ما ایرانیان بخش بزرگی از دستورزبان خود را ‌فراموش کرده‌ایم؛ ما ایرانیان در گذار سده‌های پیشین هم بخش بزرگی از فرهنگ خود را فراموش‌کردیم و هم بخش بزرگی‌از زبان خود را؛ دستورزبان فارسی امروز نسبت‌به فارسی دیروز بسیار کوچکتر و نارساتر است؛ دستورزبان کهن پارسی برای همه‌چیز قانون داشت؛ ازاین‌روست که حتی «حالت آرزویی فعل» را نیز ازیادبرده‌ایم و به «خدا حفظت کناد» می‌گوییم «خدا حفظت کنه» !

برخی‌از حالت‌های دیگرِ فراموش‌شده:

حال استمراری:
همی‌نویسم: دارم می‌نویسم.
نمونه: کی می‌نویسی؟ همی‌نویسم (دارم می‌نویسم).

گذشتهٔ التزامی:
بخواستم
نمونه: اگه به‌جای امروز، چندسال پیش بخواستم این‌کار رو بکنم هم، باز نمی‌شد.

گذشته شرطی ۱:
اگه من جای تو «می‌بودم» (امروز‌ به‌اشتباه می‌گیم اگه جای تو بودم)
اگه من اکنون در تبریز می‌بودم (نه اگه من اکنون در تبریز بودم)

گذشتهٔ شرطی ۲:
اگر خواستیمی، برداشتیمی (اگر می‌خواستیم، برمی‌داشتیم) همان قبلی‌ست.

آیندهٔ استمراری:
همی‌خواهم‌گفت (در آینده همواره خواهم‌گفت)
نمونه: من این را تازمانی که همه بدانند همی‌خواهم‌گفت.

این‌چند که نمونه آورده‌شد، برخی از حالات فعلی پارسی‌ست که امروز ازیادما‌رفته و فراموش‌کرده‌ایم؛ باشد که به‌زودی به‌یادآورده و زبان‌مان را همچو فرهنگ‌مان ازنو بازسازیم.

#بهرام_ورجاوند #ایران #ایرانی #ایرانشهری #پارسی #ایرانشهری #فارسی #iran #persian #ایرانیان #آریایی

🔗 kavehiranfarreh