درخشش (۱۹۸۰)
کارگردان: استنلی کوبریک

درخشش نمایشی از فروپاشی روانی، خشونت خانوادگی و تأثیر انزوا بر ذهن انسان است. شخصیت جک تورنس در ابتدا دچار نارضایتی درونی و خشم فروخورده است که در طول فیلم به جنون تبدیل می‌شود. او نشانه‌هایی از اسکیزوفرنی پارانوئید را نشان می‌دهد، ازجمله توهمات، هذیان و ناتوانی در تشخیص واقعیت از خیال.

از دیدگاه فرویدی، هتل اورلوک نمادی است از ناهشیار که امیال سرکوب‌شده‌ی جک را بیدار می‌کند. ارواحی که می‌بیند، انعکاسی از ذهن آشفته‌ی اوست. پسرش دنی که توانایی درخشش دارد، نمایانگر حساسیت بالای کودکان به خشونت و تنش‌های خانوادگی است و شخصیت خیالی او نیز می‌تواند نشانگر نوعی مکانیسم دفاعی در برابر استرس باشد.

محیط بسته و وهم‌آلود هتل، عاملی کلیدی در تشدید روان‌پریشی جک است. از منظر روان‌شناسی محیطی، انزوای طولانی می‌تواند موجب توهم و رفتارهای پرخاشگرانه شود. در نهایت، درخشش تصویری‌است از ذهن انسانی که تحت‌فشار عوامل درونی و بیرونی، به سمت فروپاشی سوق داده می‌شود.

#سینمای_روانشناسی
✉️ @cinepsy

پای چپ من (۱۹۸۹)
کارگردان: جیم شریدان

پای چپ من روایتی است از نبرد انسان با سرنوشت، داستان فردی که در جهانی پر از ترحم و نادیده‌گرفته‌شدن، معنای تازه‌ای برای بودن می‌آفریند. کریستی براون، که از همان آغاز در حصار ناتوانی جسمانی‌اش گرفتار است، نه‌تنها در برابر این محدودیت تسلیم نمی‌شود، بلکه آن را به بستری برای خلق هویت خود تبدیل می‌کند.

رشد او در میان تلخی‌های زندگی، بیش از هر چیز مدیون مادرش است. نگاه مادر، نه از سر ترحم، بلکه سرشار از ایمان به توانایی‌های پنهان کریستی است. این حمایت، به او جسارت می‌دهد تا تصویر خود را بازآفرینی کند و در برابر جامعه‌ای که او را ناتوان می‌بیند، هویتی مستقل بسازد. در عین حال، خشم و طغیان او نشان از کشمکشی عمیق دارد؛ مقاومتی در برابر جهانی که هم او را پس می‌زند و هم در تحسینش اغراق می‌کند.

اما آنچه کریستی را از قید محدودیت‌ها رها می‌کند، نه نگاه دیگران، بلکه پذیرشی است که از درون می‌جوشد. هنر و نویسندگی برای او چیزی فراتر از سرگرمی یا اثبات خود است، این‌ها راهی برای تبدیل رنج به آفرینش‌اند، راهی برای معنا بخشیدن به رنجی که زندگی بر او تحمیل کرده.

پای چپ من داستان کسی است که به جای آنکه در برابر تقدیر زانو بزند، آن را به بوم نقاشی‌اش تبدیل می‌کند. محدودیت‌های زندگی، برای او پایانی نیست، بلکه نقطه‌ی آغازی‌اند برای بازتعریف خویشتن.

#سینمای_روانشناسی #تحلیل_فیلم

✉️ @Forexfaarsi

روانی‌ (۱۹۶۰)
کارگردان: آلفرد هیچکاک

روانی (Psycho) سفری به اعماق ناخودآگاه انسان است، جایی که مرز میان واقعیت و توهم درهم می‌شکند. شخصیت اصلی، نورمن بیتس، تجسمی از دوگانگی روان است، ترکیبی از فردی معصوم و در عین حال هیولایی درونی که در اثر سرکوب‌های گذشته پدید آمده است.
نورمن، که در ظاهر مردی خجالتی و آسیب‌پذیر به نظر می‌رسد، در باطن گرفتار شخصیتی دوقطبی است که میان خود و مادر متوفی‌اش تمایزی قائل نیست. نهاد او که نمایانگر امیال سرکوب‌شده است، در قالب مادر تجلی می‌یابد و خود او، که می‌خواهد زندگی معمولی‌ای داشته باشد، تحت سلطه‌ی این نیروی ناخودآگاه قرار می‌گیرد. در نتیجه، نورمن هر بار که در برابر وسوسه‌ای قرار می‌گیرد، مادر درونش فعال شده و او را به خشونت وامی‌دارد.
روانی به یادمان می‌آورد که هیولاهای واقعی، نه موجودات ماورایی، بلکه ذهن‌هایی هستند که در اثر آسیب‌های دوران کودکی و سرکوب‌های اجتماعی، از درون فروپاشیده‌اند. در نهایت، نورمن بیتس نه تنها قربانی مادرش، بلکه قربانی ذهن خودش است؛ ذهنی که او را به قاتلی بی‌رحم بدل کرده، بی‌آنکه خود حتی از آن آگاه باشد.

#روانی #هیچکاک #سینمای_روانشناسی

✉️ @cinepsy

ونوس در خز (۲۰۱۳)
کارگردان: رومن پولانسکی

خلاصه فیلم
فیلم داستان یک کارگردان و بازیگر تئاتر است که می‌خواهد نمایشی درمورد سادومازوخیسم را روی پرده ببرد و به دنبال بازیگر مناسبی برای نمایشش می‌گردد اما …

تحلیل فیلم
ونوس در خز، جایی که مرز میان واقعیت و نمایش کم‌کم از بین می‌رود و نقش‌ها جابه‌جا می‌شوند. کارگردان نمایش در ابتدا تصور می‌کند که کنترل اوضاع را در دست دارد، اما زن بازیگر، که در نگاه اول ساده و بی‌تجربه به نظر می‌رسد، به‌آرامی جایگاه خود را تغییر می‌دهد. او فقط یک نقش را اجرا نمی‌کند، بلکه با هوشمندی، مسیر گفت‌وگو را هدایت کرده و تعادل قدرت را به نفع خود تغییر می‌دهد. 

در این روند، میل به سلطه و تسلیم در یک بازی روانی پیچیده آشکار می‌شود. کسی که گمان می‌کرد هدایت‌کننده است، کم‌کم تسلیم می‌شود، نه از روی اجبار، بلکه به دلیل کششی که ریشه در لایه‌های پنهان ذهن دارد. زن بازیگر در ظاهر از متن نمایش پیروی می‌کند، اما در حقیقت، چهره‌ای از بخش‌های سرکوب‌شده‌ی طرف مقابلش را به او نشان می‌دهد. 

با پیشرفت داستان، دیگر مشخص نیست چه چیزی واقعیت دارد و چه چیزی بخشی از نمایش است. صحنه، به آینه‌ای تبدیل می‌شود که شخصیت‌ها را وادار می‌کند با بخش‌هایی از خود روبه‌رو شوند که شاید هرگز نمی‌خواستند ببینند. در نهایت، کسی که فکر می‌کرد بر اوضاع مسلط است، در نقش خود محو می‌شود، درحالی‌که دیگری، با تسلطی آشکار، صحنه را در اختیار می‌گیرد.

#سینمای_روانشناسی #معرفی_فیلم

✉️ @cinepsy 🪙

آرک‌تایپ‌ها و سایه در روانکاوی یونگ 🪙

https://youtu.be/H_KER07bGns?si=SUpdzw4BmGGxVeqi

به روزترین کتاب‌های روانشناسی به زبان اصلی 👇

@psycshop
@psycshop
@psycshop

تخفیف ۳۰ درصدی به مناسبت سیزده بدر به همراه یک کتاب هدیه فقط تا پایان نوروز 🍎

@psycshop
@psycshop
@psycshop

⭐️ خرید تلگرام پریمیوم

✅ ۳ ماهه = ۱.۵۰۰.۰۰۰ تومان
✅ ۶ ماهه = ۲.۰۰۰.۰۰۰ تومان
✅ ۱ ساله = ۳.۶۰۰.۰۰۰ تومان

💜 با توجه به نوسانات ارز قیمت‌ها ممکنه در آینده تغییر کنه

ثبت سفارش:
😀 @Hozhabrian

کانال ما در تلگرام

✈️ @Forexfaarsi