Forwarded from ديد‌بان آزار
▪️بخش دوم
🔶راهکارهایی برای مقابله با آزار جنسی زنان دارای معلولیت
✍🏽الهه محمدی
🔹«آنچه تاریخ بارها و بارها به ما نشان داده این است که اگر صداهای طردشده- افراد رنگین‌پوست، افراد کوئیر، افراد معلول، افراد فقیر - در جنبش‌های ما مرکزیت پیدا نکنند، این گروه‌ها بیش از پیش به حاشیه رانده می‌شوند. پایان دادن به خشونت جنسی به هر صدایی از گوشه‌گوشه جهان احتیاج دارد.» این‌ها جملاتی از «تارانا بروک»، زن سیاهپوست، فعال اجتماعی و فعال حقوق شهروندی است که برای اولین بار در سال ۲۰۰۵ از عبارت Me too استفاده کرد.
🔹کارشناسان نهاد زنان سازمان ملل با الهام از این سخنان بروک، دستورالعمل آزار جنسی زنان دارای معلولیت در دانشگاه و محل کار را نوشتند و در آن توسعه رویکرد تقاطع‌باور را راه حل اصلی برای مقابله با آزارهای جنسی علیه این زنان معرفی کردند؛ «درک دقیق از خشونت علیه زنان باید شامل یک رویکرد اینترسکشنال باشد که بررسی کند چگونه جنسیت و معلولیت در کنار هم تجربه خشونت علیه زنان، از جمله آزار جنسی را شکل می‌دهند. باید اطمینان حاصل شود که روابط بین جنسیت و معلولیت به طور روزمره در تلاش برای پایان دادن به آزار جنسی وجود دارد.»
🔹زنان دارای معلولیت خود را فراموش‌شده می‌دانند؛ جنبش جهانی #MeToo تجربیات زنان دارای معلولیت را به طور گسترده منعکس نکرده است. لذا اتخاذ رویکردهای تقاطع‌باور برای پایان دادن به آزار جنسی، خطر متداول به حاشیه رانده شدن آنها را کاهش می‌دهد.
🔹پیروی از دستورالعمل «بدون ما، نه به هرآنچه درباره ماست» در جنبش حقوق معلولیت، محور اصلی تشخیص این موضوع است که چگونه نابرابری‌ها، آزار جنسی را شکل داده است و تحقق حقوق پایمال‌شده در گروی پیروی از این شعار است. اصطلاحی که از سال ۱۹۹۸ به عنوان شعار جنبش حمایت از حقوق معلولیت به کار گرفته شد.
🔹«هانا ماسون-بیش»، مدیر پروژه پژوهشی «مکان خصوصی، فضای عمومی» در یادداشتی نوشته است: «غریبه‌ها به بدن زنان دارای معلولیت دست می‌زنند، چون تصور می‌کنند آنها به کمک نیاز دارند. اگر می‌خواهید به یک فرد معلول کمک کنید، باید این کمک به گونه‌ای مناسب و با اجازه او باشد. مرزهایشان را بشناسید و به پاسخشان احترام بگذارید. دیگر این که، ناظری فعال باشید. بسیاری از زنان دارای معلولیت از مردمی شکایت دارند که می‌بینند آنها را لمس می‌کنند اما در موردش کاری انجام نمی‌دهند. امکان مداخله را درنظر بگیرید یا دست‌کم بعد از واقعه از فرد معلول حمایت کنید. این کار به فرد بازمانده خشونت این احساس را می‌دهد که کسی هست که می‌داند آنچه رخ داده، نادرست بوده است.»
در لینک زیر راهکارهایی برای مقابله با آزار جنسی زنان دارای معلولیت در محیط کار و دانشگاه و دستورالعملی برای مسئولان و مددکاران مراکز رسیدگی به تجاوز را بخوانید:
http://harasswatch.com/news/1580/-بدن-ما-ملک-عمومی-نیست-
🔶راهکارهایی برای مقابله با آزار جنسی زنان دارای معلولیت
✍🏽الهه محمدی
🔹«آنچه تاریخ بارها و بارها به ما نشان داده این است که اگر صداهای طردشده- افراد رنگین‌پوست، افراد کوئیر، افراد معلول، افراد فقیر - در جنبش‌های ما مرکزیت پیدا نکنند، این گروه‌ها بیش از پیش به حاشیه رانده می‌شوند. پایان دادن به خشونت جنسی به هر صدایی از گوشه‌گوشه جهان احتیاج دارد.» این‌ها جملاتی از «تارانا بروک»، زن سیاهپوست، فعال اجتماعی و فعال حقوق شهروندی است که برای اولین بار در سال ۲۰۰۵ از عبارت Me too استفاده کرد.
🔹کارشناسان نهاد زنان سازمان ملل با الهام از این سخنان بروک، دستورالعمل آزار جنسی زنان دارای معلولیت در دانشگاه و محل کار را نوشتند و در آن توسعه رویکرد تقاطع‌باور را راه حل اصلی برای مقابله با آزارهای جنسی علیه این زنان معرفی کردند؛ «درک دقیق از خشونت علیه زنان باید شامل یک رویکرد اینترسکشنال باشد که بررسی کند چگونه جنسیت و معلولیت در کنار هم تجربه خشونت علیه زنان، از جمله آزار جنسی را شکل می‌دهند. باید اطمینان حاصل شود که روابط بین جنسیت و معلولیت به طور روزمره در تلاش برای پایان دادن به آزار جنسی وجود دارد.»
🔹زنان دارای معلولیت خود را فراموش‌شده می‌دانند؛ جنبش جهانی #MeToo تجربیات زنان دارای معلولیت را به طور گسترده منعکس نکرده است. لذا اتخاذ رویکردهای تقاطع‌باور برای پایان دادن به آزار جنسی، خطر متداول به حاشیه رانده شدن آنها را کاهش می‌دهد.
🔹پیروی از دستورالعمل «بدون ما، نه به هرآنچه درباره ماست» در جنبش حقوق معلولیت، محور اصلی تشخیص این موضوع است که چگونه نابرابری‌ها، آزار جنسی را شکل داده است و تحقق حقوق پایمال‌شده در گروی پیروی از این شعار است. اصطلاحی که از سال ۱۹۹۸ به عنوان شعار جنبش حمایت از حقوق معلولیت به کار گرفته شد.
🔹«هانا ماسون-بیش»، مدیر پروژه پژوهشی «مکان خصوصی، فضای عمومی» در یادداشتی نوشته است: «غریبه‌ها به بدن زنان دارای معلولیت دست می‌زنند، چون تصور می‌کنند آنها به کمک نیاز دارند. اگر می‌خواهید به یک فرد معلول کمک کنید، باید این کمک به گونه‌ای مناسب و با اجازه او باشد. مرزهایشان را بشناسید و به پاسخشان احترام بگذارید. دیگر این که، ناظری فعال باشید. بسیاری از زنان دارای معلولیت از مردمی شکایت دارند که می‌بینند آنها را لمس می‌کنند اما در موردش کاری انجام نمی‌دهند. امکان مداخله را درنظر بگیرید یا دست‌کم بعد از واقعه از فرد معلول حمایت کنید. این کار به فرد بازمانده خشونت این احساس را می‌دهد که کسی هست که می‌داند آنچه رخ داده، نادرست بوده است.»
در لینک زیر راهکارهایی برای مقابله با آزار جنسی زنان دارای معلولیت در محیط کار و دانشگاه و دستورالعملی برای مسئولان و مددکاران مراکز رسیدگی به تجاوز را بخوانید:
http://harasswatch.com/news/1580/-بدن-ما-ملک-عمومی-نیست-
دیدبان آزار
«بدن ما ملک عمومی نیست»
فرهنگ، نقش اصلی را در پایان دادن به آزار و اذیت جنسی دارد؛ فرهنگ مسلطِ مبتنی بر روابط نابرابر قدرت، نابرابری را از بسیاری جهات عادی و از آزارگران زنان معلول محافظت می‌کند. هنجارها و تعصبات فرهنگی در دنیای کار و دانشگاه‌ها رخنه کرده و هرگونه قصد جدی ب
🔴چرا زنان دارای معلولیت به جنبش #MeToo نپیوسته‌اند؟
🔻افراد دارای معلولیت از دسترسی به سکسوالیته خود، از امکان کشف و شناخت آن محرومند. معلولیت‌هراسی عمومی و نگرانی افراطی درباره وضعیت افراد دارای معلولیت، سبب می‌شود آنها هم از حضور و تعاملات اجتماعی بترسند و منزوی شوند. و این یکی از چرخههای معیوبی است که باید شکسته شود.حرف زدن از گسستن این دور باطل آسان است و به عمل رساندن آن دشوار. برای بسیاری از زنان دارای معلولیت، دروغ‌های واهی و تحمیلی توانمندگرایی، به برساخت هویت منجر شده است. آنها حقیقت و هویت خود را از دریچه توانمندگرایی درک می‌کنند.
🔻بسیاری از این زنان لب باز نمی‌کنند چرا که مطلقا ایده‌ای ندارند مورد خشونت جنسی قرار گرفته‌اند. آنهایی هم که خشونت را شناسایی می‌کنند در درک خود دچار تردید می‌شوند، زیرا که باورهای عمومی در ذهن آنها تثبیت شده است: «مگر ممکن است کسی به زن دارای معلولیت آزار و آسیب برساند؟»
🔗گزارش کامل
https://harasswatch.com/news/1866
⚖@dscampaign | کمپین معلولان
🔻افراد دارای معلولیت از دسترسی به سکسوالیته خود، از امکان کشف و شناخت آن محرومند. معلولیت‌هراسی عمومی و نگرانی افراطی درباره وضعیت افراد دارای معلولیت، سبب می‌شود آنها هم از حضور و تعاملات اجتماعی بترسند و منزوی شوند. و این یکی از چرخههای معیوبی است که باید شکسته شود.حرف زدن از گسستن این دور باطل آسان است و به عمل رساندن آن دشوار. برای بسیاری از زنان دارای معلولیت، دروغ‌های واهی و تحمیلی توانمندگرایی، به برساخت هویت منجر شده است. آنها حقیقت و هویت خود را از دریچه توانمندگرایی درک می‌کنند.
🔻بسیاری از این زنان لب باز نمی‌کنند چرا که مطلقا ایده‌ای ندارند مورد خشونت جنسی قرار گرفته‌اند. آنهایی هم که خشونت را شناسایی می‌کنند در درک خود دچار تردید می‌شوند، زیرا که باورهای عمومی در ذهن آنها تثبیت شده است: «مگر ممکن است کسی به زن دارای معلولیت آزار و آسیب برساند؟»
🔗گزارش کامل
https://harasswatch.com/news/1866
⚖@dscampaign | کمپین معلولان