Hosein Norouzi:💬

به بهانه‌ی چهارمین #جشنواره‌_اسباب‌بازی:
چرا برای بچه‌های با نیازهای ویژه (نابینا، ناشنوا، بچه‌های با معلولیت‌های حرکتی، بچه‌های مبتلا به اوتیسم و...} هیچ اسباب‌بازی و سرگرمی مناسبی که استاندارد باشه، در دست‌رس در همه‌جا باشه، ارزون باشه و ... نداریم؟
پیشنهاد موضوع به خبرنگاران

چند دریافت شخصی به خاطر کار خبری دراین چندسال:
طراحی اسباب‌بازی یک هنر و دانش توامانه. نیاز به خلاقیت فردی و آموزش آکادمیک داره. از دانش‌گاه‌ها باید سوال کرد چرا واحدهای طراحی مرتبط با اسباب‌بازی در این حوزه ضعیف اند، یا اصلن تعطیل!
مواردی هم اگر هست، با همت و علاقه‌ی شخصی است.

از دولت و نهادهای حاکمیتی باید سوال کرد چرا بودجه‌هاشون صرف حمایت از "ایده‌پردازی" / "طراحی" / "تولید" و "عرضه" نمی‌کنند؟ در همین شکل فشل صرف بودجه‌ها، کودکان خیلی بیش‌تر از دیگر گروه‌های سنی مغفول اند. کودکان {و تمام افراد} با نیازهای ویژه، اوضاع بدتری دارند. حوزه‌ی سرگرمی هم...

"مگه چندتا بچه‌ی معلول داریم که براشون خط تولید اسباب‌بازی راه بندازیم؟" سوال مشترک مسوول، سرمایه‌گذار و تولیدکننده.
جواب دوتای بعدی رو کامل نمی‌دونم، اما مسوول دولتی باید عدالت رو برای تامین همه‌ی نیازهای همه‌ی افراد در نظر بگیره. و حتی بچه‌ی با نیاز ویژه رو، ویژه‌تر ببینه.

با توجه به توان و بودجه، باید اولویت‌بندی کرد. برای مثال کانون، طرح توسعه‌ی کتاب‌خانه‌هاش رو ببره سمت مراکز سیار کم‌هزینه‌تر، با هدف تامین نیازهای فرهنگی و هنری بچه‌ها در روستاها، شهرهای کم‌برخوردار، حاشیه‌ها و...
تولیداتش رو ببره سمت گروه‌هایی که بخش خصوصی سرمایه‌گذاری نمی‌کنه

وقتی همه‌ی ناشران خصوصی دارن در حوزه‌ی "کتاب" سرمایه‌گذاری می‌کنن، وقتی محصول یا محتوایی رو بخش خصوصی هم با تنوع و تکثر زیاد، تولید و عرضه می‌کنه، به‌تر نیست جاهای دولتی روی بخش‌هایی مثل تامین محتوا برای بچه‌های با نیازهای ویژه سرمایه‌گذاری کنن؟ حداقل اولویت بدهند به این بخش.

افراد، که این‌روزها همه به شبکه‌های مجازی دست‌رسی دارن، هرکس در حد خودش می‌تونه تولیدکننده و سرمایه‌گذار خصوصی رو ترغیب و تشویق کنه.
ازطرفی، همه‌ی ایده‌ها هم ضررده نیستند. من تخصص ندارم، اما براساس مشاهداتم در ده‌سال اخیر، معدود تلاش‌های خوب فردی هم حتی با حمایت، باز دیده نشده.

⚖️@dscampaign