This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
سارا شریعتی: درباب اهمیت علوم انسانی
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
حلقه‌ی انتقام
(سرطان اشرافیت در دانشگاه)
📝 مهدی سلیمانیه
▪️صدای بردن و آوردن چیزی از راهرو می‌آید. در را باز میکنم و می‌بینم رییس دانشکده‌مان است. استاد تمامی حدود 70 ساله. در رشته‌اش در جهان جزو چهره‌های شناخته‌شده است. استاد راهنمای من هم هست. دارد جعبه‌های بزرگ کتابش را از داخل اتاق موقتش به اتاق اصلی‌اش می‌برد. دانشکده در تابستان تعمیرات داشته و اتاقش را موقتاً عوض کرده بود. حالا دارد دوباره جابجا می‌شود. جعبه‌های کتاب زیادند و سنگین. مرتب می‌رود و می‌آید. خجالت می‌کشم. بلند میشوم و میروم و پیشنهاد کمک می‌دهم. با لبخند نمی‌پذیرد. اصرار میکنم (با اینکه نمیدانم به لخاظ فرهنگی درست است یا نه؟). می‌پذیرد. یکی را من می‌آورم و یکی را او. جالب است که در همان لحظه، چهار دانشجوی پست‌دکتری و دو دانشجوی کارشناسی که زیر نظرش کار میکنند، در همان طبقه در دفترهایشان هستند و می‌بینند که دارد این همه جعبه‌های سنگین کتاب را جابجا میکند. اما نه او چیزی می‌خواهد و نه آنها پیشنهادی می‌دهند.
▪️اتاق رییس دانشکده کجاست؟ هیچ کجا. اتاق رییس دانشکده، همان دفتر کار معمولی است که هر استادی دارد. نه مسوول دفتری، نه اتاق جداگانه‌ای با میزی بزرگ و دری شیشه‌ای و بگیر و ببند. همان‌جا کارهایش را میکند و به دیدارش می‌آیند و می‌روند. کل دانشکده یک منشی دارد که همان منشی، هر وقت لازم باشد، به دفترش می‌آید و گزارشی میدهد و می‌رود. تمام!
▪️آبدارچی در کار نیست. خدم و حشمی نیست. هر کس مسوول نظافت عمومی اتاق خودش است. یک آبدارخانه کوچک هم در طبقه پایین هست که هر کس چای یا قهوه می‌خواهد، می‌رود و می‌ریزد و می‌آید. عصرها هم یک خانمی می‌آید و فضاهای عمومی را تمیز میکند و سطل‌های زباله را خالی میکند و می‌رود. همین.
▪️جلسه معارفه اعضای جدید هیأت علمی دانشگاه و دانشجویان پست دکتری جدید دانشگاه است. حدود صد نفر از تمام دانشکده‌ها آمده‌اند. رییس دانشگاه زوریخ هم آمده است. استاد تمام رشته جغرافی است. دانشگاهی که گردش مالی چند صد میلیون دلاری در سال دارد. نیمساعت به جمع گزارش میدهد. گویی که دارد برای اعضای هیأت امنای دانشگاه گزارش میدهد. دقیق و صمیمی. نه کت و شلواری پوشیده (یک شلوار جین و پیراهن ساده چهارخانه) نه جای خاصی برایش در نظر گرفته‌اند. حتی در ردیف اول سالن هم ننشسته. آمده و کنار بقیه، در ردیف سوم نشسته. با لپ تاپش. اگر کسی وارد شود، قطعاً نمی‌فهمد چه کسی رییس دانشگاه است در این جمع.
▪️به دانشگاه‌های خودمان فکر میکنم: به اینکه غالباً باید حواست باشد «فرمودید» را «گفتید» ادا نکنی. به اینکه اسم استاد معظم باید همیشه در مقاله ای که سهمی هم نداشته بالای اسم دانشجو باشد. به اینکه تا استادی رییس دانشکده یا دانشگاه می‌شود، اتاقش را ترک میکند و به دفتر ریاستش می‌رود. با خدم و حشم. به این همه آبدارچی و عزیزان خدماتی که باید به اساتید معظم سرویس بدهند. به خاطراتم از تبختر اساتید. به خاطره‌های با خاک یکسان کردن عزت نفس دانشجو. به سوء استفاده‌های آکادمیک و حتی گاه جنسی. هر کس انگار منتظر است تا به مرحله بعد برود تا انتقام حقارت‌های تحمیل شده قبلی را از پایین‌تری بگیرد: سال بالایی از سال پایینی، ارشد از کارشناسی، دکتری از بقیه. استاد راهنما از دانشجو. استادهای قدیمی‌تر از استاد جوان و جدید. استاد از کارمند. کارمند از خدماتی. یک حلقه‌ی انتقام تا همیشه ناتمام...
▪️همه هم اینطور نیستند. نه آنجا و نه اینجا. اینجا هم ظاهراً اساتید مغرور و سوء استفاده چی کم نیستند. آنجا هم وجودهای شریفی که منش و دانش را با هم تلفیق کرده‌اند، یافت می‌شوند. اما فرهنگ غالب در دانشگاه‌های ما، همان تصویری است که گفتم.
▪️فرهنگ اشرافیت، مثل سرطان، دانشگاه‌های ما را هم سخت گرفتار کرده است. این حلقه‌ی اشرافیت و شبکه ی انتقام ناتمام و مدام را باید شکست. نه با شعار، نه با آیین نامه. نه با فحش و فضیحت. با عمل. با منش. با استاد و دانشجویی از گونه‌ای دیگر بودن.
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
(سرطان اشرافیت در دانشگاه)
📝 مهدی سلیمانیه
▪️صدای بردن و آوردن چیزی از راهرو می‌آید. در را باز میکنم و می‌بینم رییس دانشکده‌مان است. استاد تمامی حدود 70 ساله. در رشته‌اش در جهان جزو چهره‌های شناخته‌شده است. استاد راهنمای من هم هست. دارد جعبه‌های بزرگ کتابش را از داخل اتاق موقتش به اتاق اصلی‌اش می‌برد. دانشکده در تابستان تعمیرات داشته و اتاقش را موقتاً عوض کرده بود. حالا دارد دوباره جابجا می‌شود. جعبه‌های کتاب زیادند و سنگین. مرتب می‌رود و می‌آید. خجالت می‌کشم. بلند میشوم و میروم و پیشنهاد کمک می‌دهم. با لبخند نمی‌پذیرد. اصرار میکنم (با اینکه نمیدانم به لخاظ فرهنگی درست است یا نه؟). می‌پذیرد. یکی را من می‌آورم و یکی را او. جالب است که در همان لحظه، چهار دانشجوی پست‌دکتری و دو دانشجوی کارشناسی که زیر نظرش کار میکنند، در همان طبقه در دفترهایشان هستند و می‌بینند که دارد این همه جعبه‌های سنگین کتاب را جابجا میکند. اما نه او چیزی می‌خواهد و نه آنها پیشنهادی می‌دهند.
▪️اتاق رییس دانشکده کجاست؟ هیچ کجا. اتاق رییس دانشکده، همان دفتر کار معمولی است که هر استادی دارد. نه مسوول دفتری، نه اتاق جداگانه‌ای با میزی بزرگ و دری شیشه‌ای و بگیر و ببند. همان‌جا کارهایش را میکند و به دیدارش می‌آیند و می‌روند. کل دانشکده یک منشی دارد که همان منشی، هر وقت لازم باشد، به دفترش می‌آید و گزارشی میدهد و می‌رود. تمام!
▪️آبدارچی در کار نیست. خدم و حشمی نیست. هر کس مسوول نظافت عمومی اتاق خودش است. یک آبدارخانه کوچک هم در طبقه پایین هست که هر کس چای یا قهوه می‌خواهد، می‌رود و می‌ریزد و می‌آید. عصرها هم یک خانمی می‌آید و فضاهای عمومی را تمیز میکند و سطل‌های زباله را خالی میکند و می‌رود. همین.
▪️جلسه معارفه اعضای جدید هیأت علمی دانشگاه و دانشجویان پست دکتری جدید دانشگاه است. حدود صد نفر از تمام دانشکده‌ها آمده‌اند. رییس دانشگاه زوریخ هم آمده است. استاد تمام رشته جغرافی است. دانشگاهی که گردش مالی چند صد میلیون دلاری در سال دارد. نیمساعت به جمع گزارش میدهد. گویی که دارد برای اعضای هیأت امنای دانشگاه گزارش میدهد. دقیق و صمیمی. نه کت و شلواری پوشیده (یک شلوار جین و پیراهن ساده چهارخانه) نه جای خاصی برایش در نظر گرفته‌اند. حتی در ردیف اول سالن هم ننشسته. آمده و کنار بقیه، در ردیف سوم نشسته. با لپ تاپش. اگر کسی وارد شود، قطعاً نمی‌فهمد چه کسی رییس دانشگاه است در این جمع.
▪️به دانشگاه‌های خودمان فکر میکنم: به اینکه غالباً باید حواست باشد «فرمودید» را «گفتید» ادا نکنی. به اینکه اسم استاد معظم باید همیشه در مقاله ای که سهمی هم نداشته بالای اسم دانشجو باشد. به اینکه تا استادی رییس دانشکده یا دانشگاه می‌شود، اتاقش را ترک میکند و به دفتر ریاستش می‌رود. با خدم و حشم. به این همه آبدارچی و عزیزان خدماتی که باید به اساتید معظم سرویس بدهند. به خاطراتم از تبختر اساتید. به خاطره‌های با خاک یکسان کردن عزت نفس دانشجو. به سوء استفاده‌های آکادمیک و حتی گاه جنسی. هر کس انگار منتظر است تا به مرحله بعد برود تا انتقام حقارت‌های تحمیل شده قبلی را از پایین‌تری بگیرد: سال بالایی از سال پایینی، ارشد از کارشناسی، دکتری از بقیه. استاد راهنما از دانشجو. استادهای قدیمی‌تر از استاد جوان و جدید. استاد از کارمند. کارمند از خدماتی. یک حلقه‌ی انتقام تا همیشه ناتمام...
▪️همه هم اینطور نیستند. نه آنجا و نه اینجا. اینجا هم ظاهراً اساتید مغرور و سوء استفاده چی کم نیستند. آنجا هم وجودهای شریفی که منش و دانش را با هم تلفیق کرده‌اند، یافت می‌شوند. اما فرهنگ غالب در دانشگاه‌های ما، همان تصویری است که گفتم.
▪️فرهنگ اشرافیت، مثل سرطان، دانشگاه‌های ما را هم سخت گرفتار کرده است. این حلقه‌ی اشرافیت و شبکه ی انتقام ناتمام و مدام را باید شکست. نه با شعار، نه با آیین نامه. نه با فحش و فضیحت. با عمل. با منش. با استاد و دانشجویی از گونه‌ای دیگر بودن.
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
Telegram
پویش ملی دوباره دانشگاه
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
dobaredaneshgah@gmail.com
Forwarded from مجتبی لشکربلوکی
🔲⭕️در ایران دانشگاه ها دقیقا به چه دردی می خورند؟
مجتبی لشکربلوکی
فکرش بکنید شما رییس یک دپارتمان در دانشگاه MIT (مؤسسه فناوری ماساچوست) یکی از سه دانشگاه برتر جهان باشی ولی آن را رها کنی. چرا؟ چون فکر می کنی که این مدل از دانشگاه به درد نمی خورد! کریستین ارتیز وقتی دانشگاه آرمانی خود را تصویر میکند، جایی بدون سخنرانی، بدون کلاس و بدون رشته را تصویر می کند. دانشجویان در فضایی بزرگ و باز روی مشکلاتی سخت و عملی کار میکنند. اگر به مطالعه‌ای نیاز باشد به اینترنت مراجعه میکنند و نه استاد. این تصور، با الگوی سنتی تحصیلات عالی فاصله زیادی دارد اما به‌زودی به یک واقعیت تبدیل خواهد شد: او کارش در بهترین دانشگاه جهان را رها کرده تا دانشگاهی جدید ایجاد کند.
در بیست سال گذشته ده‌ها نمونه از این گونه موسسات در شیلی تا چین افتتاح شده. اگرچه حوزه‌های کاری آنها متفاوت است، اما یک حرف مشترک دارند: مخالفت با روش سنتی آموزش. دانشجویان به صورت تیمی روی پروژه‌ها کار میکنند و تلاش می کنند مسائل واقعی را حل کنند. شرکت‌ها اغلب حامیان مالی این پروژه‌ها هستند.
شعار دانشگاه زپلین که در سال ۲۰۰۳ در آلمان تاسیس شد این است: «مشکلات جامعه ما هیچ نظم و انضباطی ندارند، ما هم همین‌طور». دانشکده الگوی جدید فناوری و مهندسی در سال ۲۰۱۷ در انگلستان افتتاح شد. این دانشگاه، استادان را بر اساس مهارت استخدام میکند و نه تعداد آثار چاپ شده. دانشجویان باید با موفقیت دوره را به پایان برسانند اما ضروری نیست که ریاضی یا فیزیک بخوانند. آنها باید هنر و علوم اجتماعی را مطالعه کنند. (برگرفته از هفته نامه وزین تجارت فردا)
☑️⭕️تحلیل و تجویز راهبردی:
۱- بهترین دانشگاه های دنیا زیر سوال هستند و به مراتب دانشگاه های ایرانی بیشتر. به عنوان کسی که ۱۲ سال در دانشگاه درس خواندم و ۱۲ سال هم در دانشگاه ها تدریس کرده ام، صادقانه می گویم نمی توانم از عملکرد دانشگاه های ایرانی دفاع کنم. به نظرم بیشتر (و نه همه) دانشگاه ها شده اند، کارخانه تولید انبوه «مدرک داران بی ادراک!» و جالب اینجاست که اراده ای هم برای تغییر وضعیت موجود نمی بینيم. به ویژه آنکه بسیاری نیز از طریق همین دانشگاه ها، به عناوین مهندس و دکتر و حتی برخی به کرسی استادی رسیده اند!
۲- بیست سال پیش در رشته مهندسی فارغ التحصیل شدم. امروز رفتم مجدد دروس دوره کارشناسی را مرور کردم و تاسف خوردم انگار زمان در دانشگاه های ما متوقف شده. برخی دروس که مطمئنم که به درد هیچ کس نمی خورد باز هم تدریس می شود. یعنی در طول این بیست سال امکان نداشت که یک نظرسنجی انجام شود که واقعا در دنیای واقعی کدام دروس به درد شما خورده و کدام نخورده؟ وقتی درسی در طول بیست سال به درد کسی نمی خورد چرا نباید حذف شود؟ عجیب نیست؟
۳- آیا می شود کاری کرد؟ بله. یک تصویر ارایه می کنم که نشان دهم می‌شود جور دیگری به هم به مساله نگاه کرد: این جهان را تصور کنید: من نه کارشناسی دارم و نه در جستجوی کارشناسی ارشد و دکترا هستم. می گردم متناسب با نیاز شغلی و آینده ام از بین تمام موسسات و دانشگاه ها دنیا دروسی را انتخاب می کنم و در آن ها شرکت می کنم و به جای مدرک کارشناسی، گواهینامه علمی یا فنی (Certificate) دریافت می کنم. مثلا امروز با تکنولوژی واقعیت مجازی در کلاس استراتژی پروفسور مایکل پورتر در دانشگاه هاروارد حاضر می شوم. فردا صبح برای یک درس کاملا بومی در کلاس «اقتصاد ایران» دکتر مسعود نیلی و پس فردا هم در یک پلتفرم آموزش مجازی مبتنی بر بازی (بدون استاد مشخص) در زمینه مذاکره شرکت می کنم و از همه این ها هم گواهینامه می گیرم. همچنین از همه مهم تر ۵۰٪ اطلاعات مورد نیازم را از اینترنت بدست می آورم.
در این جهان دیگر ما با دکترهای قلابی بی سواد سر وکار نداریم! مجبور نیستیم چهار سال وقت مان را صرف دروسی کنیم که ۳۰ سال پیش دیگران به غلط برای ما تشخیص داده اند. لازم نیست برای تحصیلات به یک کشور یا شهر دیگر برویم. دیگر کنکور بی معنا خواهد شد. تحصیلات من مساله محور است و نه مدرک محور. موسسات ارایه دهنده آموزش در یک محیط رقابتی مجبورند هر روز بهتر شوند و دانشگاه های مزخرف، ورشکسته و حذف خواهند شد.
این تنها راه است؟ نه. یک مثال بود برای باز شدن باب گفتگو
امکان پذیر است؟ بله. ولی نه یک شبه.
برای همه رشته ها این کار لازم است؟ در مورد برخی رشته ها مثلا علوم پایه و پزشکی باید مسیر دیگری رفت.
دانشگاه ها هیچ فایده ای نداشته اند؟ قطعا فایده داشته اند.
دانشگاه های ما حاصل کپی هستند. یک کپی قدیمی و ناقص! آنچه ما می خواهیم دانشگاه هایی است که مسائل واقعی از دنیای واقعی را حل کنند. نه اینکه کارخانه تولید مدرک باشند. جهان و بویژه ایران نیاز به دانشگاه های واقعی بدردبخور دارد.
کانال مجتبی لشکربلوکی
@Dr_Lashkarbolouki
مجتبی لشکربلوکی
فکرش بکنید شما رییس یک دپارتمان در دانشگاه MIT (مؤسسه فناوری ماساچوست) یکی از سه دانشگاه برتر جهان باشی ولی آن را رها کنی. چرا؟ چون فکر می کنی که این مدل از دانشگاه به درد نمی خورد! کریستین ارتیز وقتی دانشگاه آرمانی خود را تصویر میکند، جایی بدون سخنرانی، بدون کلاس و بدون رشته را تصویر می کند. دانشجویان در فضایی بزرگ و باز روی مشکلاتی سخت و عملی کار میکنند. اگر به مطالعه‌ای نیاز باشد به اینترنت مراجعه میکنند و نه استاد. این تصور، با الگوی سنتی تحصیلات عالی فاصله زیادی دارد اما به‌زودی به یک واقعیت تبدیل خواهد شد: او کارش در بهترین دانشگاه جهان را رها کرده تا دانشگاهی جدید ایجاد کند.
در بیست سال گذشته ده‌ها نمونه از این گونه موسسات در شیلی تا چین افتتاح شده. اگرچه حوزه‌های کاری آنها متفاوت است، اما یک حرف مشترک دارند: مخالفت با روش سنتی آموزش. دانشجویان به صورت تیمی روی پروژه‌ها کار میکنند و تلاش می کنند مسائل واقعی را حل کنند. شرکت‌ها اغلب حامیان مالی این پروژه‌ها هستند.
شعار دانشگاه زپلین که در سال ۲۰۰۳ در آلمان تاسیس شد این است: «مشکلات جامعه ما هیچ نظم و انضباطی ندارند، ما هم همین‌طور». دانشکده الگوی جدید فناوری و مهندسی در سال ۲۰۱۷ در انگلستان افتتاح شد. این دانشگاه، استادان را بر اساس مهارت استخدام میکند و نه تعداد آثار چاپ شده. دانشجویان باید با موفقیت دوره را به پایان برسانند اما ضروری نیست که ریاضی یا فیزیک بخوانند. آنها باید هنر و علوم اجتماعی را مطالعه کنند. (برگرفته از هفته نامه وزین تجارت فردا)
☑️⭕️تحلیل و تجویز راهبردی:
۱- بهترین دانشگاه های دنیا زیر سوال هستند و به مراتب دانشگاه های ایرانی بیشتر. به عنوان کسی که ۱۲ سال در دانشگاه درس خواندم و ۱۲ سال هم در دانشگاه ها تدریس کرده ام، صادقانه می گویم نمی توانم از عملکرد دانشگاه های ایرانی دفاع کنم. به نظرم بیشتر (و نه همه) دانشگاه ها شده اند، کارخانه تولید انبوه «مدرک داران بی ادراک!» و جالب اینجاست که اراده ای هم برای تغییر وضعیت موجود نمی بینيم. به ویژه آنکه بسیاری نیز از طریق همین دانشگاه ها، به عناوین مهندس و دکتر و حتی برخی به کرسی استادی رسیده اند!
۲- بیست سال پیش در رشته مهندسی فارغ التحصیل شدم. امروز رفتم مجدد دروس دوره کارشناسی را مرور کردم و تاسف خوردم انگار زمان در دانشگاه های ما متوقف شده. برخی دروس که مطمئنم که به درد هیچ کس نمی خورد باز هم تدریس می شود. یعنی در طول این بیست سال امکان نداشت که یک نظرسنجی انجام شود که واقعا در دنیای واقعی کدام دروس به درد شما خورده و کدام نخورده؟ وقتی درسی در طول بیست سال به درد کسی نمی خورد چرا نباید حذف شود؟ عجیب نیست؟
۳- آیا می شود کاری کرد؟ بله. یک تصویر ارایه می کنم که نشان دهم می‌شود جور دیگری به هم به مساله نگاه کرد: این جهان را تصور کنید: من نه کارشناسی دارم و نه در جستجوی کارشناسی ارشد و دکترا هستم. می گردم متناسب با نیاز شغلی و آینده ام از بین تمام موسسات و دانشگاه ها دنیا دروسی را انتخاب می کنم و در آن ها شرکت می کنم و به جای مدرک کارشناسی، گواهینامه علمی یا فنی (Certificate) دریافت می کنم. مثلا امروز با تکنولوژی واقعیت مجازی در کلاس استراتژی پروفسور مایکل پورتر در دانشگاه هاروارد حاضر می شوم. فردا صبح برای یک درس کاملا بومی در کلاس «اقتصاد ایران» دکتر مسعود نیلی و پس فردا هم در یک پلتفرم آموزش مجازی مبتنی بر بازی (بدون استاد مشخص) در زمینه مذاکره شرکت می کنم و از همه این ها هم گواهینامه می گیرم. همچنین از همه مهم تر ۵۰٪ اطلاعات مورد نیازم را از اینترنت بدست می آورم.
در این جهان دیگر ما با دکترهای قلابی بی سواد سر وکار نداریم! مجبور نیستیم چهار سال وقت مان را صرف دروسی کنیم که ۳۰ سال پیش دیگران به غلط برای ما تشخیص داده اند. لازم نیست برای تحصیلات به یک کشور یا شهر دیگر برویم. دیگر کنکور بی معنا خواهد شد. تحصیلات من مساله محور است و نه مدرک محور. موسسات ارایه دهنده آموزش در یک محیط رقابتی مجبورند هر روز بهتر شوند و دانشگاه های مزخرف، ورشکسته و حذف خواهند شد.
این تنها راه است؟ نه. یک مثال بود برای باز شدن باب گفتگو
امکان پذیر است؟ بله. ولی نه یک شبه.
برای همه رشته ها این کار لازم است؟ در مورد برخی رشته ها مثلا علوم پایه و پزشکی باید مسیر دیگری رفت.
دانشگاه ها هیچ فایده ای نداشته اند؟ قطعا فایده داشته اند.
دانشگاه های ما حاصل کپی هستند. یک کپی قدیمی و ناقص! آنچه ما می خواهیم دانشگاه هایی است که مسائل واقعی از دنیای واقعی را حل کنند. نه اینکه کارخانه تولید مدرک باشند. جهان و بویژه ایران نیاز به دانشگاه های واقعی بدردبخور دارد.
کانال مجتبی لشکربلوکی
@Dr_Lashkarbolouki
💢 ۲۹ رئیس‌جمهور در مقابل ۹ رئیس دانشگاه!
✍️ دکتر وحید کریمی‌پور (استاد فیزیک دانشگاه شریف)
در کشور ما هر دولتی که سرکار می‌آید بلافاصله شروع میکند به عوض‌کردن روسای دانشگاهها، کاری که در کشورهای توسعه‌یافته حتی در مورد مدیران میانی دستگاه‌های اجرایی هم انجام نمی‌شود. دردناک‌تر این است که این دولت‌ها هیچ‌کدام هم برنامه‌ای برای رشد علم یا حمایت از دانشگاه و به‌طورکلی توسعه علمی و صنعتی ندارند و عطش آنها برای فتح دانشگاهها تنها ناشی از اشتیاق آنها برای تزریق بورسیه‌های کم کیفیت به عنوان عضو هیئت علمی، سخت‌تر کردن قواعد گزینش و بدتر از همه اعطای مدارک صوری به بعضی از افراد و وابستگان است. هیچ‌کدام از این دولت‌ها نمی‌فهمند که کارکردهای دانشگاه بسیار فراتر از رقابت‌های سیاسی بین اصحاب قدرت است و پیامدهای آن نیز بسیار طولانی‌تر از عمر این یا آن دولت است و گاه سیر تحول یک کشور را برای یک عصر در بر می‌گیرد. برای مقایسه نگاه کنیم به آیالات متحده آمریکا که از سال ۱۸۶۹ تاکنون یعنی در فاصله یکصدوپنجاه سال ۲۹ رئیس‌جمهور متفاوت به کاخ سفید راه یافته‌اند، اما در همین مدت، دانشگاه هاروارد تنها ۹ رئیس دانشگاه داشته‌است. آیا تعجبی دارد که صدها هزار نفر از ایرانیان متخصص به چنین کشوری مهاجرت کنند؟
منبع: کانال مجمع نیروهای خط امام همدان
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
http://dobaredaneshgah.ir
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
✍️ دکتر وحید کریمی‌پور (استاد فیزیک دانشگاه شریف)
در کشور ما هر دولتی که سرکار می‌آید بلافاصله شروع میکند به عوض‌کردن روسای دانشگاهها، کاری که در کشورهای توسعه‌یافته حتی در مورد مدیران میانی دستگاه‌های اجرایی هم انجام نمی‌شود. دردناک‌تر این است که این دولت‌ها هیچ‌کدام هم برنامه‌ای برای رشد علم یا حمایت از دانشگاه و به‌طورکلی توسعه علمی و صنعتی ندارند و عطش آنها برای فتح دانشگاهها تنها ناشی از اشتیاق آنها برای تزریق بورسیه‌های کم کیفیت به عنوان عضو هیئت علمی، سخت‌تر کردن قواعد گزینش و بدتر از همه اعطای مدارک صوری به بعضی از افراد و وابستگان است. هیچ‌کدام از این دولت‌ها نمی‌فهمند که کارکردهای دانشگاه بسیار فراتر از رقابت‌های سیاسی بین اصحاب قدرت است و پیامدهای آن نیز بسیار طولانی‌تر از عمر این یا آن دولت است و گاه سیر تحول یک کشور را برای یک عصر در بر می‌گیرد. برای مقایسه نگاه کنیم به آیالات متحده آمریکا که از سال ۱۸۶۹ تاکنون یعنی در فاصله یکصدوپنجاه سال ۲۹ رئیس‌جمهور متفاوت به کاخ سفید راه یافته‌اند، اما در همین مدت، دانشگاه هاروارد تنها ۹ رئیس دانشگاه داشته‌است. آیا تعجبی دارد که صدها هزار نفر از ایرانیان متخصص به چنین کشوری مهاجرت کنند؟
منبع: کانال مجمع نیروهای خط امام همدان
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
http://dobaredaneshgah.ir
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
Telegram
پویش ملی دوباره دانشگاه
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
dobaredaneshgah@gmail.com
An analysis of sexual harassment on Iranian campuses.pdf
878.8 KB
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
⁉️ چرا دانشگاه های ما به درد نمیخورند؟
✍️ حجت مشتاقیان ابرقویی
به اتفاق همسر گرامی رفتیم تهران برای دفاع از پروپوزال پایان نامه دکترا. چند ماه روی موضوع کار کرده بودم و مطمئن بودم موضوعی که انتخاب کردم برای همه اساتید جذابه.
در عرض چند دقیقه اومدم موضوع رو بشکافم و جذابیت اون رو به رخ همه حضار برسونم که ناگهان استاد اعظم پرید وسط حرفام و گفت این موضوع به درد نمیخوره. فلان موضوع که من میگم رو کار کن.
منم ناراحت از این همه وقتی که روی موضوع خودم گذاشته بودم از در انتقاد در اومدم که موضوع استاد اعظم هم از این زوایا ایراد داره و مثل موضوع من کاربردی نیست.
خیال میکردم بحث نقد علمی ادامه پیدا میکنه تا به توافق برسیم. که ناگهان استاد اعظم با رنگی دگرگون رو کرد به من و گفت: میخوای مدرکتو بهت ندم؟؟؟؟؟
من هاج و واج به اساتید حاضر در جلسه نگاه میکردم.
تئوری انتخاب رو که میخونیم بهتر میتونیم بفهمیم چرا دانشگاه های ما به درد نمیخورند. همین طور مدارس و ... .
دانشگاه و استاد فقط یک کار مفید می تونند بکنند: بهت یاد بدن چطور در تموم زندگی یاد بگیری و از اون استفاده کنی تا بهتر زندگی کنی.
وقتی اساتید حتی تو مقطع دکترا میخوان دانشجو رو مجبور کنند موضوع خاصی رو برا پایان نامه انتخاب کنه (تئوری کنترل بیرونی)، وضعیت نظام آموزشی ما مشخصه.
اون استاد موضوع پیشنهادی من رو پذیرفت ولی کینه شتری من رو به دل گرفت. و اون کینه شتری باعث شد دفاع من از رساله دو سال عقب بیفته.
ولی ارزشش رو داشت. چون موضوعی که دوست داشتم رو کار کردم.
منبع: یادداشت‌های یک کارمند
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
✍️ حجت مشتاقیان ابرقویی
به اتفاق همسر گرامی رفتیم تهران برای دفاع از پروپوزال پایان نامه دکترا. چند ماه روی موضوع کار کرده بودم و مطمئن بودم موضوعی که انتخاب کردم برای همه اساتید جذابه.
در عرض چند دقیقه اومدم موضوع رو بشکافم و جذابیت اون رو به رخ همه حضار برسونم که ناگهان استاد اعظم پرید وسط حرفام و گفت این موضوع به درد نمیخوره. فلان موضوع که من میگم رو کار کن.
منم ناراحت از این همه وقتی که روی موضوع خودم گذاشته بودم از در انتقاد در اومدم که موضوع استاد اعظم هم از این زوایا ایراد داره و مثل موضوع من کاربردی نیست.
خیال میکردم بحث نقد علمی ادامه پیدا میکنه تا به توافق برسیم. که ناگهان استاد اعظم با رنگی دگرگون رو کرد به من و گفت: میخوای مدرکتو بهت ندم؟؟؟؟؟
من هاج و واج به اساتید حاضر در جلسه نگاه میکردم.
تئوری انتخاب رو که میخونیم بهتر میتونیم بفهمیم چرا دانشگاه های ما به درد نمیخورند. همین طور مدارس و ... .
دانشگاه و استاد فقط یک کار مفید می تونند بکنند: بهت یاد بدن چطور در تموم زندگی یاد بگیری و از اون استفاده کنی تا بهتر زندگی کنی.
وقتی اساتید حتی تو مقطع دکترا میخوان دانشجو رو مجبور کنند موضوع خاصی رو برا پایان نامه انتخاب کنه (تئوری کنترل بیرونی)، وضعیت نظام آموزشی ما مشخصه.
اون استاد موضوع پیشنهادی من رو پذیرفت ولی کینه شتری من رو به دل گرفت. و اون کینه شتری باعث شد دفاع من از رساله دو سال عقب بیفته.
ولی ارزشش رو داشت. چون موضوعی که دوست داشتم رو کار کردم.
منبع: یادداشت‌های یک کارمند
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
Telegram
پویش ملی دوباره دانشگاه
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
dobaredaneshgah@gmail.com
❗️فرمالیسم در دانشگاه
✍️ قدرت احمدیان (دانشیار علوم‌سیاسی دانشگاه رازی)
فرمالیسم یا سطحی‌نگری بلای جان هر جامعه یا سازمانی است و گاهی فاجعه خلق میکند. تند باد فرمالیسم گاهی نه تنها فرایند تحول و توسعه را با امتناع مواجه می‌سازد بلکه تصمیم گیرنده‌گان را دچار نوعی توهم فرم زده‌گی و غفلت از کیفیت میکند. این توهم تا جایی ممکن است بیخ پیدا کند که صاحبان سازمان ! ممکن است آسمان آبی و ابر سفید را دریا تشخیص دهند و ناخواسته بر زمین سفت و سخت پشتک بزنند و تن خویش را ریش ریش کنند.
الغرض، بد یا خوب دانشگاه رازی چند سال است که دوره‌ای به‌نام «پژوهشگر پسادکتری» تعریف کرده است و امسال با پیگیری ریاست و معاون محترم دانشکده و ارزیابی شرایط یک سهمیه به اینجانب تعلق گرفت و من هم به موجب دغدغه همیشگی خود برنامه‌ای را برای تحقیق پیرامون ” اقتصاد سیاسی و توسعه در کرمانشاه” تنظیم نمودم و در این راستا با بررسی افراد مختلفی که حایز شرایط بودند آقای دکتر مختار نوری را که اهل کرمانشاه،دانشجوی اینجانب در مقطع کارشناسی ارشد و همکار پژوهشی در سالیان گذشته بود انتخاب و با ایشان تماس گرفتم و التماس کردم در این دوره ثبت‌نام کند تا برای یک یا دو سال همراه ایشان انرژی خود را معطوف اقتصاد سیاسی و توسعه در کرمانشاه نمایم.با ایشان صحبت کردم که توسعه در کرمانشاه فاقد اسناد علمی متقن و محکم است و باید در این دوره دو جلد کتاب نظری بنیادین و پنج مقاله علمی پژوهشی منتشر کنیم تا تنها دیگران نباشند که قصه توسعه نیافتگی ما را بنویسند و شاید در دهه آخر عمر دانشگاهی خود خدمتی به این سرزمین محروم کرده باشیم.
خبر آمد که هیئت خودخوانده ممیزی!!!! معاونت پژوهشی دانشگاه متشکل از دو نفر با تحصیلات غیرمرتبط، پرونده آقای دکتر نوری را بررسی و رأی به «رد صلاحیت» نامبرده داده‌اند. حقیقتاً برآشفتم. این تصمیم به اندازه چهار بار رد صلاحیت سیاسی توسط شورای محترم نگهبان برایم سنگین بود.
برآشفتگی و تعجب من از آنجا بود که آقای دکتر مختار نوری با داشتن نه جلد کتاب منتشر شده توسط ناشران درجه اول کشور مثل نشر نی،بیش از ۵۰ مقاله علمی پژوهشی و ترویجی ،ده‌ها سخنرانی علمی در نشست‌های معتبر ملی و بین‌المللی، انجام چندی پروژه تحقیقاتی مهم و…براساس آیین‌نامه ارتقاء وزارت علوم ظرفیت دریافت درجه «استاد تمام» را دارد اما هیئت ممیزه!!! معاونت پژوهشی دانشگاه او را فاقد صلاحیت تشخیص داده‌است.نامبرده فرزند ایثارگر،انسانی خودساخته،باهوش و بسیار ساعی و با انگیزه و پشتکاری بی‌نظیر است.
با ریاست محترم دانشگاه آقای دکتر اعلمی آل‌آقا تماس گرفتم و ایشان اعلام فرمودند موضوع برای بررسی مجدد به معاونت پژوهشی ارجاع فرموده‌اند. آقای دکتر دل‌انگیزان رئیس محترم دانشکده هم با جدیت چندبار مسأله را پیگیری نمودند.اینجانب هم چندبار با معاون پژوهشی تماس گرفتم .دریغ از یک پاسخگویی کوتاه!!!!
مدیرکل پژوهشی، تنها دلیل رد صلاحیت ایشان را داشتن مدرک دکتری از دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران اعلام کردند.
در شگفتم درحالی‌که در اینجا ما با یک فرد متفاوت روبه‌رو هستیم که برحسب رزومه استعداد دریافت درجه استاد تمامی دارد و می‌تواند با همکاری اینجانب طی دوسال فعالیت پژوهشی آثار ارزشمندی را درموضوع «تحول اقتصاد سیاسی، توسعه نیافتگی و راه‌های برون رفت از بن‌بست‌های آن در استان کرمانشاه» منتشر نماید و نام دانشگاه رازی را در سطوح ملی و در محافل علمی و روشنفکری برجسته سازد، تنها با توسل به یک قاعده «خودساخته» یعنی تعلق مدرک دکتری او به دانشگاه آزاد قلم قرمز بر صلاحیت ایشان می‌کشند. درحالی‌که هیچ قانونی برای منع پذیرش دانشجو از دانشگاه آزاد وجود ندارد و کثیری از هیئت علمی دانشگاه رازی و سایر دانشگاهها هم فارغ‌التحصیل دانشگاه آزاد هستند.
این اعوجاج تنها در استان ما و فقط در دانشگاه رازی روی میدهد. نکته مهم آنجا است که این رویکرد فرمالیستی دامن بسیاری از موضوعات دانشگاهها را گرفته است.من یک مسأله و تجربه شخصی را تحلیل کردم اما به هر فرد دانا و فرهیخته‌ای در دانشگاه که برخورد میکنم از دست سطحی‌نگری و شکل‌زدگی متولیان می‌نالد.
از دکتر نوری بگذریم خطاب به این عزیزان و سایر دردمندان استان کرمانشاه عرض میکنم با این نوع سطحی‌نگری ما را گرفتار طوفان خواهید کرد و در این دنیا و روز حساب انشاالله… پاسخگو خواهید بود.
منبع: نامۀ فرهنگ رازی
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
✍️ قدرت احمدیان (دانشیار علوم‌سیاسی دانشگاه رازی)
فرمالیسم یا سطحی‌نگری بلای جان هر جامعه یا سازمانی است و گاهی فاجعه خلق میکند. تند باد فرمالیسم گاهی نه تنها فرایند تحول و توسعه را با امتناع مواجه می‌سازد بلکه تصمیم گیرنده‌گان را دچار نوعی توهم فرم زده‌گی و غفلت از کیفیت میکند. این توهم تا جایی ممکن است بیخ پیدا کند که صاحبان سازمان ! ممکن است آسمان آبی و ابر سفید را دریا تشخیص دهند و ناخواسته بر زمین سفت و سخت پشتک بزنند و تن خویش را ریش ریش کنند.
الغرض، بد یا خوب دانشگاه رازی چند سال است که دوره‌ای به‌نام «پژوهشگر پسادکتری» تعریف کرده است و امسال با پیگیری ریاست و معاون محترم دانشکده و ارزیابی شرایط یک سهمیه به اینجانب تعلق گرفت و من هم به موجب دغدغه همیشگی خود برنامه‌ای را برای تحقیق پیرامون ” اقتصاد سیاسی و توسعه در کرمانشاه” تنظیم نمودم و در این راستا با بررسی افراد مختلفی که حایز شرایط بودند آقای دکتر مختار نوری را که اهل کرمانشاه،دانشجوی اینجانب در مقطع کارشناسی ارشد و همکار پژوهشی در سالیان گذشته بود انتخاب و با ایشان تماس گرفتم و التماس کردم در این دوره ثبت‌نام کند تا برای یک یا دو سال همراه ایشان انرژی خود را معطوف اقتصاد سیاسی و توسعه در کرمانشاه نمایم.با ایشان صحبت کردم که توسعه در کرمانشاه فاقد اسناد علمی متقن و محکم است و باید در این دوره دو جلد کتاب نظری بنیادین و پنج مقاله علمی پژوهشی منتشر کنیم تا تنها دیگران نباشند که قصه توسعه نیافتگی ما را بنویسند و شاید در دهه آخر عمر دانشگاهی خود خدمتی به این سرزمین محروم کرده باشیم.
خبر آمد که هیئت خودخوانده ممیزی!!!! معاونت پژوهشی دانشگاه متشکل از دو نفر با تحصیلات غیرمرتبط، پرونده آقای دکتر نوری را بررسی و رأی به «رد صلاحیت» نامبرده داده‌اند. حقیقتاً برآشفتم. این تصمیم به اندازه چهار بار رد صلاحیت سیاسی توسط شورای محترم نگهبان برایم سنگین بود.
برآشفتگی و تعجب من از آنجا بود که آقای دکتر مختار نوری با داشتن نه جلد کتاب منتشر شده توسط ناشران درجه اول کشور مثل نشر نی،بیش از ۵۰ مقاله علمی پژوهشی و ترویجی ،ده‌ها سخنرانی علمی در نشست‌های معتبر ملی و بین‌المللی، انجام چندی پروژه تحقیقاتی مهم و…براساس آیین‌نامه ارتقاء وزارت علوم ظرفیت دریافت درجه «استاد تمام» را دارد اما هیئت ممیزه!!! معاونت پژوهشی دانشگاه او را فاقد صلاحیت تشخیص داده‌است.نامبرده فرزند ایثارگر،انسانی خودساخته،باهوش و بسیار ساعی و با انگیزه و پشتکاری بی‌نظیر است.
با ریاست محترم دانشگاه آقای دکتر اعلمی آل‌آقا تماس گرفتم و ایشان اعلام فرمودند موضوع برای بررسی مجدد به معاونت پژوهشی ارجاع فرموده‌اند. آقای دکتر دل‌انگیزان رئیس محترم دانشکده هم با جدیت چندبار مسأله را پیگیری نمودند.اینجانب هم چندبار با معاون پژوهشی تماس گرفتم .دریغ از یک پاسخگویی کوتاه!!!!
مدیرکل پژوهشی، تنها دلیل رد صلاحیت ایشان را داشتن مدرک دکتری از دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات تهران اعلام کردند.
در شگفتم درحالی‌که در اینجا ما با یک فرد متفاوت روبه‌رو هستیم که برحسب رزومه استعداد دریافت درجه استاد تمامی دارد و می‌تواند با همکاری اینجانب طی دوسال فعالیت پژوهشی آثار ارزشمندی را درموضوع «تحول اقتصاد سیاسی، توسعه نیافتگی و راه‌های برون رفت از بن‌بست‌های آن در استان کرمانشاه» منتشر نماید و نام دانشگاه رازی را در سطوح ملی و در محافل علمی و روشنفکری برجسته سازد، تنها با توسل به یک قاعده «خودساخته» یعنی تعلق مدرک دکتری او به دانشگاه آزاد قلم قرمز بر صلاحیت ایشان می‌کشند. درحالی‌که هیچ قانونی برای منع پذیرش دانشجو از دانشگاه آزاد وجود ندارد و کثیری از هیئت علمی دانشگاه رازی و سایر دانشگاهها هم فارغ‌التحصیل دانشگاه آزاد هستند.
این اعوجاج تنها در استان ما و فقط در دانشگاه رازی روی میدهد. نکته مهم آنجا است که این رویکرد فرمالیستی دامن بسیاری از موضوعات دانشگاهها را گرفته است.من یک مسأله و تجربه شخصی را تحلیل کردم اما به هر فرد دانا و فرهیخته‌ای در دانشگاه که برخورد میکنم از دست سطحی‌نگری و شکل‌زدگی متولیان می‌نالد.
از دکتر نوری بگذریم خطاب به این عزیزان و سایر دردمندان استان کرمانشاه عرض میکنم با این نوع سطحی‌نگری ما را گرفتار طوفان خواهید کرد و در این دنیا و روز حساب انشاالله… پاسخگو خواهید بود.
منبع: نامۀ فرهنگ رازی
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
نامه فرهنگ رازی
نامه فرهنگ رازی | فرمالیسم در دانشگاه
Forwarded from شفیعی کدکنی
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
در علوم انسانی صفریم.
▪️ما نیز مَردمی هستیم. نَفْس اینکه خودت را کم گرفتی رفتی! فروتن بودن خوب است ولی تن به نیستی و انکار خود دادن اول نابودی یک ملت است. ما ابن سینا داریم. ما جلال‌الدین مولوی داریم. من واقعاً دلم به حال این نسل می‌سوزد. خیلی شما دارید پایین می‌آوردید معیارها را! نابودی یک فرهنگ و یک ملت از همین‌جا آغاز می‌شود. ما باید صاحب نظریه باشیم و چرا نباشیم.
ما در علوم انسانی صفر‌الکفّ هستیم. هیچی نیستیم.
شما این کنگره‌ها را نگاه کنید!
هفت هشت ده تا آدم. ابن سینا باشد همان‌ها صحبت میکنند، کانت باشد همان‌ها صحبت میکنند.
این خیلی شرم دارد. خجالت نمی‌کشند.
هی مرتب فراخوان، هی فراخوان.
این کرکترستیکِ جمهوری اسلامی‌ست.
محال است در کمبریج و آکسفورد فراخوان پیدا کنید. فراخوان یعنی چه؟!
یک عدّه آدم بیکار و فلان و بهمان یک چیزی می‌نویسد
و چه بسا از بیکاری بگوید بیا بخوان.
کدام متخصص؟! ما الان یک آدمی که شفا را تدریس کند نداریم. یک آدمی که تمام شفا را بتواند درس بدهد نیست؛ بی‌خود می‌گویند.
می‌آیند در کوچک‌ترین روستاها دکتری فلسفه می‌دهند.
در همهٔ رشته‌ها استاد دارند. این یعنی کشک!
▪️ما نیز مَردمی هستیم. نَفْس اینکه خودت را کم گرفتی رفتی! فروتن بودن خوب است ولی تن به نیستی و انکار خود دادن اول نابودی یک ملت است. ما ابن سینا داریم. ما جلال‌الدین مولوی داریم. من واقعاً دلم به حال این نسل می‌سوزد. خیلی شما دارید پایین می‌آوردید معیارها را! نابودی یک فرهنگ و یک ملت از همین‌جا آغاز می‌شود. ما باید صاحب نظریه باشیم و چرا نباشیم.
ما در علوم انسانی صفر‌الکفّ هستیم. هیچی نیستیم.
شما این کنگره‌ها را نگاه کنید!
هفت هشت ده تا آدم. ابن سینا باشد همان‌ها صحبت میکنند، کانت باشد همان‌ها صحبت میکنند.
این خیلی شرم دارد. خجالت نمی‌کشند.
هی مرتب فراخوان، هی فراخوان.
این کرکترستیکِ جمهوری اسلامی‌ست.
محال است در کمبریج و آکسفورد فراخوان پیدا کنید. فراخوان یعنی چه؟!
یک عدّه آدم بیکار و فلان و بهمان یک چیزی می‌نویسد
و چه بسا از بیکاری بگوید بیا بخوان.
کدام متخصص؟! ما الان یک آدمی که شفا را تدریس کند نداریم. یک آدمی که تمام شفا را بتواند درس بدهد نیست؛ بی‌خود می‌گویند.
می‌آیند در کوچک‌ترین روستاها دکتری فلسفه می‌دهند.
در همهٔ رشته‌ها استاد دارند. این یعنی کشک!
واکاوی_رویکرد_مقاله_محوری_در_تحقیقات_دانشگاهی_و_غفلت_از_نیازها_و.pdf
1.2 MB
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
مرکز پژوهش‌های مجلس: تأکید بیش از حد بر تولید مقاله دارای آثار و تبعاتی همچون: افت کیفیت آموزش، معطل ماندن حل مسائل کشور، کاربردی نشدن پژوهش ها در سایه چیرگی مقاله محوری، تضعیف مهارت محوری و بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاهی، دامن زدن به تقلب علمی و تحت تأثیر قرار گرفتن زندگی تحصیلی و شغلی دانشجویان می‌شود.
متن کامل گزارش:👆
https://www.daraian.com/fa/ecotoday/research/33575
متن کامل گزارش:👆
https://www.daraian.com/fa/ecotoday/research/33575
Daraian
واکاوی رویکرد مقاله محوری در تحقیقات دانشگاهی و غفلت از نیازها و مسائل کشور
هدف اصلی این گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس، بررسی رویکرد مقاله محوری در پژوهش های دانشگاهی و عدم توجه به حل مسائل و رفع نیازهای کشور است. این وضعیت حاصل برداشت برخی کنشگران جامعه علمی از علم و پیشرفت علمی...
✳️ پایان عمر دانشگاه !
دکتر علی قربانی
در قواعد مدیریت دولتی نوین (به عبارتی کسب و کار) برای هر محصول چرخه عمری ترسیم می شود شامل مراحل: تولد، رشد، بلوغ، افول و مرگ. صرف نظر از فراز و نشیبی های جزئی که ممکن است در طول عمر محصولات مختلف رخ دهد، کلیت این چرخه برای همه محصولات صادق است. از نگاه مدیریت دولتی نوین نیز نهاد دانشگاه به عنوان عرضه کننده یک محصول (خدمت) از این قاعده مستثنی نیست.
هر سازمان ذاتا یک "نیاز" از مشتریان را تامین می کند. این نیاز در عصرهای مختلف در قالب "خواسته" های مختلف ظهور می کند و سازمان ها تلاش می کنند، «برای بقاء» تغییر خواسته های محیط و بازار در طول زمان را تشخیص دهند و متناسب با آن محصولات جدیدی عرضه کنند. به عنوان مثال «نیاز گرم شدن» در مقاطع مختلف از زمان به ترتیب از طریق خواسته های «هیزم»، ⬅️ «بخاری سیاه نفتی»، ⬅️ «بخاری پیشرفته نفتی»، ⬅️ ️«بخاری گازی»، ⬅️ «پکیج شوفاژی»، ⬅️ «پکیج گرمایش از کف»، ⬅️ و «صفحات گرمایش خورشیدی» ارضا می شود. کسب و کارهایی که به جای تمرکز بر نیاز اصلی صرفا بر روی یک خواسته تمرکز می کنند، حتی در صورت تولید باکیفیت ترین خواسته در مقطعی خاص، در بلند مدت «محکوم به فنا» هستند (مثال شرکت ارج).
دانشگاه در راستای تامین «نیاز آموزش» در اعصار مختلف خواسته های ذیل را ارضا کرده است: «خواندن و نوشتن»، ⬅️ «آگاهی و فهم»، ⬅️«مدرک تحصیلی برای استخدام دولتی»، و در عصری که به دوره افول خود نزدیک می شود خواسته ⬅️«پرستیژ اجتماعی». در عصر فعلی که دانشگاه خواسته «پرستیژ» را تامین می کند، تغییر ابزار پرستیژ اجتماعی از مدرک کارشناسی به کارشناسی ارشد، و از کارشناسی ارشد به دکتری شاید مرگ این نهاد را صرفا با اندکی تاخیر مواجه سازد ولی مانع از مرگ نخواهد شد. این امر همانند تغییراتی است که محصولات دیگر در بازار از طریق تغییر رنگ و شکل و طراحی محصول در پی آن هستند.
با توجه به تحولات بازار و ظهور انبوهی از مردمان فاقد مهارت تخصصی برای کسب درآمد (که دانشگاه هم در ظهور آن بی تقصیر نیست)، در عصر حاضر جامعه تقاضای شدید ⬅️«خواسته ی مهارت تخصصی» را فریاد می زند. تعداد 6 برابری تعداد مشاغل در اروپا نسبت به ایران نیز موید وجود خواسته ای بکر و تقاضای گسترده برای مهارت های تخصصی درآمدزا و مشاغل جدید است. خواسته ای که در حال حاضر بعضا با مهاجرت موقت نیروی انسانی برای آموزش و یادگیری مشاغل و مهارت های جدید به کشورهای اروپایی و حتی ترکیه و امارات در حال تامین است. مهارت های تخصصی و مشاغلی که از طریق همین افراد به طرق مختلف ابتدا در کلان شهرها و سپس شهرهای کوچک تر به گروه های بعدی منابع انسانی آموزش داده می شود.
بدین ترتیب نیاز به آموزش نه تنها کاهش پیدا نکرده بلکه به شدت افزایش داشته است، ولی تشخیص خواسته های نوظهور وجه تمایز اصلی باقیان در فانیان محیط بازار است. اگر دانشگاه آهنگ تغییر را بشوند، شاید بتواند به بقاء امیدوار باشد، ولی در غیر اینصورت با اندکی اختلاف فاز خواسته مهارت تخصصی به شکلی دیگر و از طریق کسب و کارهای نوظهور دیگری تامین گردد. بنابراین نهاد دانشگاه از قاعده چرخه عمر محصول و تغییر خواسته ها مستثنی نیست، خواه متصدیان آن آهنگ تغییر بازار را بشنود یا گوش خود را به شدت بگیرند تا در آرامش، روزهای آخر تصدی گری خود را سپری کنند!
از دلایل ظهور وضع فعلی برای دانشگاه ها جدا از ناکارمدی های مدیریتی و کلان در خط مشی گذاری حوزه آموزش عالی، می توان به تقابل و نزاع ویرانگر بخش دولت و بازار اشاره کرد که البته رقابت دولت و بازار در عرصه ی واحد از دید دانشمندان مدیریت دولتی نوین (NPM) مردود است.
راهکار:
١-تمرکز نگاه دانشگاه به درون به جای نگاه به بیرون (دولت)
٢-تشخیص خواسته جدید مهارتهای تخصصی به منظور پاسخگویی به تقاضای جامعه
٣-چابکی در تشخیص و ارضا به موقع و مداوم مهارت های جدید تخصصی
٤-تغییرات ساختاری در دانشگاه ها به منظور مطابقت با نقش های جدید
٥-تحول در ماهیت و محتوای رشته ها یا دوره های دانشگاهی به سمت کارآفرینی (شروع از طريق دوره هاى آموزش آزاد)
٦-تحول در شیوه های آموزش
٧-آیین نامه های جدید و متفاوت در خصوص موظفی، نحوه ارزیابی و ارتقاء اعضا هیئت علمی دانشگاهها
٨-گرایش دانشگاه از تک محصولی به چند محصولی به منظور کاهش آسیب پذیری از تغییر خواسته ها در طول اعصار
٩-گرایش نهاد دانشگاه به سمت بازار
١٠-واگذاری دانشگاهها در بلند مدت به بخش خصوصی و هیئت امنا ها و رهایی حداکثری از دولت (واگذاری رشته های دانشگاهی که منافع عمومی و جوامع را دنبال می کند، مدنظر نظر نیست)
منبع: شبکه دانش افزایی مداوم
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
http://dobaredaneshgah.ir
دکتر علی قربانی
در قواعد مدیریت دولتی نوین (به عبارتی کسب و کار) برای هر محصول چرخه عمری ترسیم می شود شامل مراحل: تولد، رشد، بلوغ، افول و مرگ. صرف نظر از فراز و نشیبی های جزئی که ممکن است در طول عمر محصولات مختلف رخ دهد، کلیت این چرخه برای همه محصولات صادق است. از نگاه مدیریت دولتی نوین نیز نهاد دانشگاه به عنوان عرضه کننده یک محصول (خدمت) از این قاعده مستثنی نیست.
هر سازمان ذاتا یک "نیاز" از مشتریان را تامین می کند. این نیاز در عصرهای مختلف در قالب "خواسته" های مختلف ظهور می کند و سازمان ها تلاش می کنند، «برای بقاء» تغییر خواسته های محیط و بازار در طول زمان را تشخیص دهند و متناسب با آن محصولات جدیدی عرضه کنند. به عنوان مثال «نیاز گرم شدن» در مقاطع مختلف از زمان به ترتیب از طریق خواسته های «هیزم»، ⬅️ «بخاری سیاه نفتی»، ⬅️ «بخاری پیشرفته نفتی»، ⬅️ ️«بخاری گازی»، ⬅️ «پکیج شوفاژی»، ⬅️ «پکیج گرمایش از کف»، ⬅️ و «صفحات گرمایش خورشیدی» ارضا می شود. کسب و کارهایی که به جای تمرکز بر نیاز اصلی صرفا بر روی یک خواسته تمرکز می کنند، حتی در صورت تولید باکیفیت ترین خواسته در مقطعی خاص، در بلند مدت «محکوم به فنا» هستند (مثال شرکت ارج).
دانشگاه در راستای تامین «نیاز آموزش» در اعصار مختلف خواسته های ذیل را ارضا کرده است: «خواندن و نوشتن»، ⬅️ «آگاهی و فهم»، ⬅️«مدرک تحصیلی برای استخدام دولتی»، و در عصری که به دوره افول خود نزدیک می شود خواسته ⬅️«پرستیژ اجتماعی». در عصر فعلی که دانشگاه خواسته «پرستیژ» را تامین می کند، تغییر ابزار پرستیژ اجتماعی از مدرک کارشناسی به کارشناسی ارشد، و از کارشناسی ارشد به دکتری شاید مرگ این نهاد را صرفا با اندکی تاخیر مواجه سازد ولی مانع از مرگ نخواهد شد. این امر همانند تغییراتی است که محصولات دیگر در بازار از طریق تغییر رنگ و شکل و طراحی محصول در پی آن هستند.
با توجه به تحولات بازار و ظهور انبوهی از مردمان فاقد مهارت تخصصی برای کسب درآمد (که دانشگاه هم در ظهور آن بی تقصیر نیست)، در عصر حاضر جامعه تقاضای شدید ⬅️«خواسته ی مهارت تخصصی» را فریاد می زند. تعداد 6 برابری تعداد مشاغل در اروپا نسبت به ایران نیز موید وجود خواسته ای بکر و تقاضای گسترده برای مهارت های تخصصی درآمدزا و مشاغل جدید است. خواسته ای که در حال حاضر بعضا با مهاجرت موقت نیروی انسانی برای آموزش و یادگیری مشاغل و مهارت های جدید به کشورهای اروپایی و حتی ترکیه و امارات در حال تامین است. مهارت های تخصصی و مشاغلی که از طریق همین افراد به طرق مختلف ابتدا در کلان شهرها و سپس شهرهای کوچک تر به گروه های بعدی منابع انسانی آموزش داده می شود.
بدین ترتیب نیاز به آموزش نه تنها کاهش پیدا نکرده بلکه به شدت افزایش داشته است، ولی تشخیص خواسته های نوظهور وجه تمایز اصلی باقیان در فانیان محیط بازار است. اگر دانشگاه آهنگ تغییر را بشوند، شاید بتواند به بقاء امیدوار باشد، ولی در غیر اینصورت با اندکی اختلاف فاز خواسته مهارت تخصصی به شکلی دیگر و از طریق کسب و کارهای نوظهور دیگری تامین گردد. بنابراین نهاد دانشگاه از قاعده چرخه عمر محصول و تغییر خواسته ها مستثنی نیست، خواه متصدیان آن آهنگ تغییر بازار را بشنود یا گوش خود را به شدت بگیرند تا در آرامش، روزهای آخر تصدی گری خود را سپری کنند!
از دلایل ظهور وضع فعلی برای دانشگاه ها جدا از ناکارمدی های مدیریتی و کلان در خط مشی گذاری حوزه آموزش عالی، می توان به تقابل و نزاع ویرانگر بخش دولت و بازار اشاره کرد که البته رقابت دولت و بازار در عرصه ی واحد از دید دانشمندان مدیریت دولتی نوین (NPM) مردود است.
راهکار:
١-تمرکز نگاه دانشگاه به درون به جای نگاه به بیرون (دولت)
٢-تشخیص خواسته جدید مهارتهای تخصصی به منظور پاسخگویی به تقاضای جامعه
٣-چابکی در تشخیص و ارضا به موقع و مداوم مهارت های جدید تخصصی
٤-تغییرات ساختاری در دانشگاه ها به منظور مطابقت با نقش های جدید
٥-تحول در ماهیت و محتوای رشته ها یا دوره های دانشگاهی به سمت کارآفرینی (شروع از طريق دوره هاى آموزش آزاد)
٦-تحول در شیوه های آموزش
٧-آیین نامه های جدید و متفاوت در خصوص موظفی، نحوه ارزیابی و ارتقاء اعضا هیئت علمی دانشگاهها
٨-گرایش دانشگاه از تک محصولی به چند محصولی به منظور کاهش آسیب پذیری از تغییر خواسته ها در طول اعصار
٩-گرایش نهاد دانشگاه به سمت بازار
١٠-واگذاری دانشگاهها در بلند مدت به بخش خصوصی و هیئت امنا ها و رهایی حداکثری از دولت (واگذاری رشته های دانشگاهی که منافع عمومی و جوامع را دنبال می کند، مدنظر نظر نیست)
منبع: شبکه دانش افزایی مداوم
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
http://dobaredaneshgah.ir
🔻 نظام علم درایران
🔻 دکترجوادافشارکهن
🔹 دانشگاه را می توان همچون هر قلمرودیگری اززندگی یک سیستم در نظرگرفت.براین اساس قادر خواهیم بود که خطی تمایز بخش میان آن وبیرون دانشگاه ترسیم کنیم ودرون سیستم را از بیرون آن منفک نماییم.این رویکردما را قادر می سازددردرک و تحلیل دانشگاه برکارویژه های خاص آن ازیک سو و تعامل آن با سیستم های دیگر در بیرون دانشگاه متمرکز شویم .دراین وضعیت استقلال هر سیستم در عین تعامل کارکردی با بیرون سیستم مفروض گرفته می شود.منطق خاص هر سیستم آن راازبیرون سیستم تمایز می بخشد.پیچیدگی هر سیستم نیز پاسخی است برای بهبود عملکرد آن و در واکنش به پیدایی نیازهای تازه یا پاسخگویی بهتر به نیازهای موجود.
🔹 حال دانشگاه ایرانی خوب نیست.کمتر کسی است که حال دانشگاه و وضعیت علم در کشور را منصفانه قضاوت کند و رای بر به سامان بودن مراکزآموزش وپژوهش عالی در سطح کشور داشته باشد.همچنین کمتر کسی است که حوصله کند و درپی تحقیق و بررسی مشکلات نظام آموزش عالی در کشور برودوآن را قدمی مفید در مسیرتوسعه علمی بداند.دانشگاه پژوهی نه تنها رونقی نداردبلکه کاری زاید وبیهوده تلقی می شود.همگان درگیر درسازمان علم مستقر درکشورندو به نوعی آن را بدیهی و تنها گزینه ممکن در شرایط فعلی می دانندویا حداکثر، تغییرآن را از توان دست اندرکاران خارج می پندارند.سازمان علم آن قدر درچنبره نیروهای بیرون/درون دانشگاه چندپاره شده است که اگر ازویژگی های بخشی از آن بخواهی سخن برانی ،باید پاسخ گوی غفلت ازسویه های دیگرش باشی و اگر از همه وجوه آن بخواهی سخن بگویی آن قدرمعیار ومترواندازه و داوری ها متنوع می شودکه امکان اجماع را ازبین می برد:سیاست گذاری مصلحت جویانه را درپیش گیریم یا سیاست گذاری علم محور،به الزامات نیروهای بیرون از دانشگاه تن دردهیم یا مطابق منطق مدیریت در یک سازمان علمی عمل کنیم؟ساختار عمودی توزیع قدرت دردانشگاه را تداوم بخشیم یا برروحیه مشارکت جمعی برای مدیریت جمعی تاکید کنیم؟دانشگاه باید خود را با جامعه والزامات نیازهای آن تطبیق دهدیا باید جامعه را برمبنای یافته های علمی سازماندهی کرد؟و...دراین وضعیت آیا می توان ازدانشگاه ایرانی به مثابه یک سیستم سخن گفت یا بایدآن را مستحیل شده در سیستم های دیگر دانست که فقط حدود سازمانی اداری تمایز بخشی در سطح بوروکراتیک دارد؟
🔹 سیستم مراکز علمی کشور از منظر علم مدیریت شایسته آسیب شناسی جدی است.دراین سازمان از منظر درونی کارگزارانی متنوع و گاه نامتجانس درکنار هم قرارگرفته اندکه انگیزه ها و اهداف متنوع ومتفاوت وگاه ناهمخوان و ناسازگاردارند.حداقل در نگاه اول،دانشجویان سطوح مختلف تحصیلی،استادان،وکارکنان در شبکه نقش های به هم پیوسته به ساختاری سازمانی شکل می بخشندکه درآن قدرت به شیوه ای پیچیده توزیع شده است.ازمنظر سازمانی خصوصیات شبکه روابط دانشگاهی امکان پیدایش رضایت شغلی را تقریبا ناممکن کرده است،چه برای کارکنان که ازنابرابری میان خود و استادان و یا تبعیض درونی میان برخی کارکنان نسبت به دیگران آگاهی دارند،وچه میان استادان که برخی نسبت به دیگران ازبرتری بلاوجه وخودساخته اشان برای اعمال حاکمیت بردیگران بهره می برند.درفضای اداری و بی رمق دانشگاهی،دانشجو نیزتحصیل را صرفا پلی برای عبور با سرعت و هزینه هر چه کمتر می یابدودغدغه علمی که وجود ندارد را نمی تواند داشته باشد.این کنش گران درفضای بی اعتباری جایگاه های علمی واداری- فرمالیته شدگی پایگاه های دانش،برای هر اقدام خود یک سنجه را درپیش رو دارند:منفعت مادی- اقتصادی.جالب اینجاست که این گرایش عام به تبدیل کردن پول به معیار همه چیز ازجمله دانش،درفضای شعاری ضدسرمایه داری مجال رویش یافته است وفاقدمزایای دانشگاه برآمده از سیاست های نئولیبرالی والبته واجد همه سویه های مخرب و ناعادلانه آن نیز هست.
🔻 دکترجوادافشارکهن
🔹 دانشگاه را می توان همچون هر قلمرودیگری اززندگی یک سیستم در نظرگرفت.براین اساس قادر خواهیم بود که خطی تمایز بخش میان آن وبیرون دانشگاه ترسیم کنیم ودرون سیستم را از بیرون آن منفک نماییم.این رویکردما را قادر می سازددردرک و تحلیل دانشگاه برکارویژه های خاص آن ازیک سو و تعامل آن با سیستم های دیگر در بیرون دانشگاه متمرکز شویم .دراین وضعیت استقلال هر سیستم در عین تعامل کارکردی با بیرون سیستم مفروض گرفته می شود.منطق خاص هر سیستم آن راازبیرون سیستم تمایز می بخشد.پیچیدگی هر سیستم نیز پاسخی است برای بهبود عملکرد آن و در واکنش به پیدایی نیازهای تازه یا پاسخگویی بهتر به نیازهای موجود.
🔹 حال دانشگاه ایرانی خوب نیست.کمتر کسی است که حال دانشگاه و وضعیت علم در کشور را منصفانه قضاوت کند و رای بر به سامان بودن مراکزآموزش وپژوهش عالی در سطح کشور داشته باشد.همچنین کمتر کسی است که حوصله کند و درپی تحقیق و بررسی مشکلات نظام آموزش عالی در کشور برودوآن را قدمی مفید در مسیرتوسعه علمی بداند.دانشگاه پژوهی نه تنها رونقی نداردبلکه کاری زاید وبیهوده تلقی می شود.همگان درگیر درسازمان علم مستقر درکشورندو به نوعی آن را بدیهی و تنها گزینه ممکن در شرایط فعلی می دانندویا حداکثر، تغییرآن را از توان دست اندرکاران خارج می پندارند.سازمان علم آن قدر درچنبره نیروهای بیرون/درون دانشگاه چندپاره شده است که اگر ازویژگی های بخشی از آن بخواهی سخن برانی ،باید پاسخ گوی غفلت ازسویه های دیگرش باشی و اگر از همه وجوه آن بخواهی سخن بگویی آن قدرمعیار ومترواندازه و داوری ها متنوع می شودکه امکان اجماع را ازبین می برد:سیاست گذاری مصلحت جویانه را درپیش گیریم یا سیاست گذاری علم محور،به الزامات نیروهای بیرون از دانشگاه تن دردهیم یا مطابق منطق مدیریت در یک سازمان علمی عمل کنیم؟ساختار عمودی توزیع قدرت دردانشگاه را تداوم بخشیم یا برروحیه مشارکت جمعی برای مدیریت جمعی تاکید کنیم؟دانشگاه باید خود را با جامعه والزامات نیازهای آن تطبیق دهدیا باید جامعه را برمبنای یافته های علمی سازماندهی کرد؟و...دراین وضعیت آیا می توان ازدانشگاه ایرانی به مثابه یک سیستم سخن گفت یا بایدآن را مستحیل شده در سیستم های دیگر دانست که فقط حدود سازمانی اداری تمایز بخشی در سطح بوروکراتیک دارد؟
🔹 سیستم مراکز علمی کشور از منظر علم مدیریت شایسته آسیب شناسی جدی است.دراین سازمان از منظر درونی کارگزارانی متنوع و گاه نامتجانس درکنار هم قرارگرفته اندکه انگیزه ها و اهداف متنوع ومتفاوت وگاه ناهمخوان و ناسازگاردارند.حداقل در نگاه اول،دانشجویان سطوح مختلف تحصیلی،استادان،وکارکنان در شبکه نقش های به هم پیوسته به ساختاری سازمانی شکل می بخشندکه درآن قدرت به شیوه ای پیچیده توزیع شده است.ازمنظر سازمانی خصوصیات شبکه روابط دانشگاهی امکان پیدایش رضایت شغلی را تقریبا ناممکن کرده است،چه برای کارکنان که ازنابرابری میان خود و استادان و یا تبعیض درونی میان برخی کارکنان نسبت به دیگران آگاهی دارند،وچه میان استادان که برخی نسبت به دیگران ازبرتری بلاوجه وخودساخته اشان برای اعمال حاکمیت بردیگران بهره می برند.درفضای اداری و بی رمق دانشگاهی،دانشجو نیزتحصیل را صرفا پلی برای عبور با سرعت و هزینه هر چه کمتر می یابدودغدغه علمی که وجود ندارد را نمی تواند داشته باشد.این کنش گران درفضای بی اعتباری جایگاه های علمی واداری- فرمالیته شدگی پایگاه های دانش،برای هر اقدام خود یک سنجه را درپیش رو دارند:منفعت مادی- اقتصادی.جالب اینجاست که این گرایش عام به تبدیل کردن پول به معیار همه چیز ازجمله دانش،درفضای شعاری ضدسرمایه داری مجال رویش یافته است وفاقدمزایای دانشگاه برآمده از سیاست های نئولیبرالی والبته واجد همه سویه های مخرب و ناعادلانه آن نیز هست.
🔹 ازمنظر جامعه شناسی، نظام علم درگام نخست حاصل برهم کنش عاملانی است که نقش های خود را باانتظارات هماهنگ کرده اند.دشوارهای ایفاء نقش های محول به کنش گران سازمان علم،موجب شده است نقش های محقق فاصله ای روزافزون ازنقش های محول بیابندو بازی نقش جای ایفاء نقش را بگیرد.پیچیدگی روزافزون قوانین و آیین نامه های آموزشی و پژوهشی کلاف سردرگمی را شکل داده که لویاتان گونه کل انگیزه و اراده معطوف به صداقت و درستکاری علمی را با چالش مواجه می کند.پیامد این امر ایجاد کاست قدرتمندی در درون سازمان علم است که با بهره مندی از مشروعیت برآمده از بازی نقش هاوطراحی کاریکاتور گونه روال ها ی اقتباسی از دانشگاه درکشورهای توسعه یافته،منابع مالی را به شکل مستقیم وغیرمستقیم به نفع خود بازتوزیع می کند.برگرفتن گزینشی معیارهای ارزیابی علمی از دانشگاهای خارج از کشور عمدتا توسط راس هرم این کاست قدرتمند انجام می شود وتردیدافکنی در آن تکفیر وطردعلمی را به دنبال دارد.برای نمونه،مقاله محوری یکی از اصول مقدس این صاحبان قدرت دانشگاهی است که حاضربه هیچ مصالحه ای برسرآن نیستند.طیفی از مجلات علمی وجوددارند که یک بار مجوز علمی پژوهشی گرفته اند واکنون رها شده اند تا بازی علم را منطبق بر منطقی صرفا اداری-منفعتی)تشکیل هیات تحریریه صوری و فاقد فرصت و توان نظارت بر امور مجله،دریافت مجوز علمی،دریافت مقاله-دریافت وجه داوری مقاله-تشویق نویسنده به ارجاع به مقالات پیشین مجله برای ارتقا وضعیت مجله در رتبه بندی ها،و(...پیش ببرند.این مقالات به ندرت خوانده می شوند وبدیهی است مبنای تحقیقات بعدی قرارنمی گیرند.پرونده کتاب سازی ها نیز خصلتی مشابه داردوشرح آن از حوصله این نوشتار بیرون است.دربخش مقالات خارجی نیز انبوهی آماردرباره موازینی مانند ارجاعات مکرربه این مقالات منتشر می شود والبته نکته مغفول معمولا آن است که ارجاعات سفارشی به مقالات این معیارها را خدشه دار کرده است.دراین میان البته نقش آفرینی نیروهای دانشگاهی منفعل،ضعیف،یعنی افرادی که با منطق حاکم برسیستم های بیرون دانشگاهی به دانشگاه واردشده اندنیز قابل توجه است.ضعف علمی این گروه اخیر شواهدی برای گروه نخست دست وپا می کنندتاخود را مدافع سنگرعلم قلمدادکنند.دراین منازعه آنچه مغفول می ماند این است که آیا سازمان دانشگاه ایرانی هنوز به مثابه یک سازمان علمی قابل بررسی است یا آن که جنبه بوروکراتیک آن به اندازه ای برجسته شده است که دیگرنمی توان آن را سازمانی با مشخصه علمی ومستقل قلمدادکرد؟
🔹 یک آیین نامه نوشته می شود.آیین نامه بندها یامواد روشنی دارد.درذیل هر بند تبصره های متعددی درج می شود.باتغییر هر مدیر و مسئول دانشگاهی ودرواکنش به هر اتفاق موردی یا مکرری،آیین نامه درجزئیات یا درکلیات دچار تغییرمی شود.درنهایت متن هایی پیش رو قرارمی گیرند که براساس آن ها می توان هر نوع تصمیمی را که دوست دارید با ارجاع به این آیین نامه ها اتخاذکنید.این حکایت مختصر معطوف به اراده ای است که می کوشد برای غیرشخصی سازی روال های تصمیم گیری درمورد هر چیزی یک آیین نامه وقانون تدوین نماید.اعمال سلیقه ها و برداشت های منفعت جویانه فردی وگروهی را هم که به این آشفتگی اضافه نمایید می شود همان که اکنون در دانشگاه ایرانی نظاره می کنیم.قالبی وکلیشه ای شدن امور که ترجمان دیگری از همان بوروکراتیک شدن است انعطاف پذیری سیستم علمی را ازبین می بردوسرزندگی و انگیزش علمی را زائل می سازد.
🔹 به سختی می توان اکنون ازدانشگاه ایرانی به مثابه یک سیستم سخن گفت.درواقع روساختاری که دانشگاه نامیده می شود در بنیان خود مبین یک مجموعه کارکردی متمایز و خاص نیست که مبتنی برمنطق علم، تمایز بخش خود از دیگر سیستم های اجتماعی باشد.آنچه درباره علم به نحو شعاری و نمایشی بیان می شود عمدتا ناظر به وجه ابزارگونه ای از برخی علوم است که کارکردهای موثرومفیدی برای برخی سیستم های بیرون دانشگاه دارد .همین سیستم های بیرونی منطق خود را برمنطق مستقل علم تحمیل می کنندوگاه آن را به دلخواه تغییرشکل و سازمان می دهند.جامعه علمی به معنای اجتماع کنش گران مستقل قلمرو علم به دشواری قابل ردیابی دراین شرایط است.حاصل کارآن است که کلیه فرایندهای علمی بدل به بازی بوروکراتیک واداری می شود.درنهایت بازیگرانی که توان نفوذدراین بوروکراسی را دارند ازقابلیت های افزون تری برای بهره مندی از منابع آن برخوردارمی شوند.
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
🔹 یک آیین نامه نوشته می شود.آیین نامه بندها یامواد روشنی دارد.درذیل هر بند تبصره های متعددی درج می شود.باتغییر هر مدیر و مسئول دانشگاهی ودرواکنش به هر اتفاق موردی یا مکرری،آیین نامه درجزئیات یا درکلیات دچار تغییرمی شود.درنهایت متن هایی پیش رو قرارمی گیرند که براساس آن ها می توان هر نوع تصمیمی را که دوست دارید با ارجاع به این آیین نامه ها اتخاذکنید.این حکایت مختصر معطوف به اراده ای است که می کوشد برای غیرشخصی سازی روال های تصمیم گیری درمورد هر چیزی یک آیین نامه وقانون تدوین نماید.اعمال سلیقه ها و برداشت های منفعت جویانه فردی وگروهی را هم که به این آشفتگی اضافه نمایید می شود همان که اکنون در دانشگاه ایرانی نظاره می کنیم.قالبی وکلیشه ای شدن امور که ترجمان دیگری از همان بوروکراتیک شدن است انعطاف پذیری سیستم علمی را ازبین می بردوسرزندگی و انگیزش علمی را زائل می سازد.
🔹 به سختی می توان اکنون ازدانشگاه ایرانی به مثابه یک سیستم سخن گفت.درواقع روساختاری که دانشگاه نامیده می شود در بنیان خود مبین یک مجموعه کارکردی متمایز و خاص نیست که مبتنی برمنطق علم، تمایز بخش خود از دیگر سیستم های اجتماعی باشد.آنچه درباره علم به نحو شعاری و نمایشی بیان می شود عمدتا ناظر به وجه ابزارگونه ای از برخی علوم است که کارکردهای موثرومفیدی برای برخی سیستم های بیرون دانشگاه دارد .همین سیستم های بیرونی منطق خود را برمنطق مستقل علم تحمیل می کنندوگاه آن را به دلخواه تغییرشکل و سازمان می دهند.جامعه علمی به معنای اجتماع کنش گران مستقل قلمرو علم به دشواری قابل ردیابی دراین شرایط است.حاصل کارآن است که کلیه فرایندهای علمی بدل به بازی بوروکراتیک واداری می شود.درنهایت بازیگرانی که توان نفوذدراین بوروکراسی را دارند ازقابلیت های افزون تری برای بهره مندی از منابع آن برخوردارمی شوند.
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه با هدف اصلاح روال‌های حاکم بر سیاست‌های وزارت علوم حرکت خود را آغاز کرده است. در این مسیر به همراهی تمامی استادان دانشگاهها و پژوهشگاههای ایران نیازمندیم.
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
Telegram
پویش ملی دوباره دانشگاه
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
dobaredaneshgah@gmail.com
وقتی نگاه به دانشگاه مثل سالن مرغ‌داری باشد!
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- کنار گذاشتن استاد و جامعه‌شناسی در اندازه و آوازۀ دکتر محمد فاضلی تنها از حیث ظلمی که بر او رفته و جفایی که بر دانشجویان و جامعه روا داشته شده و بطلان داعیۀ نظرخواهی از نخبگان، قابل بحث نیست بلکه بار دیگر نوع نگاه نهاد دولت به نهاد علم و دانشگاه در ایران را ترسیم می کند و یادآور سخن حکیمانه ای از فرزانۀ دوران دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی است.
قریب 4 سال قبل او در یکی از سه شنبه های مشهور نشست های عمومی خود با دانشجویان و در اردیبهشت 1397 این سخن را گفت: «نیست که دولت مبعوث بازار است، نگاه دولت به علم هم مثل سالن مرغ داری است! جایی زمینی پیدا می کنند و چند تا اتاق و فکر می کنند در اینجا می شود سالن مرغ داری درست کرد و جوجه و تخم مرغ تولید کرد. تصور برنامه ریزان وزارت علوم این است که پولی می گیریم و ثبت نامی می کنیم و کاغذی دست بچه ها می دهیم.»
دکتر شفیعی کدکنی البته این سخن را قریب 4 سال قبل گفته که هیچ کس تصور نمی کرد مغلوبان انتخابات سال پیش از آن برکشیده خواهند شد. داستان اخراج یا کنار گذاشتن استادان هم در میان نبود. به دانشگاه های بزرگ هم نمی خواست طعنه بزند. بلکه نوع نگاه را نقد می کرد اما اکنون که ثمرۀ آن نوع نگاه در مواجهه با استاد جامعه‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی که دانشگاهی واقعی و معتبر است پیش چشم همه قرار گرفته آن نگاه را دوباره می توان یادآور شد.
از آن سخنان این عبارت بیشتر در یادها مانده است: «یک روز احوال دختری از شاگردانم را از یکی از هم‌کلاسی‌های او پرسیدم که پدرش دوست مشترک من و ایرج افشار بود. گفتم فلانی کجاست و چه میکند؟ گفت: رفته شهرشان. دانشگاه زده! عینا مثل این که سالن مرغ‌داری زده باشد. دقیقاً مثل سالن مرغ‌داری! کاش برنامه‌یزان آموزش عالی ما را به عنوان توریست می‌بردند کمبریج، آکسفورد یا پرینستون تا بفهمند آموزش عالی یعنی چه.»
ربط سخنان اردیبهشت 97 به اتفاق مورد بحث در بهمن 1400 چیست؟ این است که در نگاه به دانشگاه به مثابه نهاد علم، امثال محمد فاضلی را روی سرشان می گذارند. چرا؟ چون دغدغه دارند. باور ندارید؟ کتاب او (ایران بر لبۀ تیغ) را بخوانید. راستی برای این که نشان دهید تصمیم به کنار گذاشتن استادی مانند او چقدر چندش آور و حقیر است این کتاب را بخرید. ولو نمی خوانید. اعتراض حداقلی همین است. با 84 هزار و 500 تومان یک کیلو گوشت چرخ کرده هم به شما نمی دهند! (مقایسه ای که حاصل نوع نگاه مورد نقد است).
وقتی نوع نگاه مثل سالن مرغ داری باشد بی حساب و کتاب دانشگاه تأسیس می کنند. در آن جاهای بی حساب و کتاب مدرکی می گیرند و بعد خیز برمی دارند دانشگاه های ریشه دار را تسخیر کنند. منتها ابتدا باید امثال دکتر فاضلی و آرش اباذری را بگذارند کنار تا جا برای خودشان باز شود!
اتفاق بامزه در این میان البته این است که آقای زلفی گل وزیر علوم گفته «این گونه موارد مربوط به دانشگاه ها را نباید سیاسی کرد. چون در دانشگاه های ما تصمیمات سیاسی گرفته نمی شود و دانشگاه باید استقلال خود را داشته باشد؟»
اگر دانشگاه استقلال داشته باشد طبعا آدمی مثل دکتر فاضلی را یک دانشگاه دیگر به سادگی باید بتواند جذب کند و باید دید این اتفاق رخ می دهد یا نه. اگر دانشگاه دیگری که دانشگاه باشد نه مثل مؤسساتی که اینجا و آنجا مثل سالن مرغ داری احداث شده اند او را جذب کند آن گاه می گوییم به نفع نهاد علم بوده است.
هر چند این پرسش را هم به میان می آورد که اگر دانشگاه ها می توانند و باید مستقل باشند نقش وزارت علوم در این میان چیست؟
اصلا به خاطر ضرورت همین استقلال بود که نام وزارت آموزش عالی به علوم بازگشت و این بار به صورت «علوم، تحقیقات و فناوری» درآمد و به قول دکتر رضا منصوری فیزیک دان: «عتف» و البته این «عتف» مثل «صمت» جا نیفتاد.
در نگاه دبیرستانی به دانشگاه همان گونه که آموزش و پرورش دبیرستان ها را زیر نظر دارد و برای آنها مدیر ودبیر تعیین می کند و در پایان دوره مدرک دیپلم می دهد وزارت آموزش عالی هم دانشگاه ها را مدیریت و و برای آنها رییس و استاد تعیین می کند و در پایان هر مقطع به فارغ التحصیلان لیسانس و فوق لیسانس و دکتری می دهد.
این که وزیر علوم گفته هر دانشگاه استقلال خود را دارد از این منظر خوب است و امیدواریم برای فرار از پاسخ گویی نباشد. هر چند اگر دانشگاه ها مستقل اند و شورای عالی انقلاب فرهنگی برای آنها قانون گذاری می کند این پرسش هم پدید می آید که وزارت علوم دقیقاً چه کاره است؟ لابد برای تحقیقات. خدا کند.
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- کنار گذاشتن استاد و جامعه‌شناسی در اندازه و آوازۀ دکتر محمد فاضلی تنها از حیث ظلمی که بر او رفته و جفایی که بر دانشجویان و جامعه روا داشته شده و بطلان داعیۀ نظرخواهی از نخبگان، قابل بحث نیست بلکه بار دیگر نوع نگاه نهاد دولت به نهاد علم و دانشگاه در ایران را ترسیم می کند و یادآور سخن حکیمانه ای از فرزانۀ دوران دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی است.
قریب 4 سال قبل او در یکی از سه شنبه های مشهور نشست های عمومی خود با دانشجویان و در اردیبهشت 1397 این سخن را گفت: «نیست که دولت مبعوث بازار است، نگاه دولت به علم هم مثل سالن مرغ داری است! جایی زمینی پیدا می کنند و چند تا اتاق و فکر می کنند در اینجا می شود سالن مرغ داری درست کرد و جوجه و تخم مرغ تولید کرد. تصور برنامه ریزان وزارت علوم این است که پولی می گیریم و ثبت نامی می کنیم و کاغذی دست بچه ها می دهیم.»
دکتر شفیعی کدکنی البته این سخن را قریب 4 سال قبل گفته که هیچ کس تصور نمی کرد مغلوبان انتخابات سال پیش از آن برکشیده خواهند شد. داستان اخراج یا کنار گذاشتن استادان هم در میان نبود. به دانشگاه های بزرگ هم نمی خواست طعنه بزند. بلکه نوع نگاه را نقد می کرد اما اکنون که ثمرۀ آن نوع نگاه در مواجهه با استاد جامعه‌شناسی دانشگاه شهید بهشتی که دانشگاهی واقعی و معتبر است پیش چشم همه قرار گرفته آن نگاه را دوباره می توان یادآور شد.
از آن سخنان این عبارت بیشتر در یادها مانده است: «یک روز احوال دختری از شاگردانم را از یکی از هم‌کلاسی‌های او پرسیدم که پدرش دوست مشترک من و ایرج افشار بود. گفتم فلانی کجاست و چه میکند؟ گفت: رفته شهرشان. دانشگاه زده! عینا مثل این که سالن مرغ‌داری زده باشد. دقیقاً مثل سالن مرغ‌داری! کاش برنامه‌یزان آموزش عالی ما را به عنوان توریست می‌بردند کمبریج، آکسفورد یا پرینستون تا بفهمند آموزش عالی یعنی چه.»
ربط سخنان اردیبهشت 97 به اتفاق مورد بحث در بهمن 1400 چیست؟ این است که در نگاه به دانشگاه به مثابه نهاد علم، امثال محمد فاضلی را روی سرشان می گذارند. چرا؟ چون دغدغه دارند. باور ندارید؟ کتاب او (ایران بر لبۀ تیغ) را بخوانید. راستی برای این که نشان دهید تصمیم به کنار گذاشتن استادی مانند او چقدر چندش آور و حقیر است این کتاب را بخرید. ولو نمی خوانید. اعتراض حداقلی همین است. با 84 هزار و 500 تومان یک کیلو گوشت چرخ کرده هم به شما نمی دهند! (مقایسه ای که حاصل نوع نگاه مورد نقد است).
وقتی نوع نگاه مثل سالن مرغ داری باشد بی حساب و کتاب دانشگاه تأسیس می کنند. در آن جاهای بی حساب و کتاب مدرکی می گیرند و بعد خیز برمی دارند دانشگاه های ریشه دار را تسخیر کنند. منتها ابتدا باید امثال دکتر فاضلی و آرش اباذری را بگذارند کنار تا جا برای خودشان باز شود!
اتفاق بامزه در این میان البته این است که آقای زلفی گل وزیر علوم گفته «این گونه موارد مربوط به دانشگاه ها را نباید سیاسی کرد. چون در دانشگاه های ما تصمیمات سیاسی گرفته نمی شود و دانشگاه باید استقلال خود را داشته باشد؟»
اگر دانشگاه استقلال داشته باشد طبعا آدمی مثل دکتر فاضلی را یک دانشگاه دیگر به سادگی باید بتواند جذب کند و باید دید این اتفاق رخ می دهد یا نه. اگر دانشگاه دیگری که دانشگاه باشد نه مثل مؤسساتی که اینجا و آنجا مثل سالن مرغ داری احداث شده اند او را جذب کند آن گاه می گوییم به نفع نهاد علم بوده است.
هر چند این پرسش را هم به میان می آورد که اگر دانشگاه ها می توانند و باید مستقل باشند نقش وزارت علوم در این میان چیست؟
اصلا به خاطر ضرورت همین استقلال بود که نام وزارت آموزش عالی به علوم بازگشت و این بار به صورت «علوم، تحقیقات و فناوری» درآمد و به قول دکتر رضا منصوری فیزیک دان: «عتف» و البته این «عتف» مثل «صمت» جا نیفتاد.
در نگاه دبیرستانی به دانشگاه همان گونه که آموزش و پرورش دبیرستان ها را زیر نظر دارد و برای آنها مدیر ودبیر تعیین می کند و در پایان دوره مدرک دیپلم می دهد وزارت آموزش عالی هم دانشگاه ها را مدیریت و و برای آنها رییس و استاد تعیین می کند و در پایان هر مقطع به فارغ التحصیلان لیسانس و فوق لیسانس و دکتری می دهد.
این که وزیر علوم گفته هر دانشگاه استقلال خود را دارد از این منظر خوب است و امیدواریم برای فرار از پاسخ گویی نباشد. هر چند اگر دانشگاه ها مستقل اند و شورای عالی انقلاب فرهنگی برای آنها قانون گذاری می کند این پرسش هم پدید می آید که وزارت علوم دقیقاً چه کاره است؟ لابد برای تحقیقات. خدا کند.
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
Telegram
پویش ملی دوباره دانشگاه
لطفا جهت ارتباط با ما از رایانامه زیر استفاده بفرمایید:
dobaredaneshgah@gmail.com
dobaredaneshgah@gmail.com
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
💢 پویش ملی دوباره دانشگاه
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah
🆔 https://t.me/dobarehdaneshgah