⚡️چرا مردم سیستان و بلوچستان اجازه تماشای «شبی که ماه کامل شد» را ندارند؟
🔻در حالی که نرگس آبیار کارگردان فیلم «شبی که ماه کامل شد» هنگام برگزاری جشنواره فجر سال گذشته و بعد از آن تاکید داشت که فیلم را برای مردم استان سیستان و بلوچستان ساخته و نمی‌خواسته فیلمی بسازد که مردم بلوچ را ناراحت کند، این فیلم در این استان اکران نشده است.
🔻«شبی که ماه کامل شد» داستان عبدالحمید ریگی برادر عبدالمالک ریگی رهبر گروه تروریستی جندالله را روایت می‌کند که از مردی عاشق و دوستدار خانواده به انسانی خشن و افراطی تبدیل می‌شود. این فیلم در جشنواره سال گذشته بیشترین جوایز را برد اما در نمایش فیلم‌های جشنواره در مراکز استان‌ها در استان سیستان و بلوچستان روی پرده نرفت.
🔻حالا که بیش از دو هفته از اکران عمومی فیلم می‌گذرد، یک روزنامه نگار اهل سیستان و بلوچستان از نمایش داده نشدن فیلم در محلی که داستان آن می‌گذرد، انتقاد کرده است.
🔻نوید برهان زهی در توییتر خود نوشته است: «۲ هفته از اکران عمومی فیلم شبی كه ماه كامل شد در سینماهای كشور گذشت اما هنوز خبری از اکران این فیلم در سینماهای سیستان و بلوچستان نیست، فیلمی که براساس یک داستان واقعی در این استان ساخته و فیلمبرداری شده. اگه این فیلم خوبه چرا اینجا اكران نمیشه، اگر فکر ميكنن باعث ناراحتی مردم میشه پس چرا ساختنش!»
🔻در زمان برگزاری جشنواره هم هیچکس از سازندگان فیلم تا مسئولان درباره دلیل نمایش داده نشدن فیلم در زاهدان توضیح نداد و حالا هم ظاهرا همه ترجیح می‌دهند در سکوت از کنار این سوال بگذرند. به نظر می‌رسد نگرانی‌های امنیتی مانع از اکران «شبی که ماه کامل شد» در سیستان و بلوچستان باشد.
🔻این در حالی‌ست که نرگس آبیار بلافاصله بعد از جشنواره فجر سال گذشته در گفت‌وگو با روزنامه شرق تاکید کرد که قصد نداشته مردم این استان را ناراحت کند: «از اول که فیلم‌نامه را می‌نوشتم، با خودم می‌گفتم تنها چیزی که نمی‌خواهم اتفاق بیفتد، این است که مردم بلوچ ناراحت شوند. تمام تلاشم این است که ماجرای مردم بلوچ را از ماجرای گروه تروریستی مثل جندالله جدا کنم.»
🔻او در بخش دیگر این مصاحبه گفته بود: «در تحقیقات متوجه شدم مردم منطقه انسان‌های شریف و دوست‌داشتنی‌ای هستند و به ما در ساخت این فیلم بسیار کمک کردند. به‌شدت میهمان‌نواز بودند. در تحقیقاتم از بالای سیستان‌وبلوچستان تا پایین این منطقه که رفتم، هر شب منزل یک بلوچ بودم. با گروهی که رفتیم، هر شب میهمان یک نفر بودیم که از ما پذیرایی می‌کردند. در خانه‌شان به روی همه باز بود. اگر آنها نبودند، این فیلم واقعا ساخته نمی‌شد.»
🔻حال با پیگیری های #خبرنگار سینما انقلاب مشخص شد که تا کنون پروانه نمایش این فیلم برای اکران در سینماهای استان سیستان و بلوچستان صادر نشده و سینماگران این استان با پیگیری های شان،درخواست اکران این فیلم در سینماهایشان را دارند.
yon.ir/BlkBv
🎞خبرنامه #سینما_انقلاب
https://telegram.me/joinchat/AAAAADwdg_ziqjaBTL9bkA
🔻در حالی که نرگس آبیار کارگردان فیلم «شبی که ماه کامل شد» هنگام برگزاری جشنواره فجر سال گذشته و بعد از آن تاکید داشت که فیلم را برای مردم استان سیستان و بلوچستان ساخته و نمی‌خواسته فیلمی بسازد که مردم بلوچ را ناراحت کند، این فیلم در این استان اکران نشده است.
🔻«شبی که ماه کامل شد» داستان عبدالحمید ریگی برادر عبدالمالک ریگی رهبر گروه تروریستی جندالله را روایت می‌کند که از مردی عاشق و دوستدار خانواده به انسانی خشن و افراطی تبدیل می‌شود. این فیلم در جشنواره سال گذشته بیشترین جوایز را برد اما در نمایش فیلم‌های جشنواره در مراکز استان‌ها در استان سیستان و بلوچستان روی پرده نرفت.
🔻حالا که بیش از دو هفته از اکران عمومی فیلم می‌گذرد، یک روزنامه نگار اهل سیستان و بلوچستان از نمایش داده نشدن فیلم در محلی که داستان آن می‌گذرد، انتقاد کرده است.
🔻نوید برهان زهی در توییتر خود نوشته است: «۲ هفته از اکران عمومی فیلم شبی كه ماه كامل شد در سینماهای كشور گذشت اما هنوز خبری از اکران این فیلم در سینماهای سیستان و بلوچستان نیست، فیلمی که براساس یک داستان واقعی در این استان ساخته و فیلمبرداری شده. اگه این فیلم خوبه چرا اینجا اكران نمیشه، اگر فکر ميكنن باعث ناراحتی مردم میشه پس چرا ساختنش!»
🔻در زمان برگزاری جشنواره هم هیچکس از سازندگان فیلم تا مسئولان درباره دلیل نمایش داده نشدن فیلم در زاهدان توضیح نداد و حالا هم ظاهرا همه ترجیح می‌دهند در سکوت از کنار این سوال بگذرند. به نظر می‌رسد نگرانی‌های امنیتی مانع از اکران «شبی که ماه کامل شد» در سیستان و بلوچستان باشد.
🔻این در حالی‌ست که نرگس آبیار بلافاصله بعد از جشنواره فجر سال گذشته در گفت‌وگو با روزنامه شرق تاکید کرد که قصد نداشته مردم این استان را ناراحت کند: «از اول که فیلم‌نامه را می‌نوشتم، با خودم می‌گفتم تنها چیزی که نمی‌خواهم اتفاق بیفتد، این است که مردم بلوچ ناراحت شوند. تمام تلاشم این است که ماجرای مردم بلوچ را از ماجرای گروه تروریستی مثل جندالله جدا کنم.»
🔻او در بخش دیگر این مصاحبه گفته بود: «در تحقیقات متوجه شدم مردم منطقه انسان‌های شریف و دوست‌داشتنی‌ای هستند و به ما در ساخت این فیلم بسیار کمک کردند. به‌شدت میهمان‌نواز بودند. در تحقیقاتم از بالای سیستان‌وبلوچستان تا پایین این منطقه که رفتم، هر شب منزل یک بلوچ بودم. با گروهی که رفتیم، هر شب میهمان یک نفر بودیم که از ما پذیرایی می‌کردند. در خانه‌شان به روی همه باز بود. اگر آنها نبودند، این فیلم واقعا ساخته نمی‌شد.»
🔻حال با پیگیری های #خبرنگار سینما انقلاب مشخص شد که تا کنون پروانه نمایش این فیلم برای اکران در سینماهای استان سیستان و بلوچستان صادر نشده و سینماگران این استان با پیگیری های شان،درخواست اکران این فیلم در سینماهایشان را دارند.
yon.ir/BlkBv
🎞خبرنامه #سینما_انقلاب
https://telegram.me/joinchat/AAAAADwdg_ziqjaBTL9bkA
🔴روزِ «حق‌السکوت» خبرنگاران
🔰 #سینما_انقلاب | ۱۷ مرداد، روز خبرنگار بود. شگفت‌انگیز است که این روز، هم نام‌گذاری‌اش مبهم است و هم آدابِ نانوشته‌‌اش. مثلاً همین محافظه‌کاریِ نگارنده در به‌کاربردن کلمه «مبهم» به‌جای واژه‌های دقیق‌تر و رساتر، مصداق همین آداب نانوشته است؛ آدابی که رسمیت ندارد اما واقعیت دارد، تأیید نمی‌شود اما انجام می‌شود.
🔻کاش می‌شد فهمید که چند نفر از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران ما، علت یا شاید بهانه نام‌گذاری این روز و جزئیاتش را می‌دانند. احتمالاً باید آمار شگفت‌انگیزی باشد. البته خیلی هم مهم نیست...
🔻هفده مرداد ۱۳۷۷، ۱۰ نفر از اعضای کنسولگری ایران در شهر مزارشریف افغانستان، هدف گلوله‌های افرادی قرار می‌گیرند که گفته می‌شود، نیروهای طالبان بوده‌اند. از آن میان، به‌نام «اسدالله شاهسون» بعد از مدت‌ها و با پای زخمی، خود را به ایران می‌رساند. اما ۹ نفر دیگر شهید می‌شوند و در این سال‌ها کمتر از این شهدا یاد می‌شود:
🔻«حیدرعلی باقری»، «رشید پاریاوفلاح»، «کریم حیدریان»، «ناصر ریگی»، «محمدعلی قیاسی»، «محمدناصر ناصری»، «نورالله نوروزی»، «محمود صارمی» و «مجید نوری نیارکی». از میان این 9 نفر، شهید صارمی، معروف‌ترینِ آنهاست و همه مسأله نیز در همین‌جاست.
🔻مسأله این یادداشت، بر سر اتفاقی است که برای ما اهالی رسانه، حکم حق‌السکوت را یافته است؛ حق‌السکوت از جانب مسوولانی که به تقصیرشان در این ماجرا توجهی نشد. در آن روز شوم، تمام کشورهایی که در مزارشریف نمایندگی داشتند، نیروهای خود را منتقل کردند، به جز دو کشور: پاکستان و ایران. پاکستان، با طالبان پیوندی جدی داشت و نیازی به تخلیه نداشت. بعدها بسیاری از کارشناسان به این نتیجه رسیدند که احتمالاً کشتار نیروهای ما، نه توسط طالبان، که به‌دست پاکستان انجام شده است تا نزدیکی احتمالی ایران به طالبان، باعث تعدیل طالبان و تهدید منافع پاکستان و آمریکا نشود؛ غافل از آنکه این نتیجه، خیلی زودتر از این حرف‌ها و حتی پیش از این اتفاق، به‌طور غیررسمی توسط یکی از نیروهای سازمان اطلاعات ارتش پاکستان (ISI)، به سفارتخانه ما در پاکستان رسیده بود اما توجهی به آن نشده بود. البته این بی‌توجهی هم حکایتی دارد...
🔻اکثر این شهدای عزیز حادثه مزارشریف، دیپلمات بودند و یک نفر از آنها خبرنگار. اما این روز به‌نام #خبرنگار رقم می‌خورد و انگار نام‌گذاری این روز، شده است حق‌السکوت ما تا از آن اتفاق حرفی نزنیم و ساده از کنارش بگذریم.
🔻این، ماجرایی است که به شکل دیگری در جشن‌ها و هدیه‌های هرساله‌ای که #روابط‌عمومی‌های نهادها و مؤسسه‌های مختلف برای خبرنگاران و رسانه‌ها تدارک می‌بینند، تکرار می‌شود. ماجرایی که فراگیر نیست، اما کم هم نیست و نتیجه‌اش، #سکوت است در آنجا که باید فریاد زد. گاهی با خودم می‌گویم کاش ما اهالی رسانه، به اندازه یک کودک و همان چند سؤال مختصر در کودکی، کنجکاو بودیم؛ شاید به اندازه همان چند سؤال ساده اما سخت، ماجرا به گونه دیگری رقم می‌خورد.
محمدجوادکربلایی/انتشار در سال ۹۶ با کمی ویرایش
@CINEMAENGHELAB
🔰 #سینما_انقلاب | ۱۷ مرداد، روز خبرنگار بود. شگفت‌انگیز است که این روز، هم نام‌گذاری‌اش مبهم است و هم آدابِ نانوشته‌‌اش. مثلاً همین محافظه‌کاریِ نگارنده در به‌کاربردن کلمه «مبهم» به‌جای واژه‌های دقیق‌تر و رساتر، مصداق همین آداب نانوشته است؛ آدابی که رسمیت ندارد اما واقعیت دارد، تأیید نمی‌شود اما انجام می‌شود.
🔻کاش می‌شد فهمید که چند نفر از خبرنگاران و روزنامه‌نگاران ما، علت یا شاید بهانه نام‌گذاری این روز و جزئیاتش را می‌دانند. احتمالاً باید آمار شگفت‌انگیزی باشد. البته خیلی هم مهم نیست...
🔻هفده مرداد ۱۳۷۷، ۱۰ نفر از اعضای کنسولگری ایران در شهر مزارشریف افغانستان، هدف گلوله‌های افرادی قرار می‌گیرند که گفته می‌شود، نیروهای طالبان بوده‌اند. از آن میان، به‌نام «اسدالله شاهسون» بعد از مدت‌ها و با پای زخمی، خود را به ایران می‌رساند. اما ۹ نفر دیگر شهید می‌شوند و در این سال‌ها کمتر از این شهدا یاد می‌شود:
🔻«حیدرعلی باقری»، «رشید پاریاوفلاح»، «کریم حیدریان»، «ناصر ریگی»، «محمدعلی قیاسی»، «محمدناصر ناصری»، «نورالله نوروزی»، «محمود صارمی» و «مجید نوری نیارکی». از میان این 9 نفر، شهید صارمی، معروف‌ترینِ آنهاست و همه مسأله نیز در همین‌جاست.
🔻مسأله این یادداشت، بر سر اتفاقی است که برای ما اهالی رسانه، حکم حق‌السکوت را یافته است؛ حق‌السکوت از جانب مسوولانی که به تقصیرشان در این ماجرا توجهی نشد. در آن روز شوم، تمام کشورهایی که در مزارشریف نمایندگی داشتند، نیروهای خود را منتقل کردند، به جز دو کشور: پاکستان و ایران. پاکستان، با طالبان پیوندی جدی داشت و نیازی به تخلیه نداشت. بعدها بسیاری از کارشناسان به این نتیجه رسیدند که احتمالاً کشتار نیروهای ما، نه توسط طالبان، که به‌دست پاکستان انجام شده است تا نزدیکی احتمالی ایران به طالبان، باعث تعدیل طالبان و تهدید منافع پاکستان و آمریکا نشود؛ غافل از آنکه این نتیجه، خیلی زودتر از این حرف‌ها و حتی پیش از این اتفاق، به‌طور غیررسمی توسط یکی از نیروهای سازمان اطلاعات ارتش پاکستان (ISI)، به سفارتخانه ما در پاکستان رسیده بود اما توجهی به آن نشده بود. البته این بی‌توجهی هم حکایتی دارد...
🔻اکثر این شهدای عزیز حادثه مزارشریف، دیپلمات بودند و یک نفر از آنها خبرنگار. اما این روز به‌نام #خبرنگار رقم می‌خورد و انگار نام‌گذاری این روز، شده است حق‌السکوت ما تا از آن اتفاق حرفی نزنیم و ساده از کنارش بگذریم.
🔻این، ماجرایی است که به شکل دیگری در جشن‌ها و هدیه‌های هرساله‌ای که #روابط‌عمومی‌های نهادها و مؤسسه‌های مختلف برای خبرنگاران و رسانه‌ها تدارک می‌بینند، تکرار می‌شود. ماجرایی که فراگیر نیست، اما کم هم نیست و نتیجه‌اش، #سکوت است در آنجا که باید فریاد زد. گاهی با خودم می‌گویم کاش ما اهالی رسانه، به اندازه یک کودک و همان چند سؤال مختصر در کودکی، کنجکاو بودیم؛ شاید به اندازه همان چند سؤال ساده اما سخت، ماجرا به گونه دیگری رقم می‌خورد.
محمدجوادکربلایی/انتشار در سال ۹۶ با کمی ویرایش
@CINEMAENGHELAB
Telegram
attach 📎