Forwarded from روز + نامه - نگین حسینی (Negin Hosseini)
قانونِ بی اعتبار، انسانِ بی حرمت
بعد از اینهمه سال دویدن برای تصویب #قانون_جامع_حمایت_از_حقوق_افراد_دارای_معلولیت، نمی دانستیم که عقبگرد میزنیم به سال 1383 که قانون جامع تصویب شد اما ضمانت اجرایی نداشت. امسال قانون بعد از هزار پیچ وخم، سرانجام تصویب شد اما خبر رسید که سازمان برنامه و بودجه رقمی به آن اختصاص نداده است!
به این ترتیب، هزاران و میلیون ها فرد دارای معلولیت های پنهان و آشکار از مزایای اجرای قانون جامع حقوق افراد دارای معلولیت که حق شهروندی و حق مسلم آنهاست، محروم می مانند چون بودجه باید به جاهای واجب تری اختصاص پیدا کند؛ به دهها نهاد بی سر و ته که به اسم فرهنگ و مذهب و تبلیغ، رقم های آنچنانی می گیرند و هیچ کار موثر و ماندگاری هم نمی کنند. این وسط محروم ترین افراد جامعه، کارگران، افراد دارای معلولیت، اقلیت های درمانده، هر روز محروم تر و دست خالی تر، به حاشیه رانده می شوند. بودجه ندادن به قانونی که بند بندش با زندگی عادی افراد دارای معلولیت گره خورده، این پیام را به جامعۀ غیرمعلول منتقل می کند که افراد دارای معلولیت شهروندان درجه چندمی هستند که باید در نوبتِ بودجه و توجهِ صدقه سرانه قرار بگیرند، آیا تومانی بهشان برسد یا نرسد. بودجه ندادن به قانون حمایتی این پیام را به جامعۀ غیرمعلول می رساند که مختارید با افراد دارای معلولیت هر طور خواستید برخورد کنید، حق استخدام و داشتن شغل و مسکن و خانواده و تحصیل و رفاه نسبی به آنها بدهید یا ندهید، و به فکر مناسب سازی معابر عمومی برایشان باشید یا نباشید؛ و اصلا آنها را انسان حساب کنید یا نکنید.
این اتفاق، تلخ اما نمونه ای واضح از #الگوی_توسعه_نیافتگی است؛ جایی که قانونش حرمت ندارد چون برای انسان حرمت قائل نیست.
#نگین_حسینی #معلولیت #قانون_جامع
بعد از اینهمه سال دویدن برای تصویب #قانون_جامع_حمایت_از_حقوق_افراد_دارای_معلولیت، نمی دانستیم که عقبگرد میزنیم به سال 1383 که قانون جامع تصویب شد اما ضمانت اجرایی نداشت. امسال قانون بعد از هزار پیچ وخم، سرانجام تصویب شد اما خبر رسید که سازمان برنامه و بودجه رقمی به آن اختصاص نداده است!
به این ترتیب، هزاران و میلیون ها فرد دارای معلولیت های پنهان و آشکار از مزایای اجرای قانون جامع حقوق افراد دارای معلولیت که حق شهروندی و حق مسلم آنهاست، محروم می مانند چون بودجه باید به جاهای واجب تری اختصاص پیدا کند؛ به دهها نهاد بی سر و ته که به اسم فرهنگ و مذهب و تبلیغ، رقم های آنچنانی می گیرند و هیچ کار موثر و ماندگاری هم نمی کنند. این وسط محروم ترین افراد جامعه، کارگران، افراد دارای معلولیت، اقلیت های درمانده، هر روز محروم تر و دست خالی تر، به حاشیه رانده می شوند. بودجه ندادن به قانونی که بند بندش با زندگی عادی افراد دارای معلولیت گره خورده، این پیام را به جامعۀ غیرمعلول منتقل می کند که افراد دارای معلولیت شهروندان درجه چندمی هستند که باید در نوبتِ بودجه و توجهِ صدقه سرانه قرار بگیرند، آیا تومانی بهشان برسد یا نرسد. بودجه ندادن به قانون حمایتی این پیام را به جامعۀ غیرمعلول می رساند که مختارید با افراد دارای معلولیت هر طور خواستید برخورد کنید، حق استخدام و داشتن شغل و مسکن و خانواده و تحصیل و رفاه نسبی به آنها بدهید یا ندهید، و به فکر مناسب سازی معابر عمومی برایشان باشید یا نباشید؛ و اصلا آنها را انسان حساب کنید یا نکنید.
این اتفاق، تلخ اما نمونه ای واضح از #الگوی_توسعه_نیافتگی است؛ جایی که قانونش حرمت ندارد چون برای انسان حرمت قائل نیست.
#نگین_حسینی #معلولیت #قانون_جامع