شگردهای ترور موساد
استفاده از پوشش همسایگی برای جمع آوری اطلاعات
زمستان ۱۹۷۸، موساد برای حذف علی حسن سلامه، فرمانده عملیات سپتامبر سیاه، مأموری را با هویت بریتانیایی و پوشش کارمند خیریه‌ی بین‌المللی به بیروت فرستاد.
«اریکا مری چمبرز» آپارتمانی مشرف به مسیری که کاروان اتومبیل‌های ضدگلوله سلامه هر روز از آن عبور می‌کرد، اجاره کرد.
در طول هفته‌های بعد، اریکا از پشت پنجره‌ای با دید کامل به خیابان، آرام و بی‌صدا کاروان را رصد می‌کرد؛ ساعت حرکت، مسیرهای انتخابی، ترکیب محافظان و حتی عادت‌های راننده، همه در دفترچه‌اش ثبت می‌شد و در اختیار مأموران موساد قرار می‌گرفت.
این اطلاعات محل و زمان ایده‌آل برای پارک یک فولکس‌واگن مملو از مواد منفجره را مشخص کرد.
۲۲ ژانویه ۱۹۷۹، با نزدیک‌شدن کاروان به نقطهٔ تعیین‌شده، چمبرز از آپارتمانش چاشنی ریموت را فعال کرد. انفجار، سلامه، چهار محافظ و چهار رهگذر را کشت و شانزده نفر را زخمی کرد. تیم موساد همان روز از طریق دریا به اسرائیل گریخت.
موارد مشابه استفاده از تکنیک پوشش همسایگی
🔺ترور محمود همشری – پاریس، ۱۹۷۲
مأموران موساد در آپارتمانی بالاتر از محل زندگی نمایندهٔ سازمان آزادی‌بخش فلسطین ساکن شدند و تحرکات او را زیر نظر گرفتند. چند روز بعد، بمب در گوشی تلفنش کار گذاشته شد که با تماس کنترل‌شده منفجر شد.
🔺ترور زیاد مُچاسی – آتن، ۱۹۷۳
یک آپارتمان روبه‌روی محل اقامت این عضو ارشد فتح اجاره شد. دیده‌بانی مداوم به تیم اجازه داد زمان دقیق حضور او را شناسایی و بمب را در خودرویش کار بگذارند.
🔺 شناسایی رهبران فتح – قبرس، دهه ۱۹۷۰
مأموران با پوشش توریست یا تاجر، خانه‌هایی نزدیک محل اقامت اهداف اجاره کردند تا عادات رفت‌وآمد و الگوی حفاظت را ثبت کنند. این داده‌ها بعداً در عملیات‌های ترور یا آدم‌ربایی به کار رفت.
#شگردهای_ترور_موساد
@didebane_enghelab
استفاده از پوشش همسایگی برای جمع آوری اطلاعات
زمستان ۱۹۷۸، موساد برای حذف علی حسن سلامه، فرمانده عملیات سپتامبر سیاه، مأموری را با هویت بریتانیایی و پوشش کارمند خیریه‌ی بین‌المللی به بیروت فرستاد.
«اریکا مری چمبرز» آپارتمانی مشرف به مسیری که کاروان اتومبیل‌های ضدگلوله سلامه هر روز از آن عبور می‌کرد، اجاره کرد.
در طول هفته‌های بعد، اریکا از پشت پنجره‌ای با دید کامل به خیابان، آرام و بی‌صدا کاروان را رصد می‌کرد؛ ساعت حرکت، مسیرهای انتخابی، ترکیب محافظان و حتی عادت‌های راننده، همه در دفترچه‌اش ثبت می‌شد و در اختیار مأموران موساد قرار می‌گرفت.
این اطلاعات محل و زمان ایده‌آل برای پارک یک فولکس‌واگن مملو از مواد منفجره را مشخص کرد.
۲۲ ژانویه ۱۹۷۹، با نزدیک‌شدن کاروان به نقطهٔ تعیین‌شده، چمبرز از آپارتمانش چاشنی ریموت را فعال کرد. انفجار، سلامه، چهار محافظ و چهار رهگذر را کشت و شانزده نفر را زخمی کرد. تیم موساد همان روز از طریق دریا به اسرائیل گریخت.
موارد مشابه استفاده از تکنیک پوشش همسایگی
🔺ترور محمود همشری – پاریس، ۱۹۷۲
مأموران موساد در آپارتمانی بالاتر از محل زندگی نمایندهٔ سازمان آزادی‌بخش فلسطین ساکن شدند و تحرکات او را زیر نظر گرفتند. چند روز بعد، بمب در گوشی تلفنش کار گذاشته شد که با تماس کنترل‌شده منفجر شد.
🔺ترور زیاد مُچاسی – آتن، ۱۹۷۳
یک آپارتمان روبه‌روی محل اقامت این عضو ارشد فتح اجاره شد. دیده‌بانی مداوم به تیم اجازه داد زمان دقیق حضور او را شناسایی و بمب را در خودرویش کار بگذارند.
🔺 شناسایی رهبران فتح – قبرس، دهه ۱۹۷۰
مأموران با پوشش توریست یا تاجر، خانه‌هایی نزدیک محل اقامت اهداف اجاره کردند تا عادات رفت‌وآمد و الگوی حفاظت را ثبت کنند. این داده‌ها بعداً در عملیات‌های ترور یا آدم‌ربایی به کار رفت.
#شگردهای_ترور_موساد
@didebane_enghelab
😡13❤4👎1🔥1
ترور عماد مغنیه؛ مهندسی یک عملیات اطلاعاتی
شامگاه ۱۲ فوریه ۲۰۰۸، خیابان‌های دمشق آرام به‌نظر می‌رسید. عماد مغنیه، فرمانده‌ای که سال‌ها در فهرست تحت تعقیب‌ترین سرویس‌های اطلاعاتی قرار داشت و به «مرد سایه» معروف بود، پس از یک دیدار غیررسمی به سمت خودروی پاترولش رفت. لحظه‌ای بعد طی انفجار مهندسی‌شده اتومبیلش، ترور شد.
لایه‌های عملیات؛ از نفوذ پنهان تا ردیابی دیجیتال
خودروی شهید مغنیه در محوطه‌ای به‌ظاهر امن پارک می‌شد. کارگذاری بمب در چنین شرایطی بدون نفوذ انسانی تقریباً غیرممکن بود؛ این یعنی عملیات بیش از هر چیز بر شکستن حلقه‌های اعتماد استوار بود.
انفجار درست زمانی که او پشت فرمان نشست، رخ داد؛ نه زودتر و نه دیرتر. چنین دقتی نشانهٔ وجود مکانیزم‌های فعال‌سازی از راه دور است که به طراحان امکان می‌دهد از فاصله‌ای امن، «لحظهٔ طلایی» را انتخاب کنند.
شهید مغنیه با وجود رعایت همهٔ ملاحظات امنیتی، نتوانست از رد سیگنال‌ها بگریزد. تحلیل الگوهای تماس حتی بدون شنود محتوا می‌توانست ریتم رفت‌وآمد او را آشکار کند. تلفیق این داده‌ها با منابع انسانی محلی همان چیزی بود که پنجرهٔ فرصت را برای تیم ترور گشود.
طراحی صحنه هم به‌گونه‌ای بود که کمترین ردپا باقی بماند. هیچ گروهی مسئولیت ترور را بر عهده نگرفت.
ردی از دمشق تا تهران و بیروت
پروندهٔ شهید مغنیه تنها نمونهٔ چنین معماری پیچیده‌ای نبود.
ترور رفیق حریری (بیروت، ۲۰۰۵): تحقیقات دادگاه ویژهٔ لبنان نشان داد که تحلیل شبکه‌های تلفنی و تماس‌های سیگنالی در برنامه‌ریزی حمله نقشی اساسی داشت.
ترور دکتر محسن فخری‌زاده (ایران، ۲۰۲۰): گزارش‌ها حاکی از رصد طولانی‌مدت و استفاده از فناوری‌های از راه دور است. نقطهٔ مشترک باز همان است: ترکیب ردیابی سیگنالی و سازوکار فعال‌سازی غیرمستقیم.
آنچه ترور شهید مغنیه آشکار کرد
این پرونده نشان می‌دهد که ابزارهایی مانند ردیابی سیگنال‌ها و تحلیل ارتباطات، چگونه به سلاحی کارآمد در دست سرویس‌های امنیتی تبدیل شده‌اند.
اما این فناوری‌ها فقط به میدان‌های اطلاعاتی محدود نمانده‌اند؛ شکل ساده‌ترشان در زندگی روزمره هم حضور دارد: از ردیابی موقعیت تلفن همراه تا تحلیل رفتار کاربران در شبکه‌های اجتماعی.
به همین دلیل، امنیت دیجیتال امروز نه یک دغدغهٔ صرفاً نظامی، بلکه بخشی از امنیت فردی و اجتماعی ماست.
متسا | مرجع ترویج سواد امنیتی
#شگردهای_ترور
#حفاظت_فیزیک
@didebane_enghelab
شامگاه ۱۲ فوریه ۲۰۰۸، خیابان‌های دمشق آرام به‌نظر می‌رسید. عماد مغنیه، فرمانده‌ای که سال‌ها در فهرست تحت تعقیب‌ترین سرویس‌های اطلاعاتی قرار داشت و به «مرد سایه» معروف بود، پس از یک دیدار غیررسمی به سمت خودروی پاترولش رفت. لحظه‌ای بعد طی انفجار مهندسی‌شده اتومبیلش، ترور شد.
لایه‌های عملیات؛ از نفوذ پنهان تا ردیابی دیجیتال
خودروی شهید مغنیه در محوطه‌ای به‌ظاهر امن پارک می‌شد. کارگذاری بمب در چنین شرایطی بدون نفوذ انسانی تقریباً غیرممکن بود؛ این یعنی عملیات بیش از هر چیز بر شکستن حلقه‌های اعتماد استوار بود.
انفجار درست زمانی که او پشت فرمان نشست، رخ داد؛ نه زودتر و نه دیرتر. چنین دقتی نشانهٔ وجود مکانیزم‌های فعال‌سازی از راه دور است که به طراحان امکان می‌دهد از فاصله‌ای امن، «لحظهٔ طلایی» را انتخاب کنند.
شهید مغنیه با وجود رعایت همهٔ ملاحظات امنیتی، نتوانست از رد سیگنال‌ها بگریزد. تحلیل الگوهای تماس حتی بدون شنود محتوا می‌توانست ریتم رفت‌وآمد او را آشکار کند. تلفیق این داده‌ها با منابع انسانی محلی همان چیزی بود که پنجرهٔ فرصت را برای تیم ترور گشود.
طراحی صحنه هم به‌گونه‌ای بود که کمترین ردپا باقی بماند. هیچ گروهی مسئولیت ترور را بر عهده نگرفت.
ردی از دمشق تا تهران و بیروت
پروندهٔ شهید مغنیه تنها نمونهٔ چنین معماری پیچیده‌ای نبود.
ترور رفیق حریری (بیروت، ۲۰۰۵): تحقیقات دادگاه ویژهٔ لبنان نشان داد که تحلیل شبکه‌های تلفنی و تماس‌های سیگنالی در برنامه‌ریزی حمله نقشی اساسی داشت.
ترور دکتر محسن فخری‌زاده (ایران، ۲۰۲۰): گزارش‌ها حاکی از رصد طولانی‌مدت و استفاده از فناوری‌های از راه دور است. نقطهٔ مشترک باز همان است: ترکیب ردیابی سیگنالی و سازوکار فعال‌سازی غیرمستقیم.
آنچه ترور شهید مغنیه آشکار کرد
این پرونده نشان می‌دهد که ابزارهایی مانند ردیابی سیگنال‌ها و تحلیل ارتباطات، چگونه به سلاحی کارآمد در دست سرویس‌های امنیتی تبدیل شده‌اند.
اما این فناوری‌ها فقط به میدان‌های اطلاعاتی محدود نمانده‌اند؛ شکل ساده‌ترشان در زندگی روزمره هم حضور دارد: از ردیابی موقعیت تلفن همراه تا تحلیل رفتار کاربران در شبکه‌های اجتماعی.
به همین دلیل، امنیت دیجیتال امروز نه یک دغدغهٔ صرفاً نظامی، بلکه بخشی از امنیت فردی و اجتماعی ماست.
متسا | مرجع ترویج سواد امنیتی
#شگردهای_ترور
#حفاظت_فیزیک
@didebane_enghelab
❤11😭6👍2