Forwarded from اتچ بات
💢 در این مراسم‌ها باید چندصدایی باشد و مخالفین هم حضور داشته باشند.
#حسین_دهباشی درباره مراسم افطاری نهاد ریاست جمهوری به سینما انقلاب گفت:
اول اینکه نفس برگزاری مراسم #افطاری اساساً کار و فرصت خیلی خوبی است که به‌صورت زمان‌بندی‌شده در کمتر از هر یک سال اقشار مختلف بتوانند با مسئولان دیدار داشته باشند و همفکری کنند. برگزاری این مراسم توسط نهاد ریاست جمهوری که هرسال با اقشار مختلف برگزار می‌شود به نظرم کار خوبی است. البته سازوکار آن می‌تواند موردبحث قرار بگیرد و اینکه آیا شایسته است هرسال کسانی مدعوین باشند که طرفدار و موافقان شخص رئیس‌جمهور باشند یا بهتر است #چندصدایی باشد و مخالفین هم حضور پیدا کنند؟
دوم اینکه برگزاری این‌گونه مراسم موقعی فایده دارد که به‌جای اینکه رئیس‌جمهور برای افراد سخن بگوید- چون ایشان در طول سال هم فرصت دارد سخنان خود را در تریبون‌های مختلف مطرح کند - درواقع این مدعوین باشند که صدای خودشان را به مسئولین بالادست در این مورد خاص و رئیس‌جمهور برسانند و احیاناً اگر رئیس‌جمهور نکته‌ای در پاسخ داشت مطرح کند.
تجربه‌ای که در سال‌های گذشته بوده- به‌جز سال اول انتخابات، دور اول ریاست جمهوری آقای روحانی- اینکه مدعوین در #سکوت نظاره‌گر بودند و این رئیس‌جمهور بوده که سخنرانی می‌کرد و گاهی حتی رئیس‌جمهور هم نبوده، از طرف وزارت ارشاد یک نفر آمده و به رئیس‌جمهور یکسری گزارش کار داده است نه به مدعوین. یعنی یک مراسم اداری که یکسری تماشاگر برایش دعوت شده‌اند. این امر مطلوبی نیست و به نظرم هدر دادن بودجه است.
اینکه چرا امسال این اتفاق افتاده است به نظرم #واکنش به مراسم‌های سال‌های قبل بوده، یعنی مدعوین سینماگران با علم به اینکه در مراسم افطاری فرصتی برای صحبت کردن آن‌ها وجود ندارد خواستند که پیشاپیش از این فرصت امتناع از مراسم شرکت کنند و سخن خودشان را به مسئولین و رئیس‌جمهور برسانند کمااینکه تا حالا هم رسیده است. یعنی همین واکنش امروز آقای #نوبخت نشان‌دهنده این است که بدون بازتاب نبوده است. اگر این فرصت فراهم می‌شد که افراد هم صحبت کنند آن‌هم در جوی بدون لکنت و تعارف، شاید بهتر بود که شرکت می‌کردند و در عین خسته نباشید گفتن به رئیس قوه مجریه انتقادات خودشان را هم مطرح می‌کردند ولی در فقر این شرایط به نظرم شرکت نکردن و اعلام کردن برای عدم شرکت، خودش به‌نوعی اطلاع‌رسانی و از فرصت استفاده کردن است.
🌐 http://telegram.me/joinchat/AAAAADwdg_ziqjaBTL9bkA
#حسین_دهباشی درباره مراسم افطاری نهاد ریاست جمهوری به سینما انقلاب گفت:
اول اینکه نفس برگزاری مراسم #افطاری اساساً کار و فرصت خیلی خوبی است که به‌صورت زمان‌بندی‌شده در کمتر از هر یک سال اقشار مختلف بتوانند با مسئولان دیدار داشته باشند و همفکری کنند. برگزاری این مراسم توسط نهاد ریاست جمهوری که هرسال با اقشار مختلف برگزار می‌شود به نظرم کار خوبی است. البته سازوکار آن می‌تواند موردبحث قرار بگیرد و اینکه آیا شایسته است هرسال کسانی مدعوین باشند که طرفدار و موافقان شخص رئیس‌جمهور باشند یا بهتر است #چندصدایی باشد و مخالفین هم حضور پیدا کنند؟
دوم اینکه برگزاری این‌گونه مراسم موقعی فایده دارد که به‌جای اینکه رئیس‌جمهور برای افراد سخن بگوید- چون ایشان در طول سال هم فرصت دارد سخنان خود را در تریبون‌های مختلف مطرح کند - درواقع این مدعوین باشند که صدای خودشان را به مسئولین بالادست در این مورد خاص و رئیس‌جمهور برسانند و احیاناً اگر رئیس‌جمهور نکته‌ای در پاسخ داشت مطرح کند.
تجربه‌ای که در سال‌های گذشته بوده- به‌جز سال اول انتخابات، دور اول ریاست جمهوری آقای روحانی- اینکه مدعوین در #سکوت نظاره‌گر بودند و این رئیس‌جمهور بوده که سخنرانی می‌کرد و گاهی حتی رئیس‌جمهور هم نبوده، از طرف وزارت ارشاد یک نفر آمده و به رئیس‌جمهور یکسری گزارش کار داده است نه به مدعوین. یعنی یک مراسم اداری که یکسری تماشاگر برایش دعوت شده‌اند. این امر مطلوبی نیست و به نظرم هدر دادن بودجه است.
اینکه چرا امسال این اتفاق افتاده است به نظرم #واکنش به مراسم‌های سال‌های قبل بوده، یعنی مدعوین سینماگران با علم به اینکه در مراسم افطاری فرصتی برای صحبت کردن آن‌ها وجود ندارد خواستند که پیشاپیش از این فرصت امتناع از مراسم شرکت کنند و سخن خودشان را به مسئولین و رئیس‌جمهور برسانند کمااینکه تا حالا هم رسیده است. یعنی همین واکنش امروز آقای #نوبخت نشان‌دهنده این است که بدون بازتاب نبوده است. اگر این فرصت فراهم می‌شد که افراد هم صحبت کنند آن‌هم در جوی بدون لکنت و تعارف، شاید بهتر بود که شرکت می‌کردند و در عین خسته نباشید گفتن به رئیس قوه مجریه انتقادات خودشان را هم مطرح می‌کردند ولی در فقر این شرایط به نظرم شرکت نکردن و اعلام کردن برای عدم شرکت، خودش به‌نوعی اطلاع‌رسانی و از فرصت استفاده کردن است.
🌐 http://telegram.me/joinchat/AAAAADwdg_ziqjaBTL9bkA
Telegram
attach 📎
🔴روزِ «حق‌السکوت» خبرنگاران
🔰 #سینما_انقلاب | ۱۷ مرداد، روز خبرنگار بود. شگفت‌انگیز است که این روز، هم نام‌گذاری‌اش مبهم است و هم آدابِ نانوشته‌‌اش. مثلاً همین محافظه‌کاریِ نگارنده در به‌کاربردن کلمه «مبهم» به‌جای واژه‌های دقیق‌تر و رساتر، مصداق همین آداب نانوشته است؛ آدابی که رسمیت ندارد اما واقعیت دارد، تأیید نمی‌شود اما انجام می‌شود.
🔻کاش می‌شد فهمید که چند نفر از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران ما، علت یا شاید بهانه نام‌گذاری این روز و جزئیاتش را می‌دانند. احتمالاً باید آمار شگفت‌انگیزی باشد. البته خیلی هم مهم نیست...
🔻هفده مرداد ۱۳۷۷، ۱۰ نفر از اعضای کنسولگری ایران در شهر مزارشریف افغانستان، هدف گلوله‌های افرادی قرار می‌گیرند که گفته می‌شود، نیروهای طالبان بوده‌اند. از آن میان، به‌نام «اسدالله شاهسون» بعد از مدت‌ها و با پای زخمی، خود را به ایران می‌رساند. اما ۹ نفر دیگر شهید می‌شوند و در این سال‌ها کمتر از این شهدا یاد می‌شود:
🔻«حیدرعلی باقری»، «رشید پاریاوفلاح»، «کریم حیدریان»، «ناصر ریگی»، «محمدعلی قیاسی»، «محمدناصر ناصری»، «نورالله نوروزی»، «محمود صارمی» و «مجید نوری نیارکی». از میان این 9 نفر، شهید صارمی، معروف‌ترینِ آنهاست و همه مسأله نیز در همین‌جاست.
🔻مسأله این یادداشت، بر سر اتفاقی است که برای ما اهالی رسانه، حکم حق‌السکوت را یافته است؛ حق‌السکوت از جانب مسوولانی که به تقصیرشان در این ماجرا توجهی نشد. در آن روز شوم، تمام کشورهایی که در مزارشریف نمایندگی داشتند، نیروهای خود را منتقل کردند، به جز دو کشور: پاکستان و ایران. پاکستان، با طالبان پیوندی جدی داشت و نیازی به تخلیه نداشت. بعدها بسیاری از کارشناسان به این نتیجه رسیدند که احتمالاً کشتار نیروهای ما، نه توسط طالبان، که به‌دست پاکستان انجام شده است تا نزدیکی احتمالی ایران به طالبان، باعث تعدیل طالبان و تهدید منافع پاکستان و آمریکا نشود؛ غافل از آنکه این نتیجه، خیلی زودتر از این حرف‌ها و حتی پیش از این اتفاق، به‌طور غیررسمی توسط یکی از نیروهای سازمان اطلاعات ارتش پاکستان (ISI)، به سفارتخانه ما در پاکستان رسیده بود اما توجهی به آن نشده بود. البته این بی‌توجهی هم حکایتی دارد...
🔻اکثر این شهدای عزیز حادثه مزارشریف، دیپلمات بودند و یک نفر از آن‌ها خبرنگار. اما این روز به‌نام #خبرنگار رقم می‌خورد و انگار نام‌گذاری این روز، شده است حق‌السکوت ما تا از آن اتفاق حرفی نزنیم و ساده از کنارش بگذریم.
🔻این، ماجرایی است که به شکل دیگری در جشن‌ها و هدیه‌های هرساله‌ای که #روابط‌عمومی‌های نهادها و مؤسسه‌های مختلف برای خبرنگاران و رسانه‌ها تدارک می‌بینند، تکرار می‌شود. ماجرایی که فراگیر نیست، اما کم هم نیست و نتیجه‌اش، #سکوت است در آنجا که باید فریاد زد. گاهی با خودم می‌گویم کاش ما اهالی رسانه، به اندازه یک کودک و همان چند سؤال مختصر در کودکی، کنجکاو بودیم؛ شاید به اندازه همان چند سؤال ساده اما سخت، ماجرا به گونه دیگری رقم می‌خورد.
محمدجوادکربلایی/انتشار در سال ۹۶ با کمی ویرایش
@CINEMAENGHELAB
🔰 #سینما_انقلاب | ۱۷ مرداد، روز خبرنگار بود. شگفت‌انگیز است که این روز، هم نام‌گذاری‌اش مبهم است و هم آدابِ نانوشته‌‌اش. مثلاً همین محافظه‌کاریِ نگارنده در به‌کاربردن کلمه «مبهم» به‌جای واژه‌های دقیق‌تر و رساتر، مصداق همین آداب نانوشته است؛ آدابی که رسمیت ندارد اما واقعیت دارد، تأیید نمی‌شود اما انجام می‌شود.
🔻کاش می‌شد فهمید که چند نفر از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران ما، علت یا شاید بهانه نام‌گذاری این روز و جزئیاتش را می‌دانند. احتمالاً باید آمار شگفت‌انگیزی باشد. البته خیلی هم مهم نیست...
🔻هفده مرداد ۱۳۷۷، ۱۰ نفر از اعضای کنسولگری ایران در شهر مزارشریف افغانستان، هدف گلوله‌های افرادی قرار می‌گیرند که گفته می‌شود، نیروهای طالبان بوده‌اند. از آن میان، به‌نام «اسدالله شاهسون» بعد از مدت‌ها و با پای زخمی، خود را به ایران می‌رساند. اما ۹ نفر دیگر شهید می‌شوند و در این سال‌ها کمتر از این شهدا یاد می‌شود:
🔻«حیدرعلی باقری»، «رشید پاریاوفلاح»، «کریم حیدریان»، «ناصر ریگی»، «محمدعلی قیاسی»، «محمدناصر ناصری»، «نورالله نوروزی»، «محمود صارمی» و «مجید نوری نیارکی». از میان این 9 نفر، شهید صارمی، معروف‌ترینِ آنهاست و همه مسأله نیز در همین‌جاست.
🔻مسأله این یادداشت، بر سر اتفاقی است که برای ما اهالی رسانه، حکم حق‌السکوت را یافته است؛ حق‌السکوت از جانب مسوولانی که به تقصیرشان در این ماجرا توجهی نشد. در آن روز شوم، تمام کشورهایی که در مزارشریف نمایندگی داشتند، نیروهای خود را منتقل کردند، به جز دو کشور: پاکستان و ایران. پاکستان، با طالبان پیوندی جدی داشت و نیازی به تخلیه نداشت. بعدها بسیاری از کارشناسان به این نتیجه رسیدند که احتمالاً کشتار نیروهای ما، نه توسط طالبان، که به‌دست پاکستان انجام شده است تا نزدیکی احتمالی ایران به طالبان، باعث تعدیل طالبان و تهدید منافع پاکستان و آمریکا نشود؛ غافل از آنکه این نتیجه، خیلی زودتر از این حرف‌ها و حتی پیش از این اتفاق، به‌طور غیررسمی توسط یکی از نیروهای سازمان اطلاعات ارتش پاکستان (ISI)، به سفارتخانه ما در پاکستان رسیده بود اما توجهی به آن نشده بود. البته این بی‌توجهی هم حکایتی دارد...
🔻اکثر این شهدای عزیز حادثه مزارشریف، دیپلمات بودند و یک نفر از آن‌ها خبرنگار. اما این روز به‌نام #خبرنگار رقم می‌خورد و انگار نام‌گذاری این روز، شده است حق‌السکوت ما تا از آن اتفاق حرفی نزنیم و ساده از کنارش بگذریم.
🔻این، ماجرایی است که به شکل دیگری در جشن‌ها و هدیه‌های هرساله‌ای که #روابط‌عمومی‌های نهادها و مؤسسه‌های مختلف برای خبرنگاران و رسانه‌ها تدارک می‌بینند، تکرار می‌شود. ماجرایی که فراگیر نیست، اما کم هم نیست و نتیجه‌اش، #سکوت است در آنجا که باید فریاد زد. گاهی با خودم می‌گویم کاش ما اهالی رسانه، به اندازه یک کودک و همان چند سؤال مختصر در کودکی، کنجکاو بودیم؛ شاید به اندازه همان چند سؤال ساده اما سخت، ماجرا به گونه دیگری رقم می‌خورد.
محمدجوادکربلایی/انتشار در سال ۹۶ با کمی ویرایش
@CINEMAENGHELAB
Telegram
attach 📎