این, چهره‌ی تکیده دکتر #پرویز_ناتل_خانلری است.

کسی که پدربزرگ‌های ما اگر در روستا می‌زیسته‌اند و سوادی هم داشتند، به خاطر «سپاه دانش»ی بود که خانلری بنیادش را نهاد.

وی وزیرفرهنگ ایران بود.

ایشان در سال پنجاه‌ و هفت، در دوران پیری، به اتهام وزارت و سپاهی که برای دانش ترتیب داده بود، صد روز به زندان افتاد؛ و زمانی هم که از زندان بیرون آمد، همه‌ آزادی‌های انسانی مثل داشتن حساب بانکی و حقوق ماهیانه‌ از او ستانده شد.

او که در آراستگی و شیک‌پوشی، زبانزد همگان بود، در واپسین روزهای عمرش حتا اجازه نداشت از حساب بانکی‌اش برای تعمیر ماشین ریش‌تراشِ خود پولی بردارد.

خدمات خانلری به ادبیات ما، منحصربه‌فرد است. تکرار نشدنی و غیرقابل انکار! از این رو، نتوانستند او را حذف کنند و یا به حاشیه برانند.

حذفِ خانلری برابر بود با حذفِ منابعی در ادبیات که نه کسی می‌توانست نمونه‌اش را بیافریند و نه نادیده گرفتن‌شان میسر بود.

مثلآ «دستور زبانِ» او که نخستین کتاب دستور زبان فارسی است هنوز تدریس می‌شود.

شعر بلند "عقاب" که تمثیلی از رویارویی مرده خواری و آزادگی است، از اشعار ناب  اوست.
#مرگ_بر_سه_فاسد_ملا_چپی_مجاهد