا نمى‌خواهيد كه خدا شما را بيامرزد؟ و خداست آمرزنده‌ی مهربان.
وجهِ استدلال: عایشه (رض) همسرِ پیامبرﷺ بود و تهمت به ایشان آبرویِ پیامبرﷺ را به شدّت به خطر می‌انداخت؛ به‌خاطرِ همین آن فردی که چنین تهمتی به عایشه (رض) زد، پیامبرﷺ را چندین روز سراسیمه و نگران کرده بود و ایشان با افرادِ مختلفی مثلِ امام علی و اسامة بن زید بر سرِ این قضیه مشورت می‌کردند. پس اگر قرآن ساخته‌و‌پرداخته‌ی خودِ پیامبرﷺ باشد، چرا باید پیامبرﷺ به حمایت از یکی از تهمت‌زنندگان به ناموسِ خود بپردازند و حتّی به پدرزنِ خود بگوید که باز هم به این فرد انفاق کند؟! این دوریِ شدیدِ فرامینِ قرآن از احساساتِ معمولِ بشری نیز قرینه‌ای دیگر است که در کنارِ سایرِ قرائن، ما را به هدفِ خود نزدیک‌تر می‌کند.

وثاقتِ تاریخی: ماجرایِ افک و آن آیه که به صراحت در قرآن آمده‌اند و قرآن نیز متواتراً نقل شده است. امّا شأنِ نزولی که بیان شد، در معتبرترین کتاب‌های مسلمانان، یعنی "صحيح البخاري" و "صحيح المسلم" نه تنها از یک راوی بلکه از طریقِ بسیاری از اصحاب یعنی خودِ عایشه و هم‌چنین عروة بن زبیر، سعيد بن المسيب، علقمة بن وقاص، عبيدالله بن عبدالله (رض) روایت شده و "متّفقٌ علیه" که بالاترین درجه‌ی صحتِ حدیث است به شمار می‌آید! یعنی ۵ صحابی این موضوع را فقط در صحیحین نقل کرده‌اند. علاوه بر این افراد، از میانِ صحابه، ابن‌عبّاس، عبدالله بن عمر و مجاهد بن جبر نیز این روایت را نقل کرده‌اند و در طبقه‌ی بعدی (تابعین) و بعد از آن (تبع تابعین) نیز شمارِ این راویان بسیار بیشتر می‌شود؛ هم‌چنین دلیلی نیست که اهلِ سنّت و صحابه بخواهند آیه‌ای که در سرزنشِ یک فرد نازل شده را به خلیفه‌ی اوّلِ خود نسبت بدهند! پس در مجموع، وثاقتِ تاریخیِ این واقعه قابلِ پذیرش است‌

تذکّرِ مهم: تمامِ این دلایل، باید کنارِ هم و به صورتِ مجموعه‌ای واحد نگاه شوند؛ در این صورت، از طریقِ استنتاجِ بهترین تبیین، به آسانی متوجّهِ صداقتِ پیامبرﷺ خواهیم شد.

والسّلام علی من اتّبع الهدی

#اثبات_نبوت
#اثبات_صداقت_پیامبر

✅@anti_shobahat | آنتی شبهات